Η επίκληση των λύσεων του παρελθόντος, όπως η επιμήκυνση, δεν εξυπηρετεί σήμερα την Ελλάδα - επειδή το χρέος έχει πια δευτερεύουσα σημασία, αφού προέχει η χρηματοδότηση του κράτους, χωρίς την εξασφάλιση της οποίας θα χρεοκοπήσει.
"Οι μεγαλοπρεπείς κυβιστήσεις, όπως αποκαλούνται σωστά οι «πολιτικές τούμπες», είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στα ελληνικά κόμματα, ειδικά όταν από τη θέση της ανεύθυνης συχνά αντιπολίτευσης, με τα εύκολα λόγια, αναλαμβάνουν την κυβέρνηση της χώρας, με τις δύσκολες πράξεις - χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, ιδιαίτερα όταν ένα κράτος ευρίσκεται στην άκρη του γκρεμού".
Είναι προφανές ότι, οι λύσεις που έχει κανείς κάθε φορά στη διάθεση του είναι διαφορετικές, εξαρτώμενες από μία σειρά πραγμάτων, καθώς επίσης εγχωρίων και διεθνών συγκυριών, οι οποίες αλλάζουν συνεχώς - «τα πάντα ρέουν» δηλαδή, όπως έλεγε πολύ σωστά ο Ηράκλειτος.
Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα το 2010 θα μπορούσε να χρεοκοπήσει, εντός της Ευρωζώνης, χωρίς να δημιουργηθούν αξεπέραστα προβλήματα στην ίδια - επειδή αφενός μεν το χρέος της ήταν στα χέρια των διεθνών τοκογλύφων, κατά 90%, ο παραγωγικός της ιστός δεν είχε ακόμη καταστραφεί εντελώς, η ανεργία ήταν περιορισμένη, η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών της δεν είχε εξαντληθεί, οι αξίες των παγίων περιουσιακών στοιχείων, δημοσίων και ιδιωτικών δεν είχαν καταρρεύσει, οι τράπεζες δεν είχαν χρεοκοπήσει κοκ.
Στη συνέχεια η λύση της Ελλάδας, όπως είχαμε τονίσει επανειλημμένα (άρθρο), ήταν η μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών της, με επιτόκιο ίσο με το βασικό της ΕΚΤ, έτσι ώστε να περιορισθεί έμμεσα το δημόσιο χρέος της - όταν ο ιδιωτικός τομέας μας τότε ήταν ο λιγότερο χρεωμένος στην Ευρώπη, ενώ οι οφειλές του δημοσίου, ως προς το ΑΕΠ, ήταν σε βιώσιμα σχετικά επίπεδα, κυρίως λόγω του ότι δεν είχε καταρρεύσει ακόμη το ΑΕΠ (γράφημα)
Η λύση αυτή, παρά το τεράστιο έγκλημα του PSI (ανάλυση), όπου χρεοκόπησαν οι τράπεζες, καθώς επίσης αρκετοί δημόσιοι οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένων των ασφαλιστικών μας ταμείων, ενώ υποθηκεύθηκε η χώρα αδυνατώντας να επιστρέψει σε μία εθνική νομισματική πολιτική, συνέχισε να υπάρχει έως τις αρχές Οκτωβρίου του 2014 - επειδή η Ελλάδα, τηρώντας τότε τις τελευταίες επώδυνες δεσμεύσεις της, θα μπορούσε να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες, εξερχόμενη στις αγορές με χαμηλά επιτόκια (spreads).
Εν τούτοις, αφενός μεν η τότε κυβέρνηση επέλεξε ξαφνικά τη «μεταχρονολογημένη» σύγκρουση της με την Τρόικα, αφετέρου η αντιπολίτευση προκάλεσε μία πολιτική αστάθεια, επιμένοντας στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών - με αφορμή της προεδρικές.
Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση ενέτεινε την πολιτική αστάθεια, επιταχύνοντας την εκλογή προέδρου, καθώς επίσης την προσφυγή στις εθνικές κάλπες - ενώ, εάν είχε ακολουθήσει την κανονική πορεία, τουλάχιστον η τουριστική μας βιομηχανία δεν θα είχε προβλήματα με τις κρατήσεις, οπότε με τα αντίστοιχα έσοδα της καλοκαιρινής περιόδου, θα είχαν μεσολαβήσει άλλα γεγονότα κοκ.
Ως αποτέλεσμα των συνεχών αυτών σφαλμάτων «ένθεν κακείθεν», η Ελλάδα απομονώθηκε οριστικά από τις αγορές - αφού τα επιτόκια δανεισμού της έφτασαν ακόμη και στο 19%, οπότε σε εντελώς απαγορευτικά επίπεδα. Επομένως, έπαψε να υφίσταται η προοπτική χρηματοδότησης των μελλοντικών της υποχρεώσεων από τους επενδυτές, ενώ παράλληλα εκμηδενίσθηκε η δυνατότητα της να εκδίδει έντοκα γραμμάτια βραχυπρόθεσμης διάρκειας - αφού οι ελληνικές τράπεζες δεν είναι σε θέση να τα αγοράζουν, ενώ οι ξένες δεν έχουν καμία διάθεση, λόγω της «ρητορείας» της αντιπολίτευσης για ονομαστική διαγραφή του χρέους.
