Από τη στιγμή που η νέα ελληνική κυβέρνηση έφερε στην πρώτη γραμμή των προγραμματικών της δηλώσεων την υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων και του γερμανικού κατοχικού αναγκαστικού δανείου, η πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης έχει επιδοθεί σε έναν ακαριαίο «πόλεμο» δηλώσεων ότι για τη Γερμανία και παρά τις πολιτικές αξιώσεις της Ελλάδας το θέμα έχει κλείσει οριστικά και αμετάκλητα και νομικά. Η Γερμανία, δηλαδή, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει καν νομικό υπόβαθρο για τις ελληνικές αξιώσεις, παρότι και στα αρχεία του γερμανικού κράτους υπάρχουν επίσημα έγγραφα, ότι οι αξιώσεις αυτές υφίστανται...
Οι ελληνικές αξιώσεις είναι ενιαίες και αδιαίρετες και περιλαμβάνουν, κατά πρώτον, το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, κατά δεύτερο τις επανορθώσεις για την καταστροφή των υποδομών και την αρπαγή του πλούτου του ελληνικού λαού, κατά τρίτο την επιστροφή των κλαπέντων και λεηλατηθέντων αρχαιολογικών θησαυρών και τέταρτο, αλλά πιο σημαντικό ηθικά, τις αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας. Είναι αλήθεια ότι από τη δεκαετία του 1950, οι περισσότερες κυβερνήσεις, συνδεόμενες με τον αμερικανικό παράγοντα, ολιγώρησαν σε αυτές τις διεκδικήσεις ή τις άφησαν να ατονήσουν σε βαθμό παρεξηγήσεως. Άλλο τόσο αλήθεια όμως είναι ότι ποτέ καμία ελληνική κυβέρνηση (ακόμη και αυτές που έκαναν τα «στραβά μάτια» ώστε να γλιτώσουν εγκληματίες πολέμου) δεν παραιτήθηκε από τις αξιώσεις της χώρας μας, έναντι της Γερμανίας. Για λόγους τακτικής, μπρος σε όλο το στρατηγικό πλαίσιο της υπόθεσης, η οποία, παρά τα όσα λένε οι Γερμανοί, στην πραγματικότητα τους έχει «θορυβήσει» όσο ελάχιστα θέματα αυτή την περίοδο, εδώ και χρόνια έχουμε προτάξει τη διεκδίκηση του κατοχικού δανείου.
Ανατροπή προπαγάνδας
Ποτέ και καμία ελληνική κυβέρνηση δεν παραιτήθηκε των αξιώσεών μας. Η επαναλαμβανόμενη αναφορά των Γερμανών στη συμφωνία του 1959 (ότι δήθεν εκεί έκλεισαν όλες οι απαιτήσεις) ανατρέπεται από την ίδια την απαντητική ρηματική διακοίνωση της Γερμανίας (της Γερμανικής Πρεσβείας στην Αθήνα) της 31ης Μαρτίου 1967! Η επίκληση δε άλλων ισχυρισμών, συνήθως αντιφατικών μεταξύ τους, δεν έχει νομική βάση. Η διαρροή, λίγο πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, στα ΜΜΕ μέρους του πορίσματος της επιτροπής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους προκάλεσε την ανησυχία μας λόγω της δραματικής υποεκτίμησης του ύψους του κατοχικού δανείου, όπως είδαμε χθες, κοντά στα 11 δισ. ευρώ, ενώ το Μάρτιο του 2013 από τις ίδιες υπηρεσίες υπήρχε διαρροή για 53 δισ. ευρώ. Οι ίδιοι οι Γερμανοί σε απόρρητα έγγραφά τους, τμήμα των οποίων διέρρευσε, κάνουν λόγο για 12 δισ. ευρώ, χωρίς όμως τους νόμιμους τόκους. Ενδεικτικό είναι ότι, σύμφωνα με τις διαρροές, το πόρισμα της επιτροπής του ΓΛΚ φέρεται να υπολογίζει το ύψος του κατοχικού δανείου σε 11 δισ. ευρώ (στοιχείο που έχει ανησυχητική ταύτιση με διαρροές της γερμανικής κυβέρνησης τον Οκτώβριο του 2013), τη στιγμή που σύμφωνα με τη μετριοπαθή εκτίμηση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα το κατοχικό δάνειο υπολογίζεται σε 54 δισ. ευρώ χωρίς τους νόμιμους τόκους! Άλλες προσεγγίσεις το ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη.
Η κατάρριψη των γερμανικών "μύθων"
Σε μία πρόσφατη συλλογή αναφορών και στοιχείων, ο Βιαννίτης Αριστομένης Συγγελάκης, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας, καταγράφει όλους τους "γερμανικούς μύθους" περί των αβάσιμων ελληνικών επιχειρημάτων, που καταρρίπτονται από έρευνες και αρχεία ελληνικών και ξένων πηγών:
* Μύθος 1ος: Το ζήτημα έχει κλείσει με υπογραφή Καραμανλή το 1960 και την καταβολή 115 εκατομμυρίων μάρκων.
Αλήθεια: Οι Γερμανοί για να πετύχουν την αποφυλάκιση του Μαξ Μέρτεν, του σφαγέα 54.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης, που είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, συμφώνησαν να καταβάλουν στη χώρα μας 115 εκατομμύρια μάρκα ως αποζημίωση, την οποία «δικαιούνται Έλληνες υπήκοοι διωχθέντες από 6 Απριλίου 1941 μέχρι τέλους του 1945, υπό οργάνων του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Καθεστώτος διά λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς ή αντιθέσεως προς την εθνικοσοσιαλιστικήν κοσμοθεωρίαν» ***, δηλαδή υπέρ κυρίως των Εβραίων-θυμάτων του Γ' Ράιχ. Ως αντάλλαγμα γι' αυτήν την ντροπιαστική συμφωνία της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή πέτυχαν τη θέσπιση του νόμου 3933/1959 και του νομοθετικού διατάγματος 4016/1959, με αποτέλεσμα να εκδοθεί στη Γερμανία ο Μέρτεν, να ανασταλεί η δίωξη εγκληματιών πολέμου και να κλείσει το ελληνικό γραφείο εγκλημάτων πολέμου, ενώ τα αντίστοιχα γραφεία στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Αυστραλία λειτουργούν ακόμη!
*** Άρθρο 3, παρ. 1, Ν.Δ. 4178/1961 («Περί κυρώσεως της μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας συμβάσεως περί παροχών υπέρ Ελλήνων υπηκόων θιγέντων υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεων και άλλων τινών συναφών διατάξεων»).
