default-image

Ο τρόμος της Νέας Ρώμης [ΙΙ].

Απόψεις
Ο τρόμος της Νέας Ρώμης [ΙΙ].

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσες φορές ακούσαμε ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδος απέτυχε; Άπειρες. Άλλωστε νιώσαμε την αποτυχία του στο πετσί μας. Απέτυχε σε όλα; Όχι βέβαια. Απέτυχε στους διακηρυγμένους στόχους που η τρόικα (διάβαζε Γερμανία) είχε θέσει. Όμως πέτυχε στους μη διακηρυγμένους (τους ανομολόγητους) στόχους των γερμανών για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες (κι όχι μόνο του Νότου). Κι αυτούς τους στόχους υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια η Γερμανία και σήμερα. Η μετατροπή χωρών της Ευρώπης σε αποικίες χρέους ήταν μια συνειδητή νεοφιλελεύθερη επιλογή. Για το πειραματόζωο Ελλάδα, η εσωτερική υποτίμηση και ο υπολογισμός της ύφεσης δεν ήταν το λάθος, όπως ψευδώς διατείνονταν, αλλά το μέσο για τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και την βίαιη προσαρμογή.

Του Χρήστου Γιαννίμπα

Αρχικά, η Γερμανία κέρδισε πολύτιμο γι' αυτήν χρόνο προκειμένου να ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα, πριν αυτά αξιολογηθούν ως «σκουπίδια» (junk). Όπως βέβαια και ομόλογα άλλων κρατών. Αλλά και μετέπειτα, όπως σωστά επισημαίνει ο Βαρουφάκης (Guardian 14/2/15) : «Το πρόγραμμα διάσωσης το 2010 δεν ήταν για την Ελλάδα, ήταν για την διάσωση των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών. Το κοινό στη Γερμανία παραπλανήθηκε πιστεύοντας πως τα χρήματα πήγαν στους Έλληνες, το ελληνικό κοινό παραπλανήθηκε πιστεύοντας πως αυτό ήταν η σωτηρία μας.» Θυμίζω πως αρχές του 2010 οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες είχαν 118 δις ελληνικών ομολόγων.[1]

Η συνειδητή μη επίλυση της κρίσης

Μ' αυτήν η Γερμανία προσπαθεί να πετύχει «με έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια», και αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο το έχει ήδη κατορθώσει.

(1). Οι Γερμανοί δεν αγάπησαν Σαμαρά και Βενιζέλο. Ούτε καν τον Ραχόι. Μέσω αυτών αλλά και των ΜΜΕ, επιχείρησαν και επιχειρούν να οικοδομήσουν μια εικόνα, εντός και εκτός Ελλάδος, ότι η λιτότητα επιτυγχάνει. Μια εικόνα ευφορίας με κόλπα για πλεόνασμα, έξοδο στις αγορές κλπ. Να δείξουν ότι τα στοιχεία αυτά είναι η αρχή της εξόδου από την κρίση και η αρχή μιας νέας αναπτυξιακής φάσης. Με αρωγούς το ΕΛΚ[2], το Ραχόι, το Σαμαρά κ.ά. προσπαθούν να επιβάλλουν στη νέα ελληνική κυβέρνηση την αποδοχή της επιχείρησης «η λιτότητα επιτυγχάνει». Οι στόχοι: (α) Αφού επιτυγχάνει δεν χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. (β) Να συρθούν σ' αυτές τις πολιτικές και οι άλλες χώρες της ΕΕ ακόμα και η Γαλλία. (γ) Αυτό το βάρβαρο νεοφιλελεύθερο μοντέλο να γίνει εξαγώγιμο προϊόν και σε άλλες, εκτός ευρωζώνης, χώρες ακόμη και στις αφρικανικές. Έτσι, η οικονομική και κοινωνική καταστροφή, βαπτίζεται επιτυχία προκειμένου να βγει το συμπέρασμα πως ναι μεν υπάρχουν θυσίες, αλλά έρχεται αίσιο τέλος. Άρα το μοντέλο της Ελλάδας, μπορεί και πρέπει να εφαρμοσθεί κι αλλού.

