Ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, κ. Δημήτρης Κουτσούμπας, μίλησε σε μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση, που διοργάνωσε η ΤΟ Πειραιά του ΚΚΕ, για τα 96 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματος και πραγματοποιήθηκε σήμερα στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΟΛΠ, στην ακτή Μιαούλη.
Το πλήρες κείμενος της ομιλίας του κ. Κουτσούμπα
«Συντρόφισσες και σύντροφοι
Εδώ στον Πειραιά, σαν «τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής» πριν από 96 χρόνια πραγματοποιήθηκε το 1ο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ, που στο 3ο του συνέδριο μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Εδώ στον Πειραιά, ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας για να συνενώσει την επιστημονική κοσμοθεωρία του κομμουνισμού με το εργατικό κίνημα.
Το γεγονός πως το ιδρυτικό συνέδριο του Κόμματος πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της "Πανελλήνιας Ένωσης Μηχανικών Ατμοπλοίων", Ακτή Μιαούλη και στοά Ριζάρη, έχει τη δική του ιστορική σημασία. Αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ γεννήθηκε μέσα στις ιστορικές εκείνες συνθήκες που το εργατικό κίνημα στον Πειραιά και σε όλη τη χώρα ωρίμαζε, μεγάλωνε, αναζητούσε νέους δρόμους για την ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, την οποία σηματοδότησε η γέννηση του ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Ο Πειραιάς άλλωστε ήταν σημαντικό οικονομικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας, με συγκέντρωση πολυάριθμου εργατικού δυναμικού για να δουλέψουν στο λιμάνι, τα καράβια, τα καρνάγια, τους σιδηρόδρομους, τα καπνεργοστάσια, τα τσαγκαράδικα, τα κεραμοποιεία, τα εργοστάσια της Power και της Ηλεκτρικής, εκείνης της εποχής.
Στους προλετάριους του Πειραιά στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, ήλθαν να προστεθούν οι χιλιάδες πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής που εγκαταστάθηκαν στις γειτονιές του Πειραιά και που συνέβαλλαν στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και του Κόμματος.
Από αυτά τα πρώτα βήματα μέχρι και σήμερα, η εργατιά και το εργατικό κίνημα στον Πειραιά συνδέονται με το ΚΚΕ με δεσμούς αίματος, αγώνων και θυσιών. Δεν υπάρχει αγώνας, μικρός ή μεγάλος, δεν υπάρχει κατάκτηση που να μην έχει τη σφραγίδα των κομμουνιστών.
Και από τη σημερινή εκδήλωση θέλουμε να αποτίσουμε φόρο τιμής σε όσους έδωσαν και τη ζωή τους για να αναπτυχθεί το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα στον Πειραιά:
Στους Πειραιώτες εργάτες που οργάνωσαν τους πρώτους μεγάλους απεργιακούς αγώνες πριν τον πόλεμο, όπως την αιματοβαμμένη απεργία του 1923, στο Πασαλιμάνι.
Στους αγωνιστές και μαχητές των αντιστασιακών οργανώσεων ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ που φούντωσαν το ΕΑΜικο κίνημα στις γειτονιές του Πειραιά, δίνοντας ηρωικές μάχες, όπως η Μάχη της Κοκκινιάς, της Αμφιάλης, της Ηλεκτρικής. Σε όσους εκτελέστηκαν στο Μπλόκο της Κοκκινιάς ή στάλθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε όσους συνέχισαν με το όπλο στο χέρι τον αγώνα για τη λαϊκή απελευθέρωση, μέσα από τις γραμμές του ΔΣΕ.
Στους ναυτεργάτες των πρώτων ναυτεργατικών οργανώσεων, της θρυλικής ΟΕΝΟ που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον αντιφασιστικό αγώνα, με τη «Μάχη των Ωκεανών», δίνοντας σε αυτήν την υπόθεση πάνω από 3000 νεκρούς ναυτεργάτες.
Στους αγωνιστές και αγωνίστριες των μετέπειτα χρόνων, της αντιδικτατορικής πάλης, των αγώνων για το ψωμί και το μεροκάματο, για τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Στους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, της ΕΔΑ παλιότερα, πάλεψαν, έτσι ώστε οι πόλεις και οι δήμοι του Πειραιά να είναι ανθρώπινοι, αγωνίστηκαν για να κατασκευαστούν δρόμοι, σπίτια, σχολεία, ιατρικά κέντρα και ελεύθεροι χώροι που θα υπηρετούν τη φτωχολογιά, τα εργατικά-λαϊκά στρώματα της περιοχής.
Στεκόμαστε με περηφάνια μπροστά σε κομμουνιστές που αναδείχτηκαν πρωτοπόροι στο εργατικό-λαϊκό κίνημα του Πειραιά, όπως ο Τατάκης, ο Βαβούδης, η Κουμπάκη, ο Αμπατιέλος, ο Τσαμπής, και πολλοί άλλοι.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι
Όπως έχει ήδη ανακοινώσει η Κεντρική Επιτροπή από πέρσι, η πενταετία 2013-2018 είναι αφιερωμένη στο εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Κόμματος μας, που συμπληρώνονται το Νοέμβρη του 2018.
Επιδιώκουμε αυτή η μοναδική, ηρωική πορεία να αποτυπωθεί σε δραστηριότητες, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες, εκδόσεις, μελέτες ιστορικού, ιδεολογικού, μορφωτικού και πολιτιστικού περιεχομένου, έτσι ώστε ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία να γνωρίζει την Ιστορία, την προσφορά, τις θυσίες του ΚΚΕ για το δίκιο του λαού.
