Πρόκειται για τις κρισιμότερες εθνικές εκλογές από την εποχή της μεταπολίτευσης. Η φράση ακούγεται τόσο συχνά, ειδικά τις τελευταίες μέρες, που μοιάζει "κλισέ". Όμως, δεν είναι προεκλογικό σχήμα λόγου. Είναι πραγματικότητα. Οι εκλογείς κυριολεκτικά κρατούν στα χέρια τους την τύχη όχι μόνο τη δική τους και των παιδιών τους, αλλά και των επόμενων γενεών. Ουσιαστικό κριτήριο αναμφίβολα είναι η προσωπική οικονομική κατάσταση του καθένα χωριστά, όπως τη βιώνουμε όλοι από το ξεκίνημα της οικονομικής ύφεσης.
Του Γιώργου Παπαδάκη
Η οικονομική κρίση όμως από μόνη της - η ελάττωση δηλαδή του οικογενειακού ή προσωπικού εισοδήματος - ακόμη και η φτωχοποίηση σε ένα βαθμό, θα μπορούσε να είναι ανεκτή αν δε συσσώρευε μια σειρά από άλλες "κρίσεις" που κάνουν το ζήτημα βαθύτερο και πολύπλοκο.
Μια χώρα που απειλείται διαρκώς με οικονομική κατάρρευση απειλείται και με κοινωνική και ηθική (υπάρχουν έντονα τα σημάδια). Απειλείται ακόμη και στον πυρήνα της ύπαρξής της, πράγμα που δεν είναι άμεσα ορατό, αν και οι "ενδείξεις" ομοίως υπάρχουν με δεδομένη την αποδυνάμωση της "φωνής" της ήδη στα διεθνή "φόρα". Το δίλημμα για τον Έλληνα ψηφοφόρο δεν είναι λοιπόν τόσο απλό, όσο μπορεί να ακουστεί: Μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Ευρώ ή "εθνικό νόμισμα". Λίγα ή κάμποσα ευρώ παραπάνω, εισόδημα ή και καθόλου εισόδημα. Η "Νέα Κρήτη" ζήτησε από υποψήφιους βουλευτές να καταθέσουν την άποψή τους με γνώμονα ακριβώς το ποιο είναι το "διακύβευμα" της κάλπης της ερχόμενης Κυριακής.
Ο αναγνώστης μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του τόσο από τις προσωπικές τους εκτιμήσεις όσο και από τις θέσεις των παρατάξεων τις οποίες εκφράζουν. Διαβάζοντας τις όλες όμως, υπάρχει ένα κοινό συμπέρασμα. Η ψήφος αυτή είναι πράγματι "βαριά" για όλους εμάς που τουλάχιστον μέχρι το 2009 είχαμε συνηθίσει απλά στην εναλλαγή ενός "δίπολου" εξουσίας. Διαπιστώστε το διαβάζοντας τα άρθρα που ακολουθούν...
Το επίδικο της 25ης Γενάρη
Πέντε χρόνια μνημονίου ήταν πολλά και δυσβάσταχτα.
Η Ελλάδα βουτήχτηκε σε έναν κυκεώνα ύφεσης-λιτότητας-ανεργίας-φτώχιας, ο οποίος, καθώς οι "θεραπείες" των μνημονιακών αποτύγχαναν στις διακηρύξεις τους, εξελισσόταν και διογκωνόταν στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα: Στο πρωτοφανές σημείο όπου μια χώρα ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο λεγόμενο "ανεπτυγμένο κόσμο" να αντιμετωπίζει σε ευρεία κλίμακα ανθρωπιστική κρίση και η συρρίκνωση των οικονομικών της μεγεθών να θυμίζει πολεμική περίοδο.
Του Μιχάλη Κριτσωτάκη *
Όμως, η χώρα έκανε και πολλά βήματα πίσω σε ζητήματα δημοκρατίας.
Οι fast track διαδικασίες εντός του Κοινοβουλίου, τα νομοσχέδια που έβαζαν σε προτεραιότητα την υλοποίηση μελετών του ΟΟΣΑ έναντι συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων και ελευθεριών, η χορήγηση υπερ-αρμοδιοτήτων σε υπουργούς για την "κοπτοραπτική" τεράστιων νομοθετικών πλαισίων και άλλα πολλά ήταν περιπτώσεις που η Δημοκρατία υπονομευόταν στο ίδιο το "κάστρο" της: τη Βουλή των Ελλήνων.
Από την άλλη, στην κοινωνία η συλλογική έκφραση διώχθηκε άλλοτε ως ηθικά, άλλοτε ως πολιτικά και άλλοτε ακόμα και ως ποινικά κολάσιμη και απορρυθμίστηκε πλήρως ή μερικώς οποιαδήποτε θεμελιωμένη συλλογική κατάκτηση εργαζομένων και επαγγελματιών, αφήνοντάς τους ανοχύρωτους στον ασύδοτο ανταγωνισμό.
Η ίδια η ελληνική ακίνητη περιουσία βυθίστηκε ακόμα περισσότερο σε παραγωγικό μαρασμό, κομματιάστηκε και ξεπουλήθηκε, προς όφελος μεροληπτικά επιλεγμένων μεγαλοεπενδυτών και το ίδιο το κράτος απογυμνώθηκε από λειτουργίες και εργαλεία άσκησης πολιτικής και στρατηγικού σχεδιασμού.
