Αγαπητέ κύριε πρωθυπουργέ,
Δε θυμάμαι ποίος κατά σειρά είστε στον οποίο απευθύνομαι προσωπικά αρθρογραφώντας απ' αυτήν εδώ τη στήλη. Έχω χάσει λίγο το... λογαριασμό, νιώθοντας κάθε φορά σαν να συντάσσω τον απόηχο μιας ακόμη "αστρικής ημέρας" στο αστρόπλοιο Galactica - αν βλέπατε τη λατρεμένη σειρά - στο αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Οι προκάτοχοί σας δεν μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν, ίσως ούτε καν να διαβάσουν τις αράδες, γιατί προφανώς οι βουλευτές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ήταν πολύ απασχολημένοι με τις επερωτήσεις και το πολύτιμο έργο τους για να αποστείλουν το κείμενο στο Μαξίμου, όπως βεβαίως και οι πρώην πρωθυπουργοί, σύμβουλοι και ακόλουθοι, για να ρίξουν ένα βλέφαρο. Αλλά είμαι μεγαλόψυχος και άθλια επίμονος. Έως εσχάτων μπορώ να πω. Μπαίνω λοιπόν για μια ακόμα φορά στη διαδικασία να απευθυνθώ στον πρωθυπουργό αυτής της χώρας προσπαθώντας να βρω μια πολύ απλή απάντηση: γιατί θα πρέπει να νιώθω ευτυχής που απλά επιβιώνω, χωρίς να διεκδικώ το να ζω; Βλέπετε, εστιάζω σε αυτό το οποίο θεωρώ θεμελιώδες αξίωμα της ύπαρξης και της αξιοπρέπειας ενός ανθρώπου - προφανώς όχι μόνο του υποφαινόμενου αλλά μερικών εκατομμυρίων ακόμα στην ηλικία μου και όχι μόνο.
Βλέπετε γύρω σας φαντάζομαι, έστω και με άλλη "ματιέρα", αφού δεν έχετε πλέον την πολυτέλεια να μιλάτε εκ του ασφαλούς ως αντιπολίτευση. Υπάρχει πουθενά, έστω και ως υποψία, η προοπτική για τους νέους ανθρώπους, δημιουργικούς, με όνειρα και ελπίδες, να βρουν ένα κίνητρο - πέραν βεβαίως της απλής επιβίωσης που ανάγεται σε άλλα αρχέγονα ένστικτα - ώστε να γίνουν ακόμα πιο παραγωγικοί, σπρώχνοντας στην ανηφόρα αυτό το σαραβαλιασμένο κάρο που λέγεται Ελλάδα; Όπως γνωρίζετε, χωρίς κίνητρο δε γίνεται τίποτα και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, όχι απλά δεν το βλέπουμε στον ορίζοντα, αλλά έχουμε ξεχάσει ακόμα και το πώς θα μπορούσε να μοιάζει. Σαν ψάρια με το απλανές, ηλίθιο βλέμμα τους μέσα στη γυάλα, κοιτάμε το θέατρο του παραλόγου, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε προθέσεις και να αποκρυσταλλώσουμε άποψη.
Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις και τον προγραμματικό σας λόγο. Τον σέβομαι απόλυτα και τον θεωρώ ειλικρινή. Όμως αυτό, δυστυχώς, δεν μου αρκεί. Γιατί ανησυχώ. Και φοβάμαι. Όπως όλοι μας. Όχι τα περί Grexit και τα σχετικά εσχατολογικά, που τα έχουμε φάει με το κουτάλι και προσωπικά τα γνωρίζω αρκετά καλά όντας λάτρης και συγγραφέας των ιστοριών τρόμου. Φοβάμαι ότι παγιώνεται, αν δεν έχει ήδη παγιωθεί, μια κατάσταση... μολόχας που νιώθει ευτυχισμένη, αν μπορούν τα φυτά να νιώσουν κάτι, στη γλάστρα της, επειδή άλλες, της ίδιας συνομοταξίας, έχουν ξεριζωθεί ή ψεκαστεί με φυτοφάρμακα ή πνιγεί από τα άλλα αγριόχορτα. Ενώ κάποιες άλλες μολόχες είναι τυχερές που έτυχε να φυτρώσουν σε μια γλάστρα και μπορούν να απολαμβάνουν αυτήν την πολυτέλεια μέχρι βεβαίως να ξεπατωθούν και αυτές ή να ξεχαστούν απότιστες και ξεραθούν.
