Την τελευταία βδομάδα Νοεμβρίου 2014, το Ευρωκοινοβούλιο απένειμε το Βραβείο Ζαχάρωφ -την υψηλότερη τιμή σε πρόσωπα που αφιερώνουν την ζωή τους υπέρ της ελευθερίας της σκέψης και της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- στον γιατρό Ντένις Μουκουέγκε από το Κόνγκο. Το βραβείο απονεμήθηκε επάξια για την πολύχρονη προσφορά του στα χιλιάδες θύματα βιασμού και σεξουαλικής κακοποίησης στις ατελείωτες πολεμικές συγκρούσεις στη χώρα του. Η πρόταση για βράβευση του προερχόταν και από την πολιτική ομάδα όπου συμμετέχω (Σοσιαλιστές και Δημοκράτες) που την στήριξα χωρίς να παραγνωρίζω ισάξιες περιπτώσεις.
Του Κώστα Μαυρίδη*
Το μέγεθος της τραγωδίας σε αριθμούς και φρικαλεότητες στο Κόνγκο είναι αδιανόητο, συγκρινόμενο με την τραγωδία της Κύπρου. Ωστόσο, ο ανθρώπινος πόνος είναι παντού ο ίδιος. Και η προσφορά του Μουκουέγκε, παρά τον κίνδυνο εξόντωσης του, αξίζει τον θαυμασμό και αποτελεί παράδειγμα για όλους μας.
Ο βραβευμένος Ν. Μουκουέγκε, υπέδειξε ότι «σε κάθε βιασμένη γυναίκα, βλέπω τη γυναίκα μου. Σε κάθε βιασμένη μητέρα, βλέπω τη μητέρα μου. Σε κάθε βιασμένο κορίτσι, βλέπω τα παιδιά μου…». Και διερωτήθηκε, «ποιος άνθρωπος με συνείδηση θα σιωπούσε…». Όμως, ορισμένοι από όσους δηλώνουν τον θαυμασμό τους, σιωπούν και στρεβλώνουν το σωστό βάρος των γεγονότων στο όνομα ενός άρρωστου προοδευτισμού και εκσυγχρονισμού. Στα εγκλήματα ο κανόνας είναι απλός: όμοια εγκλήματα, κρίνονται με ίδιο τρόπο, ενώ ανόμοια κρίνονται με διαφορετικό τρόπο. Αυτό σημαίνει σωστή μεταχείριση. Στην Κύπρο εγκλήματα διαπράχθηκαν εκατέρωθεν και δεν απαλείφονται στο όνομα οποιασδήποτε σκοπιμότητας. Άλλωστε, τα εγκλήματα διαπράχθηκαν από εγκληματίες. Είτε έγιναν στην Ταύρου είτε στην Τόχνη, δεν υπάρχει άνθρωπος με συνείδηση να τα αιτιολογήσει. Μόνο «δηλητηριασμένα» μυαλά μπορούν να τα αιτιολογήσουν.
Από την άλλη, όμως, δεν εξισώνονται ανόμοια πράγματα. Όταν σκόπιμα επιλέγεται η εξίσωση του συστηματικού σχεδίου της Τουρκίας για εθνικό ξεκλήρισμα και ξεκαθάρισμα των κατεχομένων από οτιδήποτε ελληνικό (από ανθρώπινη παρουσία, εκκλησίες… μέχρι και νεκροταφεία), πως μπορεί άνθρωποι με συνείδηση να σιωπούμε; Και όμως, κάποιοι σιωπούν ή και επιχειρούν επιτήδεια να εξισώσουν το συστηματικό και συλλογικό εθνικό ξεκλήρισμα που από το 1974 εφαρμόζει η Τουρκία στα κατεχόμενα, με τις εγκληματικές πράξεις που διέπραξαν κάποιοι Ελληνοκύπριοι. Αυτή η στρεβλωτική εξίσωση αποτελεί περιφρόνηση προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και γίνεται μάλιστα, όπως παραδέχονται οι προωθητές της, επειδή αυτό εξυπηρετεί τον στόχο της… συμφιλίωσης.
Τέτοια υποκρισία είναι και πολιτικά επικίνδυνη γιατί δεν μπορεί να χτιστεί εμπιστοσύνη πάνω στο ψέμα και στη διαστροφή. Η βαρβαρότητα που η Τουρκία ασκεί συστηματικά πάνω στο σώμα της Κύπρου από το 1974 και μετέπειτα, δεν εξισώνεται με «τεχνική» υπερδιόγκωση μεμονωμένων εγκλημάτων που όντως διέπραξαν Ελληνοκύπριοι. Η σκόπιμη αναγωγή μεμονωμένων εγκλημάτων ως αντιστάθμισμα προς το μέγιστο, συστηματικό και συνεχιζόμενο έγκλημα της Τουρκίας, αποτελεί προπαγάνδα ώστε ως κυπριακός Ελληνισμός, μέσω της συλλογικής ενοχής μας, να τιμωρηθούμε για να αποδεχτούμε τον συλλογικό ακρωτηριασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας, που φτάνουν μέχρι την Κερύνεια.
Παρεμπιπτόντως, έχοντας υπόψην τις πρόσφατες προτάσεις του εκπροσώπου του ΟΗΕ για την Κυπριακή ΑΟΖ, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την καθοριστική διαφορά ανάμεσα στην αμεροληψία (impartiality) και στην ουδετερότητα (neutrality). Μη μπορώντας αλλιώς, ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ δηλώνει ότι δεν υπάρχει αμφισβήτηση για το κυριαρχικό δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να προχωρήσει με το φυσικό αέριο, φτάνει να μένει δικαίωμα χωρίς πρακτική εφαρμογή. Εξού και με προτάσεις του «πολιτικά ουδέτερες» ή «ισορροπημένες» που κινούνται στη «μέση γραμμή», ουσιαστικά συγχύζει την ουδετερότητα με την αμεροληψία. Ουδέτερος και εξίσου καταδικαστικός μπορεί να μείνει ένας διαμεσολαβητής μπροστά σε όμοιες παρανομίες (που διαπράττει τόσο η μια όσο και η άλλη πλευρά), καταδικάζοντας και τις δύο με τον ίδιο τρόπο. Μπροστά στην προφανή παρανομία της Τουρκίας εντός της Κυπριακής ΑΟΖ, η «ουδετερότητα» και η «ισορροπημένη» στάση που ο εκπρόσωπος επιλέγει, είναι υποκρισία που μειώνει την δική του αποτελεσματικότητα (όπως εξήγησα στην παρουσία της επικεφαλής της UNFICIP).
Το άρθρο μπορούσε να είχε άλλο τίτλο π.χ. «Πως μπορούμε να σιωπήσουμε;» Όποιο τίτλο και να είχε, το νόημα είναι το ίδιο. Ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ δεν σιώπησε καν. Έκανε κάτι χειρότερο.
* Ο κ. Κώστας Μαυρίδης, είναι ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ-S&D
