default-image

Τα αδιέξοδα της Ελλάδας στην Ευρώπη

Απόψεις
Τα αδιέξοδα της Ελλάδας στην Ευρώπη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλη η διελκυστίνδα των συζητήσεων και των αντιπαραθέσεων στο Eurogroup μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των ευρωπαίων αξιωματούχων κατέστησε σαφές και στους πλέον αδαείς ότι η «Ευρώπη των λαών» είναι ένας μύθος ο οποίος αξιοποιείται για να δημιουργεί αυταπάτες και να επικαλύπτει τις επιδιώξεις των ηγεμονικών κρατών της Ευρώπης αλλά και την αδυναμία των κυβερνήσεων των περιφερειακών κρατών να αντιμετωπίσουν τα τρέχοντα προβλήματα των λαών τους παραπέμποντας την επίλυσή τους σε μια ουτοπική προοπτική. Όμως όλα αυτά απέδειξαν ότι και η «Ευρώπη των θεσμών» είναι ένας μύθος.

Δ. Μακροδημόπουλος. Ανιχνεύσεις.

Όταν ρωτήθηκε προεκλογικά ο έλληνας πρωθυπουργός πότε σκοπεύει να μεταβεί στο Βερολίνο για να συναντήσει την κυρία Μέρκελ, εύλογα απάντησε πως η κυβέρνησή του μετά τη διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να απευθυνθεί στη Γερμανία αλλά στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Παρέβλεψε όμως ότι η υπεροχή της Γερμανίας έχει μεταβάλλει τους θεσμούς σε «ζόμπι» αφού στο Βερολίνο εναπόκειται ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος επί παντός θέματος. Αρκεί να αναλογιστούμε την αίγλη που προσέδιδε σε κάθε κράτος μέλος η ανάληψη της εκ περιτροπής προεδρίας της ΕΕ και ο ρόλος της στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Σήμερα θυμάται κανείς ποια χώρα προεδρεύει της ΕΕ;

Μετά τη διεύρυνση της ΕΕ το 2004 με τα Ανατολικά κράτη και τις Βαλτικές χώρες, που μετέθεσαν το κέντρο βάρους της Ένωσης ανατολικά ανατρέποντας τη γαλλογερμανική ισορροπία και ακυρώνοντας την εμβάθυνση της ΕΕ, η ισχύς της Γερμανίας είναι αδιαμφισβήτητη. Στην υπεροχή της συνέτεινε και η επανένωσή της το 1990. Είναι πλέον ιστορικά διαπιστωμένο ότι κάθε φορά που ενοποιήθηκε ο γερμανικός χώρος επέφερε την ανατροπή των ισορροπιών στην Ευρώπη με οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς. Την πρώτη φορά το 1871 με τον Μπίσμαρκ οδήγησε κατ' αρχήν στον γαλλογερμανικό πόλεμο για να ακολουθήσουν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Τη δεύτερη, το 1990, οδήγησε στην αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας για να ακολουθήσει η ιμπεριαλιστική της πολιτική στα όρια της Ευρώπης με τον διπλασιασμό των κρατών μελών της ΕΕ με την ένταξη των χωρών της επιρροής της, την οικονομική περιθωριοποίηση των περιφερειακών κρατών, πολιτική που αφήνει σήμερα έντονα τα αποτυπώματά της και εκτός ΕΕ, όπως π.χ. στην Ουκρανία.

Οι Daron Acemoglu και James Robinson στο έργο τους «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη» υποστηρίζουν και αποδεικνύουν ιστορικά ότι η ανάπτυξη μιας χώρας επιτυγχάνεται μόνον με ανοιχτούς πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς. Στην Ευρώπη, οι πολιτικοί θεσμοί συρρικνώνονται με αποτέλεσμα να ακρωτηριάζεται η δημοκρατία διαμορφώνοντας ακραίους ιδεολογικούς συνειρμούς σε σημείο ώστε το Βερολίνο να θεωρεί πολιτικά επιτρεπτή την αξιοποίηση της ένοπλης ακροδεξιάς στην Ουκρανία χάριν των δημοκρατικών δικαιωμάτων του ουκρανικού λαού (!!) για την προώθηση των γερμανικών συμφερόντων. Αλλά και οι οικονομικοί θεσμοί στραγγαλίζονται, όπως αποδεικνύει η διαρκής ύφεση, διότι οι θεσμοί που επιβάλλει το Βερολίνο αξιοποιώντας τα ευρωπαϊκά όργανα (π.χ. σύμφωνο σταθερότητας) δεν αποσκοπούν στην ανάπτυξη της οικονομίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά στην αύξηση του εμπορικού πλεονάσματος της Γερμανίας σε βάρος των άλλων κρατών με την παραγωγική τους απαξίωση (π.χ. ποσόστωση παραγωγής ΕΖΑΧ, απαξίωση ναυπηγείων). Είναι αυτονόητο πως όταν συμμετέχεις σε υπερεθνικούς θεσμούς εκχωρείς τμήμα της εθνικής σου κυριαρχίας. Όμως δεν το εκχωρείς στη Γερμανία εν προκειμένω αλλά στους θεσμούς, ισότιμα και παράλληλα με όλα τα άλλα μέλη.

Όσοι υπερεκθειάζουν την ένταξη της χώρας μας στις ευρωπαϊκές δομές και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη ας αναλογισθούν ότι: Από τα 203 δις ευρώ που εισέρευσαν στη χώρα μας από την ένταξη στην ΕΟΚ μέχρι το 2009, ένα ποσοστό της τάξης του 40% επιστράφηκε στα βιομηχανικά κράτη της Ευρώπης με τη μορφή εισαγωγής κάθε μορφής εξοπλισμού, τεχνογνωσίας κ.λ.π. ενισχύοντας την αγορά εργασίας των κρατών αυτών ενώ ένα σημαντικό ποσό φυγαδεύτηκε στις ευρωπαϊκές τράπεζες ενισχύοντας την ανάπτυξη εκεί. Το οδυνηρό τίμημα για τη χώρα μας ήταν η βαθμιαία παραγωγική της απαξίωση που εκτόξευσε το ισοζύγιο εισαγωγών - εξαγωγών υπέρ των εταίρων μας με αποτέλεσμα την αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους, έτσι ώστε σήμερα η χώρα να μην διαθέτει αντιστάσεις. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών; «Το ελληνικό παράδοξο της ενιαίας αγοράς»: Σύμφωνα με μελέτη του γερμανικού ιδρύματος Bertelsmann «η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα από τις 14 χώρες που μελετήθηκαν στην οποία η συμμετοχή της στην ενιαία αγορά,  που συγκροτήθηκε το 1993, και στην ΕΕ γενικότερα είχε ως αποτέλεσμα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της να είναι μικρότερο το 2012 απ' ό,τι θα ήταν αν δεν ήμασταν μέλη της Ένωσης» (Καθημερινή 29-7-2014, σ. 26). Οι οικονομολόγοι του Bertelsmann υπολογίζουν ότι το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα ήταν το 2012 κατά 190 ευρώ υψηλότερο αν δεν ήμασταν μέλη της Ε.Ε., σε αντίθεση με τους Γερμανούς των οποίων το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν κατά 680 ευρώ υψηλότερο και των Δανών κατά 720 ευρώ. Εξυπακούεται ότι το 2014, η διαπίστωση αυτή θα ήταν πειστικότερη.

Από το gfragoulis.blogspot.gr

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News