(2). Προσθέτει στην υπάρχουσα «αποθήκη» φτηνού εργατικού δυναμικού της πρώην ανατολικής Ευρώπης άλλη μια τέτοια «αποθήκη». Αυτήν του ευρωπαϊκού νότου.

(3). Αντλεί τη ρευστότητα των περιφερειακών χωρών. Γιατί με την ελεύθερη (εντός ευρωζώνης) διακίνηση κεφαλαίων, οι πλούσιοι των χωρών αυτών φυγαδεύουν ή και επενδύουν κεφάλαια στη Γερμανία (ομόλογα, μετοχές κ.λπ.) ενώ το ίδιο κάνουν και οι πλούσιοι εκτός ευρωζώνης. Αυτονόητο ότι οι χώρες που υφίστανται αυτή την αφαίμαξη στερούνται πόρων, ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχουν θεσμοί ή και μηχανισμοί που θα εξισορροπούσαν ή θα αντιστάθμιζαν για τις χώρες αυτές, έστω και εν μέρει, τις αρνητικές επιπτώσεις της αφαίμαξης. Τα «δάκρυα» των Γερμανών, π.χ. για τους πλούσιους Έλληνες που δεν πληρώνουν φόρους, είναι προφανώς κροκοδείλια, αφού η ευρωζώνη λειτουργεί με τρόπο που ευνοεί την ασυλία και ο μεγάλος ωφελημένος αυτής είναι η Γερμανία.

(4). Προκαλείται «αφαίμαξη» ανθρώπινου δυναμικού υψηλής ειδίκευσης («εγκεφάλων») που εγκαταλείπουν τις χώρες τους με προορισμό, μεταξύ άλλων, και τη Γερμανία. Έτσι θα καρπωθούν τζάμπα την επένδυση που οι οικογένειές τους και συνολικά οι κοινωνίες έκαναν σ' αυτούς τους νέους. Ταυτόχρονα οι χώρες χάνουν ό,τι πιο δημιουργικό και παραγωγικό έχουν. Τη στιγμή που για την ανόρθωσή τους χρειάζονται περισσότερο από ποτέ όλα τα δημιουργικά και παραγωγικά τους κύτταρα. Το πιθανότερο (και χειρότερο) είναι πως πολλοί απ' αυτούς τους νέους δεν θα επιστρέψουν ποτέ στις χώρες τους με αποτέλεσμα να χαθούν και τα παιδιά όλων αυτών.

(5). Αποκομίζει οφέλη από την κακή κατάσταση των άλλων ανταγωνιστικών κέντρων της Ευρώπης (κι όχι μόνο) και των προσπαθειών που κάνουν αυτά τα κέντρα για ανάκαμψη. Π.χ. στην ευρωζώνη από την κακή κατάσταση Γαλλίας, Ιταλίας (και δευτερευόντως Ισπανίας). Το ακριβό χρήμα για τις χώρες αυτές δημιουργεί πρόβλημα στις οικονομίες τους και ταυτόχρονα διευκολύνει τη γερμανική οικονομία. Π.χ. η FIAT δανείζεται με 7% και η VW με 3% με προφανείς συνέπειες στην ανταγωνιστικότητά τους (κι όχι μόνο). Αντίστοιχα ο Γερμανός πολίτης δανείζεται με 4% ενώ ο Ιταλός με 12% κ.λπ.

(6). Υποθηκεύει οικονομικά τις άλλες χώρες και τις μετατρέπει σε αποικίες χρέους. Ας το δούμε αυτό με αριθμούς (επιλέγω το 2012 όταν Σαμαράς και Βενιζέλος «σώζουν» τη χώρα).

Ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κεφαλαίων είναι η Γερμανία που μαζί με Ολλανδία και Λουξεμβούργο είναι οι μόνες πλεονασματικές χώρες. Τα κεφάλαια που έχουν δανείσει οι Γερμανοί (Δημόσιο, Τράπεζες και επιχειρήσεις) στον «κακό» νότο είναι τα παρακάτω (τα ποσά σε δις €).