Μέσα από τη δράση του ΚΚΕ να γνωρίσει τη σκληρή πορεία της ταξικής πάλης, την αναμέτρηση του «νέου» που γεννιέται και του παλιού που έχει «σαπίσει» αλλά δεν εξαφανίζεται, μετατρέπεται σε απόστημα, γι' αυτό και πρέπει να ανατραπεί οριστικά.
Επιδιώκουμε να συνεχίσουμε την βασανιστική, επίμονη και επίπονη μελέτη της ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Άλλωστε το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που τόλμησε και τολμά να μελετά την ιστορία του, γιατί ξέρει καλά πως η μελέτη της ιστορίας για ένα επαναστατικό κόμμα αποτελεί στοιχείο ανάπτυξης του.
Το ΚΚΕ τόλμησε και τολμά να μελετά το παρελθόν του, να βγάζει πολύτιμα συμπεράσματα, να διορθώνει τα λάθη του, να επεξεργάζεται τη στρατηγική του.
Με τη μελέτη της ιστορίας μαθαίνουμε, για να γίνουμε καλύτεροι, πιο ικανοί, για να ανταποκριθούμε στις σύνθετες απαιτήσεις της ταξικής πάλης, να δώσουμε μαχητικά όλες μας τις δυνάμεις για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που ο πρωτοπόρος ρόλος του προβάλλει διαχρονικά μέσα από τους εργατικούς, λαϊκούς αγώνες.
Αυτό αφορά άμεσα την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τους νέους και τις νέες των λαϊκών οικογενειών, γιατί η διαρκής πάλη του ΚΚΕ σε κάθε ιστορική περίοδο πηγάζει από το στόχο της υπεράσπισης, της προώθησης των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων.
Το ΚΚΕ, χωρίς διγλωσσίες, μιλά με τη γλώσσα της αλήθειας, της ειλικρίνειας, ανοιχτά. Ούτε μηδενίζει, ούτε ακυρώνει την ιστορία του, την μελετά για να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα, να διορθώσει λαθεμένες παλιότερες εκτιμήσεις, να εμπλουτίσει την συλλογική του σκέψη, για να μπορέσει συνολικά το Κόμμα να δυναμώσει, να κατακτήσει ολοένα και μεγαλύτερη ικανότητα στην πάλη για την εκπλήρωση του ίδιου του βασικού σκοπού της ύπαρξής του, να οδηγήσει δηλαδή την εργατική τάξη στην κατάκτηση της εξουσίας της.
Αυτό είναι που ενοχλεί τους επικριτές μας, που πότε εμφανίζονται με το μανδύα του «λαθολόγου» και «κκεδολόγου» και πότε με την προβιά του δήθεν «υπερασπιστή» της ιστορίας του ΚΚΕ, που μόνο στόχο έχουν να σπείρουν αμφιβολίες, ψεύτικες αμφισβητήσεις, να υπονομεύσουν τον δημιουργικό προβληματισμό, την ενιαία δράση, σε τελευταία ανάλυση την ίδια την αποτελεσματικότητα της παρέμβασής μας, του αγώνα μας, των στόχων μας.
Αυτοί οι κάθε λογής αντίπαλοί μας δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστούν με το ότι το ΚΚΕ άντεξε σε όλες τις καμπές της ταξικής πάλης, και αντέχει ακόμα, προχωράει μπροστά. Το ΚΚΕ, όχι μόνο δεν τα δίπλωσε στη δίνη της αντεπανάστασης αλλά έβγαλε και πολύτιμα συμπεράσματα για τις αιτίες και τους παράγοντες των ανατροπών των σοσιαλιστικών χωρών.
Αυτό που τους ενοχλεί, που τους εξαγριώνει, είναι η ωρίμανση συλλογικά όλου του κόμματος, η επεξεργασία από το ΚΚΕ σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής.
«Καρφί στο μάτι» των αστών και των οπορτουνιστών, είναι τα συμπεράσματα από τη μελέτη της ιστορίας του Κόμματος, τα συμπεράσματά από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. «Καρφί στο μάτι τους» είναι οι αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου του, το ίδιο το πρόγραμμα και το καταστατικό του.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι
Παρά τις ελλείψεις και τις αδυναμίες - που δεν ήταν αποκλειστικά δικές μας, αλλά αντανακλούσαν αδυναμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος - το ΚΚΕ ποτέ δεν απαρνήθηκε το χαρακτήρα του ως επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.
Ποτέ δεν εγκατέλειψε το στρατηγικό του στόχο, το σοσιαλισμό, ποτέ δεν αποκήρυξε την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα, την ανάγκη ανατροπής της δικτατορίας μιας μειοψηφίας, της αστικής τάξης, των εκμεταλλευτών, που ψευδεπίγραφα την ονομάζουν δημοκρατία, και την αντικατάστασή της με τη δικτατορία του προλεταριάτου, την επιστημονική μαρξιστική ονομασία της εξουσίας της πλειοψηφίας, που είναι η εργατική τάξη, οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι κάθε χώρας.
Το ΚΚΕ δεν εγκατέλειψε την κοσμοθεωρία του, όλα αυτά για τα οποία αγωνίζεται χρόνια τώρα, ούτε στα «πέτρινα χρόνια», τα χρόνια της σκληρής παρανομίας, των εκτελέσεων, της εξορίας, των βασανιστηρίων και των διώξεων, αλλά ούτε και το 1991, με την ανατροπή του σοσιαλισμού, όταν άλλοι έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους και υποτάχτηκαν στην «παντοδυναμία» και την «αιωνιότητα» του καπιταλισμού.