Το χειρότερο ήταν ότι την ίδια ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά ως αποτέλεσμα των κυβερνητικών επιλογών Παπανδρέου, Παπαδήμου, Βενιζέλου και Σαμαρά, οι ίδιες οι κυβερνήσεις της χώρας υπερασπίζονταν με ζήλο τα πιο απάνθρωπα μέτρα και υποτάσσονταν στη γραμμή «ασφυξιακής» λιτότητας της Μέρκελ, αδιαφορώντας για το κόστος στον ελληνικό λαό, που τους τίμησε με την ψήφο του. Η τραγικότερη ειρωνεία; Μόλις είδαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διευρύνει το έρεισμά του στην κοινωνία, θυμήθηκαν ότι «τώρα, όπου να 'ναι, βγαίνουμε από το μνημόνιο».
Μόνο ψέματα ακούσαμε αυτά τα πέντε χρόνια! Και τα ψέματα πρέπει να τελειώσουν!
Είναι ψέμα, λοιπόν, ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο, όπως διατεινόταν ο πρωθυπουργός μέσα στο 2014, αιφνιδιάζοντας ακόμα και κυβερνητικούς βουλευτές. Το δημόσιο χρέος είναι επαχθές, μη βιώσιμο και πρέπει να διαγραφεί - τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του, με ρήτρα ανάπτυξης, στα πλαίσια της αλληλεγγύης των κρατών, όπως παγιώθηκε μεταπολεμικά στην περίπτωση της Γερμανίας.
Είναι ψέμα ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο. Όχι μόνο η κυβέρνηση ετοίμαζε ένα νέο μνημόνιο, όπως φαινόταν στην κραυγαλέα περίπτωση του mail Χαρδούβελη, αλλά το μνημόνιο είναι, εκτός από τις συμβάσεις, μια νέα πραγματικότητα σε μισθούς, επίπεδα διαβίωσης, κοινωνική οργάνωση. Από τα μνημόνια υπάρχει μόνο μια διέξοδος: Η κατάργηση αυτών και των εφαρμοστικών τους νόμων.
Είναι ψέμα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν επενδύσεις ή έσοδα. Βιώνουμε - εκτός των άλλων - μια παρατεταμένη περίοδο "αποεπένδυσης", όπου η Ελλάδα δεν είναι ελκυστική γιατί είναι καθηλωμένη στην ύφεση και τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις είναι πολύ μικρότερα των διακηρυγμένων στόχων και των εσόδων από την αξιοποίησή τους από το Δημόσιο. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων πρέπει να σταματήσει.
Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε σήμερα το ρολόι στο 2012 και να ήταν τότε άλλο το αποτέλεσμα: Εκατομμύρια συμπολίτες μας θα είχαν γλιτώσει τρία επιπλέον χρόνια σκληρής μνημονιακής και ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε. Ευτυχώς, ο λαός φαίνεται πως δε λύγισε και έχει ξανά την ευκαιρία να κλείσει μια και καλή το κεφάλαιο "Μνημόνιο" - τη χειρότερη κοινωνική, ανθρωπιστική, δημοκρατική και οικονομική καταστροφή των τελευταίων 40 χρόνων.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, στις 25 Γενάρη ο ελληνικός λαός διεκδικεί το αυτονόητο: Να ελπίζει. Τίποτα λιγότερο. Η κυβέρνηση της Αριστεράς, που όλοι ελπίζουμε ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα της κάλπης, θα προασπίσει τα συμφέροντα του λαού. Θα δώσει δύναμη στην εργασία, στην κοινωνία και την παραγωγή. Θα δώσει ξανά στον πολίτη το δικαίωμα να αγωνίζεται για το δίκιο του - και να το βρίσκει!
* Ο Μιχάλης Κριτσωτάκης είναι υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου.
Ρεαλιστική προοπτική
Η χώρα σήμερα χρειάζεται πολιτικά σχήματα που θα της δώσουν μια ρεαλιστική προοπτική εξόδου από την κρίση. Ο Γιώργος Παπανδρέου απέδειξε ότι εκφράζει προωθημένες προοδευτικές αντιλήψεις με συγκροτημένες προτάσεις για τη μεταρρύθμιση του κράτους και την απελευθέρωση της Δημοκρατίας από ολιγαρχίες και κατεστημένα.
Του Φραγκίσκου Παρασύρη *
Σήμερα η χώρα μας παρακμάζει πολιορκούμενη από λαϊκισμό δύο εκδοχών. Η μια εκδοχή είναι ο λαϊκισμός του φόβου και του τρόμου που εκφράζεται από την απελθούσα συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Η εκδοχή αυτή προβάλει τον κίνδυνο μιας εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη σε περίπτωση που αλλάξει κυβέρνηση στη χώρα. Όλοι γνωρίζουμε ωστόσο ότι τα πράγματα στην Ευρώπη δεν εξελίσσονται ούτε με μονομερείς ενέργειες ούτε με επικίνδυνες σχοινοβασίες, αλλά με διάλογο, με συμμαχίες, με συνθέσεις, με υποχωρήσεις και συμβιβασμούς και πολλές φορές με ρήξεις και δυναμικές διεκδικήσεις. Με αυτή την έννοια η χώρα μπορεί να διεκδικήσει σημαντικά ζητήματα από την Ευρώπη αρκεί να διαθέτει σχέδιο και στρατηγική.
Από την άλλη πλευρά έχουμε μια εκδοχή λαϊκισμού της "κοινωνικής σωτηρίας" που εκφράζεται κυρίαρχα από το ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετείται όμως και από το υπόλοιπο "αντιμνημονιακό τόξο", από τους ΑΝ.ΕΛ. έως και τη Χρυσή Αυγή. Η εκδοχή αυτή παράγει ένα συστηματικό εμπόριο ελπίδας, τάζοντας τα πάντα στους πάντες και φτάνει πολλές φορές στην ακραία παραμόρφωση της πραγματικότητας. Ένα πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα ήταν οι δηλώσεις της Ραχήλ Μακρή, ότι στην έσχατη περίπτωση μπορούμε να τυπώσουμε 100 δισ. ευρώ ή το παράδοξο υπονοούμενο αξιωματούχων του ΣΥΡΙΖΑ ότι δε χρειάζεται να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ για το 2014, αφού ούτως ή άλλως πρόκειται να καταργηθεί.
