Ο Ερίκ Αμπιντάλ έπαιξε χθες το τελευταίο παιχνίδι του ως ποδοσφαιριστής. Αύριο (19/12) θα ανακοινώσει και τυπικά σε συνέντευξη Τύπου το τέλος της μεγάλης καριέρας του. Οι φίλοι του Ολυμπιακού θα πρέπει να νιώθουν περήφανοι που ο Γάλλος ολοκλήρωσε τον κύκλο του ως παίκτης φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα. Όταν είχε ανακοινωθεί το καλοκαίρι η απόκτηση του Ερίκ, είχα γράψει ότι η ζωή έδωσε στον Αμπιντάλ μια καινούργια ευκαιρία. Και αυτός με τη σειρά του, έδωσε στο ποδόσφαιρο ένα πραγματικό θαύμα. Ένα θαύμα που το κοινό του "Καραϊσκάκης" είχε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά. Αυτό είναι τύχη και προνόμιο. Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν.
Ο Ερίκ Αμπιντάλ γεννήθηκε πριν 35 χρόνια στο Σαν Ζενί Λαβάλ, μια μικρή πόλη στα περίχωρα της Λυών. Γιός ενός διαιτολόγου και μιας νοσοκόμας που μετανάστευσαν στη Γαλλία από την Μαρτινίκα, έμαθε από μικρός να σέβεται την εργασία και τον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση. Όταν ακόμα βρισκόταν στην εφηβεία, του κόλλησαν το παρατσούκλι που τον συντροφεύει μέχρι και σήμερα: ο "Κενυάτης". Επειδή ήταν ψιλόλιγνος και πολύ γρήγορος, θύμιζε τους δρομείς από την Κένυα. Τον ίδιο, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε στη Γαλλία και δεν υπήρξε μετανάστης, πάντα τον χαρακτήριζε η ταπεινότητα. "Αν δεν είχα εργαστεί όσο περισσότερο μπορούσα, όταν ήμουν μικρός, δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν σήμερα. Το πιο πιθανό είναι να ζούσα ακόμα στη γειτονιά που γεννήθηκα, δουλεύοντας σαν μεροκαματιάρης ή κάτι παρόμοιο".
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ερίκ ένιωθε πάντοτε έναν πηγαίο σεβασμό για όλους τους εργάτες. Όταν έβλεπε για παράδειγμα, έναν μπογιατζή στο δρόμο, έλεγε "αυτός που βάφει τους τοίχους θα μπορούσα να είμαι εγώ". Είχε δηλώσει παλαιότερα σε μια συνέντευξή του: "Έχω εργαστεί για πολλά χρόνια. Εμένα κανείς δεν μπορεί να μου μάθει τίποτα για τις γυψοσανίδες και τα πατώματα, έβγαζα το ψωμί μου τοποθετώντας μοκέτες και κάνοντας μερεμέτια όπου έβρισκα. Έχοντας περάσει λοιπόν από εκεί, δεν ξεχνώ ποτέ ότι το ποδόσφαιρο μού άνοιξε την πόρτα σε μια ζωή που δεν είχα μπορέσει ποτέ ούτε καν να ονειρευτώ"...
