Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων της ιντελιγκέντσιας, που το οξύ πνεύμα τους, οι ιδέες, οι σκέψεις και τα ιδανικά τους αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς, διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό τις αντιλήψεις των σημερινών κοινωνιών. Το πλήθος των εμβριθών αυτών ηγετών δύσκολα θα εμφανιστεί ξανά στον πλανήτη μας, αρκεί ενδεικτικά να αναφέρουμε την κορυφαία αλληλουχία ηγετών που έχει να επιδείξει ολόκληρη η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Ο μοναδικός αήττητος στρατηλάτης της ιστορίας, ο Μέγας Αλέξανδρος, είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη, το δημιουργό της λογικής και της περίφημης περιπατητικής σχολής, "το Λύκειον", που ήταν μαθητής του Πλάτωνα της παιδαγωγικής Ακαδημίας, ο οποίος είχε ινστρούχτορα το μέγιστο όλων, τον Σωκράτη. Το σύνολο της επιρροής των παραπάνω ατόμων τούς κατατάσσει δίκαια στις πρώτες θέσεις, μεταξύ των κορυφαίων παγκοσμίων προσωπικοτήτων όλων των εποχών.
Του Γεωργίου Χατζάκη
Ο Σωκράτης, ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της αρχαιότητας, χρησιμοποιούσε τη Μαιευτική, κατά την οποία, προσποιούμενος τον αμαθή, προσπαθούσε μέσα από ερωτήσεις να εκμαιεύσει την αλήθεια από το συνομιλητή του, όπως ακριβώς η μαία έβγαζε το νεογνό από την κοιλιά της μητέρας του, εξ ου και το όνομα της μεθόδου, Μαιευτική. Μέσα από το διάλογο άφηνε το συνομιλητή του να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του σχετικά με κάποιο θέμα που συζητούσαν, και στη συνέχεια, μέσα από τη διαδικασία ερωταπαντήσεων αποδείκνυε τη σαθρότητα των αρχικών επιχειρημάτων, οδηγώντας το συνομιλητή του στην ανακάλυψη νέων συμπερασμάτων και νέων προσεγγίσεων της αλήθειας.
Μέχρι εδώ όλα καλά, με εμάς όμως τους νεοέλληνες, τους απογόνους αυτής της οικουμενικής κληρονομιάς, τι γίνεται; Συμπερασματικά καταλήγουμε στο ότι ξέρουμε τα πάντα, ξέρουμε τι και ποιος φταίει - οι άλλοι φυσικά - έχουμε άποψη για όλους και για όλα, με πρώτη προτεραιότητα να αποτελεί το δικό μας πάντα συμφέρον. Από την πολιτική σκηνή μέχρι την καθημερινότητα, η ευτέλεια που επικρατεί στην κοινωνία μας είναι αισθητή και κυριαρχεί παντού. Έχουμε τόσο πολύ αλλοτριωθεί, ώστε αρκετές από τις ιδέες των αρχαίων φιλοσόφων μας, που με τόση ευκολία αναφέρουμε συχνά-πυκνά, φαντάζουν σήμερα αλλόκοτες. Έτσι, ενώ κάθε Έλληνας πολίτης στην αρχαία Αθήνα είχε την υποχρέωση, όταν κάποιος παρανομεί να τον καταγγείλει στις αρμόδιες Αρχές, αλλιώς θεωρούνταν συνυπεύθυνος στην παρανομία, εμείς οι νεοέλληνες αυτό το λέμε ρουφιανιά.
Έτσι, με περίσσια περηφάνια κάνουμε σινιάλο με τα φώτα του αυτοκινήτου μας προς τους αντίθετα κατευθυνόμενους από εμάς οδηγούς, για επικείμενο έλεγχο της Τροχαίας, αρκετοί οδηγούν έπειτα από κατανάλωση οινοπνεύματος, ενώ βλέπουμε οδηγούς να περνούν με κόκκινο τα φανάρια κι εμείς παραμένουμε απαθής, καθώς οποιαδήποτε καταγγελία δεν έχει χώρο στην ιδανική πολιτεία μας. Αν ρωτήσουμε όμως τον πατέρα, ο οποίος έχασε το παιδί του από μια τέτοια περίπτωση, ίσως δούμε διαφορετικά τα πράγματα. Σωρεία περιπτώσεων συμβαίνουν καθημερινά, στιγματίζοντας τη συμπεριφορά μας, η οποία με τη σειρά της δείχνει τον πολιτισμό, την παιδεία και τις αξίες μας. Σήμερα είδα με τα μάτια μου ένα θαύμα, δείγμα και αυτό του πολιτισμού μας: καθώς οδηγούσα, το προπορευόμενο αυτοκίνητο σταματάει για να σταθμεύσει σε μια θέση αναπήρων. Μόλις ολοκλήρωσε τη διαδικασία παρκαρίσματος, πραγματοποιήθηκε το μέγα θαύμα... ανοίγει η πόρτα του αυτοκινήτου και τι να δω... ο οδηγός περπατούσε κανονικότατα!!! Έκανα το σταυρό μου, στην Ελλάδα γίνονται ακόμα και σήμερα θαύματα... και οι άλλοι μάς έχουν παρεξηγήσει!
Ας αφήσουμε τα αστεία, η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά είναι μεγάλο βάρος, αποτελεί τεράστια ευθύνη, που μας γεμίζει ευθύνες και υποχρεώσεις, δεν αρκεί να επαιρόμαστε μόνο για την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά μας και με περίσσιο στόμφο να πουλάμε τα κατορθώματα των προγόνων μας, αλλά να κάνουμε επιτέλους κάτι κι εμείς, για το οποίο θα είναι υπερήφανοι και οι δικοί μας απόγονοι. Έχουμε χάσει την πορεία μας, χρειαζόμαστε επειγόντως αλλαγή πλεύσης, ενώ η συμπεριφορά μας δείχνει ότι είμαστε περισσότερο νόθα παιδιά, παρά γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αφού δε θυμίζουμε σε τίποτα την αρχαία Αθήνα του μεγάλου Περικλή. Πραγματικοί κληρονόμοι μιας μεγάλης πολιτιστικής κληρονομιάς είναι αυτοί που μπορούν να εμπνευστούν από αυτή, να δημιουργήσουν, να αναπτύξουν, να συνεχίσουν, να αναδείξουν ακόμα περισσότερο τις αξίες, προσθέτοντας επιπλέον αξία στον τόπο τους... ό,τι ακριβώς δεν κάνουμε εμείς...
* Ο Γεώργιος Εμμ. Χατζάκης είναι μηχανολόγος μηχανικός Τ.Ε. (30 Δεκεμβρίου 2014).
