default-image

Είκοσι λεπτά στους δρόμους της κόλασης

Απόψεις
Είκοσι λεπτά στους δρόμους της κόλασης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μόνο σε μία πόλη μπορείς να βρεις τους δρόμους της κόλασης. Στο Ηράκλειο του χθες του σήμερα και του αύριο. Στο Ηράκλειο που αγαπάμε, βασανίζουμε, αλλάζουμε και εν κατακλείδι το μετατρέπουμε σε πόλη αφιλόξενη για τους ίδιους τους Ηρακλειώτες.

Είναι γνωστή η τρέλα μου για το λεωφορείο. Πιστεύω ότι συμβάλει στην ανακούφιση του κυκλοφοριακού, περιορίζει τη ρύπανση εντός των πόλεων, συμβάλει στον οικονομικό - οικογενειακό σου προϋπολογισμό, καθώς εξοικονομεί καύσιμα άρα και χρήματα , διευκολύνει τη μετακίνηση σου και σε απαλλάσσει από το άγχος του χρόνου, της θέσης του παρκαρίσματος , του κόστους αυτού και των κλήσεων της τροχαίας.

Ως επιβάτης του λεωφορείου και απαλλαγμένος από την έννοια του δρόμου αφήνεις το φακό του ματιού να παρατηρήσει γωνιές της πόλης, να φωτογραφήσει λεπτομέρειες της καθημερινής μας ζωής, να καταγράψει ανθρώπινες στιγμές.

Μέσα από ένα τέτοιο δρομολόγιο διάρκειας 15 ή 20 λεπτών κατέγραψα τις στιγμές που μπορεί να ζήσει ο καθένας από εμάς πεζός ή οδηγός, προκαλώντας ασφυξία στο διπλανό του, στην πόλη του, μετατρέποντας τους δρόμους της ''σε κόλαση''.

Όλα αυτά σε μια πόλη επαρχιακή, μεγαλούπολη κατ  ευφημισμό , ένα μεγάλο χωριό θα το έλεγα διαφορετικά.

Ξεκινήσαμε από την αφετηρία στο λιμάνι με προορισμό το κέντρο και από κει μια συνοικία του Ηρακλείου. Αναρωτιέσαι από τα πρώτα μέτρα γιατί μας αρέσει να λειτουργούμε άναρχα. Διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, μηχανές σφήνα ανάμεσα στα πρώτα, πεζοί υπό διωγμό από τα πεζοδρόμια προς το μέσο του δρόμου, εκνευρισμός από τους οδηγούς λεωφορείων που για να περάσουν έχουν ειδίκευση σε ταχυδακτυλουργικές τέχνες κ.λ.π

Ανεβαίνοντας την Ικάρου στη στροφή εκεί στην πύλη του Αγίου Γεωργίου το λεωφορείο σταματά. Μπροστά ο οδηγός ενός γαλάζιου αγροτικού με πειραγμένα λάστιχα , μεγαλύτερα σε ύψος και πάχος προσπαθεί να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο και ακριβώς στο σημείο όπου υπάρχουν χαμηλές μπάρες σιδερένιες αλλά ήδη λαβωμένες που απαγορεύουν το παρκάρισμα. Εκείνος απλά ελπίζει να τις αποτελειώσει. Κι από τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας του δρόμου η ουρά των αυτοκινήτων, σχηματίζεται με γεωμετρική πρόοδο. Τα κορναρίσματα δίνουν και παίρνουν και ο γνωστός Ελληνικός χαιρετισμός με τα τεντωμένα δάκτυλα του ενός χεριού δεν αργεί να εμφανιστεί. Εκείνος απτόητος συνεχίζει την προσπάθεια. Καβαλάει τις μπάρες και παρκάρει.

Ουφ, τα καταφέραμε κι εμείς γιατί το λεωφορείο παίρνει την ανηφόρα , αλλά στο Δόξα σοι ο Θεός στο κυκλικό μπροστά από το Μουσείο το ''έλα να δεις'' που επικρατεί είναι λίγο. Ποιος πάει που πάει; Κυκλικό έ; Ωραία!!!!!!!

