Είναι ιστορική η ψήφος αυτής της Κυριακής. Δεν είναι απλά "κρίσιμη", κατά το χιλιοειπωμένο τις τελευταίες μέρες και για αυτό τετριμμένο. Είναι η ψήφος που διαμορφώνει όχι "μια νέα πορεία" αλλά την πορεία της χώρας μέσα στο χρόνο, ήδη από τη νύχτα της Κυριακής και εις το διηνεκές.
Του Γιώργου Παπαδάκη
Ανεξάρτητα από το ποιος θα αναδειχτεί νικητής, από το αποτέλεσμα θα διαμορφωθούν τα δεδομένα που θα καθορίσουν την τύχη του ελληνικού κράτους όχι σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά σε βάθος δεκαετιών.
Διόλου υπερβολική δεν είναι η επισήμανση ότι την Κυριακή κρίνεται η πορεία της Ελλάδας στον 21ο αιώνα. Αυτό πρέπει να μας τρομάζει; Προφανώς όχι. Η κοινωνία κινείται μόνο μέσα από ζυμώσεις. Όχι όταν βρίσκεται σε τέλμα. Και η Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια βρίσκεται σε τέλμα. Και οικονομικό και ψυχολογικό. Αυτό σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ κατ' ανάγκην; Όχι κατ' ανάγκην.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και "δεύτερος" δίνει τον τόνο. Γιατί αν η Νέα Δημοκρατία κερδίσει τελικά τους αναποφάσιστους και κόντρα στα δημοσκοπικά δεδομένα αλλά και στο "γράδο" της κοινής γνώμης κόψει πρώτη το νήμα, δε θα είναι η ίδια. Πρώτον γιατί το μήνυμα το έλαβε ισχυρό, ήδη το Δεκέμβριο, από τους "εταίρους" μας. Είναι ο λόγος που Σαμαράς-Βενιζέλος αποφάσισαν από κοινού την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Συμπυκνώνεται στη φράση της "μη ανοχής".
Η λιτότητα
Οι συντηρητικοί εταίροι αδιαφόρησαν πλήρως στο μοναδικό επιχείρημα της συγκυβέρνησης για χαλάρωση των ασφυκτικών μέτρων σε βάρος των Ελλήνων. Η πιθανότητα έλευσης της Αριστεράς για πρώτη φορά στο τιμόνι της διακυβέρνησης ενός κράτους-μέλους της Ε. Ε. ουδόλως τους "τρόμαξε". Και το δεδομένο αυτό, όσο κι αν δεν ειπώθηκε ευθέως, έγινε απόλυτα αντιληπτό από τους Έλληνες. «Εμείς θέλουμε τα λεφτά μας. Και θα τα πάρουμε όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση».
Δεύτερον, το μήνυμα από το εσωτερικό είναι τόσο ισχυρό που δεν αφήνει στο παραδοσιακό κόμμα της λαϊκής δεξιάς περιθώρια συντηρητικής (με τα σύγχρονα δεδομένα, απόλυτα σκληρής) προσέγγισης της κοινωνικής πραγματικότητας: Ένα μικρό κόμμα της "ροζ αριστεράς" της τάξης του 4%, από σχεδόν "διακοσμητικός" (και "συμπαθητικός") παράγοντας του Κοινοβουλίου μεταβλήθηκε σε κόμμα εξουσίας μέσα σε μόλις τρία χρόνια πενταπλασιάζοντας τα ποσοστά του στις εκλογές του 2012.
Γιατί; Επειδή το 20% (τότε) των Ελλήνων εκλογέων απόκτησε αίφνης "αριστερή συνείδηση". Όχι. Αλλά γιατί η οικονομική ασφυξία και η επακόλουθη κοινωνική ένταση βρήκαν την πιο λογική διέξοδο στο λιγότερο "επικίνδυνο", αλλά ικανοποιητικά ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που οι άλλοι "αντιμνημονιακοί" κραύγαζαν προβάλλοντας είτε ιστορικά αποτυχημένα οικονομικά μοντέλα, είτε απειλώντας με φυλακίσεις τους προηγούμενους κυβερνώντες, είτε με... ρίψη των μεταναστών στη θάλασσα.
Το κοινωνικό αδιέξοδο οδηγεί και τώρα μια μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος να αντιδρά αρνητικά στο κομμάτι της επικοινωνιακής στρατηγικής που επένδυσε σε "αρνητικά" μηνύματα και δεν είχε διόλου θετικό αντίκτυπο, δείχνοντας ξεκάθαρα στον εκπρόσωπο της λαϊκής δεξιάς ότι και οι δικοί του ψηφοφόροι είναι κουρασμένοι από τα πέντε χρόνια μνημόνιο και τα επτά χρόνια ύφεσης στην οικονομία. Αντίθετα, τα μηνύματα που εμπεριείχαν το στοιχείο της αισιοδοξίας είχαν σαφώς μεγαλύτερη απήχηση και καθόλου αρνητικές αντιδράσεις.