Βεβαίως δεν αρκεί μόνο η διακήρυξη της πάλης για το σοσιαλισμό. Σε κάθε ιστορική στιγμή το ΚΚΕ πρέπει να μελετά τις συνθήκες και να επεξεργάζεται την στρατηγική του, για να γίνεται πιο ικανό, πιο αποτελεσματικό σε αυτό το στόχο.
Και στο ζήτημα αυτό, κάποιες φορές και με δική μας ευθύνη, επειδή οι λαϊκές ανάγκες ήταν πιεστικές, άλλες φορές γιατί ο αντίπαλος, το σύστημα θέτει διλήμματα που αντιστοιχούν στις δικές του ανάγκες, στους δικούς του πολιτικούς στόχους, το ζήτημα του σοσιαλισμού παρουσιαζόταν ως ανεπίκαιρο, έμπαινε στην άκρη, επειδή δήθεν προέχει κάτι άλλο. Ή το εμφανίζουν ως κάτι που είναι για την «δευτέρα παρουσία», όπως λένε και σήμερα κάποιοι που έχουν πλήρως συνθηκολογήσει με την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Αυτό άλλωστε μας διδάσκει η ίδια η μελέτη της ιστορίας και του κινήματός μας, όλες τις τελευταίες εννιά δεκαετίες, ιδιαίτερα της περιόδου μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα.
- Έτσι λοιπόν, αν το δούμε πλέον υπό το πρίσμα της ιστορικής πείρας, η πάλη ενάντια στον φασισμό, για την απελευθέρωση από τον κατακτητή, η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν πρέπει να απομακρύνουν από το προσκήνιο την πάλη για την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, χωρίζοντας σε στάδια την πάλη, με πρώτο μια κυβέρνηση της εθνικής ενότητας και της αποκατάστασης μιας προωθημένης έστω κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που το μόνο που φέρνει στο κίνημα, είναι τακτική απαράδεκτων συμβιβασμών. Χάσιμο χρόνου για το λαό και το κίνημα και κέρδισμα χρόνου αντίστοιχα από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.
- Η πάλη αργότερα για την αντιμετώπιση των συνεπειών του μετεμφυλιακού κράτους, η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών, η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, δεν σημαίνει απαραίτητα στρατηγική και τακτική συνεργασίας με την αστική τάξη, τμήματά της έστω και τα αντίστοιχα κόμματά της, για να έχουμε δημοκρατικές κυβερνήσεις αποκατάστασης των αστικών δημοκρατικών ελευθεριών, αντί του σωστού, η πάλη αυτή να δένεται άρρηκτα και να ενσωματώνεται στην πάλη για την οριστική κατάργηση του συστήματος που γεννά όλα αυτά τα αρνητικά και την οικοδόμηση μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, με τους εργάτες, το λαό στην εξουσία.
- Στη συνέχεια ήταν η χούντα, που «επέβαλε» την αντιδικτατορική ενότητα για την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για να έχουμε μια «νέα δημοκρατία», λίγο πιο προωθημένη, που τελικά, μετά την πτώση της χούντας, μιας και αυτές τις μέρες γιορτάζουμε και την επέτειο της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μετατράπηκε σε μια κλασσική αστική κοινοβουλευτική δικτατορία, με συνέπειες που τις πληρώνει ακριβά ο λαός 40 χρόνια τώρα, με αποκορύφωμα φυσικά την πρόσφατη οικονομική καπιταλιστική κρίση.
- Κι όπως όλοι και όλες ξέρουμε, μετά τη χούντα ήταν η «επάρατος δεξιά» που έπρεπε να φύγει από την κυβέρνηση για να έρθει μια άλλη πιο προοδευτική κυβέρνηση, για «αλλαγή», η οποία τάχα θα γινόταν το «σκαλοπάτι» για να πάει ο λαός στο ΚΚΕ, που θα άνοιγε το δρόμο για τον σοσιαλισμό και μάλιστα με προσδιορισμένη ημερομηνία, αφού «στις 18 θα είχαμε σοσιαλισμό», όπως έλεγε το γνωστό σύνθημα του ΄81, το άνοιγμα για τον «τρίτο δρόμο», που αποδείχτηκε πιο σκληρός καπιταλιστικός μονόδρομος, με άρωμα ΠΑΣΟΚ.
- Και μετά, ανάλογα τις συνθήκες, κάθε φορά ήταν η σοσιαλδημοκρατική «αλλαγή» που έπρεπε να προστατευθεί, για να μην ξαναέρθουν οι εξορίες, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, για να μην έρθει ξανά η ΝΔ, η δεξιά. Κι ύστερα αφού η «δημοκρατική παράταξη», ξεπουλούσε αγώνες, «άντε βουρ» να πάμε σε άλλη εκδοχή του δικομματισμού, με ανανεωμένους ηγέτες, μπας και γίνει κάτι.
- Μέχρι να έρθει η οικονομική κρίση, να εξανεμιστεί κάτω από την λαϊκή οργή το ΠΑΣΟΚ, να καταρρεύσει και η ΝΔ και να βρεθεί αμήχανη προς στιγμήν η αστική τάξη για το ποιους έπρεπε να επιλέξει να προωθήσει, μέχρι να ανασυγκροτηθούν οι συμμαχίες της, να ανασυνταχθούν οι δυνάμεις της. Και επέλεξε να στηρίξει «εξ αριστερών» το τότε μικρό οπορτουνιστικό κόμμα του ΣΥΝασπισμού σε εκείνη τη φάση, με την προκλητική προβολή του κυρίως σε βάρος του ΚΚΕ, καθώς και «εκ δεξιών» του, να αναδείξει σε κοινοβουλευτική δύναμη μια εγκληματική οργάνωση ναζιστών, τη Χρυσή Αυγή, που πήγε να ξεφύγει από τον έλεγχό τους, για ό,τι προσωρινά την προόριζαν και πάντα ως μαντρόσκυλο σε βάρος του λαού και του κινήματος.
