default-image

Επικήδειος λόγος Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.Ευγενίου στον μακαριστό ηγούμενο

Ρέθυμνο
Επικήδειος λόγος Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.Ευγενίου στον μακαριστό ηγούμενο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Επικήδειος λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.Ευγενίου εις τον μακαριστόν Ηγούμενον της Ιεράς Μονής Αρκαδίου, Αρχιμ. του Οικουμενικού Θρόνου, Άνθιμον Καλπάκη:

Πέμπτη, 18η Δεκεμβρίου 2014

«?σκόρπισεν, ?δωκε το?ς πένησιν? ? δικαιοσύνη α?το? μένει ε?ς τ?ν α??να το? α??νος, τ? κέρας α?το? ?ψωθήσεται ?ν δόξ?» (Ψαλμ. 111, 9).

Σήμανε σήμερα, γιά μία ?κόμη φορά, ? καμπάνα α?το? το? ?στορικο? Ναο? καί το? Μοναστηριο?, σήμανε ?χι χαρμόσυνα, ?λλά πένθιμα, γιά νά στείλει τό μήνυμα στούς ?νθρώπους καί τά χωριά πώς ? ?γαπημένος ?γούμενός του, ? πατήρ ?νθιμος, πού ταιριάζει τό παραπάνω ψαλμικό ?πόλυτα στή ζωή του καί τήν ?ξοδό του ?πό α?τήν, ?ξεπλήρωσε τό κοινόν το? βίου χρέος καί κατέλιπε τήν ματαιότητα το? κόσμου γιά νά ?πολαύσει τήν ?φθαρτη δόξα το? ο?ρανο? καί νά ?ναπαυθε? ?πό τούς μόχθους καί τούς κόπους τ?ς πολυχρόνιας διακονίας του στήν ?κκλησία, διακονίας ?φιερωμένης στήν ?πηρεσία το? Θεο? καί τή σωτηρία το? ?νθρώπου.

Σήμανε σήμερα πένθιμα ? καμπάνα γιά νά ?ναγγείλει πώς πλέον ο? προσκυνητές α?το? το? μοναστηριο? μάταια θά ?ναζητο?ν τήν ?λαρή μορφή το? γέροντα στήν ?ραία πύλη, στό ψαλτήρι, ?νάμεσα στίς ε?κόνες τ?ν ?γίων α?το? το? ναο?, στήν πυριτιδαποθήκη, στήν τράπεζα, στά κλάουστρα, στά κελλαρικά, στά μεσοκούμια, στό δραγατοκάλυβο. Μάταια θά τόν ?ναζητο?ν στό Κόκκινο Μετόχι, στόν Σταυρωμένο, στόν Κορρέ, στό Βένι... Μάταια θά τόν ?ναζητο?ν ?νάμεσα στούς καρπούς στό περιβόλι του ? στά ε?οσμα ?νθη τ?ς α?λ?ς, ?φο? ?κε?νος, ? πατήρ ?νθιμος, μετετέθη στήν θριαμβεύουσα ?κκλησία το? Ο?ρανο?.

? πατήρ ?νθιμος, ? ?δελφός καί συλλειτουργός μας, ? ?γούμενος τ?ς ?ερ?ς καί Σεβασμίας καί ?στορικ?ς Μον?ς το? ?ρκαδίου, «? φίλος ?μ?ν» κοιμήθηκε (πρβλ. ?ωάν. ια΄, 11). Δέν μπορο?με ?κόμη νά τό πιστέψομε, ?ν καί κυκλώνομε τό σκήνωμά του α?τήν τήν ?ερή ?ρα τ?ς ?ξοδίου ?κολουθίας του. Μ?ς α?φνιδίασε ? ?ναχώρησή του, ?ν καί μ?ς ε?χε προετοιμάσει μέ τό δικό του τρόπο, ?διαίτερα τούς δύο τελευταίους μ?νες. Μέχρι χθές συνομιλούσαμε, «τήν γάρ χθές ?μέραν μεθ' ?μ?ν ?λάλει» κατά τόν ?μνωδό, «?λλ' ?φνω ?π?λθε α?τ? ? ?ρα το? θανάτου» καί σήμερα σιωπ?, α?τός ? λαλίστατος, καί μ?ς ?πιφορτίζει μέ τό θλιβερό καθ?κον, νά τόν προπέμπομε στήν α?ωνιότητα α?τήν τήν ?δυνηρή μέν γιά τό χωρισμό, ?λπιδοφόρα δέ γιά τήν συνάντησή μας ξανά στήν βασιλεία το? Θεο?, στιγμή.