Όπως όμως σημείωσε ο ευπατρίδης πρεσβευτής της χώρας μας στη Βόννη Θωμάς Υψηλάντης, σε απαντητική επιστολή του προς τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας (η οποία αποτελεί μέρος της συμφωνίας): «επιφυλάσσεται (η Ελλάδα) εντούτοις όπως προβάλη νέας απαιτήσεις, αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής…» ***. Συνεπώς ζήτημα παραίτησης της Ελλάδας από τις αξιώσεις της δεν υφίσταται, κάτι που ομολογεί και η Γερμανία στην απαντητική ρηματική διακοίνωση της στις 31.3.1967!
*** Άρθρο 3, παρ. 1, ΝΔ 4178/1961 («Περί κυρώσεως της μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας συμβάσεως περί παροχών υπέρ Ελλήνων υπηκόων θιγέντων υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεων και άλλων τινών συναφών διατάξεων»).
* Μύθος 2ος: 70 χρόνια μετά την Κατοχή, οι όποιες αξιώσεις της Ελλάδας έχουν πλέον απωλέσει τη νομιμοποιητική τους βάση. Αλήθεια: Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται και συνεπώς οι αξιώσεις μας παραμένουν στο ακέραιο. Σε ό,τι δε αφορά το κατοχικό δάνειο, υπάρχει σύμβαση που δεσμεύει τη Γερμανία, η οποία μάλιστα καλείται να πληρώσει και πολύ υψηλούς τόκους υπερημερίας. Αξίζει επίσης να επισημάνουμε ότι, βάσει της Συνθήκης του Λονδίνου του 1953, το ζήτημα παρέμεινε στην κατάψυξη έως την επανένωση της Γερμανίας και την υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης, προκειμένου η Γερμανία να έχει, απερίσπαστη, τα χρονικά περιθώρια να επουλώσει τις πληγές της και να ανορθώσει την οικονομία της. Και πράγματι, με τη μεγαλοψυχία των αντιπάλων της και νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ των οποίων και η καθημαγμένη Ελλάδα, η Γερμανία πέτυχε το οικονομικό θαύμα, που σήμερα όλοι θαυμάζουμε. Όμως, επί 25 χρόνια μετά την επανένωση της Γερμανίας (31.8.1990) και την υπογραφή της Συνθήκης της Μόσχας (η λεγόμενη Συνθήκη των «2+4»), η Γερμανία μετέρχεται νομικίστικα τεχνάσματα αρνούμενη, παράνομα και προκλητικά, να εκπληρώσει τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Έχει, αλήθεια, κανείς αναλογιστεί πού θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα, από πλευράς οικονομικής ανάπτυξης και υποδομών, αν της είχαν αποδοθεί οι γερμανικές οφειλές; Και πού θα βρισκόταν σήμερα η Γερμανία αν δεν είχαν δείξει τόση μεγαλοψυχία η Ελλάδα και οι άλλες 19 σύμμαχες χώρες απέναντί της;
Επίσης, αν το ζήτημα των κατοχικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων είχε χάσει τη νομιμοποιητική του βάση, τότε γιατί το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας το Μάιο του 2013 ανέλαβε την υποχρέωση αποζημίωσης, πέραν των όσων ήδη έχει καταβάλει, των Εβραίων που επέζησαν του Ολοκαυτώματος; Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι στις αρχές του 2000, η κυβέρνηση Σρέντερ αποζημίωσε, διά του γερμανικού ιδρύματος «Μνήμη, Ευθύνη και Μέλλον», εκατοντάδες χιλιάδες ομήρους (ανάμεσά τους και μόλις 5.500 Έλληνες ομήρους λόγω αβελτηρίας της τότε ελληνικής κυβέρνησης, όπως καταγγέλλει ο Μανώλης Γλέζος και το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα), που μαρτύρησαν στα ναζιστικά κολαστήρια.
* Μύθος 3ος: Η Χάγη έκλεισε οριστικά το θέμα των αποζημιώσεων.
Αλήθεια: Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στη δίκη μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, η οποία αναφέρεται στο ζήτημα των αποζημιώσεων των θυμάτων του Διστόμου, δε βοήθησε την υπόθεσή μας αλλά δε δεσμεύει τη χώρα μας, καθώς η Ελλάδα παρενέβη στη δίκη ως μη διάδικο μέρος***. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι η Χάγη αναγνώρισε ότι το ζήτημα των αποζημιώσεων υφίσταται, δεν παραγράφεται κι αποτελεί διακρατική διαφορά, για την επίλυση της οποίας προτρέπει τα κράτη να συνεργαστούν. Αξίζει όμως να σταθούμε στη μεταγενέστερη, πολύ πρόσφατη (Οκτώβριος 2014), απόφαση του Ιταλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, η οποία, σε αντίθεση με την απόφαση της Χάγης, δέχεται αφενός ότι η ετεροδικία δεν ισχύει όταν πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και αφετέρου ότι πολίτες μπορούν να εγείρουν ατομικές αξιώσεις εναντίον κράτους. Η απόφαση αυτή των Ιταλών δικαστών ανοίγει νέους δρόμους για τη δικαίωση των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και για τους Έλληνες δικαστές.
*** Πληρεξούσιος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη συγκεκριμένη δίκη ήταν ο καθηγητής Στέλιος Περράκης και μαζί του οι καθηγητές Αντώνης Μπρεδήμας και Μαρία-Ντανιέλλα Μαρούδα, που έδωσαν σκληρή μάχη για την υποστήριξη των ελληνικών θέσεων.
* Μύθος 4ος: Τώρα, εν μέσω κρίσης, θυμήθηκε η Ελλάδα τις γερμανικές οφειλές; Αλήθεια: Παρά τη διαχρονική ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων, που δε διεκδίκησαν σθεναρά και αποτελεσματικά το ζήτημα, η Ελλάδα ουδέποτε έχει παραιτηθεί των αξιώσεών της, τις οποίες, μάλιστα, έχει θέσει ενώπιον της Γερμανίας ή διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων περίπου 15 φορές, αρχής γενομένης από τη Διάσκεψη των Παρισίων στα τέλη του 1945, ενώ το ζήτημα συμπεριλήφθηκε στην ημερήσια διάταξη διμερών κυβερνητικών συζητήσεων! Βεβαίως η διεκδίκηση δεν έγινε όσο σθεναρά και μεθοδικά θα έπρεπε και συνεπώς δεν έφερε αποτελέσματα, τουλάχιστον μέχρι σήμερα.