Και τώρα που τα σκέφτομαι ίσως είναι μια πολύ καλή ιδέα να διατυπώσω και εγώ ένα θεώρημα, το αξίωμα της μολόχας. Και πού ξέρετε... Ίσως κάποια στιγμή γίνω διάσημος και κερδίσω το Νόμπελ φιλοσοφίας γι' αυτό.
Έτσι έχουν τα πράγματα, κύριε πρωθυπουργέ, και συγχωρέστε μου το χιούμορ, αλλά είναι και αυτό στα πλαίσια του αγώνα επιβίωσης, όπως φαντάζομαι ότι γνωρίζετε καλά. Νέος είστε άλλωστε και δε νομίζω ότι θα θέλατε με τίποτα να ζήσετε έστω και για λίγο σαν απλός πολίτης, σαν νέος άνεργος, σαν επαγγελματίας ή επιχειρηματίας μέσα στην ανασφάλεια, σαν πολίτης τρομαγμένος που δεν ξέρει τι του ξημερώνει το αύριο. Βλέπετε, υπάρχουν πολλά απειλητικά φαντάσματα γύρω μας που σέρνουν τις βαριές σκουριασμένες αλυσίδες τους πάνω σε σκονισμένα σκοροφαγωμένα δάπεδα.
Θα μου πείτε, ούτε εγώ δε θα ήθελα να είμαι στη θέση σας κρατώντας την καυτή πατάτα χωρίς γάντι στα χέρια. Με μια διαφορά. Εγώ δε θέλησα ποτέ να γίνω πολιτικός, πόσω μάλλον πρωθυπουργός. Ενώ εσείς το είχατε στόχο. Όπερ και εγένετο. Και όπως έλεγε και ο Καίσαρ, «όπερ έδει δείξαι».
Σας ρωτώ λοιπόν ευθέως (πάντα καθάπερ λέγει Καίσαρας alea jacta est, ήτοι «ο κύβος ερρίφθη»), τώρα που βλέπετε τα πράγματα χωρίς την ασφάλεια της αντιπολίτευσης, πού θα πάει αυτό το "βιολί"; Θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα η παράσταση δυο βιολιά, ένα πιάνο με ουρά και τρεις άριες; Ή θα περάσουμε από το "Ρέκβιεμ" στους... "Γάμους του Φιγκαρό"; Γιατί για "Ωδή της χαράς"... μάλλον δεν το βλέπω να την ακούμε. Κουφός γαρ ήτο και ο Μπετόβεν που τη συνέγραψε. Συγχωρέστε μου τη σημειολογία και το χιούμορ (ξανά), όμως μ' αρέσουν τα λογοπαίγνια. Και ελπίζω διακαώς όχι σε μια απάντηση - παρά το ότι μαζί με τα θρίλερ λατρεύω και στην επιστημονική φαντασία - αλλά σε λίγη από την προσοχή σας. Αν βεβαίως οι βουλευτές μπουν στον κόπο να σας στείλουν το άρθρο. Αν πάντως βρείτε έστω και λίγο χρόνο για μια απάντηση, το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο είναι [email protected].
Σας εύχομαι καλή υπομονή και μας εύχομαι kalo koyragio, όπως έλεγε και ο Όλι Ρέν πριν από χρόνια όταν ξεκινούσε αυτή η ιστορία.
Μετά τιμής,
Σταύρος Μουντουφάρης,
δημοσιογράφος.