?πό τό ?σπέρας τ?ς χθές ? ψυχή του βρίσκεται πιά στό ?λεος καί τήν κρίση το? Μεγάλου Θεο? καί Δημιουργο? καί Πλάστη μας, καί ?λοι ?με?ς λυπούμαστε γι' α?τόν τόν ?ποχωρισμό, ?λλά ?χι «καθ?ς κα? ο? λοιπο? ο? μ? ?χοντες ?λπ?δα» κατά τόν ?πόστολο (Θεσσαλ. Α΄ δ΄, 13), ?φο? πιστεύομε ?ρθόδοξα στήν ?νάσταση το? Χριστο? πού μ?ς παρέχει τή βεβαιότητα γιά τή δική μας προσωπική συνανάσταση.

Λυπούμαστε ?ς χοϊκοί ?νθρωποι, ?λλά τή λύπη μας μετριάζει μιά ο?ράνια ?νταύγεια πνευματικ?ς χαρ?ς ?πό τήν μεγάλη χάρη καί τήν ε?λογία πού το? ?πιδαψίλευσε ? Θεός, νά τόν καλέσει κοντά Του τήν ?μέρα τ?ς μνήμης το? ?γίου Διονυσίου, ?πισκόπου Α?γίνης, το? ?γίου τ?ς ?γάπης καί τ?ς συγγνώμης, τήν ε?κόνα το? ?ποίου ε?χε διαρκ?ς, καί καθόλου τυχα?α, κάτω ?πό τό μαξιλάρι του.

? πατήρ ?νθιμος ?βδομήντα χρόνια ?ταν μοναχός, μοναχός πού ?γωνιζόταν, μέ πρότυπα τούς ?σίους καί τούς παλαιούς πατέρες, νά προοδεύει πνευματικά μέσα στό φ?ς τ?ς δισχιλιετο?ς μοναστικ?ς παραδόσεως καί τ?ς ?ρθ?ς πίστεως, προσφέροντας τή μαρτυρία το? ?ρθοδόξου βιώματος. ? ?γιοτρόφος παράδοση τ?ν μοναστηρι?ν τ?ς Κρήτης, ? ε?λογημένη παράδοση καί ? μοναδική ?στορία α?το? το? μοναστηριο? καί α?το? το? ?ερο? τόπου, ?ταν ? πνευματική τροφή πού τόν ?νέθρεψε καί τόν ?νδρωσε. ?ταν τό ψωμί, τό νερό καί τό κρασί του, ? δική του κρασοψυχιά. ? παράδοση ?ταν α?τή πού τόν ?δεσε σέ μιά σχέση ?ρρηκτη, σεβάσμια, ?γαπητική, ?ερή καί πνευματική μέ τό ?ρκάδι, μιά σχέση ταύτισης μαζί του κυριολεκτικά. Διηγόταν πώς κάποτε ?πιστρέφοντας ?πό μιά Λειτουργία σέ ?να Μετόχι καί περνώντας ?πό τό χωριό του, τό ?δελε, τόν παρατήρησε κάποιος γιατί δέν περν? ?πό τό πατρικό του νά δε? τή μάνα του, γιά νά λάβει τήν ?πάντηση το? πατρός ?νθίμου: «?μένα, παιδί μου, πατέρας μου ε?ναι ? ?γιος Κωνσταντ?νος καί μητέρα μου ? ?γία ?λένη καί στό σπίτι τούς πρέπει νά γυρίσω τό συντομώτερο». ?ναζητο?με σήμερα α?τήν τήν μοναχική α?τοσυνειδησία.

