«Κανένας και καμιά πλειοψηφία δεν έχει δώσει εντολή να εγκαταλείψουμε ή να φύγουμε αλαλάζοντας από τη θεσμικά οργανωμένη Ευρώπη. Η Ευρώπη διαπραγματεύεται. Χωρίς εκβιασμούς από καμιά πλευρά», αναφέρει σε άρθρο του σε κυριακάτικο φύλλο ο έγκριτος νομικός Αντώνης Ν. Βγόντζας.
«Οι όποιοι συμβιβασμοί ποτέ δεν εξανάγκασαν όποιο μέλος της στην ταπείνωση και ευτελισμό», υπογραμμίζει ο ίδιος αρθρογραφώντας στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" της Κυριακής 8.2.2015.
Ολόκληρο το άρθρο του κ. Βγόντζα, το οποίο τιτλοφορείται "Από τα αδιέξοδα των μονολόγων στο μονόδρομο του εθνικού συμφέροντος", έχει ως εξής:
«Μας αρέσουν οι μονομαχίες. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα στάδια. Σε όλες τις υποθέσεις. Και στις περασμένες και σε αυτές που τώρα γεννιούνται. Παίρνουμε το μέρος του ενός με τραγούδια και χορούς. Και αποδοκιμάζουμε τον άλλο με υβριστικές ιαχές και ανάλογες χειρονομίες.
Μας αρέσουν οι μονομαχίες και στην πολιτική. Έχουμε τα πιο σπαρταριστά τηλεπαράθυρα. Ξέρουμε τον ένα μονομάχο. Μ' αυτόν είμαστε. Έχουμε την πεποίθηση ότι ξέρουμε και τον αντίπαλό του. Συχνά τον μπερδεύουμε. Δεν ξέρουμε όλα τα στοιχεία του. Ούτε την ταυτότητά του. Ξέρουμε αυτά που θέλουμε γι' αυτόν.
Τελευταίο παράδειγμα: Η θέση της χώρας μας στην Ευρώπη. Ποιος δεν είναι με τον Βαρουφάκη; Γοητευτικός, έτσι λένε. Γνώστης, έτσι ισχυρίζεται ο ίδιος. Και αρκετοί τριγύρω του. Παίχτης! Αυτό το διεκδικεί ο ίδιος, φανερά και σχεδόν προκλητικά. Και, οπωσδήποτε, ξέρει καλά Αγγλικά. Και με σωστή προφορά. Ανάλογα με το πού μιλάει. Καλά Αγγλικά, όμως, ξέρει και ο Σόιμπλε. Αυτός είναι ο αντίπαλός του;
Μας αρέσει η αντιπαράθεση Αθήνας-Βερολίνου. Πιο ισχυρό είναι το Βερολίνο. Οι ιστορικοί και σύγχρονοι συνειρμοί, όμως, είναι σε βάρος του. Το επισήμανε και ο μεγάλος "πατριώτης" Π. Καμμένος. Εμείς, με πελώρια φωνή, ισχυριζόμαστε ότι δε δεχόμεθα τους εκβιασμούς του Βερολίνου. Και το Βερολίνο, μαζί με όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (ούτε μία εξαίρεση), δε δέχεται τις δικές μας προτάσεις. Αν έχουμε. Γιατί κάτι φαίνεται στο βάθος. Με εξαίρεση το αυτονόητο σύνθημα "τέρμα στη λιτότητα" (ποιος δεν το θέλει!) η μεγάλη στροφή ολοκληρώνεται.
Με κομμένη αναπνοή παρακολουθήσαμε τη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν στο Βερολίνο, την περασμένη Πέμπτη, μετά το μεσημέρι. Ο Σόιμπλε και ο δικός μας Βαρουφάκης. Τι έμεινε; Μετά τη μακρά συνάντησή τους, ακούσαμε και τους δυο να διαβάζουν τις δηλώσεις τους. Δύο ασυνήθιστα εκτενείς μονόλογοι, σε μία πράξη. Προφανώς, τους είχανε γράψει από τα πριν. Καμιά ουσιαστική φράση τους εκτός κειμένου. Δε συμφώνησαν, ούτε καν στο ότι συμφωνούν ότι διαφωνούν.
Έτσι έκλεισε μια επικοινωνιακή επίθεση της ελληνικής κυβέρνησης σε όλα τα κέντρα αποφάσεων. Τελικά δεν πείσαμε κανέναν. Και κανένας δε βοήθησε σ' αυτό. Ούτε οι υπογραφές εκατοντάδων διανοουμένων. Ούτε οι κραυγές υπουργών, που επιμένουν στις μονομερείς ενέργειες. Ούτε η διαδήλωση των εκατό έως διακοσίων οπαδών της "Αριστεράς" έξω από το υπουργείο Οικονομικών στο Βερολίνο.
Γιατί αποτύχαμε; Πρώτον, γιατί προτάξαμε πολύ νωρίς τη διαγραφή του χρέους. Έτσι χάσαμε την υποστήριξη και των χωρών του Νότου. Δεύτερον, γιατί δεν προσήλθαμε στις συζητήσεις με συγκεκριμένες προτάσεις. Εκτός αν υφέρπει μία κρυφή ατζέντα. Που διακινείται από χέρι σε χέρι ή από στόμα σε στόμα. Οπωσδήποτε όχι… ηλεκτρονικά! Τρίτον, η συνθηματολογία μας (μόνο αυτή έχουμε παρουσιάσει μέχρι στιγμής) είναι αντιφατική σε καίρια σημεία. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις ισοσκελισμένους και πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και ταυτόχρονα να διατρανώνεις το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" και να πανηγυρίζεις για το "τέρμα της λιτότητας". Η Ελλάδα δεν έχει δικά της λεφτά για να χρηματοδοτήσει ένα τόσο μεγαλόπνοο και τόσο δαπανηρό σχέδιο.
Σήμερα (σ.σ. χθες) θα ακούσουμε τον πρωθυπουργό να διαβάζει ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπίας τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του. Που είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων. Δεν επιτρέπεται σε κανέναν να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του ίδιου και της κυβέρνησής του. Δεν τον δεσμεύει καμία προεκλογική υπόσχεση. Ούτε δηλώσεις αρμοδίων ή και αναρμοδίων υπουργών. Τον δεσμεύει το συμφέρον της χώρας. Κανένας και καμιά πλειοψηφία δεν του έχει δώσει εντολή να εγκαταλείψουμε ή να φύγουμε αλαλάζοντας από τη θεσμικά οργανωμένη Ευρώπη. Η Ευρώπη διαπραγματεύεται. Χωρίς εκβιασμούς από καμιά πλευρά. Και, αν μελετήσουμε στοχαστικά την ιστορία της, θα διαπιστώσουμε ότι οι όποιοι συμβιβασμοί ποτέ δεν επέτρεψαν σε κανένα μέρος την ανέξοδη και υπερφίαλη θριαμβολογία. Και ποτέ δεν εξανάγκασαν όποιο κράτος-μέλος της στη διαχρονική ταπείνωση και εξουθενωτικό ευτελισμό».
