default-image

Ενημερωτική επιστολή Ι. Μηλιού

Ελλάδα
Ενημερωτική επιστολή Ι. Μηλιού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο κ. Ιωσήφ Μηλιός, υποψήφιος βουλευτής με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, σε ανοικτή επιστολή του διευκρινίζει γιατί αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ και εντάχθηκε στο ΚΙΔΗΣΟ.

Ολόκληρη η επιστολή:

«Αγαπητές Φίλες και Αγαπητοί Φίλοι,

Επειδή είμαι παραλήπτης δεκάδων ερωτημάτων από φίλους και γνωστούς δεκαετιών, γιατί εντάχθηκα στο Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών και αποχώρησα από το ΠΑΣΟΚ στο οποίο ήμουν ψυχή τε και σώματι από το 1974, θα ήθελα με την παρούσα ανοικτή επιστολή μου να ξεκαθαρίσω και να διευκρινίσω κάποια πράγματα σχετικά με την απόφασή μου αυτή που με βασάνισε ομολογώ πολύ πριν την πάρω.

Στο ΠΑΣΟΚ και εγώ και χιλιάδες άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες απ' όλη την Ελλάδα, ενταχθήκαμε γιατί πιστέψαμε στο όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου για μια Ελλάδα ελεύθερη, σύγχρονη, δημοκρατική και σοσιαλιστική. Για μια Ελλάδα που δεν θα χρειάζονται πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων οι πολίτες της και που θα φροντίζει τους αγρότες, τους εργάτες, τους μικρομεσαίους, και γενικά τους μη προνομιούχους. Το ΠΑΣΟΚ κατάφερε πάρα πολλά από αυτά τα πράγματα και οι Έλληνες επί των ημερών του βίωσαν μεγάλη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου και των συνθηκών της ζωής τους. Όσοι είναι παλαιότεροι σε ηλικία ξέρουν τι λέω και σε τι ακριβώς αναφέρομαι.

Το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου το τέλος του 2009, κλήθηκε να αναλάβει τα ηνία της χώρας με πολύ μεγάλο ποσοστό (θυμίζω σχεδόν 44%), σε συνθήκες που όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Η πενταετία που προηγήθηκε, υπό την ηγεσία της ΝΔ, σε συνδυασμό με την γενικότερη παγκόσμια κρίση, επιβάρυνε πάρα πολύ τα δημόσια οικονομικά. Η Ελλάδα ήταν ουσιαστικά στο χείλος της πτώχευσης, πράγμα που θα είχε τρομακτικές συνέπειες για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Το βιοτικό μας επίπεδο θα έπιανε κυριολεκτικά «πάτο», τα είδη πρώτης ανάγκης θα μοιράζονταν με δελτίο και η Ελλάδα θα δεχόταν χτυπήματα από παντού λόγω του κλονισμού που θα δημιουργούσε η πτώχευσή της στην Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια οικονομία. Θα ήταν μια χώρα διαλυμένη οικονομικά με αναπόφευκτες τεράστιες συγκρούσεις στο εσωτερικό της και χωρίς ουσιαστικά κανένα σύμμαχο αν αφηνόταν στη μοίρα της και πτώχευε.

Τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου πήρε τη γενναία απόφαση να αναλάβει η ίδιος και η κοινοβουλευτική του ομάδα, μόνοι τους όλο το βάρος (αλλά και όλο το κόστος) των επώδυνων μέτρων προκειμένου να καταφέρει να κρατήσει την Ελλάδα όρθια. Αν θυμάστε οι ξένοι οίκοι προεξοφλούσαν έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ και οικονομική καταστροφή, η οποία δεν ήρθε γιατί δημιουργήθηκε ο μοναδικός για τα παγκόσμια χρονικά μηχανισμός στήριξης αλλά και η Ελλάδα έκανε τις δημοσιονομικές προσαρμογές που απαιτούντο βάσης της συμφωνίας.

