Η ΚΕ του ΚΚΕ με θλίψη ανακοινώνει το θάνατο της παλαίμαχης κομμουνίστριας Δέσποινας Βενετσανοπούλου, που έφυγε σήμερα από τη ζωή.
Και αναφέρει:
«Η σ/σσα Δέσποινα γεννήθηκε το 1918 στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας και ήρθε στην Ελλάδα πολύ μικρή, με την πρώτη ανταλλαγή πληθυσμών τη δεκαετία του 1920. Στην Ελλάδα έβγαλε το Δημοτικό και από πολύ μικρή -11 χρονών- βγήκε στη βιοπάλη, δουλεύοντας στα κλωστοϋφαντουργεία της περιοχής της Νέας Ιωνίας για 25 χρόνια, με αρκετές διακοπές λόγω φυλακής και εξορίας (Γουδή, φυλακές Αβέρωφ, Γιούρα, φυλακές της Πάτρας, της Αλικαρνασσού στην Κρήτη). Όπως έλεγε: Ό,τι έμαθε, το έμαθε στο σχολείο της φυλακής και της εξορίας.
Διάλεξε το δρόμο του αγώνα και τον ακολούθησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής της. Οργανώθηκε στις γραμμές της «Λεύτερης Νέας», που καθοδηγούσε η Ηλέκτρα Αποστόλου, η οποία συγχωνεύθηκε με την ΕΠΟΝ, και συμμετείχε στις προσπάθειες για να εξαπλωθεί το ΕΕΑΜ στα εργοστάσια της περιοχής Νέας Ιωνίας, του Ηρακλείου και της Ν. Φιλαδέλφειας.
Ήταν ανάμεσα στους επικεφαλής που ηγήθηκαν της πορείας των εργατών και εργατριών της περιοχής για το συλλαλητήριο ενάντια στην επιστράτευση.
Εντάχθηκε στο Κόμμα την περίοδο της Συμφωνίας της Βάρκιζας και ήταν εκλεγμένη αντιπρόσωπος στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ, όπου γνώρισε τον πρώτο της άντρα Ορέστη Μακρίδη, ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο σε θάνατο και εκτελέστηκε στο Γουδί, ενώ εκείνη βρισκόταν στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1952 βγήκε από τις φυλακές Αβέρωφ και έπιασε και πάλι δουλειά στα εργοστάσια στη Νέα Ιωνία και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Σωματείου των Κλωστοϋφαντουργών, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος για 15 χρόνια.
Το 1955 εκλέχτηκε δημοτική σύμβουλος στη Νέα Ιωνία. Ήταν η πρώτη γυναίκα δημοτική σύμβουλος στην περιοχή.
Το 1956 συμμετείχε στην αντιπροσωπεία των γυναικών που πήγαν στη Σοβιετική Ένωση μετά από πρόσκληση των σοβιετικών γυναικών. Ήταν η μοναδική εργάτρια στην αντιπροσωπεία, η οποία αποτελούνταν από τις Μαρία Σβώλου, Ρόζα Ιμβριώτη, Βάσω Θανασέκου, Μαρία Σωτηρίου, Καρπουζέλη, Μαλούχου, Σκλαβούνου.
Το 1959 παντρεύτηκε με τον Βενετσάνη Βενετσανόπουλο. Με τη Χούντα του 1967 συνελήφθησαν και οι δυο, εξορίστηκαν και τους πήγαν στη Γυάρο, όπου η σ/σσα Δέσποινα παρέμεινε για 4 χρόνια.
Με τη μεταπολίτευση η σ/σσα Δέσποινα συμμετέχει ενεργά στην οικοδόμηση των οργανώσεων του ΚΚΕ στην περιοχή της Νέας Ιωνίας, αλλά και στην ανασυγκρότηση του Σωματείου των Κλωστοϋφαντουργών.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα βγήκε στη σύνταξη και δούλεψε για την επανασύσταση Σωματείου των Συνταξιούχων. Στις πρώτες δημοτικές εκλογές μετά τη μεταπολίτευση εκλέχτηκε και πάλι δημοτική σύμβουλος -για μια εικοσαετία διετέλεσε δημοτική σύμβουλος- με συμβολή στη δημιουργία των 4 ΚΑΠΗ στη Νέα Ιωνία. Εκείνη την περίοδο ήταν στη Διοίκηση της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων, που οργάνωσε το Πρώτο Πανελλήνιο Συνέδριο των Συνταξιούχων.
Η σ/σσα Δέσποινα ανταποκρίθηκε σε όλα τα καθήκοντα που τις ανέθετε το Κόμμα, με πίστη στα ιδανικά του Κόμματος, γιατί όπως είχε πει σε μια ομιλία της «άμα παρατάς τη δράση κλουβιαίνει το μυαλό».
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους της σ/σσας Δέσποινας Βενετσανοπούλου».
