Την Κυριακή 30 Νοεμβρίου, στο κινηματοθέατρο REX του Αγίου Νικολάου, έγινε μια εκδήλωση με αφορμή την σημερινή μέρα, την Παγκόσμια ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης, πλούσια σε χορευτικά και θεατρικά δρώμενα αλλά κυρίως σε συναισθήματα, διαβάστηκε μια επιστολή από της μαμάδες του ειδικού σχολείου Αγίου Νικολάου.
Σας την μεταφέρω με την ελπίδα να την διαβάσετε και κυρίως να τις ακούσετε. Κυρίως με την ακοή της ψυχής…
«Εδώ και 22 χρόνια έχει καθιερωθεί η 3η Δεκεμβρίου ως η παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία, βάση του ψηφίσματος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών να έχουν τα ΑΜΕΑ τα ίδια δικαιώματα στη ζωή με τους υπόλοιπους ανθρώπους .
Εμείς οι γονείς των παιδιών με ιδιαιτερότητες ,δεν χαιρόμαστε ιδιαίτερα με τούτη την Παγκόσμια ημέρα. Θεωρούμαι πως είναι περισσότερο έθιμο, για τους τύπους και όχι για την ουσία μια που 22 χρόνια μετά πολεμάμε ακόμα για τα αυτονόητα. Την ίση μεταχείριση.
Αναρωτηθήκατε ποτέ τι πιθανότητες έχετε εσείς, το παιδί σας ή κάποιο μέλος της οικογένειας σας να γίνει ΑΜΕΑ; Δυστυχώς πολλές!!! Συμβαίνει χωρίς να μας ρωτήσει. Χωρίς διακρίσεις, Χτυπά ανελέητα σε όλες τις ηλικίες. Από τα νεογνά , όπως μετά από ένα δύσκολο τοκετό , πολύ πρόωρα παιδιά που φέρουν γενετικές ανωμαλίες αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες μετά από ατυχήματα, ύστερα από κάποιες αρρώστιες.
Το να πάθεις λοιπόν μια μορφή αναπηρίας στη διάρκεια της ζωής σου είναι μια μεγάλη πιθανότητα. Και ας λέμε "Θεός φυλάξει" στο άκουσμα της. Αυτή είναι η πραγματικότητα, να συμβεί σε μας, στα παιδιά μας στην οικογένεια μας ή έστω σε κάποιο γνωστό μας.
Πως γίνεται το 10% του πληθυσμού να έχει κάποια μορφή αναπηρίας και να χρειαζόμαστε νόμους
και κυβερνήσεις να μας υπενθυμίζουν πως είναι μέρος του συνόλου και όχι του κάτοικοι άλλου πλανήτη, με ανύπαρκτες ανάγκες και δικαιώματα;
Το άλλο κωμικό-τραγικό είναι πως κάποιοι θυμούνται τα άτομα με αναπηρία μια φορά το χρόνο. Αυτό και αν είναι παράδοξο. Πως είναι δυνατόν να θυμάσαι ότι στις 3 Δεκεμβρίου δεν πρέπει να κλείνεις τις ράμπες των ΑΜΕΑ, να μην παρκάρεις παράνομα στις θέσεις τους, να μην κοιτάς με οίκτο και με λύπηση ένα κωφάλαλο ;
Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι και απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη, η ζωή μας μπορεί να ν΄ανατραπεί! Κανείς σε τούτο τον κόσμο, δεν έχει εγγύηση, εφόρου ζωής σωματικής και πνευματικής ακεραιότητας. Και πόσο μάλλον όταν στη Χώρα μας έχουμε και το θλιβερό ρεκόρ των ατυχημάτων !!
