Με τον καιρό να 'ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς». Τότε είναι που τα θαύματα διαρκούν. Διαρκούν μόνο και για όσο τα πιστεύεις. Αρκεί να μην είσαι ποντίκι.
Σ' ένα από εκείνα τα πειράματα που οι -καθώς τους λεν- επιστήμονες γυρεύουν να επεξεργαστούν τη συμπεριφορά των ζωντανών για να βγάλουν συμπεράσματα, πριν απ' όλους, για τους ίδιους, ρίχνουν μερικά ποντίκια σε μια γούρνα γιομάτη νερό.
Τα δύστυχα ζώα πνίγονται, πολύ πριν εξαντλήσουν τις δυνάμεις τους, όταν πειστούν, κι αφού κολυμπήσουν γύρω-γύρω τη δεξαμενή, ότι δεν υπάρχει τρόπος να σκαρφαλώσουν και να απελευθερωθούν.
Όταν οι ερευνητές, που διενεργούσαν το πείραμα, τράβηξαν κάποια στιγμή έξω απ' το νερό, εγκαίρως, ένα από τα ποντίκια, η διάσωσή του προκάλεσε μια κρίσιμη αλλαγή. Στην επανάληψη του πειράματος, το συγκεκριμένο ποντίκι, αντί να παραιτηθεί από την προσπάθεια του, και παρά το γεγονός ότι «πείσθηκε» και πάλι για την απελπιστική του κατάσταση, αναζητώντας διέξοδο γύρω-γύρω στα τοιχώματα της δεξαμενής, συνέχισε να κολυμπάει, αυτή τη φορά δίχως να εγκαταλείψει την προσπάθεια, ως την πλήρη του εξάντληση.
Είχε αλλάξει η εικόνα του για την δεξαμενή. Είχε αλλάξει η εικόνα του για τον κόσμο. Αλλά, θα μπορούσε αυτή η «πίστη» του να αλλάξει και τον κόσμο; Θα μπορούσε η «πίστη» του, ακόμη και να αφαιρέσει τα τοιχώματα της δεξαμενής που το έπνιγαν; Θα μπορούσε, δηλαδή, να αλλάξει και ο κόσμος;
Σπεύδω να απαντήσω: του ποντικού όχι, των ανθρώπων ναι! Με άλλα λόγια, αν είμαστε ποντίκια, όχι! Αν είμαστε άνθρωποι, ναι!
Γ.Σ.