Έλληνες και Γερμανοί παράγοντες υπέρ της γερμανικής οπτικής: «Απαράδεκτες οι διεκδικήσεις»
Σε μία εποχή λοιπόν που η υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου περνάνε στην πρώτη γραμμή της "ατζέντας" των θεμάτων που εκφέρει προς τη γερμανική κυβέρνηση η κυβέρνηση αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αίσθηση προκαλούν με δηλώσεις, συνεντεύξεις τους και ιστορικές αναφορές, μία σειρά παραγόντων, Ελλήνων και ξένων, ιδίως Γερμανών, που κατά τα άλλα περιγράφονται ως "φιλέλληνες" με θεσμικές ή ακαδημαϊκές ιδιότητες, που ούτε λίγο ούτε πολύ, είτε θεωρούν απαράδεκτες τις διεκδικήσεις από πλευράς της νέας κυβέρνησης, είτε "σαλαμοποιούν" την υπόθεση περιοριζόμενοι μόνο στο κατοχικό δάνειο και μάλιστα με εξαιρετικά συστολική ερμηνεία της καθαρής οφειλής της Γερμανίας για αυτό. Και καλά οι ξένοι ή οι Γερμανοί ειδικά, αλλά οι Έλληνες;
Ο γενικός διευθυντής του Ελληνογερμανικού Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου δρ Μηχ. Αθανάσιος Κελέμης, άσκησε πρόσφατα σε μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό (πανγερμανικής εμβέλειας, τον Deutschlandfunk) κριτική στο πρόγραμμα της ελληνικής κυβέρνησης και τάχθηκε ενάντια στο αίτημα των αποζημιώσεων (!!!). Είπε με βάση το απομαγνητοφωνημένο κείμενο χαρακτηριστικά:
"Dienstag, 10. Februar 2015 08:00 Uhr
Handelskammer: Griechenland muss attraktiver fur Investoren werden
Der Geschaftsfuhrer der deutsch - griechischen Handelskammer, Kelemis, erwartet von der Regierung in Athen, dass sie das Land wieder attraktiver fur Investoren macht. Kelemis sagte im Deutschlandfunk, es mussten mehrere Ma?nahmen angegangen werden. Als Beispiele nannte er ein stabileres Steuersystem, den Kampf gegen die Korruption und einfachere Genehmigungsprozesse. Kelemis betonte, es fuhre zu Irritationen, wenn Ministerprasident Tsipras gerade jetzt Reparationszahlungen von Deutschland fordere. Die Bundesrepublik sei Griechenlands wichtigster Handelspartner, und Athen brauche die europaischen Partner. Auch gebe es keine rechtliche Grundlage fur solche Zahlungen. Kelemis zeigte sich skeptisch wegen des kurzfristigen Uberbruckungsprogrammes, das Tsipras plane. Hier seien viele Probleme zu bewaltigen. Nicht zuletzt mussten das deutsche und das finnische Parlament zustimmen, und in Finnland stunden bald Wahlen an. Tsipras hatte zuletzt die Verlangerung des auslaufenden Hilfsprogramms mehrfach abgelehnt.
«...Οδηγεί σε σύγχυση, όταν ο πρωθυπουργός Τσίπρας ζητάει τώρα αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Ελλάδας, και η Αθήνα χρειάζεται τους Ευρωπαίους εταίρους. Επίσης, δεν υπάρχει νομική βάση για τέτοιες πληρωμές...».
Διευθυντής Ελληνικού Προγράμματος Deutsche Welle: «Καθυστερημένη η πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα»
Δεν είναι, άλλωστε, και πολύ μακριά χρονικά το σχόλιο που είχε κάνει ο Σπύρος Μοσκόβου, διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Deutsche Welle στις 27.11.2014. Στην τελευταία παράγραφο του άρθρου του εκείνη την ημέρα καταλήγει στην πολιτική κουλτούρα και πώς πρέπει να συνεχίσει η επιτήρηση, αναφέροντας: «Η πολιτική κουλτούρα εξακολουθεί να αποτελεί πρόβλημα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η χώρα ζει υπό την πίεση ενός προγράμματος σταθεροποίησης, το οποίο χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις εξαιρετικές περιστάσεις, τα ελληνικά κόμματα δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε μια ελάχιστη συναίνεση για να σώσουν τη χώρα. Ακόμα και τώρα ετοιμάζονται πυρετωδώς μάλλον για μια νέα εκλογική αναμέτρηση, αντί να φροντίσουν για πολιτική σταθερότητα και συνέχεια. Ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα ανακοίνωσαν πως θα ζητήσουν από το Βερολίνο πολεμικές αποζημιώσεις, και αυτές θα τις υπολογίσουν ως ένα ασφαλή έσοδο στο επόμενο σχέδιο προϋπολογισμού. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν ένα ανατολίτικο ανέκδοτο από την περιφέρεια της ευρωζώνης, αλλά αποδεικνύει και πάλι πόσο καθυστερημένη είναι η πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα. Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει τον ελληνικό λαό, είναι απαραίτητο να συνεχίσει να ελέγχει αυστηρά τις κυβερνήσεις» (!!!).
«Δικαιολογημένη η ελληνική διεκδίκηση αποζημιώσεων από τη Γερμανία», υποστηρίζει ο πανεπιστημιακός καθηγητής Χάγκεν Φλάισερ
Ο Γερμανός Χάγκεν Φλάισερ, πανεπιστημιακός ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και κάποτε καθηγητής και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (1981-1992), είναι όχι μόνο από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της Ελλάδας (ζει στη πατρίδα μας), αλλά και από τους σταθερούς ανακινητές των ελληνικών διεκδικήσεων στη Γερμανία.