Τα 4 «γουρουνάκια» λοιπόν χρωστούν 340 δις €. Η υπόλοιπη Ευρώπη χρωστά άλλα 1080 δις €. Δηλαδή, συνολικά η Ευρώπη χρωστά 1420 δις € (1,42 τρις €). Αν προστεθούν και τα κεφάλαια επενδυτικών και κερδοσκοπικών funds που είναι τοποθετημένα σε ομόλογα χωρών της Ευρώπης και είναι γερμανικά, τότε το παραπάνω ποσό αυξάνει ακόμα περισσότερο.

Στο σύστημα Target II της ευρωζώνης η εικόνα δανειστών και οφειλετών είναι: (Αύγουστος του 2012, τα ποσά σε δις €).

Από τον πίνακα αυτό προκύπτει πως η ΕΚΤ χρωστά στη Γερμανία 727 δις. Ποσά βέβαια που τα χρωστούν στην ΕΚΤ, οι κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών.

Η πολιτική και δημοσιονομική γραμμή των Γερμανών (άρα και της ευρωζώνης), ήταν πως οι αγορές θα υποχρέωναν τις κακές χώρες και τις κυβερνήσεις τους να κάνουν δημοσιονομική εξυγίανση, παίρνοντας τα κατάλληλα προς τούτο μέτρα. Πώς θα το έκαναν αυτό οι αγορές; Πολύ απλά με την πίεση που θα ασκούσαν στα spreads των κρατικών ομολόγων. Κοντολογίς, οι αγορές θα συνετίζουν τις κυβερνήσεις. Το 2012 ο Draghi αποφασίζει την χωρίς όριο[3] αγορά ομολόγων των χωρών του νότου (Ελλάδος, Ισπανίας, Ιταλίας κλπ). Δηλαδή, η ΕΚΤ θα συνετίζει τις αγορές με οποιοδήποτε κόστος και έτσι θα προστατεύει τα κράτη και τις κυβερνήσεις. Η αγορά των ομολόγων από την ΕΚΤ θα γίνεται μόνο αν η χώρα υπάγεται στο μηχανισμό EFSF (πρόεδρος ο γερμανός T. Wieser και διευθύνων σύμβουλος ο γερμανός K. Regling) ή το διάδοχο μηχανισμό ESM (γερμανική διοίκηση και εδώ) και εφαρμόζει τις προβλεπόμενες μεταρρυθμίσεις. Θα μπαίνουν δηλαδή σε ειδικό πρόγραμμα «αποτοξίνωσης». Οι κυβερνήσεις θα δεσμεύονται με ένα MoU (μνημόνιο) και αν σταματούν τις μεταρρυθμίσεις τότε και η ΕΚΤ θα σταματά τις αγορές ομολόγων οπότε οι αγορές θα αναλαμβάνουν δράση και θα τιμωρούν. Προσέξτε τώρα τι ωραία έστησαν το παιχνίδι η γερμανοί.

Αυτονόητο ότι τα ομόλογα που αγοράζει η ΕΚΤ είναι περιουσιακά στοιχεία της ΕΚΤ. Άρα ουσιαστικά της Γερμανίας (βεβαίως έμμεσα). Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά η Γερμανία θα έχει δικαιώματα στις χώρες που χρωστούν. Γιατί; Διότι έχει άμεσα δικαιώματα στην ΕΚΤ (που χρωστά 727 δις στη Γερμανία) και μέσω αυτής, έμμεσα, στις χώρες που χρωστούν. Εννοείται πως ανάλογα δικαιώματα έχουν στις χώρες της ευρωζώνης οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και επιχειρήσεις της Γερμανίας (πίνακας Ι). Ταυτόχρονα η ΕΚΤ παραιτείται, για τις αγορές του νέου προγράμματος, από το δικαίωμα «πρώτης διασφάλισης» (σε σχέση με ιδιώτες κατόχους κρατικών ομολόγων). Δηλαδή, κι αν ακόμα γινόταν «κούρεμα» (haircut) χρέους ή αδυναμία αποπληρωμής (πτώχευση), η ΕΚΤ θα δέχεται και ζημιές των ομολόγων που αγοράζει. Αν τώρα σας πω ότι και αυτό είναι κουστουμάκι κομμένο και ραμμένο για τη Γερμανία θα εκπλαγείτε; Αν υποθέσουμε ότι κάποια ομόλογα κουρευτούν ή υπάρξει αδυναμία αποπληρωμής τους ποιος θα έχει ζημιά; Θα μου πείτε η ΕΚΤ. Σωστό. Άρα όλες οι χώρες της ευρωζώνης μαζί και η Γερμανία συμπληρώνω εγώ. Η ζημιά όμως για τη Γερμανία θα είναι μόνο κατά το ποσοστό συμμετοχής της στη ΕΚΤ που είναι 18,94% και όχι 100% αν χρεοκοπούσε μια χώρα οφειλέτης της. Δηλαδή με την απόφαση Draghi η Γερμανία, ακόμα και στη χειρότερη των περιπτώσεων, έχει εξασφαλίσει το 81,06% των χρημάτων της περιορίζοντας τη ζημιά της στο 18,94%. Ουσιαστικά κάνει διάχυση (διασπορά) κινδύνου.

