default-image

Η κυβέρνηση Τσίπρα μεταξύ σφύρας και άκμονος

Απόψεις
Η κυβέρνηση Τσίπρα μεταξύ σφύρας και άκμονος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι δυσκολίες που παρουσίαζε το "εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ" είχαν προσδιοριστεί εξαρχής: σε ένα εχθρικό διεθνές περιβάλλον, όπου κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός και οι εμμονικές πολιτικές μονομερούς λιτότητας, και με μια εξαιρετικά δύσκολη και μη-διαχειρίσιμη (επί της ουσίας) κατάσταση διαμορφωμένη στο εσωτερικό, μια κυβέρνηση ενός αριστερού κόμματος που επιθυμεί να δώσει λύσεις "εκτός πλαισίου", εξ αντικειμένου είχε μπροστά της ένα τιτάνιο έργο.

του Γιώργου Ψαρουλάκη

Το πόσο τιτάνιο είναι αυτό το έργο, το διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα. Για τους λόγους που θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

Η κυβέρνηση ανέλαβε λοιπόν με σημαία ένα μετριοπαθές πρόγραμμα, δίχως ιδιαίτερα "αριστερό" πρόσημο, ένα πρόγραμμα που θα εθεωρείτο μάλλον συντηρητικό λ.χ. για μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ωστόσο σήμερα, με τους δεδομένους συσχετισμούς, είναι... εκτός ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Το πρόγραμμα αυτό περιλάμβανε κάποιες εμβαλωματικές επεμβάσεις στην αγορά εργασίας, προκειμένου να φρενάρει την καλπάζουσα απορρύθμιση της από τις μνημονιακές επιταγές (οι οποίες, να θυμίσουμε, βρίσκονται εντός του νεοφιλελεύθερου πλαισίου που εφαρμόζεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες), περιλάμβανε επίσης κάποιες "ανθρωπιστικές παρεμβάσεις" προκειμένου να προστατευθούν οι λιγότερο τυχεροί που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από την ύφεση που προκαλούν οι μνημονιακές πολιτικές και επίσης περιλάμβανε μια σειρά μέτρων που έχουν να κάνουν με το κλείσιμο κάποιων από τις πληγές που έχει ανοίξει στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας η εφαρμογή των μνημονίων και η πρόληψη ώστε να μην ανοίξουν άλλες.

Με αυτό το μετριοπαθέστατο και διόλου "αριστερό" (οποιοσδήποτε σοσιαλδημοκράτης της δεκαετίας του 80 θα το έβρισκε "πολύ συντηρητικό" αυτό το πρόγραμμα) πρόγραμμα ως σημαία του, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την προσπάθεια να πείσει τους εταίρους να δεχτούν να κάνουν τις απαραίτητες παραχωρήσεις προκειμένου να μπορέσει να το εφαρμόσει - αν όχι εξ ολοκλήρου, τουλάχιστον μερικώς και σταδιακά.

Φευ, η προσπάθεια αυτή παρά την... "σκληρή διαπραγμάτευση", έπεσε στο κενό. Όπως ακριβώς αναμενόταν. Και η "φιλική" παρέμβαση των Αμερικανών δεν κατάφερε να δώσει κάτι καλύτερο στον ΣΥΡΙΖΑ - οι Αμερικανοί ΔΕΝ πληρώνουν τίποτε, το κόστος το επωμίζονται οι Γερμανοί και αντίθετα με τους γιάνκηδες οι "εταίροι" μας είναι πολύ, πολύ σφιχτοί με τα χρήματα τους. Και καθώς εδώ και μια 15ετία φτωχοποιούν σταδιακά τους πολίτες τους ώστε να καταστούν πιο "ανταγωνιστικοί" στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, δεν σκοπεύουν να δίνουν χρήματα στους Έλληνες για να ζουν αξιοπρεπώς - έτσι είναι ο νεοφιλελεύθερος τρόπος σκέψης και δράσης.