?ληθινά α?σθανόμασθε πώς σ' ?λόκληρη τήν ?παρχία, σ' ?λόκληρη τή Μητρόπολή μας, σ' ?λόκληρη τήν Κρήτη καί ?κτός α?τ?ς, ?που ?γκαταβιο?ν ?πόδημα παιδιά της, ?ρκάδι καί ?νθιμος ταυτίζονται. Κι ?ν τό ?ρκάδι ε?ναι ? καρδιά το? τόπου α?το?, ? ?νθιμος ?ταν ? καρδιά α?τ?ς τ?ς καρδι?ς, ? ?νθρωπος πού ?διδε ζωή σ' α?τό τό παλαίφατο ?ργαστήριο τ?ν ?ρετ?ν, τό ?πο?ο ?λοκαυτώθηκε κάποτε γιά τήν ?γάπη τ?ς Πατρίδας καί γιά τήν ?λευθερία της.

?δ?, σ' α?τό τό μοναστήρι, σ' α?τό τό μετερίζι τ?ς πίστης καί τ?ς ?ρχοντι?ς, ?πτά δεκαετίες ?ζησε μέ ?νασχόληση «τήν ?νατένιση στήν α?ωνιότητα, τή χαρμολύπη, τό χαροποιό πένθος, τή μνήμη το? θανάτου, τήν προσμονή τ?ς ?κδημίας, τήν α?σθηση τ?ς ματαιότητας καί τ?ς παροδικότητας τ?ς παρούσας ζω?ς». ?δ?, ?φιερωμένος ?πό τή νεότητά του, προσπάθησε νά ζήσει μοναχικά, νά γίνει ?πως α?τούς πού ?γιναν μέ τήν ?σκησή τους «?ξιοι τ?ν μακαρισμ?ν, πού ?στρεφαν καί τήν ?λλη σιαγόνα, πού ?καναν μίλια δύο, πού δέν βαττολογο?σαν στήν προσευχή, πού ?κρυβαν τή νηστεία τους, πού δέ μεριμνο?σαν περί ?δεσμάτων καί ?νδυμάτων, πού γινόταν ?ς τά παιδία, πού πωλο?σαν τά ?πάρχοντα, πού ?φηναν ο?κίας καί ?δελφούς γιά νά γίνουν ο? ?σχατοι, ο? διάκονοι, ο? γρηγορο?ντες, ο? δεόμενοι, ο? βιαστές τ?ς βασιλείας».