Μέσα από τα βιβλία του και την επιστημονική του έρευνα, εκατομμύρια Γερμανοί έμαθαν τα περισσότερα για τις γερμανικές φρικαλεότητες της Γερμανίας την περίοδο της κατοχής στην Ελλάδα. Όμως μια προσεκτική ανάγνωση των απόψεών του επί του θέματος δείχνει ότι ουσιαστικά μιλάει μόνο για το κατοχικό δάνειο που πήρε η Γερμανία από την Ελλάδα. Αυτό το πρόβαλλε σχεδόν πάντα, αλλά εξαιτίας της "φιλελληνικής" του στάσης στο θέμα πιανόμασταν πάντα από τους πηχυαίους τίτλους επί των απόψεών του και δε διαβάζαμε ολόκληρες τις αναφορές του συνολικά στο θέμα των γερμανικών επανορθώσεων. Όπως για παράδειγμα η αναφορά του το Μάρτιο του 2010 από γερμανικό ραδιόφωνο:
«Hagen Fleischer, Historiker an der Universitat in Athen, halt die von Griechenland erhobenen Reparationsforderungen gegenuber Deutschland fur berechtigt. Griechenland habe von allen nicht - slawischen Landern bei weitem die hochsten Besatzungsverluste erlitten. Dennoch hatte Griechenland lange schon offiziell auf Reparationszahlungen verzichten sollen, so Fleischer.
Ο Hagen Fleischer, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, βρίσκει πως η ελληνική διεκδίκηση αποζημιώσεων από τη Γερμανία είναι δικαιολογημένη. Η Ελλάδα υπέφερε περισσότερο απ' όλες τις μη σλαβικές χώρες, και είχε τις μεγαλύτερες απώλειες. Παρ' όλα αυτά, η Ελλάδα θα έπρεπε προ πολλού επισήμως να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση των επανορθώσεων, λέει ο Φλάισερ» (!!!).
Η απρόσμενη συνέντευξη
Στις 3 Φεβρουαρίου του 2015, σε μια από τις κορυφαίες γερμανικές εφημερίδες, τη "Suddeutsche Zeitung", η Γερμανίδα δημοσιογράφος Christiane Schlotzer, έμπειρη και πολύ καλή γνώστης των ελληνικών θεμάτων, με τίτλο στο θέμα της "Πόσο κοστίζει το χρέος;", συμπεριλαμβάνει και δηλώσεις του Φλάισερ. Οι ανακρίβειες στο άρθρο της είναι αδικαιολόγητες και κατά την άποψή μας εσκεμμένες. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται δεν ταιριάζει στο ύφος των άρθρων της στο παρελθόν. Το θέμα προκύπτει, ενώ ήδη η νέα κυβέρνηση έχει αρχίσει τότε να "ξεπαγώνει" τις αναφορές για διεκδικήσεις των γερμανικών αποζημιώσεων.
Αυτήν την περίοδο εντοπίζεται και σε "σοβαρές" γερμανικές εφημερίδες μια απλούστευση και ανακριβής ορολογία. Έτσι και στο άρθρο αυτό. Υπάρχει η επανάληψη του "Bitten" από ελληνικής πλευράς, που είναι έκκληση, παρακάλια και όχι για αίτημα ή διεκδίκηση. Όπως και η αναφορά σε κάποιο "παλιό δάνειο" και όχι στο αναγκαστικό κατοχικό δάνειο! Παραθέτουμε σε μετάφραση το σχετικό θέμα, του οποίου σας παρουσιάζουμε και το πρωτότυπό του, πώς δημοσιεύτηκε στη Γερμανία στη "Suddeutsche Zeitung":
«Πόσο κοστίζει το χρέος;
Υποτίθεται πως η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα 11 δισεκατομμύρια ευρώ για αποζημιώσεις ιδίως από ένα αναγκαστικό δάνειο, το οποίο οι ναζί κάποτε απόσπασαν βίαια από την Ελληνική Κεντρική Τράπεζα.
Σύμφωνα με έναν ιστορικό, γενικές αποζημιώσεις δεν έχουν καμία πιθανότητα - αντ' αυτού θα πρέπει να ασχοληθεί κανείς με το δάνειο.
Η Γερμανία υποστηρίζει την Ελλάδα τουλάχιστον στην εφαρμογή των διαφόρων πρότζεκτ.
Της Christiane Schlotzer, Αθήνα, και του Joachim Kappner».
Ίσως θα ήταν πολύ καλύτερες οι σχέσεις μεταξύ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας αν περισσότεροι Γερμανοί πολιτικοί είχαν βρει τέτοιες λέξεις. Ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιοακίμ Γκάουκ είπε πέρυσι, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα, για τη γερμανική κατοχή και τις συνέπειές της: «Θα ήθελα τόσο πολύ κάποιος από αυτούς που έδιναν τότε διαταγές και τις εκτελούσαν να είχε μια φορά πει: "ζητώ συγνώμη". Ή, "λυπάμαι απείρως"».
Είναι αυτές οι μη ειπωμένες φράσεις που αποτελούν μια δεύτερη ενοχή, αφού εξορίζουν (σβήνουν) τα θύματα από τη μνήμη.
Οι εντάσεις που μεγάλωσαν μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας με την κρίση του ευρώ έχουν την αφετηρία τους, αν μη τι άλλο, στο γεγονός ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις σπάνια εξέφρασαν τη λύπη τους για τη λεηλασία της χώρας και τις αγριότητες που έχουν γίνει από τους SS και τη Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια της περιόδου της κατοχής στην Ελλάδα, 1941-1944.
Εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι από την πείνα, καμένα χωριά, δολοφονημένοι άμαχοι, δεκάδες χιλιάδες εβραίοι εκτοπίστηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης, μια κατεστραμμένη οικονομία - η βαρβαρότητα των κατακτητών σκόπευε να σπάσει την αντίσταση των Ελλήνων. Μετά τον πόλεμο, οι Γερμανοί δεν ήθελαν να ακούσουν για πολλά από αυτά.
Ο Τσίπρας αναβιώνει παλιές αξιώσεις
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός, είχε μόλις ορκιστεί, όταν βρέθηκε μπροστά από ένα απλό μνημείο: στο πρώην σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου κάποτε γερμανικά εκτελεστικά αποσπάσματα εκτέλεσαν 600 Έλληνες αντιστασιακούς.
Η επίσκεψη ήταν περισσότερο από μια χειρονομία. Ο Τσίπρας θέλει να αναβιώσει παλιές διεκδικήσεις για διευθέτηση των γερμανικών πολεμικών χρεών.
«Αποζημιώσεις για τα ναζιστικά εγκλήματα πολέμου και το αναγκαστικό δάνειο» είχε υποσχεθεί πριν από τις εκλογές.
Ακόμα και ο πλέον παραιτηθείς συντηρητικός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε συστήσει μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων. Αυτή η επιτροπή υπολόγισε πως η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα 11 δισεκατομμύρια ευρώ - ειδικά από ένα αναγκαστικό δάνειο, το οποίο οι ναζί απέσπασαν από την Ελληνική Κεντρική Τράπεζα, και με το οποίο, μεταξύ άλλων, χρηματοδοτήθηκε η εκστρατεία στη Βόρεια Αφρική του Έρβιν Ρόμελ. Από την ελληνική κοινή γνώμη ακούγονταν ακόμη πολύ υψηλότερα ποσά.
