default-image

Ποιος παίζει με τα σπίρτα...

Απόψεις
Ποιος παίζει με τα σπίρτα...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σφοδρή κριτική, απρόσμενα εξ αριστερών (στην πράξη εκ δεξιών), ασκεί η ιστορική εφημερίδα της γαλλικής Αριστεράς "Liberation" (ιδρύθηκε το 1973 από μαοϊκούς, αλλά τώρα απηχεί απόψεις των σοσιαλιστών του Ολάντ) στη νέα ελληνική κυβέρνηση, λαμβάνοντας ως αφορμή την επίσημη τοποθέτηση Τσίπρα ενώπιον του Κοινοβουλίου για το ζήτημα των "γερμανικών" αποζημιώσεων.

Του Γιώργου Παπαδάκη

Ο αρθρογράφος της Ζαν Κατρεμέρ "κατακεραυνώνει" τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και τον Πάνο Καμμένο, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να παίζει τον «αιώνιο ρόλο του θύματος». Το άρθρο του Κατρεμέρ έχει τίτλο "Ο εχθρός νούμερο 1 για το ΣΥΡΙΖΑ είναι η Γερμανία" και ξεκινά με τρόπο που αφήνει άφωνο όχι τον Έλληνα αναγνώστη, αλλά όποιον έχει έστω τις βασικές γνώσεις της ιστορίας της Ευρώπης.

«Υπάρχει μια ηθική υποχρέωση απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην Ιστορία, απέναντι σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που πολέμησαν και έδωσαν το αίμα τους εναντίον του ναζισμού. Μια ιστορική υποχρέωση να ζητήσουμε από τη Γερμανία να πληρώσει 162 δισ. ευρώ πολεμικές αποζημιώσεις. Βρισκόμαστε στις Βερσαλλίες το 1919; Βρισκόμαστε στο Πότσνταμ το 1945; Καθόλου. Βρισκόμαστε στην Αθήνα το 2015 και η δήλωση έγινε στις προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας. 70 χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και περίπου 60 χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Ρώμης, 16 χρόνια μετά τη δημιουργία του ευρώ, ένας ηγέτης που γεννήθηκε το 1974, την επαύριο της πτώσης της χούντας, δε βρίσκει τίποτα καλύτερο για να εξηγήσει τις δυσκολίες της χώρας του από το να δείξει με το δάχτυλο τη Γερμανία ως υπεύθυνη».

Αφού μιλά για «συνήθη φαινόμενα στην Ελλάδα αυτά που αφορούν ξεσπάσματα εθνικισμού και ξενοφοβίας», ο Γάλλος αρθρογράφος συνεχίζει: «Κατά βάθος, το ελληνικό αίτημα για πολεμικές αποζημιώσεις δεν έχει ιστορικά και πολιτικά κανένα νόημα. Κατ' αρχάς, γιατί έκανε αυτό το αίτημα 70 χρόνια μετά τα γεγονότα; Είναι περίεργο που τόσες ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες εξελέγησαν δημοκρατικά μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1949, δεν κατέθεσαν ποτέ τέτοιο αίτημα. Επίσης, ακόμη κι αν η Ελλάδα έπαιρνε τις πολεμικές αποζημιώσεις, πώς θα απέφευγε τη χρεωκοπία;... Η Αθήνα δεν πρέπει να ξεχνάει επίσης ότι τα ευρωπαϊκά κονδύλια είναι - τα περισσότερα - γερμανικά. Και, κυρίως, να μην ξεχνά ότι η Ευρώπη χτίστηκε πάνω στη συγνώμη: Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες αρνήθηκαν - ήδη από το 1953 - να απαιτήσουν πολεμικές αποζημιώσεις ώστε να μην επαναλάβουν το λάθος της Συμφωνίας των Βερσαλλιών. Η Γερμανία σίγουρα είναι υπεύθυνη γιατί έπραξε το μέγιστο έγκλημα, αλλά το πλήρωσε ακριβά και το πληρώνει ακόμη. Ακόμη πληρώνει την επανένωση με την Ανατολική Γερμανία μόνη της».