- Πάντα λοιπόν κάτι θα βρίσκεται και πάντα κάτι θα επινοείται, μέσω του οποίου θα γίνεται προσπάθεια να ασκηθεί πίεση στο εργατικό λαϊκό κίνημα, στις πιο γνήσιες αγωνιστικές ριζοσπαστικές δυνάμεις, που συμπαρατάσσονται με το ΚΚΕ, στο ίδιο το ΚΚΕ, προκειμένου να παραιτηθεί από το πρόγραμμά του, από τους στόχους του, από την πάλη του για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας του σοσιαλισμού- κομμουνισμού, εντασσόμενο στην λογική ανάληψης κυβερνητικής θεσούλας, συμμετοχής σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού. Ανομολόγητος στόχος τους να πάρει ανάσα, για μια ακόμα φορά στην ιστορία της, η αστική τάξη, να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να περάσει σε νέα επίθεση ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του, όσα βέβαια έχουν απομείνει μετά την οικονομική κρίση και τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ.
- Ιδιαίτερα σήμερα, μαζί με την βαθιά κρίση, ήρθαν τα μνημόνια, που με τις σειρά τους, όπως μας λένε διάφοροι, αναστέλλουν την πάλη για ριζικές αλλαγές, για την αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή συμμαχία και πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία, για το σοσιαλισμό, γιατί δήθεν προέχει η «εθνική σωτηρία» και μια κυβέρνηση που τάχα θα καταργήσει τα μνημόνια, θα δώσει κάποια ψίχουλα ελεημοσύνης. Τι είχες Γιάννη μ΄, τι είχα πάντα…
Μοναδικό συμπέρασμα που πρέπει να φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού, από όλη αυτή την τεράστια πείρα του κόμματός μας είναι ότι σε κάθε εποχή, σε κάθε ιστορική στιγμή, το ΚΚΕ, το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να χάνουν από τα μάτια τους τον ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, το μονοπώλιο, την εξουσία του, το σύστημα, όποιο πρόσωπο και αν έχει, όποιον κι αν χρησιμοποιεί ως πολιτικό προσωπικό του.
Είτε αυτός εμφανίζεται με το πρόσωπο της φασιστικής δικτατορίας, είτε με το πρόσωπο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είτε είναι ο εξωτερικός εισβολέας είτε η εγχώρια πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Είτε εκπροσωπείται από τα παλιά κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού, όπως είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είτε αναζητά και βρίσκει νέο πολιτικό υπηρετικό προσωπικό, σε πρόσωπα νεοφώτιστων σωτήρων, δουλεμένων όμως από τα ίδια φθαρμένα υλικά του ΣΕΒ, του ΔΝΤ, του διεθνούς οπορτουνισμού, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, δημιουργώντας το νέο διπολισμό.
Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για το κεφάλαιο, την εξουσία του και την πολιτική που υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα και χρησιμοποιεί πότε το μαστίγιο, πότε το καρότο, πότε και τα δύο, σε βάρος πάντα του λαού.
Να γιατί χρειάζεται, κάθε φορά, η πρωτοπόρα πάλη του ΚΚΕ για τα οξυμμένα λαϊκά προβλήματα, για την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανεργίας, για την οργάνωση της αλληλεγγύης, για την προστασία των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, για την αλληλεγγύη και τον διεθνισμό, για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας, να μη μπαίνει «κάτω από ξένη σημαία», αλλά να συνδέεται με την συνεχή διαφώτιση, ενημέρωση του λαού, με την οργάνωση της πάλης του, ενάντια στις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν αυτά τα προβλήματα, για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από τις διεθνείς λυκοσυμμαχίες της αστικής τάξης, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι
Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτό το διαχρονικό συμπέρασμα και πολύτιμο δίδαγμα.
Η συζήτηση για το «τέλος των μνημονίων» είναι χαρακτηριστική. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση τσακώνονται για το ποιος από τους δυο μπορεί να βάλει τέλος στα μνημόνια, κρύβοντας ότι τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας ταυτίζονται με την ΕΕ, την αναγνώριση του χρέους, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στα οποία ορκίζονται και οι μεν και οι δε.
Η κυβέρνηση από τη μία υπόσχεται την έξοδο από τα μνημόνια και την επιστροφή στην ανάκαμψη και από την άλλη κόβει και ράβει νέους αντιλαϊκούς νόμους, με ανατροπές σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο στην κοινωνική ασφάλιση, με σύνδεση των παροχών υγείας ανάλογα με τα ένσημα και τις εισφορές των εργαζομένων, με αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, ακόμη και με εθελοντές που θα καλύπτουν για παράδειγμα τα κενά στα σχολεία και θα αμείβονται, αντί για μισθό, με μόρια!
Αυτή είναι λοιπόν η επόμενη ημέρα της «ανάκαμψης και της εξόδου από τα μνημόνια». Μονιμοποίηση των παλιών και υλοποίηση νέων αντιλαϊκών μέτρων.