?κε?νοι πού γνώριζαν καλά κάποιες ?σώτατες πτυχές τ?ς καρδι?ς το? ?είμνηστου ?γουμένου, ?σως κάπου, πίσω ?πό τά πρόσωπα ?σων ?ναφέραμε πιό πρίν, διακρίνουν καί τό δικό του πρόσωπο. Θά διακρίνουν τήν ?ρετή του, τήν πιστότητά του, τήν ταπείνωσή του, τήν φιλοξενία του, τήν φιλανθρωπία του, τήν μέχρις ?σχάτων προσφορά του. Θά διακρίνουν τήν ?γάπη, τήν ?κάματη ?ργατικότητα, τήν ?πομονή, τό πε?σμα καί τήν ?στείρευτη θέλησή του. Θά ?μολογήσουν πώς ?ταν α?στηρός, ?λλά πρ?τα στόν ?αυτό του καί ?πειτα καί στούς ?λλους. Θά ?ναλογισθο?ν πόσες φορές τόν ε?δαν νά χύνει τόν ?δρώτα τ?ς ε?θύνης καί νά καίγεται σάν τή λαμπάδα γιά νά διακονήσει τόν ε?αγγελισμό τους μέ ?ποδειγματική ?γία ?πλότητα. Θά θυμο?νται πόσες φορές σήκωσε γι' α?τούς τά χέρια του στόν ο?ρανό, σάν τά κλαδιά το? ?στορικο? κυπαρισσιο? τ?ς Μον?ς, ?στω καί λαβωμένα σάν κι ?κε?νο, πόσες φορές τά ?πλωσε γιά νά τούς μεταδώσει τή χάρη τ?ς ?φέσεως, γιά νά τούς μαλακώσει τίς θλίψεις τους, γιά νά τούς ?παλύνει τούς πόνους καί τίς δοκιμασίες τους, γιά νά τούς ?λεήσει ?φειδώλευτα, γιά νά τούς κοινωνήσει ?πό τό ?γιο Δισκοπότηρο Σ?μα καί Α?μα Χριστο? «ε?ς ?φεσιν ?μαρτι?ν κα? ε?ς ζω?ν α?ώνιον». Θά διακρίνουν πόσες φορές ?σκυψε καί ?φουγκράστηκε τούς βαρε?ς ?ναστεναγμούς τ?ς καρδι?ς τους, πόσες φορές ?νστάλαξε στίς θλιμμένες ψυχές τους τό βάλσαμο τ?ς παρηγορι?ς το? Παρακλήτου, πόσες φορές ?καμε τούς πόνους τους δικούς του πόνους καί τίς ?πιθυμίες τους α?τήματα τ?ν προσευχ?ν του.

Φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος, φίλεργος, φιλάγαθος, φιλόπατρις καί φιλότιμος. Α?τός ?ταν ? ?νθιμος το? ?ρκαδιο?, ? δικός μας ?νθιμος. Καί ?τσι θά παραμείνει στίς καρδιές μας.

Το?το ε?ναι τό μόνο σίγουρο. ?τι θά τόν ?ναζητο?με πολύ. ?τι θά τόν ?ναζητε? ? τόπος. Θά τόν ?ναζητε? ? Τοπική μας ?κκλησία, ? ?κκλησία τ?ς Κρήτης. Θά τόν ?ναζητο?ν ?σοι τόν συναναστρέφονταν καθημερινά, ο? κληρικοί μας καί ?λοι ο? ε?σεβε?ς ?νθρωποι. Ε?μαστε βέβαιοι γι' α?τό. Θά τόν ?ναζητε? τό μοναστήρι του, τά μετόχια του, ? ?δελφότητά του. ?κόμη καί α?τά τά χελιδόνια πού ?χουν φτιάξει τή φωλιά τούς ?δ? μέσα, στή μεσιανή καμάρα το? Καθολικο?, θά τόν ?ναζητήσουν τήν ?νοιξη πού θά ξαναέλθουν.

Καί ?λα α?τά, γιατί ? πατήρ ?νθιμος ?ταν ? χαρακτηριστικός τύπος το? Κρητικο? μοναχο?, ? ?φτιασίδωτος, ? ταπεινός, ? τραχύς καί ταυτόχρονα γλυκύς, ? ?εικίνητος, ? ε?προσήγορος καί προσηνής, ? ?πλούς καί ?δολος, ? ?ληθινός καί ?νυπόκριτος, ? ντόμπρος καί ε?λικρινής, μέ τά σταράτα λόγια, ? καλός φίλος καί συμπαραστάτης. Μέ μιά λέξη, ? ?νθρωπος τ?ς ?γάπης. Στό πρόσωπό του βλέπαμε νά συγκεφαλαιώνεται ?λη ? ?στορία καί ? παράδοση το? κρητικο? μοναχισμο?, ? παράδοση πού θέλει τό μοναχό νά θυσιάζεται γιά τό Θεό καί τήν ε?κόνα Του, τόν ?νθρωπο, ? παράδοση πού θέλει τό μοναχό νά τρέχει, νά ?γωνίζεται, νά ?γωνι?, νά σταυρώνεται ?πάνω στό σταυρό το? χρέους, νά ε?ναι μπροστάρης σέ ?,τι καλό καί ?φέλιμο, νά ε?ναι ?νθρωπος προσευχ?ς, ?λλά καί ?οκνης ?ργασίας. Προσωπικά ?μολογ? ?τι δέν ?χω γνωρίσει πιό φιλόπονο καί ?ργατικό μοναχό. Πρίν λίγο καιρό, ?νάμεσα σέ ?λλες παραγγελίες του, μο? ε?πε: «Δεσπότη μου, ?ταν θά πεθάνω θέλω νά μο? βάλεις στό μν?μα ?να σκαπέτι. ? ?γιος Κωνσταντ?νος μέ θέλει νά δουλεύω. ?δ?, στό μοναστήρι του, δέν ?λθα γιά νά κάθομαι».

