Από όλες τις εκκλησιές του Ηρακλείου μου αρέσει η εκκλησία του Αγίου Τίτου. Τιμώ και σέβομαι αρκετές εκκλησίες γιατί καθεμία έχει σημαντική ιστορική αναφορά και συνεισφορά. Αρκετές έχουν σημαδευτεί με γεγονότα που αναγνωρίζονται ως ιστορικά.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Να εξηγήσω την προτίμησή μου. Είναι πιο κοντά στο αληθινό κέντρο της πόλης. Και είναι η εκκλησία της ενορίας της οικογένειάς μου. Η αρχιτεκτονική της έχει μία διαχρονικότητα. Για την ακρίβεια έχει μία διεποχικότητα. Πολλές εποχές της ιστορίας μας και μεγάλα κεφάλαιά της έχουν αφήσει σε αυτήν τα ίχνη τους. Εξωτερικά σου δίνει μία ανάλαφρη, σχεδόν εξωγήινη αίσθηση. Εσωτερικά έχει μία εξαιρετική ακουστική και μία δωρική έκθεση φορητών εικόνων.
Χθες ιερούργησε σε αυτήν ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Η λειτουργία κράτησε παραπάνω από το συνηθισμένο. Ολοκληρώθηκε μετά τις 10 και μισή το πρωί. Τι κρατήσαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί. Καμιά χασμωδία. Καμιά υπερβολή στις τεχνικές της βυζαντινής μουσικής. Καμιά αταξία από τους πιστούς. Λυτρωτικά χρώματα και γραμμές στα πρόσωπά τους. Το πιο εντυπωσιακό; Οι δεκάδες των νέων ανθρώπων και ζευγαριών που μετάλαβαν.
Οι αναπόφευκτες σκέψεις.
Η Εκκλησία έχει αρχίσει να ανακτά έδαφος στις νεότερες γενιές. Η διαδικασία είναι βραδεία αλλά είναι σταθερή. Χρειάζεται να κατασκευαστεί ένας άλλος κώδικας επικοινωνίας με τους νέους κυρίως ανθρώπους που εγκαταλείπουν συστηματικά το κομματικό σύστημα.
Στο παρελθόν δεν υπήρξαν λίγες οι προσπάθειες εκμετάλλευσης της Εκκλησίας. Ειδικά από συντηρητικούς πολιτικούς κύκλους. Έβλαψαν την Εκκλησία. Η παραδοσιακή αριστερά από την άλλη έχει συμβιβαστεί με την αποδοκιμασία των αρχικών της θέσεων. Ομολογημένοι άθεοι δηλώνουν έκσταση μπροστά στις εικόνες. Ή λάμπουν μπροστά στο περιστέρι των Θεοφανείων. Αληθινή επιφοίτηση.
Ο Ιερός Χρυσόστομος το έχει διακηρύξει. Δεκτός και αυτός που έρχεται την τελευταία στιγμή.