Κι αυτά τα κυκλικά όμως να μην σε βοηθάνε να μην σου λένε ποιος έχει προτεραιότητα…

Λίγο παρακάτω στέκονται οι αστυνομικοί, μας φυλάνε από τους κακούς σίγουρα, αρμοδιότητά τους το κυκλοφοριακό δεν είναι, μα ρε παιδί μου εκείνη την παρέα που δεν μπορεί να περάσει απέναντι προς το άλλο πεζοδρόμιο γιατί δεν την βοηθάει κάποιος; Σειρά τα μηχανάκια μπροστά τους, παρκαρισμένα. Οριζόντια, κάθετα, σφήνες το ένα με το άλλο, πενήντα μέτρα πάνω, πενήντα μέτρα κάτω. Τι κρίμα ρε παιδί μου. Κοίτα εμείς τι κάνουμε για εμάς !

Κάπου λίγο παρακάτω στον επόμενο δρόμο σταματάμε σε μία στάση που δεν είναι στάση. Αποτελείται από μία σωλήνα και μία μικρή ταμπέλα . Πέντε , έξι , επτά ίσως και περισσότεροι επιβάτες στέκονται περιμένοντας το λεωφορείο. Παίρνουν σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο από το πεζοδρόμιο για να περάσουν ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα προκειμένου να επιβιβαστούν στο αυτοκίνητο. Άνθρωποι που δεν χαμογελούν, φώτα χαμηλωμένα, καταστήματα που κλείνουν, άδεια, πόλη μουντή.

Κι αν εντός της πόλης η εικόνα σε θλίβει όσο αποκρίνεσαι από το κέντρο νοιώθεις την ανάσα σου να κόβεται. Έργα μισοτελειωμένα και αραχνιασμένα. Πορτοκαλιά δίχτυα, παρακάμψεις , τομές, λακκούβες, τρύπες υποχρεώσεις της πολιτείας που σε προσπερνούν εσένα και τη ζωή σου χωρίς κανένα σεβασμό, χωρίς αντισταθμιστικό όφελος για τη δική σου συνεισφορά.

Μα κι ότι τελειώνει έχει μια αμφιλεγόμενη λειτουργικότητα. Κι ότι υπάρχει δεν το συντηρείς αλλά το αφήνεις να σε αφήσει.

Κυκλικά και πεζοδρόμια που λόγω μεγέθους σε βγάζουν εκτός του δρόμου.

Αυτοκίνητα που δεν χωράνε πλέον αλλά χώρους στάθμευσης δεν έχεις εξασφαλίσει. Λάμπες καμένες και σπασμένες, παιδικές χαρές που δεν τολμάς να πλησιάσεις.

Στο Γιόφυρο ας πούμε για παράδειγμα σε μία παιδική χαρά το κέντρο του χώρου που ήταν καλυμμένο με ειδικό υλικό για την ασφάλεια των παιδιών έχει εξαφανιστεί, το παγκάκι έχει μείνει με τρία ξύλα για κάθισμα κι αν πάς να το χρησιμοποιήσεις πρόσεχε γιατί θα σου έρθει στο κεφάλι καθώς πια δεν είναι στερεωμένο στο έδαφος.

Όσο δε για το διαστημόπλοιο που φιλοξενεί για να παίζουν τα πιτσιρίκια κάποιος ή κάποιοι πήγαν , αφόδευσαν εντός του,  στο πιο ψηλό σημείο κι έφυγαν. Κάποιοι άλλοι εδώ και μήνες έχουν αφήσει τα παιδιά να παίζουν εκεί, έτσι όπως σας περιέγραψα. Δεν το έπλυναν, δεν το απολύμαναν. Η μυρωδιά σπάει τη μύτη από μακριά.

Στους δρόμους της κόλασης αυτής της πόλης, που είναι η δική μας κι αγαπάμε αλλά κακομεταχειριζόμαστε το κακό απαιτείται να σταματήσει. Μπείτε σε ένα λεωφορείο κάντε το γύρω της, ακούστε τη φωνή της, δείτε την όψη της, ίσως μας κάνει όλους πιο προσεκτικούς. Την αρχή πρέπει να κάνει ο καθένας από μας για να μπορούμε στη συνέχεια να ζητάμε κι από τους άλλους.

Μέτρα, καθαριότητα, χρώμα, φώτα, ομορφιά. Ακόμα και τώρα. Την ώρα της κρίσης . Δεν όλα χρήμα. Η ζωή μας δεν είναι μόνο χρήμα.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News