Ο όρος appeasement policy (πολιτική κατευνασμού) είναι μια πολιτική ορολογία που χαρακτηρίζει την υποχωρητικότητα απέναντι σε ένα επιθετικό αντίπαλο, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του και να αποφευχθεί μια ευρύτερη σύγκρουση. Ο όρος έχει συνδεθεί με το Βρετανό πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος αποδέχτηκε σειρά υποχωρήσεων έναντι των Γερμανών, με κορυφαία τη συμφωνία του Μονάχου, το 1938, που παρέδιδε μια ολόκληρη περιοχή της Τσεχοσλοβακίας, τη Σουδήτια, στον Χίτλερ, με τη λογική να αποφευχθεί μια γενική εισβολή από τους Γερμανούς.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Περιττό να πούμε ότι ο Χίτλερ, σε λιγότερο από 6 μήνες, παραβίασε τη συμφωνία αυτή και κατέλαβε ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία με τα γνωστά επακόλουθα. Η ίδια πολιτική απέναντι στον Χίτλερ είχε ακολουθηθεί από τους Αγγλογάλλους και πριν τη συμφωνία του Μονάχου, σε μια σειρά θεμάτων, όπως το Ρουρ, ο επανεξοπλισμός, οι κυρώσεις κ.λπ. που αποθράσυναν το Γερμανό δικτάτορα και του επέτρεψαν να ''χτίσει'' το στρατιωτικό και βιομηχανικό δυναμικό που του χρειαζόταν για να αιματοκυλήσει την Ευρώπη.
Μου ήρθαν στο μυαλό αυτά τα ιστορικά περιστατικά, καθώς παρακολουθούσα τις τελευταίες μέρες την αδράνεια και την αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τους ''μπαχαλάκηδες'' του Πολυτεχνείου και τους καταληψίες της Πρυτανείας. Ασφαλώς και η κυβέρνηση - καμιά κυβέρνηση κατά την άποψή μας - δεν πρέπει να "ανοίγει κεφάλια" και ορθά το επισήμανε ο αρμόδιος υπουργός. Ούτε όμως και να συμβιβάζεται με "ομιχλώδη" αιτήματα των
αυτοπροσδιοριζόμενων ως εχθρών της ίδιας και του κράτους. Είναι υποχρεωμένη, όχι μόνο απέναντι στους νόμους που ορκίστηκε να τηρεί, αλλά και απέναντι στους πολίτες της, να εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της Πολιτείας.
Γιατί η Δημοκρατία, παρά τις όποιες ατέλειές της, έχει τη δυνατότητα, και τα μέσα, να επιβάλει την έννομη τάξη, χωρίς ακραίες ενέργειες, όπως ακριβώς έγινε χθες, χωρίς να ανοίξει μύτη. Γιατί θα έπρεπε η κυβέρνηση να περιμένει 19 μέρες για να εκκενώσει την Πρυτανεία από μόλις 15 κουκουλοφόρους; Δε μας φτάνουν τα οικονομικά θέματα, τα οποία μας κρατούν καθημερινά στις πρώτες σελίδες του παγκόσμιου Τύπου, είναι ανάγκη να προσθέτουμε σε αυτά και τη δημόσια τάξη;
Φρονούμε ότι η κυβέρνηση τέτοιες καταστάσεις, μπορεί και πρέπει να τις τερματίζει το συντομότερο... Και δεν είναι δύσκολο να το κάνει.
Αρκεί να εκφράζεται με ενιαία γραμμή, να έχει ξεκάθαρες θέσεις στην αντιμετώπισή τους και να περάσει το απλό μήνυμα: Η κυβέρνηση είναι εδώ, ο νόμος υπάρχει και εφαρμόζεται απαρέγκλιτα προς κάθε κατεύθυνση. Αν όμως εμμείνει στην πολυγλωσσία και σε τακτικές "ήπιας διαχείρισης", όπως αυτές του τελευταίου 20ημέρου, τα αποτελέσματα θα είναι εξίσου θλιβερά με εκείνα της πολιτικής "appeasement».