Ο Κατρεμέρ κάνει δύο σημαντικά και προφανώς σκόπιμα λάθη. Πρώτον, το αίτημα των αποζημιώσεων έχει αποδεδειγμένα τεθεί λιγότερο ή περισσότερο ηχηρά και από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και από τον Ανδρέα Παπανδρέου και από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και από τον Κώστα Σημίτη. Η διαφορά είναι ότι τώρα το ζήτημα περιελήφθη (και γι' αυτό "τσούζει" περισσότερο) σε προγραμματικές δηλώσεις. Δεύτερον, αντίστοιχος με τον ελληνικό αστικό μύθο που λέει ότι η «Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία η Γερμανία δεν έδωσε ποτέ πολεμικές αποζημιώσεις» είναι και ο ευρωπαϊκός αστικός "μύθος" ότι οι χώρες της Ευρώπης αρνήθηκαν να αποζημιωθούν για να μην επαναλάβουν το λάθος της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η οποία όντως έθεσε τέλος στον Α' Π.Π., αλλά προκάλεσε το Β' Π. Π.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Με τη λήξη του Β' Π.Π. το 1945 δεν υπήρξε συνθήκη ειρήνης, αντίστοιχη των Βερσαλλιών. Υπήρξε συνυπογραφή της "παράδοσης άνευ όρων" από τη Γερμανία και τις συμμαχικές δυνάμεις που είχαν εισβάλει στο έδαφός της (αντίθετα με ό,τι είχε συμβεί το 1918) και την είχαν καταλάβει πλήρως. Δεν εκπροσωπήθηκαν ασφαλώς όλες οι "συμμαχικές" δυνάμεις. Υπέγραψαν οι ηττημένοι και οι τέσσερις "μεγάλοι" από τους νικητές: Βρετανοί, Γάλλοι, Αμερικανοί και Ρώσοι (Σοβιετικοί). Όλες οι μικρές χώρες αγνοήθηκαν πλήρως ωσάν να μην είχαν συμβάλει (και με δυσανάλογα μεγάλο κόστος μάλιστα όπως η Ελλάδα) στο συμμαχικό αγώνα. Νορβηγία, Ολλανδία, Βέλγιο, Δανία, Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Τσεχία και Πολωνία αγνοήθηκαν πλήρως. Όντως κανείς δεν αποζημιώθηκε "άμεσα" όταν το 1951 υπογράφηκε τελικά συνθήκη ειρήνης μόνο με τη Δυτική (τότε) Γερμανία. Όμως οι τέσσερις "μεγάλοι" είχαν ήδη λάβει τις "αποζημιώσεις" τους λεηλατώντας πλήρως και απόλυτα (και με το δίκιο τους) τον ηττημένο. Ολόκληρα εργοστάσια προηγμένης τεχνολογίας αποσυναρμολογήθηκαν και μεταφέρθηκαν για να λειτουργούν πλέον σε ρωσικό, βρετανικό, γαλλικό ή αμερικανικό έδαφος. Ό,τι είχε απομείνει από τον πολεμικό και τον εμπορικό στόλο του Γ' Ράιχ διαμοιράστηκε ομοίως. Το ίδιο συνέβη και με το χρυσό της Τράπεζας της Γερμανίας, αλλά κυρίως με το επιστημονικό δυναμικό της και την προηγμένη τεχνογνωσία που αυτό κατείχε, το οποίο διαμοιράστηκε ομοίως (μην ξεχνούμε ότι οι Αμερικανοί έστειλαν ανθρώπους στο φεγγάρι χάρη στον Φον Μπράουν, τον ίδιο που έστειλε τους πρώτους βαλλιστικούς πυραύλους το 1944 να βομβαρδίζουν το Λονδίνο).