Επιγραμματικά. Η Γερμανία, δηλαδή ο κύριος δανειστής της Ευρωζώνης (βλέπε πίνακες), εξασφαλίζει τα χρήματά της από την ΕΚΤ, η οποία ΕΚΤ είναι οικονομικά εξαρτημένη από τη Γερμανία. Έτσι εξασφαλίζει εποπτεία και κυριαρχικά δικαιώματα στους οφειλέτες της ΕΚΤ. Αύριο θα ανταλλάσσει τις απαιτήσεις της με περιουσιακά στοιχεία των κρατών οφειλετών της και θα επεμβαίνει κυριαρχικά στα κράτη αυτά για την είσπραξη τους. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν αποικίες, δεν έχετε άδικο. Κοντολογίς η Γερμανία εφαρμόζει κατά γράμμα μια παλιά ρήση (και διαχρονική αλήθεια) του M.A. Rothschild: «Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του». Κατά τα λοιπά οι γερμανοί ψαλίδισαν από τον εθνικό τους ύμνο το «Deutschland uber alles» (η Γερμανία πάνω απ' όλα), γιατί θύμιζε (λένε οι ίδιοι) το Γ' Ράιχ.

Για τη Γερμανία λοιπόν όλα ωραία και καλά. Να όμως που «ξαφνικά» οι έλληνες βγάζουν πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Οι έλληνες, πάλι οι έλληνες. Πάντα αυτοί οι έλληνες να αμφισβητούν την «γερμανική υπεροχή». Όπως τότε. Έτσι και σήμερα. Αμφισβητούν τις αυτοκρατορικές δομές της νέας Ρώμης του Βερολίνου. Τα τελευταία πέντε χρόνια από τις 10 επισκέψεις αρχηγών κρατών και πρωθυπουργών, οι 6 γίνονται στο Βερολίνο, οι 2 στις Βρυξέλλες και οι άλλες 2 σε όλες τις υπόλοιπες πρωτεύουσες των 27 χωρών της Ε.Ε. Δηλαδή το 80% πάει στη νέα Ρώμη. Και ο Τσίπρας, ο οποίος έχει πάει σε Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία κλπ, ΔΕΝ έχει πάει «ο αθεόφοβος» ακόμα να επισκεφτεί τη νέα Ρώμη. Αφήστε που ο «ιερόσυλος» μόλις 10 λεπτά μετά την ορκωμοσία του πάει και καταθέτει στεφάνι στον τοίχο της Καισαριανής. Μνημείο των ελλήνων και της ανθρωπότητας. Ντροπή των γερμανών. Και θα παραμένει τέτοια αφού ούτε καν συμβολικά κανείς γερμανός ηγέτης δεν πήγε ποτέ να καταθέσει ένα στεφάνι και να σταθεί προσοχή. Παρότι έχουν επισκεφτεί τη χώρα μας δεκάδες φορές. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι έλληνες και ο Τσίπρας ξεσήκωσαν και ξεσηκώνουν και τους άλλους λαούς. Όπως τότε, που έδειξαν στους λαούς ότι το Γ' Ράιχ δεν είναι ανίκητο. Αν λοιπόν σε αυτά προστεθούν και τα προαναφερθέντα (1) έως (6), γίνεται αντιληπτό γιατί οι γερμανοί βγάζουν αφρούς από το στόμα. Αλλά, ταυτόχρονα, πόσο δύσκολο είναι να τους πάρεις έστω και «ένα μέτρο». Όσα κερδηθούν στις διαπραγματεύσεις, και θα κερδηθούν, είναι τεράστια νίκη για την Ελλάδα και τους λαούς της Ευρώπης. Είναι όμως και μια επίσης τεράστια υποθήκη για τον πολύ δύσκολο δρόμο που ακολουθεί. Γι' αυτό είναι και παραμένει υπέρτατη ανάγκη η παλλαϊκή κινητοποίηση.