?λήθεια, ?ν μπορο?σαν νά μιλήσουν το?τες ο? πέτρες, ο? καμάρες, το?τα τά στασίδια, ?ν ε?χαν φωνή το?τα τά ?ναλόγια, ?ν τά γράμματα τ?ν Μηναίων, τ?ς Παρακλητικ?ς, το? Τριωδίου, το? Πεντηκοσταρίου μπορο?σαν νά γίνουν φθόγγοι ?χηροί κι ?ν ε?χαμε κι ?με?ς τήν πνευματική μας ?κοή καλλιεργημένη, θά ?κούγαμε νά μ?ς λένε πόσο θά ?ναζητο?ν κι α?τά τόν ?νθιμο. Τόν ?νθρωπο τ?ς προσευχ?ς, τ?ς λατρείας το? Θεο?, τό λειτουργό. Νύχτα καί ?μέρα, δεκαετίες τώρα, χειμώνα - καλοκαίρι, μέ κρύο ? μέ ζέστη, το?τος ? Ναός δεχόταν τήν ε?εργετική του παρουσία, φωτιζόταν ?πό τό ?ναμμα τ?ν κανδηλι?ν τ?ς ε?λάβειάς του, ?κουε τά γράμματα τ?ν ?ερ?ν ?κολουθι?ν ?πό τό στόμα του καί ε?ωδίαζε ?πό τό λιβάνι το? θυμιατηρίου του.

? πατήρ ?νθιμος, πρέπει νά τό τονίσομε, ?ταν κατ' ?ξοχήν ?νθρωπος λειτουργικός, ?γαπο?σε τή Θεία Λειτουργία, τήν τέλεσε ?μέτρητες φορές σέ μοναστήρια καί ?νορίες, σέ παρεκκλήσια καί ?ξωκλήσια, σ' α?τόν ?δ? τό Ναό, ?λλά καί στό Ναό πού ο?κοδόμησε ? ε?γνωμοσύνη του στόν ?γιό του, τόν ?γιο ?νθιμο, τόν ?γιο πού ?διαιτέρως ?γαπο?σε μαζί μέ τούς ?γίους ?σαποστόλους Κωνσταντ?νο καί ?λένη.