Ρωτήσαμε μητέρες ΑΜΕΑ για το τι είναι η αναπηρία. Μας είπαν πως είναι ένας καθημερινός αγώνας. Δεν μπορείς να αποδεχτείς ποτέ πως έτυχε στο δικό σου παιδί. Σφίγγεις τα δόντια και προσπαθείς να προχωρήσεις . Αγωνίζεσαι , κουράζεσαι , λυγίζεις αλλά δεν το βάζεις κάτω. Νιώθεις ένοχα .Πολεμάς μ΄ότι όπλα έχεις. Κάνεις τεράστια υπομονή , κουράγιο και επιμένεις να το μάθεις έστω τα βασικά. Να σταθεί , να χαρεί , να γελάσει. Όλα όσα για τις άλλες μανάδες είναι δεδομένα εσύ καταβάλλεις τιτάνια προσπάθεια για να τα πετύχεις. Αγώνας.. Ένας συνεχής και παρατεταμένος αγώνας που διαρκεί χρόνια και χρόνια και πολλές φορές μια ολόκληρη ζωή .
Το δυσκολότερο όμως είναι που πρέπει να παλεύεις για τα αυτονόητα , για την ένταξη τους , τη συμμετοχή τους στη κοινωνία ακόμα και για τα βασικά τους δικαιώματα όπως την εκπαίδευση.
Διαπιστώνουμε με λύπη πως υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας μια έλλειψη παιδείας. Φόβος, ρατσισμός, αδιαφορία.
Σήμερα , θα θέλαμε να περάσουμε αυτό το μήνυμα στην κάθε τυχερή μανούλα: Η αναπηρία δεν είναι μεταδοτική. Αφήστε να παίζουν τα παιδιά σας άφοβα με τη "Μαρία ". Ναι, αυτό το κοριτσάκι με το χαρακτηριστικό αστείο προσωπάκι. Δεν θα πάθουν τίποτα τα παιδιά σας. Ούτε εάν συνυπάρχει ο Στέλιος με τα ροδάκια στην κανονική τάξη, δεν θα ρίξει το επίπεδο. Το πιο πολύ να τους διδάξει σεβασμό, αποδοχή της διαφορετικότητας, ενσυναίσθηση. Να τα κάνει πιο εφευρετικά στο να σκαρφιστούν τρόπους να παίξουν με τον Αλέκο που δεν ακούει, τον Πέτρο με την τετραπληγία και την Χριστίνα με αυτισμό που δεν μιλάει και ας έχει τόσα να πει σε όποιο βρει τον τρόπο να την πλησιάσει αληθινά.
Μάθετε στα παιδιά σας ότι το διαφορετικό δεν είναι κατ΄ ανάγκη απορριπτέο. Μάθετε στα παιδιά σας την ανοχή, την αγάπη. Μάθετε στα παιδιά σας να είναι άνθρωποι!
Η καθημερινότητα των ΑΜΕΑ παραμένει πολύ δύσκολη . Οι διακρίσεις ,οι φραγμοί και τα δημοκρατικά ελλείμματα σε βάρος των ΑΜΕΑ αποτελούν την καθημερινή τους πραγματικότητα .
Δεν είναι επιλογή να΄σαι άτομο με ειδικές ανάγκες. Το να διευκολύνεις όμως ή να δυσκολεύεις
τη ζωή ενός τέτοιου ατόμου είναι !!!
Για μας τους γονείς των παιδιών με ιδιαιτερότητες η σημερινή ημέρα είναι ευκαιρία υπενθύμισης,
Απολογισμού, περίσκεψης για το τι έχει γίνει μέχρι τώρα τι δεν έγινε και τι θα μπορούσε να γίνει ώστε η ενσωμάτωση τους στο σύνολο της κοινωνίας με κάποια ποιότητα ζωής να γίνει πραγματικότητα .
Προτέρημα στην προσπάθεια αυτή είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η αποδοχή της οφείλει να΄ναι συνείδηση όλων μας και όχι μόνο την ημέρα που έχει καθιερωθεί να εορτάζονται αλλά κάθε μέρα !!
