Λύγισα. Όχι από λύπηση. Από θαυμασμό. Ένιωσα μικρή. Ένας μαθητής μόλις 9 ετών μου δίδαξε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ότι η ζωή δεν περιστρέφεται γύρω από τα μικροπροβλήματά μας, που θεωρούμε ανυπέρβλητα.
«Πως θα πληρώσω τη δόση του δανείου... Ήρθαν τα τέλη κυκλοφορίας… Πότε θα προλάβω να ξεκουραστώ… Τι ατυχία να με πιάσει λάστιχο», τέτοιες καθημερινές σκέψεις καταρρίπτονται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Ο μικρός μαθητής είναι τυφλός. Όμως χαμογελαστός, Μαζί με τη δασκάλα του έμπαινε στο ασανσέρ της αίθουσας "Ανδρόγεω" και χωρίς να μιλάει χωρίς να χρειάζεται να πει τίποτα έδινε διδάγματα.
Με τα χέρια του ανακαλύπτει καθημερινά τον κόσμο. Ακουμπούσε την πόρτα του ασανσέρ και αυτά ήταν τα δικά του μάτια. Όταν η δασκάλα του, του μιλάει, της χαμογελάει με το πιο όμορφο παιδικό χαμόγελο που έχω δει. Και ας μην έχει ο ίδιος δει ποτέ τα μάτια της, τα μαλλιά της, το χαμόγελο της.
Στην είσοδο του κτηρίου τον περίμεναν συμμαθητές του και η αγκαλιά τους, πιστέψτε με, ήταν τεράστια και υπέροχη για το τυφλό αγόρι. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου πάνω του και οι αντιδράσεις του ίδιου και των άλλων μικρών παιδιών με έκαναν να σκεφτώ: Αυτή είναι δύναμη… αυτό είναι παράδειγμα κοινωνίας… αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Ψυχές γεμάτες θέληση για ζωή. Και όπως άκουσα με θαυμασμό τον παραολυμπιονίκη μας Γιώργο Καπελάκη να λέει: «Όλα ξεπερνιούνται αρκεί να υπάρχει δύναμη. Δύναμη στην ψυχή».
Είναι πράγματα που σε μία αμείλικτη καθημερινότητα, σε έναν αγώνα απλά επιβίωσης έχουν ξεχαστεί. Αγωνιζόμαστε να επιβιώσουμε και όχι να ζήσουμε. Αγωνιζόμαστε να τα βγάλουμε μία ακόμη μέρα πέρα αντί να αγωνιζόμαστε η κάθε μέρα να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Χαμογελάτε βρε… Πάρτε παράδειγμα από αυτό το αγόρι και απλά… χαμογελάτε.
