Μπορεί ο Ελληνικός Στρατός να μη βρίσκεται σήμερα χαμένος στην απεραντοσύνη της Μικράς Ασίας και η χώρα να μη βρίσκεται μπλεγμένη σε ολοκληρωτικό και ατέρμονα πόλεμο με την Τουρκία, όπως το Νοέμβριο του 1920, όταν, αντίθετα με κάθε λογική, στήθηκαν κάλπες την πιο σκληρή πολεμική περίοδο.
Του Δημήτρη Καρατζάνη*
Βρίσκεται όμως απέναντι σε σειρά προβλημάτων, οικονομικών, κοινωνικών, διαρθρωτικών κ.λπ., που αθροιζόμενα συνθέτουν μια κατάσταση κάθε άλλο παρά καλύτερη από εκείνη του 1920.
Τότε η χώρα παραδόθηκε στον κομματισμό και τη μικροπολιτική, παραβλέποντας με εγκληματική ανευθυνότητα τα συμφέροντα του Ελληνισμού. Η κυβέρνηση που βγήκε από τις εκλογές εκείνες, όχι μόνο δεν εφάρμοσε, ούτε κατά κεραία, όσα είχε υποσχεθεί, αλλά υπερακόντισε σε μαξιμαλισμό την πολιτική των προκατόχων της. Έτσι βαθιά διαιρεμένη, απομονωμένη, και στραγγαλισμένη οικονομικά από τους ίδιους τους συμμάχους της οδηγήθηκε όχι απλώς σε ήττα, αλλά σε ολική καταστροφή. Στο ξερίζωμα του Ελληνισμού από τις προαιώνιες κοιτίδες του. Ταυτόχρονα σημειώθηκε και ιστορική ανατροπή της στρατηγικής ισορροπίας με την Τουρκία, και από τότε με συγκεκαλυμμένο ή με σκαιό τρόπο μάς εκβιάζει σε όλα τα μεγάλα διμερή προβλήματα (Κύπρος, υδρογονάνθρακες, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα κ.λπ.).
Φοβούμαστε ότι το σημερινό πολιτικό τοπίο παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την τότε κατάσταση. Ο διχασμός, η απομόνωση, η προφανής διάθεση πολλών από την Ε.Ε. να εκδιώξουν από τους κόλπους της το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, όπως θεωρείται η χώρα μας, είναι κίνδυνοι όχι μόνο υπαρκτοί, αλλά και ορατοί. Για εκείνους βεβαίως που δεν θολώνει την όρασή τους το προσωπικό ή το κομματικό συμφέρον.
Και ενώ ελλοχεύουν αυτοί οι κίνδυνοι για τον τόπο, εμείς ετοιμαζόμαστε να παίξουμε το μέλλον μας στα ζάρια, με μόνο όπλο την απειλή πως, αν οι εταίροι μας δε δεχτούν τις προτάσεις μας, θα καταφύγουμε σε «ολοκαύτωμα», που θα παρασύρει και την Ευρώπη.
Επιπολαιότητα, άγνοια κινδύνου, μωροφιλοδοξίες, μέθη εξουσίας ή όλα μαζί, είναι δύσκολο να αποφανθούμε. Πέρα όμως από το γεγονός ότι όποιος έχει συναναστραφεί στοιχειωδώς τους Ευρωπαίους ξέρει καλά ότι αυτός είναι ο πιο ακατάλληλος τρόπος για την προσέγγισή τους, η ιστορία και η ζωή άλλα διδάσκουν. Ότι δηλαδή σήμερα οι χώρες δεν προχωρούν με ολοκαυτώματα, αλλά με συναίνεση, με μετριοπάθεια, με συνεργασία, με σχεδίαση και με σκληρή δουλειά.
Παρά τα παθήματά μας, αυτό δεν το έχουμε αντιληφθεί και προχωρούμε «αγέρωχοι και ωραίοι», ως συνήθως, προς τον γκρεμό, αδιαφορώντας για το «λογαριασμό» που θα μας έρθει σε λίγο και που δε θα τον πληρώσουν οι «τσαμπουκάδες τιμονιέρηδες», αλλά, όπως γίνεται πάντα, ο απλός λαός.
* Ο Δημήτρης Καρατζάνης είναι πρώην πρόεδρος του Δημ. Συμβουλίου Ηρακλείου, ταξίαρχος ε.α. και συγγραφέας.