? πατήρ ?νθιμος ?ταν ? κληρικός μέ τήν ?εροπρεπ? παρουσία, ? κληρικός το? ?ποίου ? καρδιά, ?πως μαρτυρο?ν ο? πάντες, ?ταν γεμάτη ?γάπη, κατανόηση καί στοργή. Ε?χε βαθειά πίστη στό Θεό, γι' α?τό καί δέ φοβόταν ο?τε καί τό θάνατο, ?πως μ?ς ε?πε μόλις προχθές ?πό τό κρεβάτι το? πόνου, δίνοντάς μας ?να μάθημα πίστεως καί ?λπίδος στό Θεό. Δέν τόν φοβόταν ?λλά παρακαλο?σε νά ?λθει «? καλή του ?ρα», ?πως ?λεγε. Γιατί ?λλωστε νά φοβ?ται τό θάνατο, ?φο? καί γι' α?τόν, ?πως καί γιά κάθε ?νθρωπο καί προπαντός γιά κάθε μοναχό, «τ? ζ?ν Χριστ?ς κα? τ? ?ποθανε?ν κ?ρδος» (Φιλιπ. α΄, 21); Γιατί νά φοβ?ται τό θάνατο ?φο? μιά ?λόκληρη ζωή πίστευε καί κήρυττε ?τι «Χριστ?ς ?γερθε?ς ?κ νεκρ?ν ?παρχ? τ?ν κεκοιμημ?νων ?γ?νετο».

? θάνατος ?σφαλ?ς καί δέν σημαίνει τό τέλος, τό φοβερό καί ?ξεπέραστο πού προκαλε? ?πελπισία, ?σχάτη ταπείνωση, συμφορά καί ?πόγνωση, ?λλά ε?ναι ?πνος, γενέθλια ?μέρα γιά τόν ο?ρανό. «Ο?κ ?στιν ο?ν, Κ?ριε, το?ς δο?λοις σου θ?νατος, ?κδημο?ντων ?μ?ν ?π? το? σ?ματος, κα? πρ?ς σ? τ?ν Θε?ν ?νδημο?ντων, ?λλ? μετ?στασις ?π? τ?ν λυπηροτ?ρων ?π? τ? χρηστ?τερα κα? θυμηδ?στερα, κα? ?ν?παυσις κα? χαρ?», ?πως λέμε σέ μιά ?πό τίς ε?χές τ?ς Γονυκλισίας. ? δύναμη το? θανάτου νικήθηκε καί πατήθηκε μέ τό θάνατο το? νικητ? Χριστο?, το? ?ρχηγο? τ?ν μοναχ?ν, το? Νυμφίου τ?ν ψυχ?ν τους. Καί α?τό ? γέροντας τό γνώριζε καλά, πολύ καλά, καί ε?χε βαθιά μέσα του τήν ?ν Χριστ? ?ποκαραδοκία τ?ς α?ωνιότητας ?πό τότε πού ?ναγεννήθηκε μέ τό δεύτερο βάπτισμα, τήν μοναχική του κουρά.

? πατήρ ?νθιμος ?ργάστηκε ?ποδειγματικά ?που κι ?ν το? ζήτησε ? ?κκλησία. ?γόγγυστα σήκωσε τό σταυρό τ?ς μαρτυρικ?ς ?ερωσύνης του. ?θόρυβα, καί προπάντων ταπεινά, διακόνησε σέ πολλές ?νορίες καί προσέφερε ?ργο πού μόνο ? Θεός καί ?σως καί λίγοι ?νθρωποι γνωρίζουν, ?φο?, ?ς σωστός μοναχός, ?ς ?ληθινός καί γνήσιος καλόγηρος, φρόντιζε ?πιμελ?ς νά ?νεργε? «?ν τ? κρυπτ?» γιά νά το? ?ποδώσει ? Πατήρ ? ο?ράνιος «?ν τ? φανερ?» (πρβλ. Ματθ. ς΄, 6). Γιά νά το? πε? στή μεγάλη συνάντησή τους τό «ε?, δο?λε ?γαθ? κα? πιστ?! ... ε?σελθε ε?ς τ?ν χαρ?ν το? κυρ?ου σου» (Ματθ. κε΄, 21), ?φο? ?ποδείχθηκε πιστός στή διαφύλαξη τ?ς παρακαταθήκης τ?ς ?ερωσύνης του. Κι ?ν ?μως ?κε?νος ?πιμελ?ς ?κρυβε ?σα ?κανε, ?σα μοχθο?σε ?πέρ τ?ς ?κκλησίας, ?κείνη ? φιλόστοργη Μητέρα πού γνωρίζει καλά πότε πρέπει νά τιμήσει καί νά ?παινέσει τά φίλεργα παιδιά της, ?κρινε ?τι ?πρεπε νά το? ?πιδαψιλεύσει τήν ε?αρέσκειά της. Καί ?τσι, ?χι μοναχός ?πλούς ? ?ερομόναχος, ?λλά ?γούμενος ?γινε α?τ?ς τ?ς Μον?ς ε?ς διαδοχήν σπουδαίων ?γουμένων, ?πως ? Γαβριήλ Μαρινάκης καί ? γέροντάς του Διονύσιος Ψαρουδάκης, τόν ?πο?ο ?θαύμαζε καί ?περαγαπο?σε καί στό κελλί το? ?ποίου ?ζησε ?ως τέλους.