Αν και ο γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός ρόλο της Ελλάδας δεν μπορεί να αναπτυχθούν στις γραμμές ενός άρθρου, θα κάνω μια μικρή αναφορά. Η ευρωζώνη είναι πολιτικό δημιούργημα. Ως εκ τούτου για να υπονομευθεί θα πρέπει να υπάρξουν θεμελιώδεις αλλαγές στη γεωπολιτική της Ευρώπης και τέτοιες συντελούνται. Π.χ. η σταδιακή αποδυνάμωση της νατοϊκής συμμαχίας, η περιφερειοποίηση των συμμαχιών ασφαλείας και κυρίως η αναπτυσσόμενη ρωσογερμανική σχέση. Αν προσθέσουμε στην εξίσωση τους «δρόμους» και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της ανατολικής μεσογείου, τότε γίνεται πρόδηλο πως όλα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά για την ευρωζώνη και κυρίως για τις ΗΠΑ, για να τα βάλουν στην ίδια ζυγαριά με μια απλή «ψήφο εμπιστοσύνης» στην Ελλάδα. Η δεδομένη μυωπική αντιμετώπιση των προβλημάτων της ευρωζώνης από τους Γερμανούς θέτει δύο σενάρια. Ή πως οι Γερμανοί δεν κάνουν μακροπρόθεσμα σχέδια -  κάτι που δεν φαίνεται καθόλου πιθανό, αλλά αν όντως ισχύει, είναι τεράστια παράβλεψη -  ή κάνουν και ετοιμάζονται για την αποχώρηση από την ευρωζώνη (άρα και διάλυση αυτής) σε ένα βάθος δέκα, το πολύ δεκαπέντε ετών.

Στο μεσοδιάστημα θέλουν να έχουν μετατρέψει πολλές ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο του νότου αλλά και του πρώην ανατολικού μπλοκ σε αποικίες χρέους. Ουσιαστικά προσπαθούν να θεμελιώσουν ένα οικονομικό Δ' Ράιχ, στο οποίο κάθε αποικία χρέους θα έχει διαφορετικό ρόλο και εξάρτηση από το κέντρο και βέβαια συμπληρωματική οικονομία. Βεβαίως υπάρχει και η Γαλλία. Μπορεί σήμερα η Γερμανία να αποτελεί μια οικονομική «υπερδύναμη» της ευρωζώνης, αλλά η Γαλλία παραμένει και στρατιωτικά (θυμίζω είναι πυρηνική δύναμη), και πολιτικά ισχυρή για να της επιβάλει την κυριαρχία της η Γερμανία. Χωρίς τη Γαλλία ευρωζώνη δεν υπάρχει και αυτό το ξέρει καλά η Γερμανία. Θα μοιραστεί λοιπόν τις αποικίες χρέους της Ευρώπης με τη Γαλλία, ή θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη; Επειδή είναι δύσκολο, αν όχι απίθανο, να δεχτεί κανείς πως η Γερμανία δεν κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια, το πιθανότερο είναι η αποχώρησή της από την ευρωζώνη (όπως την ξέρουμε) και κατ' επέκταση διάλυση αυτής. Αν στη θέση της ευρωζώνης η Γερμανία δημιουργήσει ένα νέο οικονομικό «σχήμα» που θα της επιτρέπει την πρωτοκαθεδρία, είναι κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Τα προαναφερθέντα (1) έως (6) δημιουργούν όμως και μια μεγάλη αντίφαση. Οι γερμανικές εξαγωγές στις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης μειώνονται, ενώ οι οικονομίες αυτών των χωρών έχουν μηδενική ανάπτυξη ή ύφεση. Κάτι που μηδενίζει και τους ρυθμούς ανάπτυξης σε όλη την ευρωζώνη αλλά και σε χώρες εκτός αυτής. Έτσι τίθεται κι ένα ακόμα ζήτημα, αφού κάποιες άλλες χώρες πρέπει να μπουν μπροστά από το κάρο της παγκόσμιας ανάπτυξης προκειμένου να μην οδηγηθεί η παγκόσμια οικονομία σε ύφεση. Και έστω αυτές θα είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Αυτό με τη σειρά του προσθέτει νέες αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρώπης, οι οποίες εντείνουν την ήδη οξυμμένη κατάσταση. Εν κατακλείδι, η στάση της Γερμανίας, τουλάχιστον με τα υπάρχοντα σημερινά δεδομένα, δείχνει πως χτίζει μια νεοαποικιακή αυτοκρατορία. Ένα οικονομικό Δ' Ράιχ. Σημαντική εξέλιξη στην υλοποίησή του θα είναι ο έλεγχος μέσω των αποικιών χρέους Ελλάδας και Κύπρου, των υδρογονανθράκων τους και των «δρόμων» διέλευσης αυτών.  