Πόσο μάλλον όταν το μέλλον των ελληνικών τραπεζών είναι «θολό», αφενός μεν λόγω των μεγάλων εκροών καταθέσεων, αφετέρου εξ αιτίας των υπέρογκων επισφαλειών τους, σε συνδυασμό με τις προθέσεις της σημερινής κυβέρνησης, όσον αφορά τη διαγραφή των ιδιωτικών χρεών (σεισάχθεια!).
Στα πλαίσια αυτά, η επίκληση των λύσεων του παρελθόντος, όπως συμπεραίνεται από την κυβίστηση (τούμπα) του υπουργού οικονομικών, σύμφωνα με την οποία δεν θα επιμείνει σε ονομαστική διαγραφή του χρέους, αλλά στην επιμήκυνση του, δεν εξυπηρετεί σήμερα την πατρίδα μας - εκτός εάν η επιμήκυνση ήταν για 100 χρόνια, για παράδειγμα, με μηδενικά επιτόκια, οπότε θα ισοδυναμούσε με ολοκληρωτική σχεδόν διαγραφή.
Η αιτία είναι το ότι, η ελληνική οικονομία έχει καταστραφεί εντελώς, ενώ οι Έλληνες έχουν εξαθλιωθεί, καθώς επίσης το γεγονός πως η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως ανάπτυξη και νέα δάνεια - ότι το χρέος λοιπόν έχει πια δευτερεύουσα σημασία, αφού προέχει η χρηματοδότηση του κράτους, χωρίς την εξασφάλιση της οποίας αφενός μεν δεν θα επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης, αφετέρου θα χρεοκοπήσει.
Επιγραμματικά, λήγουν έντοκα γραμμάτια ύψους 2,8 δις € τον Ιανουάριο, 2,0 δις € το Φεβρουάριο, 4,6 δις € το Μάριο (πηγή), υπάρχει μία ληξιπρόθεσμη δόση ύψους 2,8 δις € προς το ΔΝΤ το Μάρτιο, ενώ οι εξωτερικές υποχρεώσεις υπολογίζονται τουλάχιστον στα 22,5 δις € το 2015, συν τις καθυστερήσεις από την είσπραξη δημοσίων εσόδων - όταν τα ταμεία του κράτους είναι άδεια (άρθρο).
Τυχόν επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δημοσίων χρεών λοιπόν σήμερα, δεν θα έπειθε πιθανότατα τις αγορές να μας δανείσουν με βιώσιμα επιτόκια, αφού γνωρίζουν πολύ καλά τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας - κάτι που ενδεχομένως δεν θα συνέβαινε, εάν η κυβέρνηση κατάφερνε να διαγράψει ένα μεγάλο μέρος των οφειλών της χώρας, παραμένοντας σταθερή στις θέσεις της και καθιστώντας αυτόματα βιώσιμο το χρέος.
Φυσικά δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τις διαθέσεις των αγορών - για το εάν τις πείσουμε δηλαδή ή όχι να μας εμπιστευθούν, εάν επιτευχθεί απλά και μόνο η επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους. Εν τούτοις, επειδή γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα καθιστούσε βιώσιμη τη χώρα, οπότε θα επανερχόταν πιθανότατα με απαιτήσεις ονομαστικής διαγραφής ή θα χρεοκοπούσε, θεωρούμε πολύ δύσκολο το δανεισμό μας από αυτές.
Εάν βέβαια επιμηκύνονταν σημαντικά η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους από τις χώρες της Ευρωζώνης (πάνω από 70 έτη, με επιτόκιο της τάξης του 0,1%), παράλληλα με την εξασφάλιση νέων μεγάλων δανείων από την Τρόικα, χωρίς ανταλλάγματα, σε συνδυασμό με τη συνέχιση της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες από την ΕΚΤ (ELA), τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά - απαιτεί όμως πολύ μεγάλες διαπραγματευτικές ικανότητες εκ μέρους της κυβέρνησης, αντίστοιχες με αυτές της ονομαστικής διαγραφής του χρέους.
Επειδή τώρα τα διαπραγματευτικά χαρτιά που έχει στα χέρια της η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλα (ανάλυση), τίποτα δεν είναι απίθανο, εάν λειτουργήσει σωστά η κυβέρνηση - χωρίς όμως τα πρόσφατα «ήξεις αφίξεις», τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν την πατρίδα μας στο γκρεμό. Η Ευρώπη φυσικά δεν πρέπει να εκβιαστεί, όπως θα αναλύσουμε σε επόμενο κείμενο μας, αφού έχει ασφαλώς λύσεις εκτάκτου ανάγκης στα συρτάρια της - τις οποίες δεν θα έπρεπε να «εκβιάσουμε», συμπεριφερόμενοι ως «πολιτικοί Taliban».
