Εν αρχή, δεν υπάρχουν λάθος απαντήσεις. Υπάρχουν λάθος ερωτήσεις. Αυτός είναι ο πρώτος και βασικότερος κανόνας σε πολλές από τις ιστορίες δι' αγρίους που ζούμε. Στη λανθασμένη ερώτηση για το πότε ακριβώς οδεύουμε προς Grexit και πώς οφείλεται όλη η παραφιλολογία των τελευταίων χρόνων και όχι μηνών ή ημερών. Γιατί κάτι τέτοιο αποκλείεται διά της απλής λογικής τουλάχιστον. Και όχι επειδή το λέει ο Μοσκοβισί ή ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αλλά γιατί δε συμφέρει κανένα μα κανένα. Και όχι βεβαίως τους Έλληνες, για τους οποίους ουδείς σκοτίζεται. Αλλά για την πάρτη τους.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Για τους μεν δανειστές να μη χάσουν ούτε σεντ, όπερ εστί το ζητούμενο. Αφήστε στην άκρη τα όσα λένε ότι είναι προετοιμασμένη η ευρωζώνη και όλα τα σχετικά "σάπια". Κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει η αγορά και τι κερδοσκοπικά παιχνίδια θα παιχτούν. Για τους μεν "ηγέτες" (τρομάρα τους) για να μη χάσουν την καρέκλα τους. Κανείς δε γνωρίζει πώς θα αντιδράσει η κοινωνία σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και ποιες θα είναι οι κλιμακωτές συνέπειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα ευρωπαϊκό κοινωνικό χάος με ανυπολόγιστες συνέπειες. Για να μη μιλήσουμε για το καθεστώς τρόμου που θα συνοψιζόταν στο ποιος έχει σειρά, ποιος λαός και ποια χώρα. Για τη μεν Γερμανία, που είναι το βασικό ζητούμενο, και κυρίως για την καγκελάριο Μέρκελ μια οποιαδήποτε κρίση αυτής της μορφής θα σήμαινε κατάρρευση του "άλλοθι" μιας ενωμένης Ευρώπης και μιας πολιτικής που σε μεγάλο βαθμό δίνει στη Γερμανία, ως πρωτοπόρος της ενοποίησης, την ευκαιρία να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Έτσι, να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Και βεβαίως υπάρχει και το νομικό στοιχείο αυτής της υπόθεσης, ότι απαγορεύεται ρητά από τις συνθήκες οποιαδήποτε έξωση μιας χώρας από την ευρωζώνη. Πόσες φορές το έχουμε πει; Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση δε βγαίνει να τα πει αυτά ξεκάθαρα, ώστε να σταματήσει η όλη συζήτηση; Αυτή είναι η σωστή ερώτηση. Που περιμένει την απάντησή της. Όχι βεβαίως από τα ήξεις αφήξεις και τις συναντήσεις κορυφής σαν τη σημερινή του Αλέξη Τσίπρα με την καγκελάριο Μέρκελ, που προαναγγέλθηκε μετά τυμπάνων και χορδών από το Μαξίμου και δεν επιβεβαιωνόταν ως αργά χθες, ούτε διαψευδόταν από την Καγκελαρία.
Θέατρο παραλόγου ή απλά θέατρο σκιών; Και η μια και η άλλη έκφραση σωστές είναι. Γιατί ακούω πολλούς να απορούν τι συμβαίνει και η κυβέρνηση αναιρεί στην πράξη όσα διακήρυσσε προεκλογικά. Άλλη λάθος ερώτηση. Που προϊδεάζει για λάθος απάντηση. Τι περιμέναμε δηλαδή; Να αλλάξουν δραματικά οι κανόνες του παιχνιδιού που εδώ και χρόνια τηρούνται απαρέγκλιτα; Φυσικά και όσο βρίσκεται ένα κόμμα στην αντιπολίτευση "μαστιγώνει" την κυβέρνηση και ισχυρίζεται ότι μπορεί να τα αλλάξει όλα, για να ξεχάσει τα πάντα μόλις ανέλθει εις το θρόνο. Μην είμαστε παιδιά. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους και ας αποκτήσουμε λίγη πολιτική μνήμη. Για να κάνεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αβγά. Κάτι που προϋποθέτει ρίσκο. Και σε αυτήν την περίπτωση ιστορικό ρίσκο. Ποιος μπορεί να το αναλάβει ελαφρά τη καρδία; Οι πολιτικοί; Όχι. Οι πολίτες; Φυσικά και όχι. Πότε ανέλαβε ο καθένας από εμάς τις ευθύνες του, για να τις αναλάβουν και οι πολιτικοί; Τους οποίους εμείς αναδείξαμε σε αυτές τις θέσεις.
Η λάθος ερώτηση εν προκειμένω λοιπόν είναι γιατί η κυβέρνηση δε βγαίνει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Γιατί η πραγματική θα ήταν «θέλουμε να το κάνει;». Αν ήμασταν πεπεισμένοι γι' αυτό, θα αναλαμβάναμε το ρίσκο των όποιων συνεπειών θα σήμαινε μια ρήξη-μαμούθ με τους εταίρους; Ένα τέτοιο ρίσκο; Και δεν αναφέρομαι φυσικά στο πλασματικό Grexit. Φοβάμαι πως όχι. Θα κρυβόμασταν πίσω από το δάχτυλό μας και θα απαρνούμασταν, «πριν αλέκτορα φωνήσαι», ότι ο καθένας που έριξε ψήφο στη σημερινή κυβέρνηση της έδωσε τη σχετική εντολή. Γιατί θέλουμε και την πίτα ολάκερη ως λαός και το σκύλο χορτάτο. Και όπως τη θέλουμε εμείς, έτσι τη θέλουν και οι πολιτικοί μας. Ή μήπως απαντάμε λάθος; Άλλωστε, πίσω από κάθε απάντηση κρύβεται και μια καινούργια ερώτηση. Συχνά πιο βασανιστική από την πρώτη.