Στην επιτροπή ανήκε αρχικά και ο Γερμανο-έλληνας ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ. Στα μέσα της δεκαετίας του '70 είχαν πέσει στα χέρια του Fleischer, στο ομοσπονδιακό αρχείο του Koblenz, μια δέσμη εγγράφων που είχαν πρόσφατα φτάσει από τα αμερικανικά αρχεία. Εκεί ήταν και το "μνημόνιο" των αξιωματούχων της Ράιχσμπανκ από τις αρχές του 1945, όπου καταγράφονταν το χρέος του Ράιχ προς στην Ελλάδα. Εδώ καταγραφόταν και το αναγκαστικό δάνειο των 476.000.000 ράιχσμαρκ από το 1942.
Ο Fleischer λέει στη "Suddeutschen Zeitung" πως το αίτημα των γενικών αποζημιώσεων δεν έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας σήμερα. Γι' αυτό θα πρέπει η Αθήνα να «παραιτηθεί επίσημα», κάτι που η χώρα δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής. Η παραίτηση θα πρέπει να συνοδεύεται με την «επείγουσα (θερμή) παράκληση (Bitte), να καθίσουν στο τραπέζι και να διαπραγματευτούν το παλιό δάνειο.
Επειδή αυτό ήταν μια ελληνική ιδιαιτερότητα, σε καμία άλλη χώρα υπό κατοχή από τους ναζί δεν υπήρχε ένα τέτοιο πράγμα», υπογραμμίζει ο Φλάισερ.
Εδώ λοιπόν η Αθήνα έχει όντως κάτι. Ο ιστορικός αντιτίθεται στο επιχείρημα που υποστηρίζει το Βερολίνο, πως το αναγκαστικό δάνειο υπάγεται στις "επανορθώσεις", οι οποίες 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου «μεταξύ φίλων», έχουν τελειώσει (το θέμα έχει κλείσει - μεταξύ φίλων).
Βάσει του διεθνούς δικαίου, η Ελλάδα έχει ελάχιστες πιθανότητες για αποπληρωμές. Για τις "αποζημιώσεις" για τη ναζιστική αδικία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία στα τέλη του '50 σύναψε μια σύμβαση με δώδεκα δυτικές χώρες, με την Ελλάδα το 1960 για «συνολική συμφωνία αποζημιώσεων».
Η Διάσκεψη για το Χρέος του Λονδίνου το 1953 μετέφερε το θέμα γερμανικών αποζημιώσεων για την εποχή της σύναψης συνθήκης ειρήνης. Το 1990 όμως, αντί της συνθήκης ειρήνης, ήρθε η συνθήκη δύο συν τέσσερα για τη γερμανική επανένωση, στην οποία οι επανορθώσεις δεν έπαιξαν κανένα ρόλο. Σε αυτή τη βάση, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση απορρίπτει κατηγορηματικά επανορθώσεις.
Έτσι απάντησε επίσης και ο Γκάουκ στον 85χρονο Έλληνα συνάδελφό του Κάρολο Παπούλια στην επιθυμία του (Παπούλια) να μιλήσουν επιτέλους για επανορθώσεις και το παλιό δάνειο. Με σαφήνεια, αλλά προσπαθώντας να μην ακουστεί πολύ σκληρά, «μπορώ να απαντήσω μόνο πως, κατά την άποψή μου, η νομική οδός δεν υφίσταται».
Το πρότζεκτ που χάθηκε στη γραφειοκρατία: Το ταμείο για το μέλλον είναι ήδη πάλι ιστορία
Αν ο Γκάουκ είχε πριν την επίσκεψή του διαβάσει στα παλιά αρχεία θα μπορούσε να είχε παρατηρήσει πως όλα αυτά τα χρόνια οι εκκλήσεις για το θέμα από την Αθήνα απορρίπτονταν, εν μέρει μάλιστα αρκετά απότομα (προσβλητικά). Μόνο μια φορά η Γερμανία κατέβαλε μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, στη δεκαετία του '60, 115 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας με τις δυτικές χώρες, για ατομικές αποζημιώσεις, ιδιαίτερα για τα θύματα των εβραίων.
Ο Γκάουκ είχε όμως φέρει κάτι στην Αθήνα: την ιδέα ενός γερμανο-ελληνικού ταμείου για το μέλλον. Εξοπλισμένο με ένα εκατομμύριο ετησίως και για τέσσερα χρόνια θα χρηματοδοτούνται «επιστημονικές και κοινωνικές δραστηριότητες για την ιστορική επεξεργασία των γεγονότων του Παγκοσμίου Πολέμου» ως «μήνυμα της ενότητας».
Σε ορισμένες κοινότητες, όπου οι ναζί ήταν ιδιαίτερα άγριοι, όπως στα Καλάβρυτα, θα υπάρχουν επιχορηγήσεις για έργα υποδομών.
Ο Hagen Fleischer έχει επίσης ένα πρότζεκτ για το ταμείο για το μέλλον. Ένα για το οποίο θα πρέπει να βιαστεί κανείς: ένα αρχείο μαρτυριών. Ο Γκάουκ το αποκάλεσε αυτό ως μια σημαντική πρωτοβουλία κατά την εμφάνισή του στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα.
«Θέλαμε να ρωτήσουμε (να κάνουμε συνεντεύξεις) 100 άτομα», λέει ο Φλάισερ, όχι μόνο από τα χωριά όπου έγιναν σφαγές, αλλά και Έλληνες που έχτισαν τις γερμανο-ελληνικές σχέσεις μετά τον πόλεμο».
Αλλά ακριβώς αυτό το πρότζεκτ χάθηκε "κάπου στη γραφειοκρατία", πιθανώς επειδή τα χρήματα δεν ήταν αρκετά. 1.200.000 ευρώ θα κόστιζε, και το υπουργείο Εξωτερικών είχε συμφωνήσει για 700 000 ευρώ και ένα ελληνικό ίδρυμα 100 000.
«Τώρα, δυστυχώς, οι πρώτοι που ήταν στη λίστα μας για συνέντευξη πέθαναν», δήλωσε ο Φλάισερ.
