Είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Τα κόμματα να ζητούν, κατά την προεκλογική περίοδο, λευκές επιταγές. Ψάχνουν λέξεις και συνθήματα που δεν τα δεσμεύουν. Για να μη χάσουν πολύ γρήγορα την εμπιστοσύνη του λαού ή και την ανοχή του.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (όχι ο ανιψιός) ζήτησε από τον ελληνικό λαό εντολή με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Έχοντας προδιαγράψει τις βασικές επιλογές για τη συγκρότηση της Νέας Δημοκρατικής Πολιτείας.
Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε μια αληθινή αλλαγή. Με ένα πρόγραμμα που το ονόμασε συμβόλαιο με το λαό. Και στα περισσότερα κεφάλαιά του το τήρησε.
Το 1990 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προέβαλλε ως σύνθημα την "κάθαρση". Με αφετηρία πραγματικά ή και ανύπαρκτα σκάνδαλα. Την τήρησε την υπόσχεσή του. Αφού διαστρέβλωσε το περιεχόμενο της "κάθαρσης" για να πετύχει την προσωπική, βιολογική και πολιτική εξόντωση των αντιπάλων του.
Το 1993 ο Ανδρέας Παπανδρέου διεκδίκησε την εξουσία, πάλι με σαφές περιεχόμενο. Το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στη σχέση μας με την Ευρώπη. Στην επιτάχυνση του εκσυγχρονισμού των δομών της οικονομίας. Τήρησε την υπόσχεσή του. Έτσι ξεκίνησε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας που τη συγγραφή του ολοκλήρωσε ο Κώστας Σημίτης. Η Ελλάδα συμπρωταγωνίστησε στα ευρωπαϊκά ζητήματα.
Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής (ο ανιψιός) έδρεψε τα φρούτα της οργής από τη φούσκα του Χρηματιστηρίου και υποσχέθηκε την επανίδρυση του κράτους. Η επιχείρηση "επανίδρυσης" του κράτους αποδείχτηκε ως μια επέλαση κατά της δημόσιας διοίκησης με ασφυκτικό κομματικό χαρακτήρα. Και δεν ασχολήθηκαν με τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας. Που εκτροχιάστηκαν.
Σήμερα δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιζητούν λευκή επιταγή. Ξέρουν πως η ανοχή εξαντλείται γρήγορα. Μια μόνο ελπίδα έχουν: Την άλωση της πολιτικής εξουσίας.