Αυτά ως προς τους "απέξω", διότι και στο εσωτερικό η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη... αλλά ας δούμε έναν-έναν τους "επιβαρυντικούς παράγοντες" που δημιουργούν προβλήματα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Λεφτά... δεν υπάρχουν

Από εδώ ξεκινάνε όλα και εδώ καταλήγουν. Το ρευστό. Που δεν υπάρχει. Εξαρχής, αυτό ήταν το σισύφειο άχθος που μας έδεσε χειροπόδαρα στα μνημόνια - τα χρέη και η εκτροχιασμένη δημοσιονομικά κατάσταση. Προ ευρώ, όλα αυτά δεν ήταν ανυπέρβλητο πρόβλημα. Ομως μετά την υιοθέτηση του ευρώ, όταν η Ελλάδα απαρνήθηκε του βασικότερου εργαλείου χάραξης οικονομικής πολιτικής (του εθνικού νομίσματος) προκειμένου να έχουμε... φθηνές τηλεοράσεις και αυτοκίνητα (ή τέλος πάντων, προκειμένου οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες να έχουν πρόσβαση σε άφθονη, φθηνή χρηματοδότηση, για να είμαστε και σοβαροί), με δεδομένο μάλιστα την ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερη οικονομική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Μάαστριχτ, κανείς;) και την οικονομική ηγεμονία της Γερμανίας με τα γνωστά "κολλήματα" της περί χαμηλού πληθωρισμού, τα πράγματα εκτροχιάστηκαν γρήγορα- με την πρώτη υποψία οικονομικής κρίσης. Τώρα η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει άδεια ταμεία (αλήθεια, που είναι τα τεράστια "πρωτογενή πλεονάσματα" για τα οποία επαίρετο ο Αντώνης Σαμαράς; Που είναι τα νοικοκυρεμένα οικονομικά που λέει ότι άφησε; Με δύο μήνες "ημι-στάση" πληρωμών από τους πολίτες ...διαλύθηκε το σύμπαν!) και ένα σωρό υποχρεώσεις, τόσο εντός, όσο κι εκτός της χώρας. Και ορισμένες υποχρεώσεις που... δεν συγχωρούνται, όπως τα δάνεια προς ΔΝΤ και ΕΚΤ. Και μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση, που δεν "ακουμπά" μόνο τις 300.000 που σκοπεύει να βοηθήσει η κυβέρνηση, αλλά τουλάχιστον ενάμιση εκατομμύριο νοικοκυριά. Και με ένα χρέος οι όροι αποπληρωμής του οποίου - με δεδομένο τον αποκλεισμό της χώρας μας από τις "αγορές" - καθιστούν αδύνατη την εξυπηρέτηση του δίχως... νέα χρηματοδότηση από την ΕΕ. Δηλαδή, νέου μνημονίου. Δηλαδή... πιασ' το αβγό και κούρευτο.

Το "διεθνές μέτωπο"

Περί της διεθνούς κατάστασης (κυρίως εντός της ΕΕ) και του τρόπου που αυτή εμποδίζει οποιαδήποτε προσπάθεια να κυβερνήσει αποτελεσματικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αναφερθήκαμε ήδη στην εισαγωγή του θέματος. Η συντηρητική Ευρώπη, με τους υπό φτωχοποίηση λαούς του Νότου και τους υφιστάμενους εξοντωτικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές λαούς της ανατολικής Ευρώπης, δεν μπορεί να είναι "γαλαντόμα" με τους Έλληνες που προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα. Χρειάζονται διαφορετικοί συσχετισμοί δυνάμεων και μόνο οι εκλογές σε Πορτογαλία και Ισπανία μπορούν να προσφέρουν μια ανάσα στον ΣΥΡΙΖΑ - δεν είναι περίεργο που οι φανατικότεροι πολέμιοι των προσπαθειών της ελληνικής κυβέρνησης ήταν (πέρα από τη Γερμανία) οι συντηρητικές κυβερνήσεις Ισπανίας και Πορτογαλίας. Αν έλθει στην εξουσία το Podemos στην Ισπανία και οι (εσχάτως... αντιμνημονιακοί) σοσιαλιστές στην Πορτογαλία, έχει κάποιες (μικρές, για να είμαστε ρεαλιστές) ελπίδες η δημιουργία "μεσογειακού άξονα", έστω σε ορισμένα ζητήματα. Ωστόσο δύσκολα θα κάνει κάποιος το βήμα, μια και αυτή τη στιγμή ΟΛΕΣ οι χώρες της ΕΕ χρηματοδοτούνται με άνεση από τις αγορές και μάλιστα πολύ φθηνά, εκτός φυσικά από την Ελλάδα... δύσκολα θα το διακινδυνεύσουν αυτό, ανοίγοντας πόλεμο με την "οικονομική ορθοδοξία" της εποχής.