Το ίδιο περίεργες είναι και οι δηλώσεις τύπου Βαρουφάκη που θεωρεί ότι, αν δεν υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές της Ελλάδας μετά τις εκλογές, είναι προτιμότερος ο θάνατος.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι ανάγκη να δυναμώσει η φωνή εκείνων των προοδευτικών δυνάμεων που αγωνίζονται με υπεύθυνο σχέδιο και με στρατηγική για την προοδευτική αλλαγή του τόπου.
Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών επιδιώκει τη διαμόρφωση ενός προοδευτικού πόλου διακυβέρνησης της χώρας. Με αυτή την έννοια προτίθεται να συνεργαστεί με όλες τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις στη βάση ενός προγραμματικού πλαισίου μεταρρυθμίσεων σε όλο το φάσμα του κράτους και της οικονομίας, με πρώτιστη αρχή όχι μόνο την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη αλλά και την κατάκτηση μια θέσης αξιόπιστου εταίρου. Οι όποιες συνεργασίες πρέπει να στηριχτούν πάνω σε ένα ελληνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Το σχέδιο αυτό οφείλει να συμπεριλαμβάνει μελετημένες προτάσεις για τη διευθέτηση του χρέους, για την ανασυγκρότηση του κράτους, για την ανάταξη της κοινωνίας και για την εκκίνηση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου που θα προσφέρει μια βιώσιμη ευημερία.
Μέσα από συμπαγείς και συγκροτημένες συναινέσεις των προοδευτικών δυνάμεων μπορεί ο τόπος να ξαναμπεί σε μια πραγματικά αισιόδοξη πορεία.
Εμείς οι δημοκράτες και σοσιαλιστές μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου ουδέποτε φοβηθήκαμε την ετυμηγορία του λαού και την επιδιώξαμε δυναμικά με κάθε ευκαιρία. Για το λόγο αυτό θα προτείνουμε να τεθεί σε δημοψήφισμα το συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση που θα προκύψει μετά από τον πολιτικό και κοινωνικό διάλογο.
* Ο Φραγκίσκος Παρασύρης είναι υποψήφιος βουλευτής ΚΙΔΗΣΟ Ηρακλείου.
Ισχυρή αντιπολίτευση
Όλα δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός σ' αυτές τις εκλογές την Κυριακή θα πει ένα μεγάλο «όχι» σε όσους κυβέρνησαν μέχρι σήμερα, στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που οδήγησαν τη χώρα και το λαό μας σε αυτή την κατάσταση. Τέλειωσε η ιστορία της Ν.Δ., πολύ περισσότερο του ΠΑΣΟΚ, και των δύο ΠΑΣΟΚ. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, πρώτο κόμμα θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποκλείεται και με αυτοδυναμία. Είναι το πιο πιθανό να πάμε για κυβέρνηση είτε αυτοδύναμη του ΣΥΡΙΖΑ είτε με βασικό κορμό του ΣΥΡΙΖΑ και με τη συμμετοχή άλλων κομμάτων που έχουν δηλώσει πρόθυμοι να συνδράμουν σε μια τέτοια υπόθεση.
Του Μανόλη Συντυχάκη *
Δεν πρέπει να απασχολεί το λαό ποιος θα είναι ο διαχειριστής της επόμενης μέρας. Αυτό είναι και το βασικό διακύβευμα αυτών των εκλογών. Αυτό που πραγματικά θα μετρήσει το βράδυ της κάλπης είναι πόσο πιο ψηλά θα βρίσκεται το ΚΚΕ. Εμείς δε βάζουμε και αριθμητικούς ή ποσοτικούς στόχους ή στόχους κατάταξης εκλογικής φύσης, όλα δείχνουν, όμως - υπάρχει αυτή η πιθανότητα, το βλέπουμε και με το λαό που επικοινωνούμε, τη νεολαία, τις εκδηλώσεις, τις περιοδείες, αλλά και από τα δημοσκοπικά ευρήματα που υπάρχουν και δημοσιεύονται - ότι υπάρχει η πιθανότητα να είναι τρίτη δύναμη ή τουλάχιστον παλεύει με αξιώσεις και το ΚΚΕ να βρίσκεται στην τρίτη θέση.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να πιστέψει πραγματικά στη δύναμη που έχει. Έχει δύναμη ο λαός, έχει δύναμη το κίνημά του, μπορεί να επιβάλλει αλλαγές, ανατροπές προς το συμφέρον του και αυτό είναι το βασικό ζήτημα που πρέπει να σκεφτεί. Το κριτήριο ψήφου πρέπει να είναι την επόμενη μέρα τι θα ξημερώσει. Εμείς συμφωνούμε και πρωτοστατούμε να φύγουν αυτοί, αλλά εκείνοι που θα έρθουν τι θα είναι; Τα ζητήματα της αυταπάτης, της ψεύτικης ελπίδας, πρέπει ο λαός να τα βάλει στην άκρη.
Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να δώσει ανοχή, πόσω μάλλον να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που έχει ήδη χαράξει αντιλαϊκή ρότα στο πλαίσιο της Ε.Ε. Δεν μπορεί να «τα βρει» σε 2-3 πράγματα, όπως πιστεύει πολύς κόσμος - μία κυβέρνηση δεν έχει να διαχειριστεί μόνο αυτά. Έχει να διαχειριστεί ζητήματα μεγάλα της οικονομίας, της κοινωνίας. Ζητήματα που αφορούν τους ανέργους, τα επιδόματα, τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, τους ΕΒΕ, τη φορολογία, τους φτωχούς αγρότες.
Πρέπει να υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση. Δυνατή αντιπολίτευση σε αυτές τις συνθήκες είναι αυτό που έχει ανάγκη ο λαός, που έχει ανάγκη η χώρα. Όλοι οι άλλοι παλεύουν για κυβερνητική θεσούλα. Όλοι οι άλλοι είναι πρόθυμοι να συνδράμουν στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης για να διαχειριστεί ένα χρέος που δε φταίει ο λαός, που δεν ευθύνεται ο λαός και βεβαίως να έχουμε και νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Από τη θέση της δυναμικής αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ μπορεί όχι μόνο να μην ενσωματωθεί, μπορεί όχι μόνο να αντέξει και να επιβάλει να ασκήσει ισχυρή πίεση σε μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε όλα αυτά, οι κατακτήσεις των εργαζομένων που πάρθηκαν να γυρίσουν πίσω, να καταργηθούν οι εφαρμοστικοί νόμοι για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει τίποτα, οι απώλειες που είχε ο λαός μας να επανέλθουν ξανά πίσω.
Όσο αδυνατίζει το ΚΚΕ τόσο αδυνατίζει και ο λαός, γίνεται πιο αδύναμος για να επιβάλλει αλλαγές, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες, γι' αυτόν και τα παιδιά του.
Γι' αυτό ΚΚΕ δυνατό αυτή τη στιγμή είναι η μόνη εγγύηση, η σίγουρη ελπίδα ότι αύριο, από την άλλη μέρα κιόλας των εκλογών, θα είμαστε μπροστάρηδες στο πλάι του λαού. Το ΚΚΕ θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της εργατικής εξουσίας, για τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, με μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την Ε.Ε. και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με οργάνωση της οικονομίας και της παραγωγής με στόχο την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας, την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών και λαϊκών αναγκών.
* Ο Μανώλης Συντυχάκης είναι κοινωνιολόγος, πρόεδρος της Ένωσης Γονέων-Μαθητών Δήμου Ηρακλείου και μέλος του Δ.Σ. της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας.
Η σημασία της ψήφου μας
Η σύντομη αυτή προεκλογική περίοδος έχει ακόμα λίγες στροφές, αλλά πολλούς αναποφάσιστους. Η κρίσιμη αυτή καμπή στη μεταπολιτευτική μας ιστορία δεν κλίνει ακόμα σε έναν νικητή. Ανεξάρτητα από τις δημοσκοπήσεις, το ποσοστό αυτών που ακόμα δεν έχουν κατασταλάξει είναι ικανό να ανατρέψει τα όποια προγνωστικά. Είναι τέτοια τα επίπεδα της πόλωσης, που πράγματι ενδείκνυνται για αμφίρροπα αποτελέσματα. Και για αυτήν την πόλωση ευθύνες έχουν και τα δύο μεγάλα κόμματα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.
Του Λευτέρη Αυγενάκη *
Η πολιτική του φόβου, σε αντιδιαστολή με αυτή του άκρατου λαϊκισμού, δημιουργεί πολιτικές εντάσεις, αλλά και πολιτικά κενά. Ακόμα και σήμερα δεν είναι ξεκάθαρο στον απλό πολίτη ποια πολιτική πρεσβεύει για το μέλλον το κάθε κόμμα. Γιατί στα κομματικά επιτελεία συχνά πρώτος στόχος είναι η συντριβή του αντιπάλου.
Ας επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τα θέματα που διακυβεύονται σε αυτές τις εκλογές με νηφαλιότητα. Ίσως έτσι ξεδιαλύνουμε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και δώσουμε διέξοδο στους αναποφάσιστους:
- Το μνημόνιο τελείωσε;
Ο χρόνος που είχε συμφωνηθεί για τη λήξη των δεσμευτικών κειμένων που συνόδευαν τις δανειακές συμβάσεις όντως έχει παρέλθει. Θα ήταν όμως απερίσκεπτο να επιχειρήσουμε μια ηρωική έξοδο χωρίς κάποια εχέγγυα για το μέλλον. Με θυσίες επιβιώσαμε μιας χρεωκοπίας. Με μια προληπτική γραμμή στήριξης, περιορισμένης διάρκειας, μπορούμε να αποφύγουμε νέους κινδύνους. Ακόμα και αυτό το πρόγραμμα όμως χρειάζεται διαπραγμάτευση. Διαπραγμάτευση από τα καλύτερα και πιο έμπειρα μυαλά που διαθέτουμε. Όχι με τσιτάτα και απειλές για μονομερείς ενέργειες, αλλά με αποφασιστικότητα.
- Υπάρχει ακόμα το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ;
Δυστυχώς ναι. Το ενδεχόμενο είναι ακόμα αρκετά ισχυρό, γιατί δεν είμαστε ακόμα οικονομικά αυτόνομοι. Και επιπλέον, γιατί η Ευρώπη φοβάται και δικαιολογημένα τις κραυγές λαϊκισμού που μιλούν για διαγραφές του χρέους, για αποκήρυξη των συμφωνηθέντων. Όχι στο φόβο και στον πανικό, αλλά ναι στη συνειδητοποίηση μιας δύσκολης κατάστασης. Να μην τινάξουμε τώρα στον αέρα, όσα με κόπο χτίζαμε τόσα χρόνια.