Τουλάχιστον κινείται κάτι σε ένα άλλο πρότζεκτ: Το υπουργείο Οικογένειας της Manuela Schwesig (SPD) επεξεργάζεται μαζί με τους Έλληνες σχέδια για ένα κοινό ίδρυμα νεολαίας για «θέατρο-μουσικές δραστηριότητες, αθλητισμό, διατήρηση μνημείων, περιβαλλοντικά έργα, εκπαιδευτικά προγράμματα ανταλλαγών ή προγράμματα πρακτικής άσκησης». Είναι όμως αβέβαιη η στάση της νέας κυβέρνησης απέναντι στο πρότζεκτ αυτό.
Η γερμανική πλευρά εξακολουθεί να θέλει την επίσπευση, λέγεται από το υπουργείο: «Σύμφωνα με τα τρέχοντα σχέδια, η δημιουργία του ιδρύματος νεολαίας έχει προγραμματιστεί για το 2016».
Αυτή είναι λοιπόν η περίφημη δημοσίευση στη γερμανική εφημερίδα πριν από 10 μέρες και, όπως διαβάζετε, αρκετά σημεία της είναι εξόχως περίεργα για το πώς προσεγγίζεται το όλο θέμα. Αν ο κ. Φλάισερ θα έπαιρνε, ίσως και να πάρει 700.000 ευρώ από το Ταμείο για το Μέλλον για να καταγράψει μαρτυρίες, τότε πόσα μένουν για τις υπόλοιπες δραστηριότητες, αφού το πόσο θα είναι συνολικά 4.000.000 ευρώ; Ένα εκατομμύριο ευρώ για κάθε χρόνο επί μία τετραετία; Δεν έχουμε ήδη καταγεγραμμένες μαρτυρίες εμείς ως Ελλάδα, είτε με πανεπιστήμιά μας, είτε με Έλληνες ερευνητές, είτε με αντιστασιακές οργανώσεις;
Όσο για το ίδρυμα νεολαίας. Αν δει κάνεις τις δραστηριότητες που προγραμματίζονται, αναρωτιέται γιατί θα πρέπει κάθε χρόνο το ελληνικό κράτος να συμμετέχει με 4.000.000 ευρώ; Είναι επίσης περίεργο ότι ο "φιλέλληνας" κ. Φλάισερ εδώ τουλάχιστον μιλάει σχετικά με το κατοχικό δάνειο για μια «ελληνική ιδιαιτερότητα».
Αποκάλυψη: Η περίφημη σχέση Ρίχτερ-Στεργίου
Η "Νέα Κρήτη" προχωράει όμως σήμερα και σε μια ακόμη αποκάλυψη. Η περίφημη σχέση του Γερμανού καθηγητή Χάινς Ρίχτερ και του καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης Ανδρέα Στεργίου δεν είναι απλά σχέση άλλοτε καθηγητή με το μεταπτυχιακό φοιτητή του, που οδήγησε σε αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης, που τόσες αντιδράσεις προκάλεσε στα τέλη του 2014 εντός και εκτός Κρήτης.
Αφορμή μπορεί να στάθηκε το περίφημο βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης, όπου ο Ρίχτερ εμφάνισε ως «ευγενείς στρατιώτες» την αφρόκρεμα των ναζιστικών στρατευμάτων, τους αλεξιπτωτιστές, και περίπου την αντίσταση του κρητικού λαού ως υπαίτια αντιποίνων και ολοκαυτωμάτων, αλλά ο κ. Στεργίου είχε "μπάσει" τον Ρίχτερ στις ελληνικές δημοσιεύσεις πολύ πριν την παρουσίαση του βιβλίου του στο Ηράκλειο τον Ιούνιο του 2011, τότε που για πρώτη φορά ο ε.α. στρατηγός Μανούσος Παραγιουδάκης αντέδρασε στο περιεχόμενο του βιβλίου για το κρητικό έπος.
Ο κ. Στεργίου λοιπόν φαίνεται πως ούτε τις αντιδράσεις για το βιβλίο Ρίχτερ είχε παρουσιάσει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου, όταν πρότεινε την αναγόρευση του Ρίχτερ σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης, αλλά απέκρυψε από τους συναδέλφους του και ότι το Μάιο του 2011 προδημοσίευε μαζί με τον Ρίχτερ στο επιστημονικό περιοδικό "Ιστορία Εικονογραφημένη", του οποίου ήταν μέλος της συντακτικής του ομάδας, το παρακάτω κείμενο που αλιεύσαμε στην ιστοσελίδα του περιοδικού στο διαδίκτυο:
«24η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
των ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΧΑΪΝΣ ΡΙΧΤΕΡ
Η Μάχη της Κρήτης (επιχείρηση Ερμής - Operation Merkur zur Eroberung der Insel Kreta) αποτελεί ως ιστορικό γεγονός μια συμπύκνωση μεγάλων αντιφάσεων στρατηγικής ευφυΐας, ανθρώπινης ανοησίας, επιπολαιότητας και απαράμιλλου θάρρους και αυταπάρνησης. Υπήρξε επίσης ένα πεδίο όπου αναπτύχθηκε μια για πολλούς βολική μυθολογία σχετικά με τον πραγματικό αντίκτυπό της και τις πραγματικές συνέπειες που προήλθαν από αυτήν.
Το παρόν κείμενο παρουσιάζει μια ανάλυση της προετοιμασίας και της διεξαγωγής της μάχης, της πρώτης σε ολόκληρη την πολεμική ιστορία επιχείρησης κατάληψης ενός νησιού αποκλειστικά από δυνάμεις αλεξιπτωτιστών (για την οποία συγκροτήθηκε ειδική Ομάδα Δυνάμεων Ξηράς και Αέρος, που περιελάμβανε 750 αεροπλάνα, 300 βομβαρδιστικά, 150 καθέτου εφορμήσεως και 300 μαχητικά, την 7η αεροκίνητη μεραρχία και την 5η ορεινή μεραρχία με σύνολο περί τους 25.000 άνδρες), καθώς και της μυθολογίας που αναπτύχθηκε έπειτα από αυτήν, βάσει στοιχείων που έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια στο φως.