Υπενθύμιση από προηγούμενη ανάλυση μας
Κατ' αρχήν οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, καμία χώρα δεν εξοφλεί τα χρέη της, ούτε είναι αυτό το ζητούμενο - αφού εκείνο που απαιτείται είναι η εξυπηρέτηση τους, η οποία εξασφαλίζεται με νέα δάνεια που ανακυκλώνουν τα παλαιότερα. Με δεδομένο δε το ότι, όλα σχεδόν τα κράτη έχουν ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, εξοφλείται μόλις ένα μέρος των τόκων και καθόλου το κεφάλαιο - με αποτέλεσμα τα δημόσια χρέη διεθνώς να αυξάνονται διαρκώς.
Στα πλαίσια αυτά, εάν υποθέσουμε πως μία μεγάλη χώρα, όπως η Γερμανία, αρνούταν το νέο δανεισμό της, έχοντας δημόσιο χρέος της τάξης του 76,9% του ΑΕΠ της (2014), επομένως περί τα 2,79 τρις $ (ΑΕΠ = 3,63 τρις $), τότε θα χρεοκοπούσε - αφού θα ήταν αδύνατο να εξοφλήσει τα τοκοχρεολύσια της, κατορθώνοντας μόλις να εξυπηρετεί τους τόκους.
Επομένως, όταν η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να δανειστεί από την Τρόικα, μη έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να απευθυνθεί στις αγορές, τότε δηλώνει έμμεσα πως διακινδυνεύει τη χρεοκοπία της Ελλάδας - τη στάση πληρωμών δηλαδή, θεωρώντας πως έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις τρέχουσες δημόσιες δαπάνες της, αφαιρουμένων των τοκοχρεολυσίων, με δικά της μέσα, ισοσκελίζοντας τον προϋπολογισμό της.
Η αιτία που το επιχειρεί είναι προφανώς η προσπάθεια της να απεγκλωβιστεί από τα μνημόνια - τα οποία συνοδεύουν υποχρεωτικά τα δάνεια της Τρόικας, έχοντας καταστρέψει κυριολεκτικά τη χώρα. Έμμεσα δε στοχεύει σε μία νέα διαπραγμάτευση, με λιγότερες δεσμεύσεις εκ μέρους της, με τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους κοκ.
Εν τούτοις, η θέση της είναι πολύ δύσκολη, αφού ο χρόνος που έχει στη διάθεση της είναι πολύ λίγος, ενώ οι Έλληνες δεν θέλουν ούτε τη χρεοκοπία, ούτε την έξοδο από το ευρώ - με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται οι Ευρωπαίοι εάν πρόκειται για ένα χρηματοδοτικό και πολιτικό χαρακίρι ή για έναν ψυχρό υπολογισμό, ο οποίος αδιαφορεί πλήρως για την καταστροφή που θα μπορούσε προκληθεί στην Ελλάδα, στην Ευρωζώνη, στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα κοκ. Με δεδομένο δε το ότι,
(α) εάν δεν ενδώσουν στις απαιτήσεις της Ελλάδας θα βγουν ίσως στην επιφάνεια τα προβλήματα της Ευρωζώνης, ιδίως αυτά του «ζόμπι» τραπεζικού κλάδου (ανάλυση), καθώς επίσης του συστήματος διακανονισμού πληρωμών (Target 2), ενώ
(β) εάν ενδώσουν θα ακολουθήσουν πολλές άλλες χώρες, με τις ίδιες απαιτήσεις (Ισπανία, Ιταλία κοκ.), τα χρέη των οποίων όμως είναι κατά πολύ υψηλότερα σε απόλυτα μεγέθη,
οι Ευρωπαίοι είναι αντιμέτωποι με το «δίλημμα του φυλακισμένου» - διακρίνοντας καθαρά το γκρεμό μπροστά τους, καθώς επίσης το ρέμα πίσω τους. Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία λοιπόν, είναι σε ανάλογα δύσκολη θέση με την Ελλάδα - με τους Γερμανούς να έχουν αρχίσει ήδη να κατηγορούν την καγκελάριο για το αδιέξοδο που τους οδήγησε, όπως φαίνεται καθαρά από τον πρόλογο της ανάλυσης μας.
Η Γερμανία αντιμετωπίζει βέβαια μία ακόμη δυσκολία - αφού διακινδυνεύει να γίνει γνωστή σε πολλούς Ευρωπαίους Πολίτες η εκμετάλλευση τους από την ίδια, έτσι όπως την έχουμε περιγράψει σε πάρα πολλές αναλύσεις μας (Ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, Η ευρωπαϊκή τραγωδία κοκ.).
Τέλος υποψιάζεται πως η Ελλάδα τόλμησε να αμφισβητήσει τα μνημόνια και την ίδια, επειδή διαθέτει ισχυρούς συμμάχους στο πλευρό της - οι οποίοι δεν είναι φυσικά οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι Ιταλοί, οι Ιρλανδοί ή οι Podemos της Ισπανίας, αλλά οι Η.Π.Α.
Στο θέμα αυτό, στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί (άρθρο), θα επανέλθουμε - αφού έχουμε διαπιστώσει πως υπάρχουν καινούργια σημαντικά στοιχεία, ενδείξεις καλύτερα, οι οποίες ενδυναμώνουν τις υποψίες της Γερμανίας.
© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