- Μετά από χρόνια ύφεσης, είναι αλήθεια χειρότερη μια επιστροφή στη δραχμή;
Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στη δραχμή. Αν - ω μη γένοιτο - αναγκαστούμε να φύγουμε από την ευρωζώνη, θα πρέπει να κόψουμε ένα δικό μας νόμισμα, που θα είναι εξαιρετικά υποτιμημένο. Θα απομονωθούμε από τον υπόλοιπο κόσμο. Θα πέσουν οι μισθοί και θα ανέβουν οι τιμές. Δεν είναι κινδυνολογία, αλλά οι παρενέργειες μίας χρεωκοπίας, όπως την ορίζει η διεθνής οικονομική πρακτική. Ειρήσθω εν παρόδω, δεν μπορούμε να κόψουμε μόνοι μας ούτε ευρώ. Το νομισματικό αποθεματικό το ορίζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και όχι αυτοτελώς τα κράτη-μέλη. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ενισχύονται ψευδείς ελπίδες στους πολίτες σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.
- Πότε θα τελειώσει η κρίση;
Η κρίση θα τελειώσει οριστικά όταν εμείς οι ίδιοι δημιουργήσουμε ικανές συνθήκες για να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας. Με συνέχιση των μεταρρυθμίσεων. Με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση, την προσέλκυση νέων επενδύσεων, τη δημιουργία ενός ασφαλούς και μακροπρόθεσμου αναπτυξιακού μοντέλου, ενίσχυση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων, όπως είναι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειες, ο πρωτογενής τομέας και οι διάφορες μορφές τουρισμού. Για όλα αυτά έχουν τεθεί ήδη τα θεμέλια. Τώρα πρέπει να δουλέψουμε για να τα απογειώσουμε.
Μπορούμε. Είμαι βέβαιος γι' αυτό. Μπορούμε να βγούμε από την κρίση, μπορούμε να αφήσουμε την γκρίζα εποχή των μνημονίων πίσω μας, αρκεί να θέσουμε από τώρα τις βάσεις για το μέλλον. Να δημιουργήσουμε, δηλαδή, ικανές συνθήκες, ώστε να μην ξαναζήσουμε τον εφιάλτη της χρεωκοπίας.
Με υπεύθυνες πολιτικές και όχι με λαϊκίστικα τσιτάτα. Με όραμα και όχι με φρούδες ελπίδες. Με δουλειά και όχι με απειλές για μονομερείς ενέργειες.
* Ο Λευτέρης Αυγενάκης είναι υποψήφιος βουλευτής Ν.Δ. Ηρακλείου.
Ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών
Κάθε εκλογική αναμέτρηση γράφει ιστορία. Αποφασίζουμε όλοι μαζί για την επόμενη μέρα. Δε μας ενδιαφέρει το παρελθόν. Παρά μόνο ως εγγύηση των λόγων μας, των προτάσεών μας, των φόβων και των ελπίδων που γεννά η μέχρι τώρα πορεία μας.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα *
Σίγουρα έγραψαν ιστορία οι εκλογές και το δημοψήφισμα του 1974. Απομονώσανε τη χούντα και λύσανε ένα μεγάλο πολιτειακό πρόβλημα.
Σίγουρα έγραψαν ιστορία οι εκλογές του 1981. Η "αλλαγή" είχε ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν υλοποιήθηκαν όλες της οι υποσχέσεις. Πραγματοποιήθηκε όμως όλος ο πυρήνας του προγράμματός της. Οικοδομήθηκε ένα μεγάλο κοινωνικό κράτος. Διασφαλίστηκαν οι μεγάλες ελευθερίες του λαού. Αναγνωρίσαμε την Εθνική Αντίσταση. Και προχωρήσαμε στην Εθνική Συμφιλίωση. Παίξαμε συμπρωταγωνιστικό ρόλο σε μεγάλα διεθνή θέματα.
Ιστορία γράψαμε και το 1993. Έγιναν μεγάλα έργα, δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια. Και ενταχθήκαμε στη ζώνη του ευρώ.
Το 2004 καταγράφηκαν και λάθη που έγιναν. Η χώρα κυβερνήθηκε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, με "αυτόματο πιλότο".
Μπορούσαν να γράψουν ιστορία και οι εκλογές του 2009. Διαπράξαμε, όμως, ένα μοιραίο λάθος. Θελήσαμε να διαχειριστούμε μόνοι μας μια τερατώδη κρίση, οικονομική, κοινωνική και πολιτική, για τη δημιουργία της οποίας δεν είχαμε απολύτως καμία ευθύνη. Αυτό πληρώνουμε και σήμερα.
Τι διακυβεύεται σήμερα; Η ισότιμη παραμονή στη ζώνη του ευρώ και στα διάφορα άλλα όργανα της οργανωμένης Ευρώπης. Η Ευρώπη σήμερα έχει δυσφημιστεί. Έχει ταυτιστεί με τη Μέρκελ και τα προγράμματα λιτότητας που η γερμανική κυβέρνηση θέλει να μας επιβάλει.
Δεν είναι αυτή η Ευρώπη. Μέχρι σήμερα μας έχει δώσει 235 δισ. ευρώ. Τα τελευταία χρόνια δίνει για τους αγρότες μας επιδοτήσεις 3 δισ. ευρώ κάθε έτος. Δεν αναφέρομαι στα άλλα οφέλη. Η Ευρώπη είναι το καταφύγιό μας. Δεν έχουμε άλλο καταφύγιο. Σ' αυτόν τον ταραγμένο κόσμο και σ' αυτήν την πολυτάραχη περιοχή.