Από το καλοκαίρι του 1940 οι σκέψεις του Χίτλερ άρχισαν να επικεντρώνονται αδιάκοπα σε έναν στόχο, την κατάκτηση του Λέμπενσραουμ (Lebensraum). Τότε διέταξε το στρατηγό Πάουλους, που νικήθηκε αργότερα στο Στάλιγκραντ, να επεξεργαστεί ένα σχέδιο επίθεσης εναντίον της Ρωσίας. Όταν ο παράλληλος πόλεμος του Μουσολίνι απέτυχε παταγωδώς, ο Χίτλερ έβλεπε καθαρά ότι έπρεπε να επέμβει στα Βαλκάνια μόνο και μόνο για να αποτρέψει μια ενδεχόμενη βρετανική αντεπίθεση από αυτήν την κατεύθυνση. Η γεωστρατηγική σημασία είχε επισημανθεί ήδη νωρίτερα, αλλά ο Χίτλερ ήταν προσκολλημένος στην επιχείρηση Μπαρμπαρόσα.
Μετά την κατάρρευση του μακεδονικού μετώπου στην Ελλάδα, επικράτησε πανικός. Στις 17 Απριλίου ο βασιλιάς Γεώργιος και η κυβέρνηση αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Η αντίδραση των Άγγλων και κυρίως η εξέγερση των πληρωμάτων των αντιτορπιλικών που θα μετέφεραν το βασιλιά και την κυβέρνηση εμπόδισε αυτή τη φυγή. Στις 18 Απριλίου αυτοκτόνησε ο πρωθυπουργός Κορυζής. Στις 20 Απριλίου οι Γερμανοί κατέλαβαν τα Τρίκαλα και τη Λάρισα, απειλώντας την υπερφαλάγγιση και την εξόντωση των βρετανικών δυνάμεων.
Την ίδια ημέρα ο διοικητής του στρατιωτικού σώματος Δυτικής Μακεδονίας, αντιστράτηγος Τσολάκογλου υπέγραψε τη συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού. Διεξάγοντας σκληρές μάχες, οι βρετανικές δυνάμεις κατόρθωσαν να αποσυρθούν στα στενά των Θερμοπυλών και εκεί να συγκρατήσουν τον εχθρό ως τις 25 Απριλίου. Στις 23 Απριλίου ο βασιλιάς με το νέο πρωθυπουργό Τσουδερό και την κυβέρνησή του εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα και μεταφέρονται στην Κρήτη.
Στην Αθήνα παραμένει ο υπουργός Ασφαλείας, Μανιαδάκης, για να φροντίσει τη μη διασάλευση της τάξεως, στο πλαίσιο της οποίας φρόντισε με μια μνημειώδη πράξη δωσιλογισμού την παράδοση στους ναζί των 2.000 κρατουμένων Ελλήνων κομμουνιστών [...]. Διαβάστε περισσότερα στο τεύχος Μαΐου 515.
[Περισσότερα στο τεύχος...]».
Η συνέχεια προφανώς της απομυθοποίησης (!!!) της "Μάχης της Κρήτης" ήρθε μέσα από το βιβλίο του κ. Ρίχτερ, που τόσο σάλο προκάλεσε μαζί με την αναγόρευσή του και με τον τρόπο που έγινε αυτή, διαρκής ντροπή για το Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Έμπερχαρντ Ρόντχολτς: «Οι Γερμανοί ξέρουν πόσα χρωστάνε στην Ελλάδα»
Αίσθηση προκάλεσε με τα όσα υποστήριξε ο Γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος Έμπερχαρντ Ρόντχολτς, μιλώντας από το Βερολίνο στο Ηράκλειο Ράδιο 98,4 για τις γερμανικές αποζημιώσεις και το γερμανικό αναγκαστικό κατοχικό δάνειο.
Ο 75χρονος Γερμανός, που ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1956, μετέπειτα σπούδασε στην Αθήνα και συνέβαλε τα μέγιστα στον αντιδικτατορικό αγώνα των Ελλήνων στη Γερμανία, αλλά ήταν παρών και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, μιλώντας στον Γιώργο Σαχίνη ήταν αποκαλυπτικός.
Όπως αποκάλυψε, παρότι όλες οι γερμανικές κυβερνήσεις διαχρονικά υποστηρίζουν ότι με τη Συμφωνία της Βόννης από το 1960 έχουν κλείσει όλα αυτά τα θέματα, εντούτοις υπάρχουν επίσημα έγγραφα τόσο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, όσο και του γερμανικού ΥΠ.ΕΞ. που αποδεικνύουν ότι οι ελληνικές απαιτήσεις όχι μόνο έχουν νομική βάση, αλλά εκεί το γερμανικό κράτος έχει κάνει και τις δικές του εκτιμήσεις για το τι χρωστάνε στην Ελλάδα.
Μάλιστα, σε κανένα ελληνικό έγγραφο δεν προκύπτει ότι η Ελλάδα έχει παραιτηθεί ποτέ από τις αξιώσεις της, παρά το κλίμα που επιχειρούν να διαμορφώσουν διαχρονικά οι γερμανικές κυβερνήσεις στο Γερμανό πολίτη, ότι δεν υπάρχει καμία έννομη απαίτηση των Ελλήνων.
Ο Γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει πως το 1953 ο κόσμος "κούρεψε" το χρέος της Γερμανίας και έτσι μπόρεσε στη συνέχεια να εξελιχθεί στον οικονομικό κολοσσό που είναι σήμερα.
Όπως λέει, «όσοι Γερμανοί πολιτικοί υποστηρίζουν με κατηγορηματικό τρόπο πως έχουν τακτοποιηθεί τα θέματα των γερμανικών επανορθώσεων για την Ελλάδα, είναι σίγουροι πως κανείς πολίτης δε θα ψάξει ποτέ τα έγγραφα της εποχής, την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως για παράδειγμα, για να ανακαλύψει την αλήθεια», ανέφερε ο κ. Rondholz.
Όπως σημείωσε, στη Σύμβαση μεταξύ του τότε Βασιλείου της Ελλάδας και της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας περί παροχών υπέρ Ελλήνων υπηκόων θιγέντων υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως, στην παράγραφο 1, αναφέρεται πως «η Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία θα καταβάλει εις το Βασίλειον της Ελλάδος εκατόν δεκαπέντε εκατομμύρια γερμανικών μάρκων υπέρ των υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεων διά λόγους φυλής, θρησκείας ή κοσμοθεωρίας θιγέντων Ελλήνων υπηκόων».