Το "εσωτερικό μέτωπο"

Το "παλιό πολιτικό σύστημα" όπως εκπροσωπείται από κόμματα όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το "Ποτάμι" (το τελευταίο πρακτικά είναι μια... πιο νεοφιλελεύθερη εκδοχή του "εκσυγχρονιστικού" ΠΑΣΟΚ) πολεμά λυσσαλέα κάθε προσπάθεια αλλαγής των όρων προς το καλύτερο. Και είναι λογικό, διότι για τα κόμματα αυτά, τυχόν επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει ταφόπλακα για κάθε μελλοντική φιλοδοξία τους - αν τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι θα εξαφανιστούν και η ΝΔ θα ...ξαναδεί κυβέρνηση μετά από 20 χρόνια. Οπότε αντιδρούν με κάθε τρόπο, ακόμη περισσότερο από τους "έξω". Διότι, πως ακριβώς θα "πουλήσουν" στους ψηφοφόρους τους, ότι οι ίδιοι δεν έκαναν τίποτε για να βελτιώσουν τη θέση του λαού, εφόσον τυχόν επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ αποδείξει ότι αυτό ήταν δυνατό;  Στην προσπάθεια τους αυτή, ενεργοποιώντας το σενάριο του "αριστερού διαλλείματος", ναρκοθέτησαν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήδη πριν παραδώσουν την εξουσία: όχι μόνο εξήντλησαν τα αποθέματα του κράτους σε ρευστό, όχι μόνο κάλυψαν όλο το διαθέσιμο των εντόκων γραμματίων ώστε να μην έχει τη δυνατότητα εύκολου δανεισμού για την κάλυψη τρεχουσών αναγκών η νέα κυβέρνηση, αλλά και με μια "οριακή" συμφωνία δύο μηνών, ανάγκασαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε οδυνηρούς συμβιβασμούς με το "καλημέρα", προκειμένου να παγιώσουν την εντύπωση "όλοι είναι ίδιοι". Στο πλαίσιο του εσωτερικού μετώπου, υπάρχουν και διάφορα μεγαλοσυμφέροντα τα οποία δεν θέλουν κανενός είδους αλλαγή προς το "φιλολαϊκότερο" και συνεισφέρουν στην προσπάθεια να εμφανιστεί η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ως "μονόδρομος" προς το... μνημονιακότερο.

Το "εσωκομματικό μέτωπο"

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πολυτασικό κόμμα, που μέχρι πρότινος μάλιστα δεν είχε απλώς "τάσεις" (όπως έχουν όλα τα κόμματα) αλλά συνιστώσες, δηλαδή... ημιαυτόνομα κόμματα εντός του κόμματος. Η μετεξέλιξη ενός τέτοιου πολυσυλλεκτικού μορφώματος σε κανονικό κόμμα, έχει πάντα πολλές ωδίνες και δυσκολίες. Η κυβέρνηση κάπου βολεύεται με αυτήν την κατάσταση, διότι πέραν του ΚΚΕ, η μόνη εξ αριστερών αντιπολίτευση που έχει να αντιμετωπίσει είναι... από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. 2 σε 1, κυβέρνηση και αντιπολίτευση μαζί. Βεβαίως αυτό δεν βοηθά στην εξωτερική εικόνα, παρότι η κατάσταση φαίνεται να ελέγχεται. Και περιορίζει και το περιθώριο τακτικών ελιγμών, καθότι μια ¨κωλοτούμπα παραπάνω" μπορεί να φέρει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις από το εσωτερικό του κόμματος.

