Πριν μερικές μέρες οι Τούρκοι γιόρτασαν τα 100 χρόνια από την επιχείρηση «Καλλίπολη», που τέλειωσε με δεινή ήττα των Αγγλογάλλων, χιλιάδες νεκρούς και μια ηχηρή παραίτηση, του Τσωρτσιλ, που είχε την ευθύνη όλης της επιχείρησης.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Ο εορτασμός της σημαντικής για τους Τούρκους επετείου περιλάμβανε, εκτός από εντυπωσιακές παρελάσεις στρατιωτικών τμημάτων, και συμμετοχή φορέων και συλλόγων, που έφεραν παραδοσιακές φορεσιές και χόρευαν ή τραγουδούσαν εθνικούς χορούς και άσματα. Είδαμε έτσι δερβίσηδες, νιζάμηδες, σπαχήδες κ.τλ. να στροβιλίζονται στους δρόμους με νταούλια και σουραύλια, γεμίζοντας «υπερηφάνεια» τα στήθη του πλήθους που παρακολουθούσε το θέαμα.
Αυτό το θέαμα ζήλεψε προφανώς ο υπουργός Άμυνας και έσπευσε να μιμηθεί το παράδειγμα των γειτόνων στον εορτασμό της εθνικής μας επετείου. Έτσι, είχαμε την ευκαιρία να καμαρώσουμε κι εμείς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, εκτός από τα ένοπλα τμήματα, και διάφορους συλλόγους, πολιτιστικούς και λαογραφικούς, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη, που χόρευαν «αδελφωμένοι» με το λαό. Τώρα, πόση όρεξη έχει ένας λαός που ζει μέσα στην αβεβαιότητα και την κατάθλιψη για τέτοια πανηγύρια, μόνο ο θεός το ξέρει.
Εκείνο πάντως που ξενίζει είναι το γεγονός πως, ενώ μέχρι πρότινος, το κυβερνών κόμμα στεκόταν κριτικά, ορισμένα μάλιστα κορυφαία του στελέχη και τελείως αρνητικά στο θέμα των παρελάσεων, ξαφνικά άλλαξε πλεύση. Μάλλον, λοιπόν, αξίζουν συγχαρητήρια στον κ. Καμμένο, που μέσα σε δύο μήνες κατάφερε να φέρει με τα νερά του όχι μόνο αυτά τα στελέχη, αλλά ολόκληρο το ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πρέπει συνεπώς αύριο ο κ. Καμμένος, παρακολουθώντας την παρέλαση να αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένος και για ένα άλλο, εκτός από τον παραπάνω, λόγο. Γιατί κατάφερε να ξεπεράσει... ιεραρχικά τον παππού του, στρατηγό Δ. Καμμένο, διοικητή του Δ' Σώματος Στρατού στο κίνημα του Μαρτίου του 1935. Τότε που την αποτυχία του κινήματος ακολούθησαν εκτελέσεις (Παπούλας, Κοιμήσης, Βολάνης) και φυλακίσεις (Σαράφης, αδελφοί Τσιγάντε κ.λπ.), ενώ εκείνος απέφυγε τις φυλακίσεις και τις ταλαιπωρίες, καταφεύγοντας, παρά τις εχθρικές μας σχέσεις, στη γείτονα Βουλγαρία, απ' την οποία επέστρεψε την επόμενη χρονιά, με την παλινόρθωση της βασιλείας και τη «χάρη» που χορήγησε ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β' στους κινηματίες.