Όπως προκύπτει από τη διατύπωση, η σύμβαση αυτή δεν αφορούσε στις γενικότερες θηριωδίες των ναζί στην Ελλάδα, όπως η σφαγή του Διστόμου ή το ολοκαύτωμα της Καντάνου, και σαφώς δεν αφορούσε στο κατοχικό δάνειο. Επιπλέον, ο τότε πρέσβης της Ελλάδας στη Βόννη, Θεόδωρος Υψηλάντης, είχε γράψει και μια επιστολή προς το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, που αποτελεί μέρος της συγκριμένης σύμβασης, και στην οποία αναφέρεται πως «η κυβέρνησης του Βασιλείου της Ελλάδος επιφυλάσσεται όπως προβάλει νέας απαιτήσεις, αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά την διάρκεια του πολέμου και της κατοχής κατά την γενική εξέτασιν, συμφώνως το άρθρο 5, παράγραφος 2 της Συμφωνίας περί γερμανικών εξωτερικών χρεών της 27ης Φεβρουαρίου 1953».
«Είναι φανερό λοιπόν πως η σύμβαση του 1961 δε βάζει τέλος στις ελληνικές απαιτήσεις για γερμανικές επανορθώσεις», τόνισε ο κ. Rondholz. Παράλληλα σημείωσε ότι «υπάρχουν κι άλλα έγγραφα που αποδεικνύουν ακριβώς πόσο ήταν το αναγκαστικό δάνειο, πόσα λεφτά χρωστάει, δηλαδή, η Γερμανία στην Ελλάδα. Το έγγραφο αυτό, το οποίο παρουσίασε ο Γερμανός καθηγητής Χάγκεν Φλάισερ, δείχνει ότι το ποσό της οφειλής αγγίζει τα 650,000.000 ράιχσμαρκ, δηλαδή περίπου 10 δισ. ευρώ άνευ τόκων. Υπάρχουν κι άλλες απόψεις ότι το ποσό αγγίζει τα 25 δισ. ευρώ».
«Σημασία έχει το γεγονός πως υπάρχουν τα ντοκουμέντα και συνεπώς υπάρχει η νομική βάση για να ζητήσει η Ελλάδα αυτά τα ποσά που αφορούν μόνο το κατοχικό δάνειο», υπογράμμισε ο κ. Rondholz και εναπόκειται στην ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει το ζήτημα.
Ερωτηθείς σχετικά με τη στάση των γερμανικών ΜΜΕ, ο Γερμανός δημοσιογράφος ανέφερε πως οι αιτιάσεις για δήθεν διαπραγματευτικό τρικ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που προβάλλουν οι συμπατριώτες του δεν ευσταθούν, καθώς η Κοινοβουλευτική Επιτροπή, που είχε αναλάβει να διερευνήσει το ζήτημα και να συντάξει μια έκθεση όπου θα υπολογίζεται το ποσό της γερμανικής οφειλής, είχε συσταθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Πάντως, ο Γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη στάση που κράτησαν διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες, όπως είπε, δεν ήταν και ιδιαίτερα θερμές με το θέμα.
«Ωστόσο, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν παραιτήθηκε από τις αποζημιώσεις», σημείωσε με έμφαση ο κ. Rondholz.
Ο ίδιος μίλησε για την ηθική υποχρέωση της Γερμανίας να εξοφλήσει το χρέος της προς την Ελλάδα, τη μόνη χώρα που εξακολουθεί να εξαιρεί από αυτό το θέμα.
«Ο γερμανικό λαός δεν ξέρει και πολλά πράγματα για τα όσα έκαναν οι ναζιστές στην Ελλάδα», ανέφερε ο Γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος, τονίζοντας ενδεικτικά πως ακόμη κι αυτή η έκθεση, την οποία συνέταξε η «Κεντρική Επιτροπή Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη» το 1945 και αφορά στην καταγραφή των εκτελέσεων και των καταστροφών σε κάθε χωριό της Κρήτης, μόνο σήμερα μεταφράζεται στα Γερμανικά.
«Τα σχολικά βιβλία δε γράφουν σχεδόν τίποτα σχετικά με το θέμα των ναζιστικών θηριωδιών στην Ελλάδα», ανέφερε ο κ. Rondholz, ο οποίος σημείωσε πως μέχρι και τη δεκαετία του '70 δεν υπήρχαν αναφορές ούτε καν στα πανεπιστήμια της χώρας του. Τα πρώτα βιβλία για την Κατοχή κυκλοφόρησαν στη Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του '70, αρχές του '80.
Για τον Ρίχτερ: «Δεν καταλαβαίνω πώς σήμερα γράφεται τέτοιο πράγμα»
Αίσθηση προκάλεσε και η αναφορά του στην υπόθεση Ρίχτερ και του Πανεπιστημίου Κρήτης, σχολιάζοντας ότι είναι απίστευτο να εξωραΐζεται η εικόνα του Γερμανού κατακτητή για τις θηριωδίες του στην Κρήτη.
«Όταν διάβασα το βιβλίο του κ. Ρίχτερ τα έχασα, δεν πίστευα αυτά που διάβαζα για τη Μάχη της Κρήτης, που στα Γερμανικά βέβαια το τύπωσε "Η κατάκτηση της Κρήτης"», είπε ο κ. Rondholz χαρακτηριστικά.
«Δεν καταλαβαίνω πώς σήμερα γράφεται τέτοιο πράγμα. Ακόμη και ο γερμανικός στρατός δε θέλει, το αποφεύγει, να αναφέρεται πια στα ονόματα των στρατηγών που ήταν στην Κρήτη. Πώς μπορεί ένας ιστορικός να ξαναγράφει γι' αυτά; Είναι δυνατόν να μιλάμε για ευγενείς αλεξιπτωτιστές και να ρίχνουμε την ευθύνη στους Κρητικούς που αντιστάθηκαν; Η Κάνδανος και τα άλλα σημεία φρίκης στην Κρήτη δε χωράνε καμία δικαιολογία», και σημείωσε πως περιμένει να δει την αντίδραση του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Αναφέρθηκε, τέλος, στο κλίμα που επικρατεί στους Γερμανούς πολίτες για την Ελλάδα, τη νέα κυβέρνηση και την προσπάθειά μας να τερματιστεί η λιτότητα, σημειώνοντας ότι η πλειοψηφία των Γερμανών, δυστυχώς, διαμορφώνει στρεβλή εικόνα για τους Έλληνες από τα κυρίαρχα γερμανικά ΜΜΕ.
«Δεν υπάρχουν Γερμανοί πολίτες. Υπάρχουν πολίτες που ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια και αυτοί που υιοθετούν όσα τους προβάλλουν τα ΜΜΕ», σημείωσε.
Γιώργος Σαχίνης, Μαίρη Καριωτάκη