Ο κυρίαρχος λαός

Και last but not least που λένε και οι αγγλοσάξονες, υπάρχει και ο λαός. Το 37% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και το λίγο κάτω από 5% που ψήφισε ΑΝΕΛ καταρχήν και εν συνεχεία εκείνο το 70-80% που σύμφωνα με τα γκάλοπ "στηρίζει την κυβέρνηση". Ο λαός αυτός έχει εναποθέσει - μια και έτσι έχει μάθει, να περιμένει από "σωτήρες" να βγάλουν τον όφη από την τρύπα... - τις ελπίδες του στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως αν πιστέψουμε τα γκάλοπ, ο λαός της χώρας υποφέρει από μια ελαφρά σχιζοφρένεια: θέλει και το τέλος των μνημονίων και της λιτότητας, αλλά ΚΑΙ την παραμονή στο ευρώ. Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ενημέρωσε ότι στην περίπτωση μας το μοτίβο "ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολάκερη", δεν υπάρχει. Δεν παίζει, βρε αδελφέ, δεν προβλέπεται. Αν θέλει ο κόσμος ευρώ, τότε θα πρέπει να υποστεί την λιτότητα που υφίστανται όλες οι χώρες που βρίσκονται εντός ευρώ. Και παραπάνω, διότι οι κυβερνήσεις μας (που ψήφιζε ο ίδιος αυτός λαός τόσα χρόνια) τα έκαναν μαντάρα και διέλυσαν το σύμπαν. Και αυτός ο κόσμος που καθώς φαίνεται δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει, μπορεί σήμερα να στέκεται πίσω από την κυβέρνηση και να δίνει την πίστωση χρόνου των τεσσάρων μηνών (καθώς πέντε χρόνια και τρεις κυβερνήσεις ξεζουμίζεται ασταμάτητα) αλλά κάποια στιγμή... θα τσινίσει.

Τα σενάρια του μέλλοντος

Ήδη πριν καλά-καλά Τσίπρας και Καμμένος ανακοινώσουν τη σύμπραξη τους για τη δημιουργία της πρώτης αντιμνημονιακής κυβέρνησης, είχα αναφέρει δύο εκτιμήσεις: η πρώτη ήταν, ότι είναι ευτύχημα για τον Τσίπρα η παρουσία των ΑΝΕΛ στην Βουλή, διότι διαφορετικά θα αναγκαζόταν να συμπράξει με το Ποτάμι, οπότε η διαπραγμάτευση θα ήταν... μια από τα ίδια όπως επί Σαμαρά-Βενιζέλου. Το δεύτερο, ότι η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ είναι "ειδικού σκοπού" και θνησιγενής, οπότε η στόχευση μακροπρόθεσμα θα είναι να γίνει συμμαχία με ...το Ποτάμι, που στα κοινωνικά τουλάχιστον ζητήματα δεν απέχει από τον ΣΥΡΙΖΑ (βεβαίως το Ποτάμι είναι νεοφιλελεύθερο, οπότε στα οικονομικά απέχει... έτη φωτός από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό... ξεπερνιέται).