Και φυσικά όλα αυτά δεν είναι απλά κάποιες απαιτήσεις της τρόικα. Ποτέ άλλωστε, δεν ήταν μόνο αυτό. Είναι οι απαιτήσεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα, του ΣΕΒ, στα σαλόνια του οποίου συνωστίζονται τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και τσακώνονται ποιος από τους δύο μπορεί να εγγυηθεί καλύτερα τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Μόνο που αυτή η σταθερότητα για το κεφάλαιο, είναι η μεγαλύτερη αστάθεια για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Όσες λοιπόν προσδοκίες για ανακούφιση κι αν προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση στο λαό, οι ίδιες οι εξελίξεις τη διαψεύδουν. Δεν είναι μόνο στο πως περιγράφουν τα κυβερνητικά στελέχη τη «μετά μνημόνιο εποχή», κρατώντας ουσιαστικά μικρό καλάθι ή και καθόλου καλάθι για το λαό, αφού με τους δανειστές θα υπάρχει μια «νέα σχέση», όπως λέει ο Χαρδούβελης. Αλλά και ο φόβος να μην γυρίσουμε πίσω, όπως λέει ο Σαμαράς, θα φέρνουν μια απ' τα ίδια, πάντα αντιλαϊκά.
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται καλύτερη διαπραγμάτευση για το χρέος, συμμαχίες με τις χώρες του Νότου, μια πιο «επεκτατική» πολιτική.
Αλήθεια δε γνωρίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι η ΕΕ έχει φτιάξει μνημόνια διαρκείας και μηχανισμούς επιτήρησης για όλες τις χώρες και τους λαούς, ανεξάρτητα αν έχουν ή δεν έχουν τρόικες, αν έχουν υψηλά ή χαμηλά χρέη;
Δε γνωρίζουν ότι οι σύμμαχοί του από το Νότο, εφαρμόζουν την ίδια ακριβώς αντιλαϊκή πολιτική στις χώρες τους;
Η επεκτατική πολιτική που επιχείρησαν να εφαρμόσουν ο Ολάντ και ο Ρέντσι - αυτή που ζηλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και απέρριψε η Κομισιόν - δεν ήταν τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να στηρίξουν με ζεστό χρήμα τα δικά τους μονοπώλια, στον αδυσώπητο ανταγωνισμό με τα μονοπώλια άλλων χωρών, κυρίως της Γερμανίας. Καμία σχέση δεν έχει με τα δικαιώματα των λαών τους, τα οποία τσακίζουν, ακριβώς όπως και οι άλλες κυβερνήσεις.
Τα ξέρουν πολύ καλά όλα αυτά στο ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και έχουν αρχίσει, τις δηλώσεις για «συνέχεια το κράτους», για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς», για «μη μονομερείς ενέργειες». Έχουν αρχίσει οι υποσημειώσεις και οι αστερίσκοι, για να αθετήσουν ό,τι υπόσχονταν αυτά τα χρόνια. Άλλωστε ήδη έχουν αρχίσει τις εκπτώσεις.
Είδατε πουθενά να μιλάνε καθαρά και κατηγορηματικά για κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων, για ανάκτηση των απωλειών για το λαό; Είδατε να μιλάνε για επιστροφή της 13ης -14ης σύνταξης, του 13ου - 14ου μισθού, για κατάργηση όλων των άδικων και αντιλαϊκών φόρων που έχουν επιβληθεί; Όλο «ήξεις- αφίξεις» είναι…
Και για όσους μας κατηγορούν ότι κρατάμε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ, ισχυριζόμενοι ότι αυτό δεν βοηθάει, εμείς απλά τους λέμε: Ας ρίξουν μια ματιά στο πώς τοποθετείται η ίδια η πλουτοκρατία για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν μιλάει για «τη στροφή του προς το ρεαλισμό».
Αυτή τη «στροφή προς το ρεαλισμό» αναγνωρίζουν τα διεθνή Μέσα όταν λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά σχέση με το 2010, και ότι κλειδί για την άνοδο του είναι «ένας πιο ήπιος τόνος»! Με λίγα λόγια «έχει αρχίσει και τα μαζεύει», και αυτό τους τελευταίους δύο μήνες ξεπερνάει ακόμα και τις δικές μας προβλέψεις...
Αυτή «η στροφή στο ρεαλισμό», είναι ουσιαστικά η πορεία ολοκλήρωσης της σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, η εξέλιξη του στον άλλο πόλο διαχείρισης του συστήματος. Κι αυτό το διαβάζει κανείς στις θέσεις του, το ακούει στις τοποθετήσεις των στελεχών του, το βλέπει στις πρωτοβουλίες του, όπως οι συναντήσεις με τα επιτελεία της Μέρκελ, οι συναναστροφές στο Κόμο και αλλού με τα κοράκια της ΕΕ, που τώρα έγιναν σπουργίτια, και άλλα πολλά που θα μας έπαιρνε πολύ ώρα για να τα απαριθμήσουμε όλα.
Και όσοι είναι ακόμη δύσπιστοι με την κριτική μας προς το ΣΥΡΙΖΑ, ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν τι λένε οι εκπρόσωποι του εγχώριου και ξένου κατεστημένου για το ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι η Έκθεση της Τράπεζας Credit Suisse για το ΣΥΡΙΖΑ:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απειλεί πλέον να αποκηρύξει τις συμφωνίες διάσωσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ούτε ζητάει τη διαγραφή του χρέους, αλλά εκφράζει την προτίμησή του για επαναδιαπραγμάτευση και για κάποιου είδους ανακούφιση χρέους».
Άρα τα περί «σχισίματος των μνημονίων» είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου, για ψηφοθηρία, αλλά στην ουσία η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιπαρατίθεται με την πολιτική ΕΕ - ΔΝΤ. Και παρακάτω:
«Η πρόσφατη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια περαιτέρω άνοδος του ριζοσπαστισμού στη χώρα, αλλά ως μια συνένωση διαφορετικών σκελών του ριζοσπαστισμού, με σκοπό να κερδηθούν οι εκλογές, ως μια μετριοπαθής πολιτική πρόταση».