Επίσης ν΄αποκτήσουμε όλοι μας συνείδηση των καθημερινών προβλημάτων στην κίνηση τους στην πόλη μας , προσβασιμότητα , όχι μόνο στους δρόμους και πεζοδρόμια που ελπίζουμε να διορθωθούν άμεσα απ΄ την καινούργια αρχή ,αλλά και στα κτήρια ,στις επιχειρήσεις, στα καταστήματα και στους δημόσιους χώρους!!
Μεγάλη παράλειψη επίσης είναι η απουσία διάφορων προγραμμάτων ψυχαγώγησης , εκγύμνασης , για ΑΜΕΑ και προπάντων για τα παιδιά με ιδιαιτερότητες και άτομα με νοητική στέρηση που θα ήταν ιδιαίτερα χαρούμενα να μπορούν να συμμετέχουν σε προγράμματα κολύμβησης , στίβου , σε δραστηριότητες παιδικής δημιουργίας ,σε προσαρμοσμένες δραστηριότητες απ΄τη βιβλιοθήκη και έστω σε μια προσβάσιμη παιδική χαρά!
Στον απολογισμό μας έχουμε μια θετική φέτος και την συγχαίρουμε θερμά .Εφοδιάστηκε η παραλία του Αλμυρού με ειδικό καροτσάκι άμμου , διευκολύνοντας τα ΑΜΕΑ απ΄όλο τον κόσμο ν΄απολαμβάνουν τα μπάνια τους στα καταπληκτικά μας νερά .
Τώρα θα αναφέρουμε όμως και τη φετινή τραγική παράλειψη της πολιτείας στον τόσο ευαίσθητο και σημαντικό τομέα της ειδικής Αγωγής .Εδώ και χρόνια η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να παρέχει βάσει του νόμου 2101/92 για τα δικαιώματα του παιδιού που όριζε ότι "Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες έχουν δικαίωμα στη δωρεάν ειδική φροντίδα ,εκπαίδευση και επιμόρφωση ,ώστε ν΄απαλαμβάνουν ισότιμη και αξιοπρεπή ζωή!
Η φετινή μας σχολική χρονιά είναι από τις δυσκολότερες όλων των ετών λειτουργίας του διότι τόσο το βοηθητικό προσωπικό όσο και το ειδικό επιστημονικό προσωπικό είναι απών. Με το εκπαιδευτικό προσωπικό να προσπαθεί με πάρα πολύ φιλότιμο να κάνει το έργο του ,όμως οι αυξημένες ανάγκες των παιδιών μετατρέπει το εκπαιδευτικό του έργο σε βοηθητικό!
Αλήθεια πως είναι δυνατόν να μιλάμε για μια εκπαίδευση και αποκατάσταση εάν δεν πλαισιωθεί ο εκπαιδευτικός με τις απαιτούμενες ειδικότητες όπως ο λογοθεραπευτής, ο εργοθεραπευτής και ο φυσικοθεραπευτής και το απαραίτητο βοηθητικό προσωπικό;
Παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις τόσο του εκπαιδευτικού προσωπικού όσο και του συλλόγου γονέων και τις υποσχέσεις φτάνουμε Δεκέμβριος μήνας αύριο και τίποτα δεν έχει γίνει .
Κάνουμε απόψε έκκληση στο Υπουργείο Παιδείας ,την Περιφέρεια Κρήτης ,την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση ,τον ειδικό μας σύμβουλο ,τα ΚΕΔΑΥ και όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και απαιτούμε να δώσουν ένα τέλος σ΄ αυτή τη θλιβερή κατάσταση και να μεριμνήσουν ώστε τα παιδιά του ειδικού σχολείου να έχουν την εκπαίδευση που τους αξίζει ,ισότιμες ευκαιρίες για ένταξη στην πράξη!
"Μαμάδες που αγωνίζονται για τα αυτονόητα "