Ωστόσο τις ίδιες μέρες που άρχιζαν να αναφέρονται αυτά τα δεδομένα, οι φήμες μιλούσαν και για άλλου είδους "στοχεύσεις". Συγκεκριμένα, οι φήμες (άτιμο πράμα οι φήμες...) έλεγαν ότι "ζυμώνεται" μια "μεγάλη πατριωτική/ευρωπαϊκή συμμαχία", μια "εθνική ομάδα" που λέει και ο Σταύρος, προκειμένου να διαχειριστεί μια κατάσταση... μη διαχειρίσιμη. Δηλαδή, την υπογραφή νέου (τρίτου) μνημονίου, που παρουσιάζεται ήδη δειλά-δειλά από τους Ευρωπαίους ως "μονόδρομος" για να "εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση της Ελλάδας". Είναι λίγο σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία αυτό το πράγμα: τροφοδοτώντας τα διεθνή μήντια με διαρροές περί "χρηματοδοτικών αναγκών" ή "νέου προγράμματος" ή "νέου μνημονίου" μετά το καλοκαίρι, οι Ευρωπαίοι δημιουργούν τη γνωστή "νευρικότητα" στις αγορές - η ίδια νευρικότητα που "έριξε πόρτα" στον Σαμαρά όταν προσπάθησε να ψελλίσει ότι "τέλος τα μνημόνια, βγαίνουμε στις αγορές" - 10% επιτόκιο την επόμενη ημέρα για το ελληνικό 10ετές και το "όνειρο" των αγορών παρέμεινε απατηλό.

Οι δύο εναλλακτικές

Κάπως έτσι κλείνει πριν ακόμη ανοίξει, πριν έχει δηλαδή την ευκαιρία να διαπραγματευτεί μια συμφωνία για το μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ, η πόρτα των αγορών. Και δίχως χρηματοδότηση απέξω, η Ελλάδα έχει μόνο δύο επιλογές:

- Στάση πληρωμών, αφού παρότι κουτσά-στραβά τις ανάγκες μας τις εσωτερικές τις καλύπτουμε με τα έσοδα μας, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων. Οπότε... η στάση πληρωμών (χρεοκοπία, δηλαδή) είναι μονόδρομος.

- Υπογραφή νέου μνημονίου, του τρίτου κατά σειρά, με χρηματοδότηση μιας διετίας (φρονώ) που θα καλύπτει τις ανάγκες της χώρας σε εξωτερικές πληρωμές γι' αυτό το διάστημα, με υιοθέτιση φυσικά των ανάλογων "μεταρρυθμίσεων" (δηλαδή, μέτρων φτωχοποίησης του ελληνικού λαού).

Στην πρώτη περίπτωση, τα πράγματα είναι λίγο... φλου. Αχαρτογράφητα νερά, ούτως ειπείν. Δεν ξέρουμε τι θα βγάλει το ζάρι, εκτός από το σίγουρο - αρκετό "πόνο" στην αρχή. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι ρευστά και δεν ξέρουμε που θα μας πάει. Μπορεί σε ήρεμα νερά, μπορεί σε πολύ περισσότερο πόνο, μπορεί σε πλήρη ανάκαμψη... εξαρτάται και από τις προθέσεις των "εκτος" (που δεν αναμένονται... αγαθές) και από τη διεθνή κατάσταση γενικώς (αν τυχόν Grexit προκαλέσει στην παγκόσμια οικονομία τα παλλιροϊκά κύματα που περιμένουν οι περισσότεροι οικονομολόγοι... θα έχουμε καταιγιστικές εξελίξεις). Και φυσικά και από την κυβέρνηση και τι θα κάνει: θα συγκρουστεί με τα κατεστημένα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας; Θα τολμήσει τον εθνικό έλεγχο στις τράπεζες; Θα προσπαθήσει να αλλάξει νοοτροπίες και συνήθειες δεκαετιών - καθώς και κατεστημένα συμφέροντα - προκειμένου να δημιουργήσει ένα σωστό και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα;

Στην δεύτερη περίπτωση, αποκλείεται μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να μπορεί να διαχειριστεί μια... επιστροφή στα μνημόνια, ανεξαρτήτως του πως θα βαφτιστεί αυτό το μνημόνιο (συμφωνία, συμβόλαιο, αρνάκι φρικασέ, οτιδήποτε). Και μάλιστα ένα μνημόνιο που θα περιέχει περισσότερα υφεσιακά μέτρα, περισσότερες περικοπές, περισσότερη σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. Διότι μόνο έτσι θα δώσουν κι άλλα χρήματα οι Ευρωπαίοι - με περισσότερες αιματηρές "μεταρρυθμίσεις".

