Φτάνει η ώρα για να εξασκήσουμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα, επιλέγοντας με ποια κυβέρνηση θα πορευτούμε στη συνέχεια. Δυστυχώς, η Δημοκρατία μας δε μας προσφέρει επαρκείς τρόπους έκφρασης (και ακόμη λιγότερους παρέμβασης) στα πράγματα, πέραν αυτής της ψήφου. Η πραγματική Δημοκρατία θα ήταν μια Δημοκρατία συνεχούς συμμετοχής, σε όλες τις βαθμίδες, από τις κατώτερες στις ανώτερες, εξασφαλίζοντας συμμετοχή καθολική όλων των πολιτών.
Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Δυστυχώς, επί του παρόντος πορευόμαστε με μια κολοβή Δημοκρατία, που μας δίνει ένα και μοναδικό δικαίωμα να εκφραστούμε δημοκρατικά με άμεσο τρόπο, την ψήφο μας.
Οπότε η ψήφος μας αυτή είναι πολύτιμη. Και έτσι ακριβώς οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε.
Όχι "πολύτιμη" ως "ανταλλακτικό αγαθό". Με αυτόν τον τρόπο πορευόταν μεγάλο μέρος (ίσως και η πλειοψηφία) της κοινωνίας μέχρι τώρα, και τα είδαμε τα χαΐρια μας: όταν ψηφίζεις για να εξασφαλίσεις διορισμό, μετάθεση, ανάθεση έργων, διευκόλυνση οποιουδήποτε είδους, τότε δεν ασκείς δημοκρατικό δικαίωμα, κάνεις μία συναλλαγή. Η Δημοκρατία δεν είναι συναλλαγή, διότι τότε σε τι διαφέρουμε από τις "αγορές" που προσπαθούν (και το καταφέρνουν, φυσικά) να κάνουν κουμάντο σε όλη την υφήλιο, όχι απλώς παρακάμπτοντας αλλά συνήθως... προσλαμβάνοντας τις κυβερνήσεις.
Πηγαίνοντας λοιπόν μπροστά στην κάλπη, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ο καθένας ξεχωριστά, ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Ας σταματήσουμε να ψηφίζουμε για το "εγώ" και να αρχίσουμε να ψηφίζουμε για το "εμείς".
Όχι για κάποια αφηρημένη έννοια όπως "το έθνος" ή "η πατρίδα". Διότι μέσα στο ίδιο έθνος και στην ίδια πατρίδα υπάρχουν πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα. Και κυρίως υπάρχει η Μεγάλη Αντίθεση: το συμφέρον των ολίγων ενάντια στο συμφέρον των πολλών.
Οι κυβερνήσεις μας μέχρι τούδε αποτελούσαν πιστό υπηρέτη των ολίγων. Τα δικά τους συμφέροντα φρόντιζαν - σε ταξική κοινωνία ζούμε, άλλωστε - και προήγαγαν. Τα δικά τους συμφέροντα έβαζαν πάνω απ' αυτά της μεγάλης μάζας των ανθρώπων, της κοινωνίας.
Αυτήν την ώρα, ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων, ωθούμενοι από τις τρομερές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, συνέπεια των εφαρμοζόμενων πολιτικών, θα σπεύσουν να ψηφίσουν ένα κόμμα το οποίο υπόσχεται για πρώτη φορά να βάλει τα συμφέροντα των πολλών πάνω από τα συμφέροντα των ολίγων.
Και εδώ έγκειται το πραγματικό δίλημμα των εκλογών. Όχι στα ψευτοδιλήμματα "ευρώ ή δραχμή", "σταθερότητα ή αστάθεια", "σιγουριά ή ελπίδα" και όλα τα υπόλοιπα που θέτουν οι ταγοί ένθεν και ένθεν.
Το δίλημμα δεν είναι αν θα είναι πρωθυπουργός ο "πιστός υπηρέτης των Ευρωπαίων Σαμαράς" ή "ο επαναστάτης Τσίπρας". Το δίλημμα είναι αν η κυβέρνηση που ετοιμαζόμαστε να ψηφίσουμε είναι έτοιμη να υπηρετήσει το κοινό καλό, το συμφέρον των πολλών έναντι του συμφέροντος των ολίγων.
Προσωπικά δεν είμαι πεπεισμένος ότι αυτό συμβαίνει. Έχω γνωρίσει πολλά, έχω δει πολλά, έχω ζήσει πολλά - και όλη αυτή η συνθηματολογία της "εν αναμονή κυβέρνησης" μου θυμίζει υπερβολικά πολύ ένα άλλο κόμμα που πλασαρόταν ως "σοσιαλιστικό" και όταν βγήκε στην εξουσία, το κύριο... κατόρθωμά του ήταν ότι φρόντισε οι πλούσιοι να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο και να αναδειχθεί μια τάξη πλήρως αλλοτριωμένων μικροαστών σε ρυθμιστικό παράγοντα και στη συνέχεια κυρίαρχο της κοινωνίας.
Αυτό δε σημαίνει ότι θα έλεγα σε κάποιον "μην ψηφίσεις αυτό" ή "ψήφισε εκείνο". Δεν είναι η δουλειά μου αυτή.
Αυτό που είναι η δουλειά μου είναι να επισημάνω ότι σήμερα το διακύβευμα ξεπερνά το στενό ατομικό συμφέρον του καθενός εξ ημών. Σήμερα παίζονται πολλά, πάρα πολλά. Και δυστυχώς σε αυτό το παιχνίδι, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού επιλέγει να εκφραστεί ξανά μόνο μέσα από την ψήφο τους. Απόντες στους κοινούς αγώνες, απόντες στις ζυμώσεις, απόντες από το πεζοδρόμιο. Παρόντες μόνο στο εκλογικό τμήμα.
Δε θα σας κρύψω τούτο: καμία πραγματική αλλαγή δεν είναι δυνατή αν περιμένουμε από τους "μεσσίες" να μας φτιάξουν τον κόσμο.
Οπότε, τι; Η ψήφος δεν έχει σημασία; Όχι, φυσικά κι έχει σημασία. Είπα ήδη ότι αυτή είναι η μόνη διέξοδος έκφρασης της θέλησής μας που μας δίνει η κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Και οφείλουμε να εκφράσουμε τη θέλησή μας, δίχως κανέναν φόβο, αλλά και με πλήρη συναίσθηση του απλού αξιώματος: αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, δε θα ήταν νόμιμες.
Για το λόγο αυτό, ας προσαρμόσουμε όλοι τις προσδοκίες μας στις ρεαλιστικές παραμέτρους των γεγονότων, εφόσον επιλέγουμε το δρόμο της ήσσονος προσπάθειας, της απλής ψήφου.
Εφόσον επιλέγουμε διαφορετικό δρόμο... αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, που δεν αφορά στις εκλογές αυτές καθαυτές.
Καλή ψήφο, φίλοι και φίλες. Επιλέξτε με μυαλό και καρδιά!
