default-image

Κόκκινες γραμμές - Analyst.gr

Απόψεις
Κόκκινες γραμμές - Analyst.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το μαρτύριο της σταγόνας συνεχίζεται στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση να προσπαθεί διαρκώς να βρει νέες αιτιολογίες, οι οποίες να μπορούν να στηρίξουν τις αδυναμίες της - όσον αφορά την επίτευξη μίας συμφωνίας με τους δανειστές της χώρας. Η καινούργια είναι η ασυμφωνία της τρόικας όσον αφορά τις κόκκινες γραμμές - με το ΔΝΤ να επιμένει σε ρυθμίσεις του ασφαλιστικού (συνταξιοδοτικό) και της αγοράς εργασίας, αναφερόμενο ξανά στην ανάγκη διαγραφής χρέους, ενώ η Κομισιόν απαιτεί πρωτογενές πλεόνασμα.

Τη Δευτέρα βέβαια πρέπει να πληρωθούν 780 εκ. € στο ΔΝΤ, τα οποία πολύ δύσκολα θα συγκεντρώσει η Ελλάδα - ενώ το θέατρο του παραλόγου, το οποίο διαρκεί πέντε ολόκληρα χρόνια, με τα στελέχη των εκάστοτε κυβερνήσεων (το 2010-2011 μόνο ο τότε πρωθυπουργός) να ευρίσκονται διαρκώς σε ταξίδια ελεημοσύνης, συνεχίζεται χωρίς σταματημό.

Η οικονομία βέβαια, καθώς επίσης η ελληνική κοινωνία, ευρίσκονται στο κόκκινο (άρθρο), κρίνοντας από τους διαρκώς επιδεινούμενους συντελεστές - από τους οποίους συμπεραίνεται αβίαστα πως επιστρέφει η ύφεση, καθώς επίσης τα πρωτογενή ελλείμματα και η αύξηση της ήδη τερατώδους ανεργίας. Στα πλαίσια αυτά, οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης και των δανειστών της χώρας είναι μάλλον θεωρητικές - αφού σε μία χώρα που βυθίζεται στο χάος, τέτοιου είδους αναφορές είναι μάλλον οξύμωρες.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι μοναδικό - αφού είναι προ πολλού αφερέγγυα, ενώ δεν μπορεί να δηλώσει επίσημα τη χρεοκοπία της, αντιμετωπίζοντας κατά πρόσωπο τις συνέπειες, επειδή είναι μέλος μίας νομισματικής ένωσης. Ενός εγχειρήματος, του ευρώ δηλαδή, το οποίο είναι επίσης μοναδικό στην ιστορία - έχοντας υιοθετηθεί από μία ένωση χωρίς ομοσπονδιακές δομές!

Με απλά λόγια, εάν η Ελλάδα ήταν μία Πολιτεία των Η.Π.Α., θα είχε ήδη προβεί σε διαγραφή χρέους, στη χρεοκοπία της δηλαδή, χωρίς να υπάρχουν συνέπειες για τις Ηνωμένες Πολιτείες ως σύνολο - ούτε για τις τράπεζες και τους ασφαλισμένους της.

Από την άλλη πλευρά, εάν η Ελλάδα είχε το δικό της νόμισμα, θα είχε επίσης δρομολογηθεί η διαγραφή χρέους, σε συνδυασμό με την υποτίμηση της δραχμής - χωρίς τις απίστευτες περιπλοκές των μνημονίων, τις εσωτερικές υποτιμήσεις, με τις οποίες μειώνονται οι μισθοί, αλλά όχι οι τιμές, οπότε δεν μπορούν οι άνθρωποι να επιβιώσουν κοκ.

Περαιτέρω, εκείνη η χώρα που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ασφαλώς η Γερμανία - με βάση την ιστορία της εποχής του 1931, όπου ανάλογες καταστάσεις την οδήγησαν στο ναζισμό, καθώς επίσης στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Ειδικότερα, ο πυρήνας του προβλήματος ήταν τότε, όπως και σήμερα, ο ίδιος - το ότι δηλαδή η κατάσταση που κληρονόμησε η ελληνική κυβέρνηση (όπως η γερμανική στο παρελθόν) δεν ταιριάζει στη διεθνή πραγματικότητα, ενώ οι πιστωτές της πιστεύουν πως δεν έχουν περιθώρια χειρισμού, επιμένοντας στις ίδιες λανθασμένες συνταγές.

Το 1931 το πρόβλημα της Γερμανίας ήταν το «Young Plan» - το οποίο συμφωνήθηκε το 1930 και περιελάμβανε μία καινούργια ρύθμιση των πολεμικών επανορθώσεων. Οι πιστωτές είχαν έλθει πιο κοντά στη Γερμανία, διευκολύνοντας την, αλλά τα σχέδια τους βασίζονταν σε μη ρεαλιστικές προϋποθέσεις - όπως συνέβη με την Ελλάδα το 2011, στα πλαίσια του PSI και των μνημονίων που ακολούθησαν, όπου επρόκειτο για μία Πύρρειο χρεοκοπία, την οποία διαδέχθηκε μία πτώχευση με δόσεις (άρθρο).

