Έχουν περάσει σχεδόν 37 χρόνια από τότε που συνέβη στο Ψυχικό η δολοφονία του πλοιάρχου Τζορτζ Τσάντες, του Αμερικανού ναυτικού ακολούθου και του οδηγού του Νίκου Βελούτσου από τη 17η του Νοέμβρη. Βρέθηκα τότε να υπηρετώ σε φορέα που είχε σχέση με την κρατική ασφάλεια και θυμάμαι ακόμα ζωηρά τις υπηρεσιακές συσκέψεις με τους Αμερικανούς, με αντικείμενο το θέμα της τρομοκρατίας που απασχολούσε ζωηρά τη διεθνή κοινή γνώμη.
Του Δημήτρη Κρατζάνη
Οι Αμερικανοί ανησυχούσαν τρομερά για τη δράση της οργάνωσης, που μέτραγε ήδη δύο νεκρούς συμπατριώτες τους και ήταν πιεστικοί στη λήψη μέτρων προστασίας του διαπιστευμένου στη χώρα μας προσωπικού και κυρίως την αποκάλυψη και σύλληψη του πυρήνα της που τον θεωρούσαν από τους σκληρότερους της Ευρώπης.
Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, θυμάμαι ακόμα τα λόγια του Αμερικανού ομολόγού μου. «Πώς θα αισθανόσαστε εσείς αν το στρατιωτικό σας ακόλουθο στην Ουάσινγκτον, άριστο καθ' όλα στα καθήκοντά του, τον εκτελούσαν ένα πρωί, χωρίς κανένα απολύτως λόγο;». Περιοριστήκαμε στο να εκφράσουμε τη λύπη μας για το θλιβερό συμβάν και διαβεβαιώσαμε τους συνομιλητές μας ότι η ελληνική Πολιτεία θα καταβάλει κάθε προσπάθεια να βρει τους δολοφόνους και να τους φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης, προκειμένου να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους.
Πέρασαν τα χρόνια και η 17 Νοέμβρη, χάρη σε μια ευτυχή συγκυρία, αλλά και την αποτελεσματικότητα των διωκτικών Αρχών, έπεσε στα χέρια της Αστυνομίας προκαλώντας ανακούφιση, όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη.
Θα είχαμε σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξη αυτής της θλιβερής ομάδας των εκτελεστών αν ο «συγγραφέας» Κουφοντίνας δεν έθετε στη... διάθεσή μας το «πόνημα» για τον «αγώνα του» και οι αδελφοί Ξηροί δε γίνονταν πρωτοσέλιδα, πότε με τις αποδράσεις και πότε με το θέμα της υγείας τους. (Για τα θύματά τους, βέβαια, και τις οικογένειές τους δεν ξέρομε αν ασχολήθηκε κανείς). Ας είναι καλά πάντως ο πονόψυχος σημερινός υπουργός που με νόμο - κάποιοι κακεντρεχείς λένε φωτογραφικό - «καθάρισε» το θέμα του Σάββα και θα πάει τελικά ο άνθρωπος στο σπίτι του, να αναπαυθεί «εν ειρήνη», όταν έλθει η ώρα του.
Φαντάζεστε τη... χαρά του παλαιού ομολόγου μου, που σας έλεγα στην αρχή, αλλά και της αμερικανικής κυβέρνησης - τα πρώτα μηνύματα από υπουργείο Εξωτερικών και πρεσβεία φτάσανε ήδη - γι' αυτή την εξέλιξη, και πόσο η στάση αυτή θα μας βοηθήσει αυτές τις κρίσιμες μέρες της διαπραγμάτευσης... Θα μου πείτε, βέβαια, ποιος έχασε το μυαλό για να το βρούμε εμείς. Άλλωστε, τι ανάγκη έχομε τους Αμερικανούς, όταν διαθέτουμε ένα Βαρουφάκη;