Πολλοί μιλάνε για διαπραγμάτευση. Από "μηδενική βάση". Λένε τη μισή αλήθεια. Ίσως από άγνοια. Η Ευρώπη διαρκώς διαπραγματεύεται. Αυτή είναι η αληθινή της φύση. Για όλα τα προβλήματα. Κάθε, όμως, διαπραγμάτευση στην Ευρώπη έχει κανόνες. Βασικούς.
Ο πρώτος κανόνας. Σέβεσαι το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Με τη μονομερή δήλωση ότι θέλεις να διαπραγματευτείς το όποιο ζήτημα, δεν αναστέλλονται οι υποχρεώσεις σου. Διαπραγμάτευση από μηδενική βάση; Αστειότητες και επιπολαιότητες.
Την υπόσχεση για διαπραγμάτευση χρέους μάς την έχουν δώσει οι Ευρωπαίοι, στο Συμβούλιο των χωρών του ευρώ, στις 27 Νοεμβρίου 2011. Και δε θα την πάρουν πίσω. Μας έχουν θέσει, όμως, ένα και μοναδικό όρο. Να τηρήσουμε προηγουμένως όλα όσα έχουμε συμφωνήσει ομόφωνα. Δηλαδή, όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Άρα δε χωρά ούτε μια μονομερής ενέργεια από την πλευρά της Ελλάδος.
Η ανάπτυξη είναι το επόμενο κεφάλαιο που διακυβεύεται στις επόμενες εκλογές. Ανάπτυξη δε θα έχουμε με την αύξηση κατανάλωσης εισαγόμενων και πολυτελών προϊόντων. Ανάπτυξη θα έχουμε με την απελευθέρωση της αγοράς και της επιχειρηματικότητας από γραφειοκρατικά και άλλα εμπόδια. Από τη μισαλλοδοξία. Ανάπτυξη θα έχουμε με μεγάλα έργα υποδομής. Σύγχρονα αεροδρόμια. Μεγάλους δρόμους, καλά μελετημένους και άρτια κατασκευασμένους. Ανάπτυξη θα έχουμε με την προστασία της αγροτικής παραγωγής, τη δημιουργία μηχανισμών διανομής των αγροτικών προϊόντων. Ανάπτυξη θα έχουμε με την ενίσχυση της έρευνας σε όλους τους κλάδους των σύγχρονων τεχνολογιών. Ανάπτυξη δεν πρόκειται να έχουμε όταν χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για το 1,5 εκατομμύριο άνεργους, όταν κλείνουμε εργοστάσια και δε δίνουμε την ευκαιρία για σημαντικές επενδύσεις, ενοχοποιώντας έτσι κάθε κυβερνητική προσπάθεια.
Το διακύβευμα των εκλογών θα κριθεί και στο τι κράτος θέλουμε. Θέλουμε κράτος συντεχνιών και παρέας; Θέλουμε κράτος χωρίς αξιοκρατία; Θέλουμε πελατειακό και μεταπελατειακό με τους γνωστούς αρχιερείς των ρουσφετιών; Ή θέλουμε κράτος συμπαραστάτη στον αγρότη, στο νέο επιστήμονα, στον ελεύθερο επαγγελματία και στον επενδυτή; Ή κράτος τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια, στενά γραφειοκρατικό για να ροκανίζει τον παραγωγικό μας χρόνο; Θέλουμε κράτος δικαίου με αυστηρή τήρηση της νομιμότητας; Ή κράτος που άλλοτε μεν είναι αυταρχικό, ειδικά απέναντι στους νέους, άλλοτε είναι ανύπαρκτο και ανίκανο να τηρήσει τις βασικές του υποχρεώσεις; Δεν είναι υποχρέωση του κράτους η ασφάλεια των συμπολιτών μας. Ή θα ανεχθούμε τις πολιτικές και επαγγελματικές συμμορίες που υποκαθιστούν το κράτος; Θέλουμε πράγματι ένα κράτος φιλικό στον απλό πολίτη, χωρίς να εξετάζονται τα πολιτικά φρονήματά του; Αυτό το τελευταίο το ισχυρίζονται όλοι. Ποιοι το εννοούν;
Οι εκλογές αυτές πρέπει να δώσουν μια διαρκή απάντηση στο θέμα της διαφθοράς. Και της ανομίας. Είναι βέβαιον ότι η διαφθορά διευκολύνεται από την ανομία. Είναι επίσης επιστημονικά βέβαιο ότι η ανομία γεννά και βία. Είναι επίσης αλήθεια ότι επιλεκτική εφαρμογή των νόμων δεν μπορεί να υπάρξει. Η ανοχή της βίας και η με έμμεσο τρόπο υπόθαλψη της ανομίας διευρύνει τους άτυπους μηχανισμούς της διαφθοράς.
Υπάρχει και ένα τελευταίο αλλά πρωταρχικής σημασία διακύβευμα των εκλογών. Τι Βουλή θέλουμε; Μέλη της εθνικής αντιπροσωπίας εξοπλισμένα με όλες τις απαραίτητες ιδιότητες και αρετές για να ασχοληθούν με τα προβλήματά μας και να υπερασπιστούν τις θέσεις μας στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Θυμάμαι τη Βουλή του 1974. Στους κόλπους της γεννήθηκε ένα Σύνταγμα που αρκετά κεφάλαιά του ήσαν πρωτοποριακά. Σ' αυτήν τη Βουλή κυριάρχησαν άνθρωποι με διώξεις και βασανιστήρια στην πλάτη τους και με γνώσεις υψηλού επιπέδου. Κονταροχτυπήθηκαν μεταξύ τους στην υπεράσπιση διαφορετικών ιδεών. Τήρησαν, όμως, όλους τους αναγκαίους κοινοβουλευτικούς κανόνες.