Είχε την υποστήριξη της αντιπολίτευσης μήπως δεξιά και αριστερά της η κυβέρνηση; Είχε έστω την σιωπηρή αποδοχή τους; Όχι βέβαια. Η Νέα Δημοκρατία πρωτοστατούσε στις εκδηλώσεις εναντίον των μέτρων προσαρμογής με την αγαστή συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα η ΝΔ κατηγορεί για στείρα αντιμνημονιακή πολιτική! Θυμόμαστε όλοι τους «αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα που τώρα μυστηριωδώς έχουν εξαφανιστεί και φυσικά θυμόμαστε όλοι τα Ζάππεια 1, 2, 3 (και δεν ξέρω και πόσα άλλα υπήρξαν) με το «άλλο μίγμα πολιτικής» που έλεγε τότε ο Κος Σαμαράς, αλλά που «ξέχασε» όταν έγινε Πρωθυπουργός το 2012.

Αυτό όμως που όλοι θυμόμαστε, τουλάχιστον όσοι είχαμε παραμείνει ακόμα στο ΠΑΣΟΚ και το στηρίζαμε τις δύσκολες εκείνες στιγμές, είναι την αποκαθήλωση του νόμιμου Πρωθυπουργού της χώρας, του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος σχεδόν πραξικοπηματικά αναγκάστηκε να δώσει την Πρωθυπουργία για να επιβιώσει η χώρα, καθώς είχε υποστεί τον ωμό εκβιασμό μερίδας της κοινοβουλευτικής του ομάδας (περίπου 10 ήταν), οι οποίοι του έλεγαν ότι αν δεν την παραδώσει σε Πρωθυπουργό ευρείας αποδοχής (τον Κο Παπαδήμο αν θυμάστε), θα καταψηφίσουν την κυβέρνησή του. Αφορμή τότε ήταν το Δημοψήφισμα για το αν επικυρώνει ο λαός ή όχι τη συμφωνία με τους δανειστές.

Δηλαδή αφορμή για να ρίξουν έναν εκλεγμένο Πρωθυπουργό ήταν η πρόθεσή του να καταφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, πράγμα που προβλέπεται και στο Σύνταγμά μας! Μα δημοψήφισμα δεν είχε γίνει και το 1974 για το Πολίτευμα; Τη διαδικασία των δημοψηφισμάτων δεν ζητάει σε πολλές περιπτώσεις και σε ποικίλα θέματα η αριστερά στη χώρα μας; Γιατί πέσανε όλοι να «φάνε» τον Παπανδρέου μόλις το ζήτησε προεξέχοντος ενός συνεργάτη του στην κυβέρνηση που στην αρχή είχε πει ναι; Η πρόθεσή του να κάνει αυτό το δημοψήφισμα χαιρετίστηκε τότε από πάρα πολλά έντυπα σε όλη την Ευρώπη και την επικρότησαν ανοιχτά τόσο ο Γιούργκεν Χάμπερμας (ο μεγαλύτερος εν ζωή Γερμανός φιλόσοφος) όσο και ο Νόαμ Τσόμσκυ ο οποίος είπε: «Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ένας Ευρωπαίος πολιτικός ζήτησε τη γνώμη του λαού χωρίς άνωθεν εντολές».

Να αναφέρω μόνο ότι εκείνη την εποχή που ο Παπανδρέου είχε οδηγηθεί στην έξοδο από την Πρωθυπουργία, είχε αρνηθεί μεγάλο δάνειο σε μεγαλοεκδότη που το απαιτούσε (χωρίς όμως να πληροί τις αναγκαίες προϋποθέσεις) και επίσης, εκείνη την εποχή είχε δρομολογηθεί η υπαγωγή όλων ουσιαστικά των ιδιωτικών τραπεζών στον έλεγχο του κράτους μέσω του ελέγχου της πλειοψηφίας των κοινών μετοχών τους που είχαν αναγκαστεί να δώσουν οι Τραπεζίτες (λόγο του μεγάλου «κουρέματος»), προκειμένου να υπαχθούν στο καθεστώς ανακεφαλαιοποίησης και να μην κλείσουν, πράγμα που βέβαια ξεσήκωσε τη μήνη όλων των μεγαλοτραπεζιτών.

Αυτά ως τροφή προς σκέψη σε όποιον έχει ανοικτά μυαλά που δεν τα έχει κλείσει ο φανατισμός.