?λλά καί ? Α?το? Θειοτάτη Παναγιότης, ? Πατριάρχης μας κ.κ. Βαρθολομα?ος, το? ?πένειμε τό ?φφίκιο το? ?ρχιμανδρίτου το? Ο?κουμενικο? Θρόνου, ?πιβραβεύοντας τό ?θος καί τήν μεγάλη του προσφορά. Καί σήμερα συμμετέχει προσευχητικά ?πό τή Μητέρα ?κκλησία μετά τήν ?φειλετική ?πό μέρους μας ?ναγγελία τ?ς ?κδημίας το? γέροντα. Καί μ?ς ?νέθεσε τήν ?ψηλή ?κπροσώπησή Του καί τόν ?κ μέρους Του ?ποχαιρετισμό.

?να τελευτα?ο σημε?ο, πού μέ δυό λέξεις μόνο ?πιθυμο?με νά ?ναφέρομε, ?ταν ? ?ρετή τ?ς ε?γνωμοσύνης του σέ ?λους τούς παλιούς γεροντάδες, τούς συμμοναστές του καί ?διαίτερα στόν μακαριστό προκάτοχό μας ?θανάσιο, τόν ?πο?ο ?ως τέλους ?πηρέτησε ?γόγγυστα καί τό ?νομά του ?ως τέλους πρόφερε μέ βαθύτατο σεβασμό.  

Πολυσέβαστε καί πολυφίλητε γέροντα,

Μέ τήν μακαρία ?λπίδα τ?ς ?ναστάσεως σέ προπέμπομε σήμερα μέ τήν προσευχή μας στό ?ρκάδι το? Ο?ρανο?, στό ?ρκάδι τ?ς ?πάνω Κρήτης, ?κε? πού σέ ?ποδέχεται ? Χαρά καί ? Ζωή τ?ς ζω?ς σου, ? ?γούμενος τ?ν ?γουμένων, ? Δεσπότης μας Χριστός, γιά νά σέ καταστήσει λειτουργόν το? ο?ρανίου θυσιαστηρίου Του «?σπερ ?π? γ?ς».

Ο? ?νθρωποι πού σέ ?γάπησαν καί τούς ε?εργέτησες πολλαπλά, ο? ?μέτρητοι προσκυνητές α?τ?ς τ?ς Μον?ς, ο? συμμοναστές σου καί ο? συμπρεσβύτεροι ?δελφοί, ο? ?νθρωποι πού ?ργάζονται γιά τή Μονή, σο? ?ποδίδομε μέ βαθειά τιμή καί συγκίνηση τόν τελευτα?ο ?σπασμό, σο? φιλο?με γιά ?στατη φορά τό χέρι. Σέ ?γκαλιάζει ? ?γάπη καί ? ε?γνωμοσύνη ?λων μας, ?διαίτερα ?σων ε?λογήθηκαν, ?σων ?γιάσθηκαν, ?σων ?λεήθηκαν, ?σων βαπτίσθηκαν, ?σων στεφανώθηκαν, ?σων μετάλαβαν ?πό ?σένα, ?σων ο? παλάμες γέμισαν ?πό τό ?ντίδωρο τ?ς ?γάπης τ?ς ?γίας διακονίας σου, ?σων χόρτασαν ?πό τούς σεβεντούκους το? φούρνου σου, ?σων ε?εργετήθηκαν πολυειδ?ς ?πό σένα, ?νεξάρτητα ?ν τό ?ναγνώρισαν ? ?ν μετά τήν ε?εργεσία λησμόνησαν τόν ε?εργέτη. Σέ ?γκαλιάζει πρώτιστα ? ε?γνωμοσύνη τ?ν καλ?ν σου συγγεν?ν, τ?ν ?δελφ?ν καί ?νιψι?ν σου, πού γι' α?τούς ?σουν ?ληθινά πατέρας καί δάσκαλος.