Η παγίδα

Και κάπου εδώ είναι και η παγίδα που στήνουν στο ΣΥΡΙΖΑ οι Γερμανοί. Ο πάντα καλά πληροφορημένος Μιχάλης Ιγνατίου, το έγραψε ήδη, επιβεβαιώνοντας τις φήμες που "σέρνονται" στην ημεδαπή: ότι οι Γερμανοί σκοπεύουν να πιέσουν το ΣΥΡΙΖΑ ούτως ΄ώστε να αναγκαστεί να συγκυβερνήσει με τους θεωρούμενους ως "εχθρούς" του.

Ένα σοβαρότατο μέσο πίεσης είναι φυσικά το οικονομικό: η καθημερινή απειλή με πιστωτικό γεγονός, οικονομική ασφυξία, κλείσιμο της στρόφιγγας κλπ. κλπ. χρησιμοποιείται ως το βασικό μέσο πίεσης, ώστε αφενός η ηγετική μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ να "αναγκαστεί" να  πάρει τις δύσκολες αποφάσεις και να επιλέξει το δρόμο "της συναίνεσης" και αφετέρου να "ζυμωθεί" η κοινή γνώμη της Ελλάδας στην ιδέα ότι "αντίσταση σημαίνει εξόντωση", οικονομική τελος πάντων

Και… ποιον ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει η εκβιαστική πίεση, που εκφράζεται μέσω ωμότατων απειλών από τους… φίλους και εταίρους μας, που δρουν (και) σε αυτήν την περίπτωση ως διεθνείς τραμπούκοι; Προφανώς, τη μερίδα των "ευρωπαϊστών" που θα στοιχηθεί πίσω από τον Τσίπρα και τον Δραγασάκη. Ήδη, η "Αριστερή Πλατφόρμα" έκανε μια εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, κατεβάζοντας πρόταση που πήρε το 40% των μελών,  για αμφισβήτηση της παράτασης του μνημονίου. Και μπορεί αυτή η πρόταση να ήταν "για το θεαθήναι" (η ...εσωτερική αντιπολιτευτική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ που λέγαμε παραπάνω) αλλά καθόλου για το θεαθήναι δεν ήταν η διαφοροποίηση της μισής κοινοβουλευτικής ομάδας, που ορθά-κοφτά προειδοποιούσε στην τελευταία, επεισοδιακή και μαραθώνια, συνεδρίαση της "μη σκέπτεστε σενάρια για ποτάμια και τα ρέστα, διότι θα φύγουμε τόσοι που όχι το ποτάμι, ούτε και το ΠΑΣΟΚ μαζί δεν θα σας φθάνει για να περάσετε νομοσχέδιο".

Εφόσον λοιπόν υπάρξει ένα σημείο καμπής, όπου το ερώτημα θα είναι "ή συνεχίζουμε στα μνημόνια, ή βγαίνουμε εκτός ευρώ", και η ηγεσία αποφασίσει "πάμε μνημονιακά", ο ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί. Αυτό ήταν μια πιθανότητα που τη συζητούσαμε εδώ και πολύ καιρό. Πολύ πριν γίνουν οι εκλογές, για την ακρίβεια. Και τα φαινόμενα δείχνουν ότι αυτή η πρόβλεψη θα επαληθευτεί. Και σε μια τέτοια περίπτωση, ο Τσίπρας θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες εκτός ΣΥΡΙΖΑ, καθώς στην καλύτερη περίπτωση θα έχει μια κοινοβουλευτική ομάδα με 20 έως 40 βουλευτές λιγότερους. Μια συμμαχία με το "καλό" κομμάτι της ΝΔ (αυτό που εκπροσωπεί ο Προκόπης Παυλόπουλος, το "κεντροδεξιό" ή "καραμανλικό" αν θέλετε) δηλαδή δίχως Σαμαράδες, Βορίδηδες, Γεωργιάδηδες και λοιπούς της "ακραίας δεξιάς" τάσης, μαζί φυσικά με το Ποτάμι και ένα ΠΑΣΟΚ δίχως τον Βενιζέλο, θα είναι ο μονόδρομος για όλους.  Ο Αλέξης Τσίπρας ουδέποτε έκλεισε την πόρτα στο Ποτάμι, ενώ διατηρεί και πολύ καλές σχέσεις με τον Κώστα Καραμανλή (γι' αυτό άλλωστε και έβαλε τον Παυλόπουλο ΠτΔ). Ολα αυτά σημαίνουν ότι η ηγετική ομάδα το ΣΥΡΙΖΑ, επεξεργάζεται σενάρια "εθνικής συμμαχίας", πιθανότατα εκτιμώντας ότι ίσως αναγκαστεί να τα υιοθετήσει, αργά ή γρήγορα.