Δηλαδή, οι τραπεζίτες αναγνωρίζουν τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως κυματοθραύστη του ριζοσπαστισμού και προφανώς γι' αυτό και τον παινεύουν. Δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια. Όταν οι τραπεζίτες και οι διάφοροι άλλοι καπιταλιστές «στάζουν μέλι» για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός δεν μπορεί παρά να βγάζει συμπεράσματα για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και τα συμφέροντα τα οποία υπηρετεί.
Οι άνθρωποι που αισθάνονται αριστεροί, ριζοσπάστες, που αγωνιούν για το κίνημα, ο λαϊκός κόσμος που έχει γνώση και μνήμη, που έχει πάρει μέρος στους αγώνες και που μέχρι χτες βρισκόταν στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ, σε άλλα κόμματα και σήμερα είτε είναι στο ΣΥΡΙΖΑ είτε προσβλέπει με βαριά καρδιά και λίγες ελπίδες σε κάτι διαφορετικό, μπορεί καλύτερα να δει ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με ανατροπή, με πραγματικά ριζοσπαστικές και φιλολαϊκές αλλαγές που θα μας βγάλουν από την κρίση σε όφελος του λαού.
Πάνω από όλα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ βαδίζουν στον ίδιο - αυτονόητο γι' αυτούς - δρόμο της στρατηγικής της ΕΕ, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ακόμα και αν είναι διαφορετική η περπατησιά τους. Και όλος ο καβγάς ανάμεσα τους γίνεται για το ποιας πολιτικής δύναμης η περπατησιά, δηλαδή το οικονομικό μοντέλο, θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση και στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Αλλά είναι αυτονόητο ότι αυτή η ανάπτυξη είναι στην υπηρεσία της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, που μας οδήγησε εδώ, που οδήγησε το λαό κάθε φορά να πληρώνει τη λυπητερή…
Όμως η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη δεν συνεπάγεται την ανακούφιση για το λαό. Και οι εργαζόμενοι στον Πειραιά το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό χρόνια τώρα.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι το ΚΚΕ εδώ και χρόνια είχε αποκαλύψει πως το λεγόμενο «εφοπλιστικό θαύμα» περνάει μέσα από την εκμετάλλευση χιλιάδων εργατών στα καράβια, στα λιμάνια, στη ναυπηγοεπισκευή.
Οι Έλληνες εφοπλιστές με στοιχεία του 2013, κατέχουν το 16,25% του παγκόσμιου στόλου και το 46,7% του ευρωπαϊκού κι οι ναυτεργάτες είναι κατά χιλιάδες στην ανεργία, στην ανασφάλεια, πολλοί με συντάξεις πείνας.
Δισεκατομμύρια δολλάρια στα θησαυροφυλάκια των εφοπλιστών, εκατοντάδες καράβια στα Ναυπηγεία της Ανατολής, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και από την άλλη διάλυση της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας.
Σχεδιασμοί για ανάπτυξη των λιμανιών, που θα αποτελέσουν διεθνή διαμετακομιστικά κέντρα και «πύλες της ΕΕ», αλλά στην πράξη ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, στα χέρια του κεφαλαίου. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτή είναι η ΕΕ και η πολιτική των κομμάτων του ευρωμονόδρομου που αποδέχονται την πολιτική της ΕΕ για τα λιμάνια και ναυπηγεία. Ο τσακωμός των τμημάτων του κεφαλαίου για το ποιος θα βάλει στο χέρι το λιμάνι του Πειραιά, στον οποίο συμμετέχουν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο δήμος του Πειραιά καμία σχέση δεν έχει με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι
Το ΚΚΕ στρέφει την προσοχή του στις εξελίξεις στην περιοχή μας που μυρίζουν στην κυριολεξία μπαρούτι. Και δεν είναι μόνο η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, με την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα, αλλά και οι εξελίξεις στα Βαλκάνια και στην Ουκρανία που εγκυμονούν νέες επικίνδυνες εξελίξεις για τον ελληνικό λαό αλλά και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Ποια είναι η στάση της κυβέρνησης απέναντι σε αυτά; Από τη μία εμπλέκει τη χώρα στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στο όνομα της γεωστρατηγικής «αναβάθμισης», ενώ απ' την άλλη συγκαλύπτει τον πραγματικό ρόλο των «συμμάχων» της χώρας, ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ, οι οποίες ενθαρρύνουν την τουρκική προκλητικότητα, αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και επεξεργάζονται νέα διχοτομικά σχέδια σε βάρος της Κύπρου.
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης υπηρετεί τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία αναπτύσσει αντιφατικές σχέσεις συνεργασίας και αντιπαλότητας με την τουρκική αστική τάξη.
Ποια είναι από την άλλη η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Τσιμουδιά για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για τους σχεδιασμούς τους στην περιοχή.
Επαναλαμβάνει τα ίδια με την κυβέρνηση για «γεωπολιτική» αναβάθμιση της χώρας. Γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας όμως, εντός των λυκοσυμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και με τα κριτήρια που θέτει το ελληνικό κεφάλαιο, σημαίνει εμπλοκή της χώρας σε όλους τους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς, σημαίνει παζάρια σε κυριαρχικά δικαιώματα, σημαίνει μεγάλους κινδύνους για τον ελληνικό λαό.