Από αυτό το λεηλατημένο υλικό οι Βρετανοί εκχώρησαν στην Ελλάδα τη βάση του εργοστασίου χαλυβουργίας και πέντε παλαιά εμπορικά πλοία. Το 1960 η Δυτική Γερμανία παρέδωσε στην Ελλάδα 100 εκατ. μάρκα για να διατεθούν στην εβραϊκή κοινότητα της χώρας. Η εβραϊκή κοινότητα είχε απομείνει βεβαίως με ελάχιστα μέλη (εξαιτίας ασφαλώς των Γερμανών) και το ποσό διατέθηκε και σε μη εβραίους Έλληνες που είχαν συγγενείς θύματα στη διάρκεια του πολέμου, αλλά σε τέτοιο εύρος ώστε το τελικό ποσό να καθίσταται αμελητέο ανά οικογένεια... Αυτές είναι οι αποζημιώσεις που έχει λάβει επίσημα ή ανεπίσημα η Ελλάδα...

«Γελοίο το ελληνικό αίτημα»... συνεχίζει, σε κάθε περίπτωση ο Κατρεμέρ... «Αλλά, όμως», γράφει, «γιατί οι Έλληνες πρέπει να σταματήσουν τις απαιτήσεις για πολεμικές αποζημιώσεις μόνο από τη Γερμανία; Γιατί η Ελλάδα δε ζητάει επανόρθωση από τους Τούρκους, μετά από 4 αιώνες κατοχής; Ας μη μιλήσουμε για τους Βενετούς, τους Γάλλους, τους Ρωμαίους, που όλοι κατείχαν την Ελλάδα για ένα διάστημα. Γιατί, αν αυτό συμβεί με τη Γερμανία, τότε ανοίγει η πόρτα για απαιτήσεις στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο. Η Γαλλία, για παράδειγμα, δεν έχει ποτέ πληρώσει αποζημιώσεις στην Αφρική ή στην Ινδοκίνα για την κατοχή, η Σουηδία δεν έχει ποτέ πληρώσει αποζημιώσεις για τον Τριακονταετή Πόλεμο κ.λπ. Φαίνεται έτσι πόσο γελοίο είναι το ελληνικό αίτημα».

Ασφαλώς και δεν είναι "γελοίο" το ελληνικό αίτημα. Εντελώς φαιδρός είναι ο Κατρεμέρ, αφού σκόπιμα παριστάνει τον ανιστόρητο. Η Ελλάδα το 1830 όντως δε ζήτησε αποζημιώσεις αφού εκείνη επαναστάτησε και "αποστάτησε" (δηλαδή απελευθερώθηκε) από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για παρόμοιους λόγους η Γαλλία δεν αποζημίωσε τις επιτυχείς εξεγέρσεις σε βάρος της των Αλγερινών και των Βιετναμέζων, τις χώρες των οποίων κατείχε απλώς επειδή... μπορούσε. Αντιστοίχως η Ελλάδα πλήρωσε όμως αποζημιώσεις η ίδια στους Τούρκους για τον πόλεμο που προκάλεσε και έχασε το 1897 και έλαβε αποζημιώσεις από Τούρκους και Βούλγαρους το 1918 και από Βούλγαρους και Ιταλούς το 1945 για τον ίδιο λόγο. Από τους Γερμανούς που επιτέθηκαν, την κατέλαβαν, την κατέστρεψαν και τελικά ηττήθηκαν όντως δεν έλαβε.

Όσο για το "παράδειγμα" των... Βενετών και ομοίως των Σουηδών, το Διεθνές Δίκαιο δεν υπήρχε καν ως έννοια και δεν είχε λάβει τη μορφή Συνθήκης το... Μεσαίωνα, όπως βεβαίως και στην... αρχαιότητα (Ρωμαίοι).