Σε κάθε περίπτωση αυτή η Ευρώπη δεν είναι δική μας. Δεν είναι δηλαδή η Ευρώπη των λαών της. Βαδίζει ολοταχώς σε αυτοκρατορικές δομές με τη νέα Ρώμη να είναι το Βερολίνο. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι τι σχεδιάζουν να κάνουν Γερμανία και πρωτίστως οι ΗΠΑ, με την πολιτική δομή και την αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης μακροπρόθεσμα. Οι ΗΠΑ σήμερα έχουν άλλα σοβαρότερα (γι' αυτούς) ζητήματα να ασχοληθούν. Ενώ παραμένουν η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη, έχουν μειωμένη οικονομική και πολιτική επιρροή σε σχέση με πριν λίγα χρόνια. Αντιλαμβάνονται πως σε 30 χρόνια η Κίνα θα τους έχει φτάσει οικονομικά και ίσως και στρατιωτικά. Πώς θα λυθεί αυτή η αντίθεση δεν ξέρω. Εικάζω πως οι ΗΠΑ δεν θα παραδώσουν τα «κλειδιά» της πρωτοκαθεδρίας τους, ούτε και θα τα μοιραστούν ισότιμα με τρίτους. Και σίγουρα όχι με τους Γερμανούς, που δεν τους θεωρούν σοβαρό αντίπαλον δέος γι' αυτό και σήμερα ανέχονται τα «παιχνίδια» τους στην ευρωζώνη.

Χωρίς αμφιβολία ζούμε μεγάλες στιγμές και αύριο θα ζήσουμε μεγαλύτερες. Αν θέλουμε (και φυσικά θέλουμε) τις καλύτερες μέρες, πρέπει ο καθένας και η καθεμιά να αποτινάξουν το «αντιπροσωπεύομαι, άρα υπάρχω». Οι εποχές των «νοικοκυραίων» και αυτές που κάποιος «μεσσίας» θα πηγαίνει μπροστά και οι υπόλοιποι θα ακολουθούν, καπούτ. Γι' αυτά όμως επιφυλάσσομαι σε επόμενο άρθρο.

[1] Βλέπε το Α' μέρος.

[2] Από την ανακοίνωση του ΕΛΚ. «Καλούμε τη νέα ελληνική κυβέρνηση να μη θέσει σε κίνδυνο την οικονομική πρόοδο που επιτεύχθηκε κατά τη διάρκειας της ηγεσίας του Αντώνη Σαμαρά. … Ο πρωθυπουργός Τσίπρας πρέπει να σεβαστεί όλες τις δεσμεύσεις που έγιναν από την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση.» Παγκόσμια πρωτοτυπία. Να αναφέρεται σε ανακοίνωση, όχι η χώρα αλλά ονομαστικά ο Σαμαράς και ο Τσίπρας.

[3] Η ακριβής φράση του ήταν: No quantitative limits.

Πηγή: gfragoulis.blogspot.gr

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News