Αλήθεια ποιο είναι το νόημα της δήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ περί «νηφαλιότητας», με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις με την τουρκική προκλητικότητα; Να θυμίσουμε ότι και ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, όταν ήλθε στην Ελλάδα μίλησε για «αυτοσυγκράτηση». Αυτές οι τοποθετήσεις, αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων.
Μόνο τα ΚΚΕ απαντά ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές: Καμιά συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Κανένας Έλληνας από τις Ένοπλες Δυνάμεις σε αποστολές εκτός συνόρων. Έξοδος από τους ιμπεριαλιστικούς αυτούς οργανισμούς.
Μόνο το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό, μαζί με τους άλλους λαούς της περιοχής, να αντιπαλέψει τα σχέδια των ΝΑΤΟ - ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων. Και τονίζει ότι οι λαοί της περιοχής μπορούν να οικοδομήσουν σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα κάθε χώρας, αν αποτινάξουν τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και αν βαδίσουν σ' έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου οι ίδιοι θα είναι κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι
Όλες αυτές οι εξελίξεις απαντούν στο ερώτημα γιατί το ΚΚΕ απαντά με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα στους διάφορους προξενητάδες κυβερνητικής συμμετοχής και στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Απαντούν και στα ερωτήματα και τις απορίες καλοπροαίρετων ανθρώπων που προσβλέπουν στο Κόμμα σαν εγγυητή σε μια κυβέρνηση με άλλες δυνάμεις που δεν τους έχουν και πολύ εμπιστοσύνη. Βέβαια, αφού δεν τους έχουν και πολύ εμπιστοσύνη το καλό για το δικό τους συμφέρον είναι να σκεφτούν έγκαιρα, πριν είναι αργά και χτυπάνε εκ των υστέρων το κεφάλι τους στον τοίχο, να ενισχύσουν από τώρα την δύναμη στην οποία έχουν την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, για την συνέπεια, την αγωνιστικότητα, την σταθερότητα, την πραγματική ελπίδα να ξημερώσει κάτι καλύτερο για αυτούς και τα παιδιά τους: Το ΚΚΕ.
Παραπέρα ας σκεφτούν από τώρα:
Τι θα κάνει μια τέτοια κυβέρνηση, όταν θα απειλείται από μεγαλοεπιχειρηματίες, ότι θα βγάλουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, όπως τους δίνει το δικαίωμα η ΕΕ, αν δεν πέσουν κι άλλο τα δικαιώματα των εργαζομένων, αν δεν πάρουν περισσότερα προνόμια;
Τι θα κάνει μια τέτοια κυβέρνηση με την απελευθέρωση των λιμανιών, με τη συρρίκνωση των ναυπηγείων και άλλων κρίσιμων κλάδων της ελληνικής οικονομίας που αποτελούν αποφάσεις της ΕΕ;
Αλήθεια, τι θα κάνει μια τέτοια κυβέρνηση στο σχεδιασμό για περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς των ισχυρών στην Ανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, όταν θα είναι δεμένη χειροπόδαρα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ;
Αποδεικνύεται ότι και το ΝΑΤΟ και η ΕΕ και το τι κοινωνικο-οικονομικό σύστημα υπερασπίζεται η κάθε πολιτική δύναμη, είναι ζητήματα που καθορίζουν άμεσα τη ζωή του λαού και της νεολαίας μας και στα οποία θα κληθεί να απαντήσει κάθε κυβέρνηση που αποδέχεται το σημερινό πλαίσιο.
Η ίδια ζωή του λαού μας και η πορεία της χώρας μας δεν εξαρτώνται από δύο επιμέρους όρους, που κι αυτούς είναι αμφίβολο αν θα μπορέσεις να εγγυηθείς, αλλά από ένα σύνολο προγραμματικών στόχων, συνολικών ανατροπών και ρήξεων με όρους εργατικής λαϊκής εξουσίας. Σε μια τέτοια εξουσία, σε μια τέτοια διακυβέρνηση το ΚΚΕ θα δώσει το «παρών».
Και ας αφήσουν ορισμένοι από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα πάνε στην ΕΕ για να συγκρουστούν και να την αλλάξουν. Εδώ δε συγκρούονται με το Μητσοτάκη και το Ντινόπουλο, δε συγκρούονται με το θεσμικό πλαίσιο στην τοπική διοίκηση, φέρνουν στην Περιφέρεια Αττικής τους προϋπολογισμούς του Σγουρού, προσφεύγουν εναντίον αποφάσεων που δικαιώνουν εργαζομένους, όπως στη Λάρισα, και θα συγκρουστούν με τα ευρωενωσιακά μονοπώλια, με την Κομισιόν, με τις κυβερνήσεις;
Αλήθεια ποιον κοροϊδεύουν;
Γι' αυτό και σήμερα η λαϊκή απαίτηση να φύγουν αυτοί που έχουν φορτώσει το λαό με δεινά θα πρέπει να δώσει δυναμική στη μαζική λαϊκή δράση, με δραστική αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, για ριζικές ανατροπές και να μην εγκλωβιστεί σε λύσεις που φέρνουν από την πίσω πόρτα την ίδια πολιτική, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Και που οδηγούν σε νέα χαμένα χρόνια, σε μεγαλύτερες απογοητεύσεις.
Οι εξελίξεις, τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα απαιτούν ένα χειραφετημένο ισχυρό αναγεννημένο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Ο λαός έχει τη δύναμη να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, στην αναγέννηση του κινήματος, με τη συμμετοχή και την οργάνωσή του, να βαδίσει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής.
Μόνο στο πλαίσιο αυτού του δρόμου μπορεί να βάζει εμπόδια, να καθυστερεί ή και να ανατρέπει αντιλαϊκές αποφάσεις, να παίρνει ανάσες.
