Είναι κουραστικό αυτό που συμβαίνει με τη βία στον ελληνικό αθλητισμό. Ποιον αθλητισμό δηλαδή; Στον κόσμο των εμπορικών επιχειρήσεων του αθλητισμού θέλουμε να πούμε. Όπου τα συμφέροντα εκφράζονται μέσα από εγωπάθειες και προσωπικές εμμονές των ηγετών, στο μεγαλύτερο μερίδιο της φίλαθλης πίτας. Ας την πούμε έτσι. Και δε χρειάζεται να επαναλάβουμε σε μια ακόμη αναφορά μας μετά από ένα γεγονός ότι η συγκεκριμένη έκφραση βίας, όπως μας τη σέρβιραν από το ντέρμπι της «Λεωφόρου», ότι είναι είδος που απαιτεί κοινωνιολογική ανάλυση. Η βία των οπαδών των ΠΑΕ είναι κατ' εξοχήν βία, που εμπνέουν - τουλάχιστον - οι παραγοντικές νοοτροπίες. Η δε σχέση της με αυτό που ορίζουμε «κοινωνικό φαινόμενο» βρίσκεται μόνο κατά βάθος. Το όλο φάσμα της σύνδεσης του «χουλιγκανισμού» με τους «ηγέτες-πατέρες» των ομάδων είναι επίσης ζήτημα πολιτικό και συντηρείται μέσα από την άθλια σχέση κράτους και κοινωνίας, όπου αναδεικνύεται κυρίαρχο το δέλεαρ του τυφλού κέρδους. Στα κοινωνιολογικά ανήκει η βάση, πάνω στην οποία πατούν για να συντηρείται η βία ακόμη και με το χαρακτηρισμό «ταλιμπάν», που προσέδωσαν οι αστυνομικοί όλης της χώρας στην ανακοίνωσή τους. Μόνο από αυτό κατανοεί ο οποιοσδήποτε την οργανωμένη κατάσταση!
«Οι δύο πρόεδροι έχουν μεγάλο μίσος, όχι μόνο για τα ποδοσφαιρικά θέματα, αλλά και για άλλα ζητήματα...», δήλωνε μετά τα όργια στη «Λεωφόρο» και στη διοργανώτρια ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού Ρομπέρτο στο ραδιοφωνικό σταθμό "Cadena Ser". Όλοι ξέρουν, όλοι γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί «μακελειό», όμως όλοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Επιπλέον, οι φορείς του ποδοσφαίρου και της Πολιτείας (με όποια κυβέρνηση) αποπροσανατολίζουν με τις θέσεις τους το κοινό, κάνοντας λόγο για μια σειρά άλλων αιτιών. Και δεν είναι μόνο οι δύο, έρχεται και ο άλλος! Δεν είναι μόνο στο ποδόσφαιρο, είναι και στο μπάσκετ, με τις κοκορομαχίες των «οικογενειών»! Φοβερά πράγματα, μέσα από τα οποία βέβαια υλοποιούν το πραγματικό συμφέρον που τους οδηγεί σε αυτές τις μετωπικές συγκρούσεις. Τι άλλο δηλαδή πέρα από τα πακέτα των εκατομμυρίων ευρώ του Τσάμπιονς Λιγκ.
Δυστυχώς, είναι τόση η κατάπτωση του ποδοσφαιρικού προϊόντος, που σε αυτή τη χώρα, την οποία κατάφεραν να τη λυμαίνονται οι «δανειστές», δεν είναι δυνατόν να λυθεί αυτό που κατά τεκμήριο έχουν λύσει στην Ευρώπη, προστατεύοντας το προϊόν τους μέσα από βασικούς κανόνες προστασίας. Γιατί και η πολιτική πάει χεράκι-χεράκι, με μέγιστη απόδειξη την αδυναμία της ή τη μη θέλησή της να δώσει λύση.
Από τη "Γνώμη" της έντυπης έκδοσης
