Στις 25 Γενάρη, δόθηκε ένα σαφές μήνυμα από του Έλληνες ψηφοφόρους, για αλλαγή κατεύθυνσης. Ανεξάρτητα από το κομματικό σχηματισμό που επέλεξε καθένας να στηρίξει, οφείλουμε να παραδεχτούμε το γεγονός ότι οι πολίτες στην πλειοψηφία τους επέλεξαν να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί πίστεψε σε όλα όσα ειπώθηκαν προεκλογικά, αλλά κυρίως γιατί πίστεψε ότι η "ελπίδα έρχεται".
Του Μενέλαου Μποκέα
Τρεις μήνες περίπου μετά η ελπίδα για κάτι καλύτερο, κυρίως για κάτι διαφορετικό, έχει σχεδόν εξανεμιστεί. Η κυβέρνηση βυθισμένη σε μια λογική επικοινωνιακής διαχείρισης του λαϊκού της ερείσματος αδυνατεί να ανταποκριθεί στα όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά, μεταθέτοντας συνεχώς τις ευθύνες σε άλλους.
Μετανάστες που "λιάζονται", λαϊκιστές υπουργοί που απειλούν με τζιχαντιστές τους Ευρωπαίους, παραμύθια και ευσεβείς πόθοι που φτάνουν στο τέλος τους (χρήματα από Ρωσία, Κίνα), φλερτ και πολιτική νομιμοποίηση της εξαετίας Καραμανλή, συνέχιση του κομματικού κράτους, εξεταστικές που χρησιμοποιούνται ως εργαλεία κομματικής προπαγάνδας και άλλα πολλά συνθέτουν μια όχι και τόσο ελπιδοφόρα και προοδευτική αλλαγή σελίδας για τον τόπο. Παρόλα αυτά, η πλειοψηφία συνεχίζει να στηρίζει την νέα κυβέρνηση. Οι αιτίες της στήριξης είναι κυρίως δυο:
Α) Οι μνημονιακές πολιτικές που ακολουθήθηκαν και που διεύρυναν την λαϊκή δυσαρέσκεια, έναντι όσων κυβέρνησαν την χώρα κατά την προηγούμενη 6ετία και
Β) Η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ, ή αν προτιμάτε καλύτερα των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων να συγκροτήσουν μια αξιόπιστη πολιτική εναλλακτική επιλογή που θα υψώσει πολιτικά επιχειρήματα αλλά και θα δημιουργήσει μια προοδευτική ατζέντα εξόδου από την κρίση.
Στο ΠΑΣΟΚ, έχουν ξεκινήσει ήδη οι διαδικασίες του προσυνεδριακού διαλόγου εν όψει του συνεδρίου που έχει προγραμματιστεί για τις 5 έως 7 Ιουνίου. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, παρά την άριστη κοινοβουλευτική του παρουσία και τις αναμφισβήτητες ικανότητες του, δε μπορεί πλέον να αποτελέσει το πρόσωπο που θα επικοινωνήσει και θα εκφράσει τη νέα σχέση του ΠΑΣΟΚ με τη κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ, έχει υποστεί αλλοιώσεις στο πολιτικό του DNA, έχει αιμορραγήσει σε όλα τα επίπεδα και την ίδια στιγμή ετοιμάζεται για συνέδριο αλλά και για αλλαγή ηγεσίας.
Και στις δυο διαδικασίες, αν πραγματικά μας ενδιαφέρει η αναζωογόνηση του πολιτικού χώρου, που εξέφρασε παραδοσιακά το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ριζική ανασυγκρότηση του, θα πρέπει να μην εγκλωβιστούμε σε νοοτροπίες και σε λογικές που αλλοίωσαν την φυσιογνωμία και τον ιστορικό ρόλο της παράταξης. Χρειαζόμαστε ριζοσπαστικές προτάσεις και όχι ψευτοδιλήμματα, όπως το αν πρέπει ο επόμενος πρόεδρος να είναι εν ενεργεία βουλευτής.
Τέτοια ερωτήματα μάλλον αφορούσαν το ΠΑΣΟΚ του 2004, του 2007 και του 2009, το πάλαι ποτέ κραταιό-κρατικό ΠΑΣΟΚ. Στο ΠΑΣΟΚ του 2015 δεν ενδιαφέρει κανέναν το αν ο επόμενος πρόεδρος είναι βουλευτής η όχι. Ενδιαφέρει πρωτίστως, το τι μπορεί να εκφράσει και τι μπορεί να συμβολίσει πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά. Είναι αυτονόητο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με πρόσωπα που έχουν συνδεθεί με τα χρόνια της παρακμής της παράταξης. Ο νέος πρόεδρος θα κληθεί να διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ, που προσπαθεί να επικοινωνήσει ξανά με την κοινωνία και που πρέπει να αποτελέσει τον πυρήνα της νέας, πλατιάς δημοκρατικής Παράταξης.
Το πρώτο βήμα είναι να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Χωρίς αποκλεισμούς και ρεβανσισμούς αλλά και χωρίς να ξεχνάμε. Όσον αφορά στα στελέχη που επέλεξαν 15 ημέρες πριν τις εκλογές του Γενάρη να ακολουθήσουν τον δρόμο που χάραξε ο Γιώργος Παπανδρέου θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Οφείλουμε να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες επιστροφής τους. Όχι όμως όλων. Όσοι κατά το παρελθόν διατελέσαν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και πόσο μάλλον υπουργοί και επέλεξαν να είναι υποψήφιοι βουλευτές με το κόμμα του Γ. Παπανδρέου, ας περιμένουν.
Η εποχή της "καριέρας" και του πολιτικού οπορτουνισμού πρέπει να τελειώσει οριστικά.
Τέλος, απευθυνόμενος σε όλους αυτούς που διακριτικά παρακολουθούν τις εξελίξεις στην παράταξη, να κάνουν τώρα ένα βήμα προς τα εμπρός και να συμμετέχουν δυναμικά στις προσυνεδριακές αλλά και στις συνεδριακές διαδικασίες.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ υπάρχει η ανάγκη για πραγματική συμμετοχή. Τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαμε σε πανηγύρια που ονομάστηκαν συνέδρια. Ας συμμετέχουμε, τουλάχιστον σε ακόμη ένα συνέδριο, με την ελπίδα της πραγματικής αλλαγής και ανανέωσης του πολιτικού μας χώρου. Η αλλαγή ξεκινά πρώτα από εμάς.