Ο κομμουνισμός
Τα αντανακλαστικά του αντικομουνισμού πλέον δεν πιάνουν ούτε στο συντηρητικό ψηφοφόρο γιατί απλά... κομμουνιστικός κίνδυνος δεν υφίσταται. Ο οικονομικά ισοπεδωμένος μέσος αστός, ο παραδοσιακός ψηφοφόρος του κέντρου ή της δεξιάς, μόνο από τον "κομμουνισμό" δεν έχει να φοβάται. Εξάλλου για τα τελευταία επιχειρήματα "θα κατεβάσουν τις εικόνες από τα σχολεία", με στόχο το θρησκευτικό φρόνημα (που παραμένει... υπερκομματικά υψηλό στον Έλληνα), ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε να καθησυχάσει προσεγγίζοντας με απόλυτη επιτυχία την Εκκλησία. Δεν ξενίζει λοιπόν που η στρατηγική αισιοδοξίας στην οποία επένδυσε ο αντίπαλος έχει απήχηση. Και δείχνει, πρώτιστα, ακριβώς την ψυχολογική κόπωση του λαού που καλείται να κρίνει την Κυριακή.
Ελπίδα
Αν λοιπόν η λαϊκή δεξιά, η κεντροδεξιά, όπως, σε ένα βαθμό σωστά, αυτοπροσδιορίζεται, κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας στην κάλπη, δε θα μπορεί να αγνοήσει την ανάγκη των Ελλήνων για άμεσα και χειροπιαστά δείγματα αληθινής φιλολαϊκής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα. Άμεσα μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων και κατ' επέκταση πάταξης της ανεργίας. Ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και ουσιαστικές φοροελαφρύνσεις.
Αυτά ακριβώς που υπόσχεται η ελληνική Αριστερά (έχοντας υπερκεράσει χρονικά τη Δεξιά, η οποία τα έβαλε την τελευταία στιγμή στην ατζέντα της), η οποία επένδυσε στην "Ελπίδα". Και μοιάζει να δικαιώνεται. Αλλά, βέβαια, έτσι θέτει και στον εαυτό της έναν υψηλό πήχη. Τον οποίο πρέπει να υπερπηδήσει. Διαφορετικά η απογοήτευση που θα προκαλέσει δε θα φέρει απλά τη συρρίκνωσή της, αλλά θα οδηγήσει στην πολιτική της εξαφάνιση. Το δεδομένο το γνωρίζουν καλά στο ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό όσο πλησιάζουν στην εξουσία τόσο πιο συγκρατημένοι εμφανίζονται, όχι μόνο η ηγετική ομάδα, οι περί τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ολόκληρη η "παλαιά φρουρά" της παράταξης που, αντίθετα με τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, έχει πλήρη επίγνωση της βραδυφλεγούς βόμβας που θα κρατήσει πιθανότατα στα χέρια της από την ερχόμενη Δευτέρα και για την οποία κάποιοι έχουν "εκτιμήσει" ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έσπευσε να ξεφορτωθεί ζητώντας ή ενισχυμένη εντολή για τη διαχείρισή της ή μετάθεσή της στα χέρια του επόμενου. Για αυτό και το σύνθημα "πρώτη φορά Αριστερά" της εκλογικής αναμέτρησης της περασμένης άνοιξης αυτή τη φορά έχει μπει στο συρτάρι με το διττό στόχο της προσέγγισης και συντηρητικών ψηφοφόρων (που επιτυγχάνεται) αλλά και σαν "μέτρο αυτοπροστασίας" απέναντι στο βάρος της διακυβέρνησης πια.
Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων
Είναι χαρακτηριστικό ότι πουθενά σε καμία αποστροφή των συνθημάτων ή του πολιτικού του λόγου ο ΣΥΡΙΖΑ δε χρησιμοποιεί το σύνθημα "να φύγει η Δεξιά". Γιατί γνωρίζει καλά πως μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του είναι "δεξιοί". Αν λοιπόν είναι η επόμενη ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει πως θα είναι εκών-άκων κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, στην πράξη και όχι στα λόγια. Γιατί μετριοπαθείς ψηφοφόροι από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα τον μετασχημάτισαν μέσα σε ένα "αστραπιαίο" χρονικά διάστημα από "περιφερειακό" κόμμα σε κόμμα εξουσίας. Και μαζί τους αναγκαστικά καλείται να μοιραστεί το βάρος μιας απευκταίας για όλους αποτυχίας ή της ευκταίας από όλους (και τους μη ψηφοφόρους του) επιτυχίας...