Το άρθρο στη "Liberation" ήρθε την ίδια μέρα που η "γνωστή" μας γερμανική "Bild", που απηχεί ακραιφνώς απόψεις της κ. Μέρκελ , "αιφνιδιάζει" ομοίως, αφού διερωτάται: «Μήπως πράγματι οι Έλληνες δικαιούνται πολεμικές αποζημιώσεις;». Η εφημερίδα επισημαίνει ότι «στις επανορθώσεις δε συμπεριλήφθηκε το αναγκαστικό δάνειο στο οποίο προχώρησε η Ελλάδα το 1942 προς χάρη των ναζιστών και ήταν ύψους 476 εκατομμυρίων κατοχικών μάρκων ή 11 δισεκατομμυρίων ευρώ. (Το ποσό των 11 εκατ. αντιστοιχεί σε αυτό του πορίσματος της Ελληνικής Βουλής, στο οποίο ως γνωστόν δεν έχουν προσμετρηθεί οι νόμιμοι τόκοι 70 ετών).

Τη σκοπιμότητα όμως της "Bild" την αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε, με την "ιστορική αναδρομή" της εφημερίδας στη συνθήκη που «υπέγραψαν το 1960 ο τότε καγκελάριος Αντενάουερ με το βασιλιά Κωνσταντίνο, σύμφωνα με την οποία έκλεινε το θέμα».

Η εφημερίδα παρουσιάζει μάλιστα και το έγγραφο με τις υπογραφές των δύο. Με προφανή στόχο να καταδείξει ότι, αν κάτι μπορούν να διεκδικήσουν οι Έλληνες τελικά, αυτό είναι μόνο το κατοχικό δάνειο και αυτό αφορά μόνο 11 δισ. Μόνο που το 1960 βασιλιάς των Ελλήνων δεν ήταν ο Κωνσταντίνος, αλλά ο πατέρας του Παύλος. Αλλά - κυρίως - έγγραφο τέτοιας μορφής δεν μπορεί να συνομολογηθεί ανάμεσα σε αρχηγό κυβέρνησης (καγκελάριο Αντενάουερ) και αρχηγό κράτους (βασιλιάς Παύλος) που δεν εκπροσωπεί την ασφαλώς αντίστοιχα εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση και να έχει νομική ισχύ. Μπορεί μόνο να συνυπογραφεί ως "μνημόνιο καλής θελήσεως". Από τέτοια "μνημόνια καλής θέλησης" που δεν ίσχυσαν ποτέ είναι γεμάτη η ιστορία.

Από τη στιγμή λοιπόν που Έλληνας πρωθυπουργός ουδέποτε υπέγραψε τέτοιο έγγραφο, όχι μόνο το κατοχικό δάνειο, αλλά το σύνολο των αποζημιώσεων μπορεί να διεκδικηθεί.

ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ... ΝΕΚΡΟ

Ξαφνιάζει η χρονική συγκυρία

Το ζήτημα σε κάθε περίπτωση δεν είναι ασφαλώς το τι γράφουν οι δύο εφημερίδες. Είναι η χρονική συγκυρία κατά την οποία αποφασίζουν να το γράψουν και να αναφερθούν σε ένα θέμα για το οποίο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τελούσαν υπό πλήρη άγνοια και οι Γερμανοί το θεωρούσαν από "νεκρό" έως "προσβλητικό". Υπ' αυτή την έννοια, αντίθετα με την αναφορά με την οποία ολοκληρώνει το άρθρο του ο Ζαν Κατρεμέρ («οι Έλληνες και ο πρωθυπουργός τους παίζουν επικίνδυνα με τα σπίρτα της ιστορίας»), οι Έλληνες και ο πρωθυπουργός τους καλά κάνουν και "ξύνουν το σπίρτο των αποζημιώσεων στο κουτάκι της ιστορίας"... Και εν προκειμένω, όπως έπραξε χθες ο Νίκος Κοτζιάς "ξύνοντας" το συγκεκριμένο "σπίρτο" ενώπιον του Γερμανού ομολόγου του κ. Σταϊνμάγιερ... Είναι ένα ουσιαστικό ελληνικό διαπραγματευτικό όπλο. Που ανασύρεται και πάλι στη σωστή συγκυρία...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News