Η επίσπευση των διαδικασιών εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας στην παρούσα Βουλή έχει προκαλέσει ένα χείμαρρο ισχυρισμών, ενστάσεων και αντενστάσεων, επιφωνημάτων και ύβρεων. Ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας δικαιούται να απορεί.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Παραδεκτά πήρε και ανακοίνωσε η κυβέρνηση τη σχετική απόφαση. Το Σύνταγμα προβλέπει ότι συγκαλείται η Βουλή σε ειδική συνεδρίαση ένα τουλάχιστον μήνα πριν λήξει η θητεία του σημερινού (του εκάστοτε) προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Κάρολος Παπούλιας ορκίστηκε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας για τη δεύτερη θητεία του τη 12η Μαρτίου 2010. Η έναρξη της παρούσας διαδικασίας κατά ένα περίπου μήνα νωρίτερα από την τελευταία προθεσμία δεν είναι αντισυνταγματική, ούτε δημιουργεί πρόβλημα πολιτικής δεοντολογίας. Το αν οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις αιφνιδιάστηκαν, αυτό δε συνιστά κώλυμα των διαδικασιών.
Απαράδεκτα συνδέεται η σχετική πρωτοβουλία με τη διακηρυγμένη από την ίδια την κυβέρνηση πρόθεσή της να μη διεξαχθούν εκλογές στο εγγύς μέλλον. Ο θεσμός του προέδρου της Δημοκρατίας συμβολίζει και συμβάλλει στην ενότητα του έθνους και τη θεσμική εκπροσώπηση του λαού μας στη διεθνή κοινότητα. Οι εθνικές εκλογές καταγράφουν τις διαφορετικές γνώμες, ιδέες και αποφάσεις του ελληνικού λαού για το πώς θέλει να κυβερνηθεί.
Παραδεκτά τεκμηριώνουν κόμματα, φορείς και άλλα πρόσωπα την άρνησή τους να συμπράξουν στην παρούσα διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, στην πεποίθησή τους ότι είναι αναγκαία η επίσπευση διεξαγωγής των εθνικών εκλογών, για την ανάδειξη μιας νέας κυβέρνησης, που θα ακολουθήσει μια ριζοσπαστικά άλλη πολιτική. Παρόμοια άποψη έχει διατυπώσει στο παρελθόν (Αύγουστος 2009) πολιτικός αρχηγός της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ουδείς είχε αντιλέξει.
Απαράδεκτα απορρίπτουν την πρόταση των κυβερνητικών κομμάτων να είναι ο Σταύρος Δήμας ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τη δικαιολογία ότι πρόκειται για κομματικό υποψήφιο. Το ίδιο το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής προβλέπουν ότι οι σχετικές προτάσεις γίνονται μόνο από τις κοινοβουλευτικές ομάδες και, κάτω από προϋποθέσεις, από την αναγνωρισμένη ομάδα των ανεξάρτητων. Άλλωστε όλοι οι πρόεδροι Δημοκρατίας της Μεταπολίτευσης, με εξαίρεση τον Αρεοπαγίτη Χρήστο Σαρτζετάκη, ήταν πολιτικά πρόσωπα. Ουδείς εξ αυτών κατηγορήθηκε ότι ευνόησε το κόμμα της προέλευσής του ή τις ιδιαίτερες πολιτικές του προτιμήσεις.
Παραδεκτά ενδιαφερόμαστε για τις αντιδράσεις των άλλων κυβερνήσεων. Ειδικά εκείνων στις οποίες έχουμε λειτουργική αναφορά ή μας συνδέουν εταιρικοί ή συμμαχικοί δεσμοί. Παραδεκτά ρουφάμε τις εκτιμήσεις του ξένου Τύπου. Έχει το τεκμήριο ανεξαρτησίας έναντι των εσωτερικών δρώμενων. Και μπορεί η ανάγνωσή του να συμβάλει στην κατανόηση της συμπεριφοράς ξένων κυβερνήσεων και λαών. Και, τέλος, παραδεκτά παρακολουθούμε με αγωνία τις αντιδράσεις της "Αγοράς". Ειδικά εκείνες και εκείνης που διαμορφώνουν τους όρους και τις προϋποθέσεις του μελλοντικού δανεισμού της χώρας. Δάνεια πήραμε και δάνεια θα παίρνουμε. Αναγκαστικά.
Ας αρχίσουμε από το τέλος. Είναι απαράδεκτος ο εντυπωσιασμός μας από την κατρακύλα του ελληνικού χρηματιστηρίου. Για μια σειρά λόγους. Ο σπουδαιότερος. Ελάχιστη σχέση έχει το Χρηματιστήριο της Αθήνας με την πραγματική-παραγωγική οικονομία. Λείπουν οι αληθινοί επενδυτές. Περισσεύουν οι ευκαιριακοί κερδοσκόποι. Το εγχώριο χρηματιστήριο γεννήθηκε «εν αμαρτίαις». Ωρίμασε, παχύνθηκε και «φούσκωσε» «εν αμαρτίαις». Και παραμένει «ακόλαστο». Δηλαδή και ατιμώρητο.
Από την άλλη, η αναμφισβήτητα δύσκολη πορεία της χώρας δεν μπορεί να χαραχθεί στο μέσο ανταλλαγής συνθημάτων και πομπωδών δηλώσεων. Αν είναι να φτάσουμε στις εθνικές εκλογές, τότε όλοι πρέπει να καταθέσουν συγκεκριμένες και ουσιαστικές προτάσεις. Είναι σχεδόν δεδομένη η παράταση του μνημονίου μέχρι τέλος Φεβρουαρίου. Μνημονιακοί και μη, πρέπει να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό την επόμενη ημέρα. Τα «Ζάππεια» ένα, δύο, τρία κ.λπ. και η διαγραφή ελλειμμάτων και χρέους «σε δεκαοκτώ μήνες» δεν πρόκειται να συγχωρηθούν ξανά. Ούτε όμως και οι ανιστόρητες και σουρεαλιστικές προτροπές να «σκίσουμε τα μνημόνια» και τις άλλες διεθνείς μας δεσμεύσεις.
Δυστυχώς για μερικούς και ευτυχώς για όλους μας, η Ελλάδα και ο ελληνισμός δεν ήταν και δεν είναι ποτέ μόνος του στον κόσμο και στη διεθνή κοινότητα.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο "Πρώτο Θέμα" της Κυριακής.