Στη διετία Παπανδρέου έγιναν πολλά όσο και αν κάποιοι τεχνηέντως τα παραβλέπουν. Ο νόμος για τη ΔΙΑΥΓΕΙΑ, ο νόμος για τις αξιοκρατικές κρίσεις στο Δημόσιο, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, η άρση του cabotage (που ολοκλήρωσε  η κυβέρνηση Παπαδήμου) που τόνωσε την κρουαζιέρα, το κόψιμο των συντάξεων «μαϊμού», η ακριβής απαρίθμηση των δημοσίων υπαλλήλων μέσω της απογραφής είναι μερικά από τα θετικά της διετίας αυτής που εξοικονόμησαν δεκάδες εκατομμύρια για το Δημόσιο και θα είχαν γίνει και πολλά περισσότερα αν δεν διακοπτόταν η Πρωθυπουργία του στη μέση.

Έγιναν βέβαια και αρνητικά. Η αύξηση της ανεργίας ειδικά στους νέους, η μείωση των μισθών και των συντάξεων ήταν τα παρεπόμενα της δημοσιονομικής προσαρμογής που έπρεπε να γίνει βάσει των συμφωνιών που είχαν υπογραφεί για να μας δώσουν οι ξένοι τα απαραίτητα για να μην πτωχεύσουμε χρήματα.

Και επιτέλους ας μη γελιόμαστε. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε απίστευτη φτώχια και εξαθλίωση. Τον δρόμο που χάραξε ο Παπανδρέου, συνέχισε ο Παπαδήμος, τον ίδιο δρόμο συνέχισε ο Σαμαράς, τον ίδιο δρόμο θα βάδιζε και οποιοσδήποτε άλλος αναλάμβανε τότε τη χώρα και πιθανότατα τον ίδιο θα βαδίσει και όποιος άλλος διαδεχθεί τον Σαμαρά. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν και βέβαια λεφτά από άλλες χώρες τύπου Ρωσίας, Βραζιλίας, Κίνας ή Βενεζουέλας, μόνο στα μυαλά κάποιων που εξαπατούν τον λαό υπάρχουν. Το παράδειγμα της Κύπρου είναι ακόμα «νωπό» για όποιον θέλει να ανατρέξει εκεί.

Για όλα λοιπόν τα παραπάνω που ανέφερα αλλά και για κάποια άλλα που δεν ανέφερα, αποφάσισα να δώσω και εγώ το παρών στο κάλεσμα του Γεωργίου Παπανδρέου για τη δημιουργία του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών που σκοπό ύπαρξης έχει την με δημοκρατικές διαδικασίες ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου όλων των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων της χώρας μας. Ένα νέο κίνημα που θα δώσει άλλη πνοή στα πολιτικά μας δρώμενα, απαλλαγμένο από τα βαρίδια του παρελθόντος και κοιτάζοντας το μέλλον με καθαρό βλέμμα και χωρίς καμία απολύτως εξάρτηση από οικονομικά συμφέροντα. Δείτε πόσο λίγο χρόνο αφιερώνουν τα κανάλια στο Κίνημα του Παπανδρέου και πόσο πολύ χρόνο σε άλλα νεοσύστατα κόμματα και θα καταλάβετε όλοι τι εννοώ.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν αρμόζει στον κεντροαριστερό, δημοκρατικό και σοσιαλιστικό χώρο να είναι «ουρά» της Δεξιάς και να της δίνει άλλοθι για όλα τα μέτρα που αφανίζουν τους φτωχούς και που ίσα - ίσα ακουμπάνε τους έχοντες και κατέχοντες. Ο χώρος αυτός, που ξεκίνησε από τον Χαρίλαο Τρικούπη, συνεχίστηκε από τον μέγιστο Ελευθέριο Βενιζέλο και ζυμώθηκε από τον Γέρο της Δημοκρατίας και τον γιο του τον Ανδρέα Παπανδρέου, πρέπει να ηγείται των εξελίξεων, να είναι πρωτοπόρος, να εμπνέει και να δίνει όραμα στον Λαό.

Στις 25 Ιανουαρίου ψηφίζουμε όλα αυτά να γίνουν ξανά πραγματικότητα. Ψηφίζουμε Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Ιωσήφ Μηλιός

Υποψήφιος Βουλευτής με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών».

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News