Θυμάμαι όμως τη Βουλή του 1981. Ένα κράμα έμπειρων πολιτικών, νέων πολιτικών, που πίστευαν στο όραμα της Αλλαγής και κατανόησαν το αληθινό μεταρρυθμιστικό ρόλο τους. Τόσο μέσα στη Βουλή, όσο και μέσα στην κοινωνία.
Η Βουλή του 2012 με απογοήτευσε, παρά το γεγονός ότι οι 180 από τους 300 ήσαν νιόφερτοι. Η "ανανέωση" όμως αυτή ουσιαστικά αυτοκαταργήθηκε. Ξεφτιλίστηκε και ταπεινώθηκε. Ο διψήφιος αριθμός των βουλευτών της Χρυσής Αυγής ήταν μέρος αυτής της ταπείνωσης. Από όλες σχεδόν τις πτέρυγες της Βουλής συμμετείχαν σε αυτό το ιδιόμορφο πάρτι υβριστικών ρήξεων και χυδαίων επεισοδίων. Ελάχιστα μέλη της ελληνικής Βουλής ξέφυγαν από αυτήν την παρακμιακή πραγματικότητα.
Νομίζω ότι όλες οι ιδεολογίες που έχουν υπαρκτό ιστορικό περιεχόμενο έχουν το δικαίωμα και την αρμοδιότητα, πρόσωπο που εκπροσωπούν αυθεντικά το έθνος και το λαό.
Το ιστορικό διακύβευμα και οι ιστορικές τύχες βρίσκονται όλες στα χέρια του ελληνικού λαού.
* Ο Αντώνης Βγόντζας είναι υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου.
Εθνικό αντίβαρο
Το διακύβευμα των επικείμενων εκλογών προκύπτει κατόπιν ανασκόπησης και στη συνέχεια αξιολόγησης του πρότερου πολιτικού βίου των κυβερνώντων και συγκεκριμένα του τρόπου με τον οποίο διαχειρίστηκαν τις κοινωνικοοικονομικές ανισορροπίες της κρίσης, με απόλυτη ταύτιση στις μνημονιακές επιταγές.
Του Κώστα Δαμαβολίτη *
Η συγκεκριμένη διαδικασία έχει ήδη ενεργοποιηθεί και τα αποτελέσματά της αποτυπώνονται πλήρως στις δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες ο κόσμος οδεύει προς την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου.
Ο λαός, έχοντας βάλει πρακτικά στο περιθώριο τις δυνάμεις που τον κυβέρνησαν, ζει την αγωνία για τις δυνάμεις που θα έρθουν. Κάνοντας μια ρεαλιστική εκτίμηση, βλέπουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι οπωσδήποτε μέσα σε ένα κυβερνητικό σχήμα, είτε είναι κυβέρνηση εθνικής ενότητας, είτε είναι κυβέρνηση συνασπισμού κομμάτων. Στο σημείο αυτό και λαμβάνοντας υπόψη τις αρνητικές επιπτώσεις που επέφεραν οι αυτοδυναμίες του παρελθόντος, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μπορούν να συνεισφέρουν ως εγγυητές και ρυθμιστές στις αλλαγές, που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος. Στόχος του κινήματος είναι η επίτευξη μιας ισχυρής εντολής εισόδου στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Τα μεγάλα κενά που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα, στις σχέσεις Ορθοδοξίας-Ελληνισμού, στο μεταναστευτικό και στον αναγκαίο λογιστικό έλεγχο, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες τα έχουμε σημαία και κόκκινες γραμμές, τις οποίες δε διαπραγματευόμαστε. Αν ο μέσος Έλληνας θέλει ένα αντίβαρο ισορροπίας για όλα τα ανωτέρω, οφείλει να προσέλθει την Κυριακή στις κάλπες και να αποφασίσει με γνώμονα ένα διευρυμένο συλλογικό αίσθημα.
* Ο Κώστας Δαμαβολίτης είναι υποψήφιος βουλευτής Ηρακλείου με τους ΑΝ.ΕΛ..
Οι πολίτες δίνουν την ορμή στο δικό μας ποτάμι
Ο πολιτικός στίβος της Αυτοδιοίκησης - την οποία λατρεύω - έχει νόημα όταν υπάρχει ένα στοιχειώδες πλαίσιο που να της επιτρέπει να υπερβαίνει και να ξεπερνά κεντρικές πολιτικές. Όταν υπάρχει η δυνατότητα να μελετήσεις τα δεδομένα, να νιώσεις τις τοπικές κοινωνίες, να σχεδιάσεις πολιτικές που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ανθρώπων.
Του Ρούσσου Κυπριωτάκη *
Επί μια 20ετία αισθάνομαι ότι αγωνίστηκα σε αυτήν την κατεύθυνση. Ο κόσμος με τίμησε και θεωρώ ότι και εγώ τίμησα την εμπιστοσύνη του.
Η συνειδητή απόφασή μου να αποχωρήσω από την Αυτοδιοίκηση είχε κυρίως να κάνει με το γεγονός της πλήρους διάλυσης κάθε δυνατότητας και προοπτικής για ουσιαστική προσφορά στις τοπικές κοινωνίες.
Η μιζέρια, οι αγκυλώσεις, οι στρεβλώσεις και εντέλει η κατάρρευση του κεντρικού κράτους... παρέσυρε μια ολόκληρη κοινωνία σε μια πολυεπίπεδη κρίση.
Αυτήν τη στιγμή, πολιτικά, εκεί είναι το διακύβευμα. Σε αυτό το διακύβευμα αισθάνομαι ότι μπορώ και οφείλω να πάρω θέση.
