Μνήμες…

Κάποτε το Πάσχα ήταν γεμάτο μυρωδιές. Αρώματα από τα λουλούδια της Άνοιξης. Λαχταριστές γεύσεις από τα σπιτικά γλυκά που ετοιμάζονταν στο σπίτι. Εικόνες κατανυκτικές από τις λειτουργίες στις εκκλησίες. Συναισθήματα αγνά, αθώα, παιδικά. Χωρίς την κούρσα με το χρόνο. Χωρίς τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας που έχουν ισοπεδώσει τα πάντα. Που χάθηκαν όλα αυτά; Πως τρέχει ο χρόνος σαν ορμητικό ποτάμι που δεν μπορεί κανείς να σταματήσει; Πως η ζωή μας έγινε τόσο πεζή, τόσο άψυχη, τόσο ανούσια, τόσο επιδερμική; Πως χάσαμε το νόημα των πάντων; Και κυρίως όλων εκείνων που φωλιάζουν πια ως αναμνήσεις και μόνο. Τι πήγε στραβά;