Κυρίως, δεν είχε προβλεφθεί τότε μία ακόμη μεγαλύτερη κρίση της οικονομίας της χώρας - όπως ακριβώς συνέβη αφού συμφωνήθηκε το «Young Plan», με την ανεργία να αυξάνεται κατακόρυφα (γράφημα).

Περαιτέρω, σε μία τέτοια περίπτωση, οι πολιτικοί προσαρμόζουν τα σχέδια τους γρήγορα στις νέες συνθήκες, οι οποίες δεν είχαν προβλεφθεί όταν δημιουργήθηκαν - κάτι που συνέβη σε όλες σχεδόν τις χώρες, την περίοδο 1930-1931.

Εν τούτοις, στο θέμα των πολεμικών επανορθώσεων και των υποχρεώσεων της Γερμανίας δεν συνέβη κάτι τέτοιο - παρά το ότι οι δανειστές της χώρας την έβλεπαν να βυθίζεται σε έναν πολιτικό και οικονομικό βάλτο, χωρίς καμία απολύτως πιθανότητα να τα καταφέρει (όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα και με την Ελλάδα).

Εύλογα λοιπόν ακολούθησε η εντυπωσιακή εκλογική νίκη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, καθώς επίσης μία νομισματική κρίση - η οποία μπόρεσε να καταπολεμηθεί μόνο με την παροχή ενός δανείου εκτάκτου ανάγκης από μία αμερικανική τράπεζα. Οι βασικές προϋποθέσεις όμως, τις οποίες της είχαν επιβάλλει οι δανειστές της, παρέμειναν ως είχαν - δεν άλλαξαν καθόλου.

Στη συνέχεια, τον Ιούνιο του 1931, ο τότε πρόεδρος των Η.Π.Α. (H. Hoover) τόλμησε να προτείνει μία αλλαγή πολιτικής, συμπεριλαμβάνοντας τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους της Γερμανίας.

Η θετική επίδραση όμως της πρότασης του εξανεμίσθηκε γρήγορα, επειδή η Γαλλία αρνούνταν να συμφωνήσει επί δύο εβδομάδες - με αποτέλεσμα, όταν το «μορατόριουμ» έγινε αποδεκτό τελικά και από τη Γαλλία (Ιούλιο), να είναι ήδη πολύ αργά. Μία εβδομάδα αργότερα ξέσπασε η γερμανική τραπεζική κρίση, η οποία λειτούργησε ως μία πυρηνική έκρηξη στα θεμέλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Το δίδαγμα των παραπάνω είναι το ότι, τα οικονομικά ή άλλα μέτρα που λαμβάνονται, είναι σε συνάρτηση με εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή που απαιτούνται - οπότε, εάν ληφθούν αργότερα, δεν έχουν πλέον τα αναμενόμενα αποτελέσματα, όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές στο θέμα της χρεοκοπίας (άρθρο), των διαπραγματεύσεων, του δημοψηφίσματος κοκ.

Το επόμενο δίδαγμα είναι πως η ζημία που θα μπορούσε να προκληθεί από την Ελλάδα στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ειδικά επειδή είναι μέλος της Ευρωζώνης, είναι αδύνατο να προβλεφθεί - ενώ η πρόσφατη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού (αποδόσεις ομολόγων) της Ιταλίας και της Ισπανίας (γράφημα) τεκμηριώνει πως τυχόν έξοδος της Ελλάδας από τη νομισματική ένωση, θα είχε σοβαρότατες συνέπειες.

Ολοκληρώνοντας, όταν διαβάζει κανείς τη γερμανική ιστορία αναρωτιέται εύλογα γιατί δεν εξουδετερώθηκε έγκαιρα η βόμβα - πόσο μάλλον όταν ο υπουργός εξωτερικών της, ήδη το 1928, είχε προειδοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «η Γερμανία χορεύει επάνω σε ένα ηφαίστειο».

Ευχόμαστε και ελπίζουμε βέβαια να μην επαναληφθεί η ιστορία, με την Ελλάδα στο επίκεντρο της έκρηξης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος - η οποία μπορεί μεν να είναι πολύ μικρότερη από τη Γερμανία του 1930, αλλά το σύστημα είναι πια τόσο δικτυωμένο, καθώς επίσης υπερχρεωμένο, ώστε να μην αποκλείεται μία μικρή σπίθα να προκαλέσει μία αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση άνευ προηγουμένου.

Πηγή: Analyst

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News