Σήμερα, λοιπόν, γέροντα, ?λοι μας συναχθήκαμε ?δ? στό Μοναστήρι σου, στό ?ρκάδι σου καί ?ρκάδι μας, στό ?ρκάδι τ?ς Κρήτης καί τ?ς ?λλάδας, στό ?ρκάδι τ?ς Ο?κουμένης, στό ?ρκάδι τ?ς καρδι?ς μας, γιά νά δώσομε καί νά λάβομε συγγνώμη, γιά νά σο? δώσομε ?σπασμό καί νά μ?ς δώσεις ε?λογία, μιά πού προσωρινά ?ποχωριζόμαστε.

Σέ ε?χαριστο?με γιά ?,τι ?καμες, γιά ?,τι προσέφερες στήν ?κκλησία, σέ ε?γνωμονο?με. Καί σέ παρακαλο?με γιά τελευταία φορά, μέ τή βεβαιότητα πού ?χομε ?τι ?πέκτησες παρρησία στό Θεό, νά πρεσβεύεις γιά μ?ς, νά ε?λογε?ς τό μοναστήρι καί τόν τόπο μας, πού πολύ τόν ?γάπησες καί πολύ σέ ?γάπησε, νά προσεύχεσαι νά δώσει ? Θεός νά ?νθίσει ξανά τό ?ρκάδι σου καί ?ρκάδι μας, νά ?ποκτήσει καί νέους μοναχούς πού θά ζο?ν μέ τό παράδειγμά σου, πού θά ?γωνίζονται νά κρατήσουν τό μοναστήρι φάρο πνευματικό, φυλάκιο ?ρθόδοξης πίστης καί ζω?ς.

Νά προσεύχεσαι νά ?ποκτήσει τό ?ρκάδι μοναχούς πού θά ?νάβουν τό κανδήλι το? Χριστο?, το? ?γίου Κωνσταντίνου, τ?ν τελειωθέντων ?ρώων τ?ς ?ρκαδικ?ς ?θελοθυσίας καί το? τάφου σου, καί θά μνημονεύουν το? ?νόματος καί τ?ς ?ναστροφ?ς σου.

Μ' α?τούς τούς πενιχρούς λόγους, πού ?ποτελο?ν μικρή ?κφραση τ?ς καθολικ?ς καί τ?ς προσωπικ?ς μας ?ναγνώρισης γιά τήν τετιμημένη διακονία σου στήν ?κκλησία, σέ ?ποχαιρετο?με μέ τήν προσδοκία τ?ς κοιν?ς ?ναστάσεως καί μέ τήν ?λπίδα τ?ς νέας συνάντησής μας «?ν τ? ?νεσπέρ? ?μέρ? τ?ς Βασιλείας το? Θεο?».

Α?ωνία σου ? μνήμη, ?γιε Καθηγούμενε, Πατέρα, ?δελφέ καί Φίλε ?νθιμε.

Καλά Χριστούγεννα, Γέροντα, στήν Βηθλεέμ το? Ο?ρανο?.

?πό τήν ?ερά Μητρόπολη Ρεθύμνης καί Α?λοποτάμου».

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News