Είμαι κι εγώ μάνα, μια από τις δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια μάνες ετούτου του κόσμου. Μια γιορτή που δε μετράει χρόνια, ονόματα αλλά μόνο μια… ιδιότητα που όλες μας νιώθουμε μόνο περηφάνια γι' αυτήν.
Της Ελένης Μπετεινάκη
Μάνα… λέξη χιλιοειπωμένη, χιλιοτραγουδισμένη. Λέξη που κρύβει μόνο δάκρυα χαράς, λέξη που ηχεί με ένα μοναδικό τρόπο στα αφτιά μιας γυναίκας και ας την ακούει συνέχεια. Μια λέξη που δεν έχει κούραση, πίκρα, φόβο ή αγανάκτηση.
Ναι, είμαι κι εγώ μια μάνα, χαρούμενη, που πήρα ένα ακόμη δώρο για τη σημερινή μέρα. Ένα δώρο που δεν μετριέται ούτε σε χρήματα ούτε σε ποσότητα! Ήταν μια μόνο λέξη γραμμένη σε ένα απλό κομμάτι χαρτί. Χωρίς στολίδια, χωρίς κορδέλες, χωρίς χαρτιά περιτυλίγματος.
Ένα μεγάλο, τεράστιο Ευχαριστώ! Με την υποσημείωση… που είσαι η μαμά μου!
Κι άρχισα να σκέφτομαι πως, ναι… τούτο είναι το πιο πολύτιμο δώρο. Πόσες φορές σας έχουν πει ευχαριστώ οι άνθρωποι που αγαπάτε; Ξέρω την απάντηση. Είναι μετρημένες ίσως στα δάκτυλα ακόμα και του ενός χεριού.
Μια τόσο απλή λέξη, που θεωρείται δεδομένη και… δεν λέγεται. Κι ύστερα, ήρθαν θύμησες και αναπολήσεις και μικρές αναδρομές σε όλα τα χρόνια που… είμαι μάνα! Και θυμήθηκα από εκείνο το πρώτο λεπτό που αντίκρισα ένα μικρό κόκκινο προσωπάκι που για μένα, και ίσως για κάθε μία από όλες τις μάνες του κόσμου, ήταν το πιο όμορφο μωρό. Και θυμήθηκα, το πρώτο άγγιγμα, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο μπάνιο, το πρώτο του χάδι, άτσαλο, που έμοιαζε με μικρό χαστούκι, την πρώτη αγκαλιά, το βλέμμα που καρτερούσε τα δικά μου μάτια. Κι ύστερα, τα πρώτα βήματα, τα πρώτα πεσίματα. Όρθιος… φώναζα, κι από τα γέλια η τούμπα έρχονταν στη στιγμή.
Θυμήθηκα όλα εκείνα τα πρώτα που έφερναν δάκρυα στα μάτια μου, σαν μια ακόμα χαζομαμά, αλλά δεν με ένοιαζε, για μένα ήταν το δικό μου μωρό… που τα είχε καταφέρει. Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια και μια μέρα θυμάμαι όταν για πρώτη φορά έφυγε με το σχολικό για τον παιδικό σταθμό… πως ένιωσα ένα απίστευτο κενό.
Μπορούσε πλέον και χωρίς εμένα… μόνος, στον απέραντο κόσμο. Και μετά ήρθε το νηπιαγωγείο, τα πρώτα γράμματα, οι πρώτοι καλοί φίλοι, οι διακρίσεις… κι εγώ καμάρωνα και ακόμα καμαρώνω με τις επιτυχίες στα μικρά και μεγάλα κατορθώματά του.
Κι ύστερα σκέφτηκα πως ετούτη η λέξη που πήρα σήμερα σαν δώρο, το ευχαριστώ μου, έπρεπε να το ανταποδώσω και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Να πω κι εγώ, όχι μία αλλά εκατοντάδες φορές… Ευχαριστώ που υπάρχεις κι εσύ στη ζωή μου, που υπάρχει τόση αγάπη, τόσο νόημα, τόση αξία. Να πω ευχαριστώ με τη σειρά μου στον γιό μου, στο σύντροφό μου, στην Τύχη, στον Θεό αν υπάρχει, για όλα αυτά που με έχουν κάνει να νιώσω πως είμαι κι εγώ Μάνα και γιορτάζω και νιώθω πραγματικά πολύ καλά.
Μόνο τούτη τη γιορτή θα ήθελα να έχω... καμία άλλη!
Κι ύστερα σκέφτηκα πως στα εκατομμύρια γυναίκες που γιορτάζουν σήμερα, είμαι ακόμα πολύ τυχερή γιατί μαζί μου ζουν και γιορτάζουν άλλες δυο μάνες που υπάρχουν στη ζωή μου και ας έχουν περάσει τα χρόνια. Σκέφτηκα πως κι εκείνες έχουν όλες τις ανάγκες που έχω εγώ, σκέφτηκα πως νιώθουν ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με έμενα κι ένοιωσα επίσης πως πρέπει κι εγώ να τους λέω συχνότερα…
Ευχαριστώ, που υπάρχουν. Ευχαριστώ για όλα όσα έχουν κάνει για μένα και για τα παιδιά μου…
Στάθηκα για λίγο, μετά… σε κείνες τις μάνες που διάλεξαν να είναι μάνες επειδή το ήθελαν οι ίδιες κι όχι επειδή είχαν την Τύχη να γεννήσουν ένα παιδί. Ναι, τούτη η γιορτή αφορά κυρίως αυτές που είναι τρεις και τέσσερεις φορές πιο μάνες για ένα σωρό παιδιά τούτου του πλανήτη. Που ένοιωσαν κι εκείνες τούτο το συναίσθημα και που κατάφεραν να δώσουν απλόχερα χαρά και αγάπη, σε παιδιά ορφανά, κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα, παιδιά πολέμου, ατυχημάτων και παιδιά χωρισμένων γονιών. Κι είναι πολλές, κι είναι οι μάνες της καρδιάς, όπως τις λένε… Κι ένοιωσα για μια ακόμα φορά πιο δυνατή και περήφανη και πιο μάνα… γιατί τούτος είναι ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής και αγάπης!
Μάνα, μητέρα, μαμά… Τρεις λέξεις… οι "μεγαλύτερες" του κόσμου…
Ευχαριστώ… εγώ! Χρόνια πολλά μαμά!
