Η απόφαση του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου 2015 είναι κρίσιμη. Στο πλαίσιο αυτής της απόφασης, ο υπουργός Οικονομικών έστειλε την Καθαρή Δευτέρα το βράδυ ένα λεπτομερή κατάλογο μέτρων που ανέλαβε η Ελλάδα την υποχρέωση να υποβάλει.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Ουσιαστικά με την απόφαση αυτή η Ελλάδα αγόρασε χρόνο. Πανάκριβα. Και χωρίς να πάρει χρήμα. Στη δεύτερη παράγραφο της απόφασης αυτής αναφέρεται κατά λέξη:
«Το Eurogroup σημειώνει στο πλαίσιο της υπάρχουσας διευθέτησης το αίτημα της Ελλάδας για παράταση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης, η οποία διέπεται από μια σειρά δεσμεύσεων. Ο σκοπός της επέκτασης είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της υπάρχουσας διευθέτησης (συμφωνίας)...».
Όπως είναι γνωστό, η «Κυρία Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης» (δηλαδή η δανειακή σύμβαση) στους βασικούς της όρους εμπεριέχει και το διαβόητο Μνημόνιο. Το επισυνάπτει μάλιστα ως παράρτημα. Σε αυτό αναφέρεται η «μια σειρά δεσμεύσεων» στην πρώτη πρόταση της δεύτερης παραγράφου.
Είναι σαφές. Πέρα από τα λογοπαίγνια, παρατάθηκε η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο. Αυτό ξέρουν όλοι οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης. Αυτό δηλώνουν όσοι συμμετείχαν σε εκείνη την κρίσιμη συνεδρίαση του Eurogroup. Αυτό δηλώνουν και όλοι οι νομικοί. Μοναδική εξαίρεση; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Και κάποιοι περίεργοι συνταγματολόγοι. Ελάχιστοι, βέβαια.
Το πρόβλημα δεν είναι νομικό. Η ουσία του δεν είναι η διάθεση της κυβέρνησης να παίξει με το Σύνταγμα. Είναι βαθύτερο. Ο Σαμαράς, με τα καμώματά του μετά τις Ευρωεκλογές του 2014, ξόδεψε όλη την εμπιστοσύνη που του είχαν χαρίσει προσωρινά οι Ευρωπαίοι. Οι σημερινοί δεν έχουν κάνει κανένα ουσιαστικό και σταθερό βήμα για να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη τους.
Η Ελλάδα χάνει!