Ας συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, έτσι ώστε η πανεργατική απεργία στις 27 του Νοέμβρη να έχει την ίδια και ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία με το πανελλαδικό συλλαλητήριο που οργάνωσε το ΠΑΜΕ και στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 1000 φορείς, εργατικά σωματεία, οργανώσεις αυτοαπασχολουμένων, φτωχών αγροτών, νεολαίας και γυναικών.
Το ΚΚΕ έτσι αντιλαμβάνεται την παρέμβαση του λαού στις εξελίξεις. Να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής, με τη συμμετοχή στα σωματεία και τους μαζικούς φορείς του λαού και της νεολαίας.
Μέσα από τη ζωντάνια, τη συμμετοχή, τη συζήτηση και τη διαπάλη μέσα στο κίνημα, μέσα από τη δημιουργία και νέων μορφών οργάνωσης και αγώνα, μπορεί πραγματικά ο λαός να βρει απαντήσεις στις αγωνίες του.
Να βρει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει για να δώσει λύση στα προβλήματα του, να επιβάλλει ριζικές ανατροπές στην οικονομία και την εξουσία.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την αναγέννηση ενός τέτοιου κινήματος, την ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας όλων όσων υποφέρουν, ενάντια στα μονοπώλια και το καπιταλιστικό σύστημα.
Τα άλλα κόμματα και κυρίως εκείνα που μιλάνε στο όνομα του λαού και του κινήματος, εξαντλούν την παρέμβαση του λαού στις εκλογές, για να αποφασίζει ποια αντιλαϊκή κυβέρνηση θα του κάθεται κάθε φορά στο σβέρκο. Ενώ την ίδια στιγμή υπομονεύουν το κίνημα, τη μαζική συμμετοχή στους αγώνες. Στην πραγματικότητα το φοβούνται, γιατί γνωρίζουν ότι ένα χειραφετημένο κίνημα θα βάλει και τους ίδιους στο στόχαστρο.
Απευθυνόμαστε σε όλους τους εργάτες και τις εργάτριες της βιομηχανίας, των άλλων κλάδων της οικονομίας. Στους χιλιάδες άνεργους και τις οικογένειές τους. Στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, από όλους τους χώρους, ιδιαίτερα αυτούς που περνάνε δύσκολες μέρες στο σύστημα υγείας πρόνοιας, κοινωνικών δομών και υπηρεσιών, τους εργαζόμενους σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, στους συνταξιούχους, στους νέους και τις νέες που ψάχνουν δουλειά, στους φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές, στους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, στους αγρότες, σε όλους όσους μένουν στις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας, απ΄ άκρη σ΄ άκρη, και τους καλούμε σε συμπόρευση μαζί μας, χωρίς να ζητάμε κομματική ή πολιτική ταυτότητα από το χτες. Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους άνδρες και τις γυναίκες των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, άλλων τομέων του κρατικού μηχανισμού, όλους αυτούς που κατάγονται από λαϊκές οικογένειες, που ξέρουν από πρώτο χέρι τι εστί φτώχεια, ανεργία, δουλειά στο χωράφι, στο εργοστάσιο, στο γιαπί του μεροκαματιάρη πατέρα.
Απευθυνόμαστε σε όσους και όσες έχουν βγάλει συμπεράσματα από την πορεία των κυβερνητικών κομμάτων, που για 40 χρόνια κυβέρνησαν αυτό τον τόπο. Όσους ακολουθούσαν το ΠΑΣΟΚ, ή τη ΝΔ, άλλα μικρότερα κόμματα και τους λέμε: Μην ψάχνετε για νέα υποκατάστατα αυτών των κομμάτων που χρεοκόπησαν, που τους γνωρίσαμε όλοι από την καλή και από την ανάποδη. Κάνετε αυτή τη φορά το βήμα μπροστά, θαρρετά. Με το ΚΚΕ. Μαζί.
Έχουν εκπέσει τα φοβικά επιχειρήματα της συμφοράς για τα σπίτια που θα σας πάρουν δήθεν οι κομμουνιστές.
Τα σπίτια σάς τα παίρνουν αυτοί που κυβερνούν κι αυτοί που θέλουν να γίνουν νέοι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Τις αποταμιεύσεις σάς τις ληστεύουν αυτοί που κυβέρνησαν και τους ξέρουμε καλά, όσο κι αν αλλάζουν προβιά και σήμερα κάποιοι ντύνονται «συριζαίοι».
Το ρεύμα το κόβουν όλοι αυτοί, την ζωή μας την παίρνουν όλοι αυτοί, την σύνταξη μας την κόβουν όλοι αυτοί, μαζί.
Να τους γυρίσουμε πρέπει τη πλάτη.
Γιατί εμείς, να πάρουμε πρέπει την εξουσία.
Εμπρός λοιπόν!
Οι μέρες που λαχταρήσαμε θα 'ρθουν!
Να κάνουμε την εργατική τάξη, το εργατικό λαϊκό κίνημα πραγματική «αξιωματική αντιπολίτευση» σήμερα, να ανοίξουμε τον δρόμο για την εξουσία αύριο.
Με ισχυρό ΚΚΕ. Εγγύηση, δύναμη εμπιστοσύνης, ελπίδας, αντίστασης κι αγώνα.
Και στη βουλή και στο λαό, στο κίνημα, παντού.
Από τον Πειραιά, την πόλη που ιδρυθήκαμε και δώσαμε όρκο ζωής και πίστης, αυτή την υπόσχεση δίνουμε.
Έτσι θα συνεχίσουμε. Σταθερά μπροστά, δυναμικά!».