Προσωπικά με έχει κουράσει και με απωθεί η τακτική της - κατά δήλωση - τοποθέτησης. Έχω μάθει πια από τη πορεία μου στο δημόσιο βίο ότι η έννοιες του προοδευτικού, του ανατρεπτικού, του πατριωτικού, η έννοια της κοινωνικής ευαισθησίας και της σύγκρουσης με το κατεστημένο δε συνδέονται με δηλώσεις.
Συνδέονται με συγκεκριμένες θέσεις και με συνεπή αγώνα για την υλοποίησή τους.
Θεωρώ ότι το Ποτάμι έρχεται για να διώξει την κατάρα της κομματικής ή ιδεολογικής ταμπέλας χωρίς να απαξιώνει το πραγματικό περιεχόμενο των ιδεών και των διαφορετικών αντιλήψεων.
Η κατηγορία του "απολιτίκ" δηλώνει την αμηχανία τους απέναντι σε κάτι που δεν μπορούν να το κατατάξουν και να το δαιμονοποιήσουν με βάση το γνωστό τους ξύλινο πολιτικό λόγο. Το Ποτάμι προωθεί και προβάλλει αξίες και ανθρώπους που τις υπηρετούν.
Στην προεκλογική περίοδο, δυστυχώς, απουσιάζει ακόμα μια φορά ο πολιτικός λόγος και τα επιχειρήματα. Διαμορφώνεται ένα κλίμα μιας αντιπαράθεσης που τείνει να χάσει το χαρακτήρα της πολιτικής και αποκτά μια αίσθηση ενός κλίματος που θυμίζει έντονα πολύ άσχημες καταστάσεις πόλωσης για την ελληνική κοινωνία. Καταστάσεις που της έχει πληρώσει πολύ ακριβά στο παρελθόν.
Πρέπει να πέσουν οι τόνοι για να μπορέσουν οι πολίτες καταρχήν να ακούσουν.
Το Ποτάμι εκφράζει τη φωνή της λογικής και του μέτρου. Την ήρεμη δύναμη, τη σύγχρονη ματιά, την ανανέωση.
Την ευκαιρία πραγματικών μεταρρυθμίσεων για τη χώρα.
Χωρίς αποκλεισμούς, ταμπού και εμμονές, διαφορετικοί άνθρωποι από διαφορετικούς χώρους είμαστε κοντά και αποφασισμένοι να δημιουργήσουμε και να επιβάλλουμε ένα ρεαλιστικό και ασφαλές πλαίσιο εξόδου από τη κρίση. Θεωρούμε ότι υπάρχουν περιθώρια συναίνεσης και πραγματικής συνεννόησης που μπορεί να αποτελέσει τη βάση για να ξεπεράσουμε αυτήν την κρίση. Μια κρίση που κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να αποτελεί μια μόνιμη κατάσταση.
Μια κρίση που κάποιοι υποστηρίζουν ότι θα εξαφανισθεί με ένα μαγικό, αόριστο τρόπο.
Εμείς πιστεύουμε ότι είναι άμεση ανάγκη να υπάρξει κυβέρνηση που θα διαπραγματευτεί σε ένα πλαίσιο που δε θα ορίσει μόνο του το πρώτο κόμμα.
Αυτό το πλαίσιο θα το επηρεάσει αποφασιστικά το Ποτάμι με ρεαλισμό αλλά και αυτοπεποίθηση για τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας.
Η ενδεδειγμένη λύση για το χρέος είναι αυτή που μπορεί προσφέρει σιγουριά αλλά και προοπτική στην ελληνική κοινωνία.
Θα προσέλθουμε σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης όπου οφείλουμε να γνωρίζουμε τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Δεν μπορούμε να θεωρούμε τοκογλύφους τους εταίρους-ευρωπαϊκά κράτη που μας δανείζουν.
Δεν μπορούμε όμως να αποδεχόμαστε και παράλογους όρους που προκαλούν ασφυξία στη χώρα.
Εμείς πιστεύουμε πως η βασική προϋπόθεση για μια ενδεδειγμένη λύση είναι να εμφανιστεί στο τραπέζι διαπραγμάτευσης μια συγκροτημένη εθνική πρόταση. Μια πρόταση που να επικαλείται και να προκαλεί την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, αλλά που ταυτόχρονα θα δείχνει διάθεση πραγματικών μεταρρυθμίσεων με σκοπό τη δημιουργία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους με σαφές σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Είμαι σίγουρος για την εμπιστοσύνη που θα μας δείξουν οι πολίτες.
Προσωπικά, επιτρέψτε μου να αισθάνομαι ένα υγιές πολιτικό ον με αποδεδειγμένη εμπειρία και συνεπή πορεία.
Το ξέρω ότι αυτό για κάποιους θεωρείται φθορά, όμως αυτό θα το αποφασίσει η κοινωνία του Ηρακλείου. Αυτή θα το κρίνει.
Εγώ αυτό που ζητάω σήμερα είναι η στήριξη των ανθρώπων που ξέρουν ότι οι επιλογές μου είναι καθαρές και ειλικρινείς.
Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς γελοία προαπαιτούμενα, με καθαρούς όρους συμμετοχής, με αισιοδοξία και ενθουσιασμό, με συναίσθηση της κρισιμότητας της στιγμής για τη χώρα και την ελληνική κοινωνία, αποφάσισα να συμμετέχω στο Ποτάμι και να τεθώ στη κρίση της ηρακλειώτικης κοινωνίας.
* Ο Ρούσσος Κυπριωτάκης είναι υποψήφιος βουλευτής Ηρακλείου με το ΠΟΤΑΜΙ.
