Τελικά πόσο ακόμα θα αντέξει αυτή η χώρα να βλέπει, να διαβάζει και να ακούει ασυναρτησίες κυρίως από τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Βέβαια, αυτή η διεθνής διαπόμπευση έχει γίνει πια συνήθεια για το μέσο Έλληνα. Τελικά, μέχρι πού θα φτάσουμε κανείς δεν ξέρει, μιας και το τελευταίο διάστημα κυβέρνηση αλλά και αντιπολίτευση βρίσκονται μάλλον σε πολιτική νιρβάνα.
Του Μάνου Δασκαλάκη
Μάλιστα, πρόσφατα έμαθα ότι τηλεοπτικά δίκτυα προσκαλούν Έλληνες στα πλατό τους, και μάλιστα με αντίτιμο, για να τα "χώσουν" στην ίδια τους την πατρίδα. Όμως, σε αυτό το κάλεσμα ποτέ Έλληνας δε βγαίνει να μιλήσει εις βάρος της Ελλάδας, αλλά πάντα αναφέρεται στη δύσκολη καθημερινότητα του Έλληνα.
Σε χώρα, λέει, της ανατολικής Ευρώπης έχει πέσει ακόμα και η πρόταση για τηλεριάλιτι μέσα σε ελληνικό σπίτι, για να δουν, λέει, οι Ευρωπαίοι πώς περνά ο μέσος Έλληνας.
Ναι, η ανεργία είναι ένας πραγματικός εφιάλτης για την ελληνική κοινωνία. Ποιος Έλληνας όμως θα αγόραζε την εργασία μέσα από ένα τηλεσκουπίδι; Κανένας, θέλω να πιστεύω, μιας και σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν ακόμα αρχές και αξίες. Επειδή όμως θέλω να πάω στην ουσία του προβλήματος, τα τελευταία δύο χρόνια ολόκληρες οικογένειες έφυγαν για το εξωτερικό επειδή οι γονείς δεν μπορούσαν να αντέξουν μακριά από τα παιδιά τους. Θα μου πεις, υπερβολή, κι όμως η ελληνική οικογένεια κλυδωνίζεται επικίνδυνα, μιας και η οικονομική κρίση έχει επαναφέρει ένα ακόμα μεταπολεμικό φαινόμενο, με ολόκληρες στρατιές να αναζητούν μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό.
Ποια η διαφορά μας από τα καραβάνια των προσφύγων που έρχονται παράνομα στα νότια παράλια της Κρήτης; Μα, το γεγονός ότι εμείς διαθέτουμε ταξιδιωτικά έγγραφα, αφού είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες. Ωστόσο, κι εμείς αλλά και οι ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες ψάχνουμε το ίδιο. Δηλαδή μια καλύτερη ζωή, βασιζόμενη στο σεβασμό και την ανθρωπιά. Ναι, πρέπει επιτέλους να βρεθεί μια λύση. Δεν μπορεί άλλο αυτός ο τόπος να βυθίζεται στην αστάθεια και την αβεβαιότητα. Ναι, ήρθε η ώρα να κάνουμε την υπέρβαση. Επιτέλους, φτάνει πια με αυτή τη λογική της γάτας με του ποντικού.
Τελικά, πέρα από οικονομική κρίση, βιώνουμε και μια κρίση αξιών, μόνο που αυτό, όταν οι κύριοι της Αθήνας και της Ευρώπης θα το διαπιστώσουν, θα είναι πολύ αργά. Αν δεν είναι ήδη δεδομένο. Πόσο ακόμα αυτή η χώρα θα επιτρέψει τα καραβάνια των δικών της προσφύγων προς το εξωτερικό; Πόσο ακόμα θα ανεχτούμε κάποιοι να στήνουν τηλεσκουπίδια στις τηλεοράσεις τους, γιατί πολύ απλά η εξαθλίωση του Έλληνα πουλάει, και κάποιοι μάλλον ήδη την πούλησαν...