Βεβαίως μια τέτοια ετερόκλητη συμμαχία, που θα συνεχίσει την εφαρμογή του προγράμματος φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, θα αντιμετωπίσει πολύ ισχυρή πίεση απ' όλες τις πλευρές. Και κυρίως από τον "κυρίαρχο λαό", που θα πρέπει σε αυτήν την περίπτωση να αποφασίσει: ευρώ και μνημόνια ή έξοδο από το ευρώ και τα μνημόνια; Αν αποφασίσει το πρώτο, θα δώσει την ανοχή του στην "εθνική συμμαχία" (είπαμε: στο υποθετικό σενάριο που αυτή θα σχηματιστεί). Αν αποφασίσει το δεύτερο... αναμένουμε ανανέωση του κινήματος των πλατειών, αλλά... στο πιο δυναμικό αυτή τη φορά. Και με μετρημένες επιλογές: το σταθερά και αταλάντευτα προσανατολισμένο ενάντια στα μνημόνια ΚΚΕ, εκείνο το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που επιλέξει την έξοδο και βεβαίως τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Και άλλα σενάρια...

Αυτό είναι βεβαίως μόνο ένα από τα σενάρια. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του, μπορούν να επιλέξουν διαφορετικά: να πάνε για δημοψήφισμα ή ακόμη και εκλογές. Ένα δημοψήφισμα που θα πει "όχι" στην έξοδο από το ευρώ, θα "δέσει" κι εκείνους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι δεν θα ψήφιζαν μνημόνια σε καμία περίπτωση. Αν όμως πει "ναι", το αποτέλεσμα είναι μη αναστρέψιμο: η Ελλάδα θα πρέπει να εκκινήσει τις διαδικασίες για έξοδο από την ευρωζώνη - προσωρινή ή οριστική (υπάρχει και αυτό ως "σενάριο", έξοδο για μερικά χρόνια, «τακτοποίηση» των δημόσιων οικονομικών με εθνικό νόμισμα και κάποια στιγμή στο μέλλον επιστροφή στο κοινό νόμισμα) καθολική ή μερική (το σενάριο του "διπλού νομίσματος" - ναι, από σενάρια πάμε καλά...).

Ως προς τις εκλογές, εξαρτάται με τι σύνθημα θα κατέβει ο ΣΥΡΙΖΑ. "Μέσα" ή "έξω"? Ή "δώστε μου λευκή επιταγή να κάνω ότι θεωρώ καλύτερο";  Σε κάθε περίπτωση, αν καταφέρει να πάει στις εκλογές δίχως να έχει τρωθεί σοβαρά η δημοφιλία του, τότε μάλλον θα ζητήσει λευκή επιταγή και... βλέπουμε. Και αν πάρει ένα ποσοστό πάνω από 40-45% τότε... θα έχει πραγματικά λευκή επιταγή να κάνει ότι θεωρεί προς το συμφέρον της χώρας.

Αν όμως συμβούν "επικοινωνιακά ατυχήματα" στο μεταξύ, ίσως να μην έχει την επιλογή των εκλογών. Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς το δημοψήφισμα δεν είναι καθόλου βέβαιο τι θα προκρίνει. Και μάλιστα με δεδομένο ότι τουλάχιστον οι μισοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα στήριζαν μια επιλογή "ναι στα μνημόνια" ως "γραμμή" στο δημοψήφισμα, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News