Ο Δημήτρης Σιούφας και ο Γιώργος Παπανδρέου στη συνέχεια μάς έφεραν την πράσινη ανάπτυξη. Ήταν η θεραπεία για πάσα νόσο. Ήσουν αγρότης και έβλεπες τη σοδειά σου να χάνεται; Πράσινη ανάπτυξη. Ήσουν αστός και ήθελες ένα σίγουρο εισόδημα για τα γεράματά σου; Πράσινη ανάπτυξη. Γέμισε η Ελλάδα μελετητές που έγραφαν αιτήσεις. Τυχεροί όσοι έχασαν μόνο τα χρήματα της αίτησης. Οι άλλοι, εκείνοι που έβαλαν λυτούς και δεμένους για να πάρουν την έγκριση, έχουν μπλέξει και το ξέρουν!
Του Θανάση Μαυρίδη (capital.gr)
Το θέμα ανασύρθηκε στην επιφάνεια από τη γνωστή ερώτηση του κ. Γλέζου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κάλεσε τον αρμόδιο επίτροπο να ξηλώσουν μαζί τα… σιδερένια φυτά! Είναι μία άποψη για το πως ο κ. Γλέζος αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη. Και δε διαφέρει πολύ από όσες απόψεις έχουν ακουστεί από το ίδιο κόμμα για τα μεταλλεία ή για άλλες επιχειρηματικές δράσεις. Αν θέλουμε όμως να είμαστε δίκαιοι, οι αιτιάσεις του κ. Γλέζου έχουν βρει έδαφος στο απατηλό όνειρο που έστησε για άλλη μία φορά το φαύλο πολιτικό σύστημα και στην αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έδωσαν επιχειρήματα στον κ. Γλέζο...
Ήμουν από εκείνους που προειδοποίησαν πολύ νωρίς και δημόσια για όσα θα ακολουθούσαν. Την αρχή την είχαν ήδη κάνει οι Ισπανοί, οι οποίοι αθέτησαν τις συμφωνίες τους προς τους παραγωγούς των φωτοβολταϊκών. Δεν ήθελε σοφία, ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθούσαν κι άλλοι, από τη στιγμή που η υψηλή τιμή που πρόσφερε τότε το δημόσιο στους "επενδυτές" έμοιαζε περισσότερο με τυρί στη φάκα.
Η ουσία είναι ότι όσοι δανείστηκαν από τις τράπεζες για να ολοκληρώσουν την επένδυση βρέθηκαν εκτεθειμένοι. Οι "εγγυημένες" τιμές παραγωγού ακολούθησαν την κατιούσα, αλλά τα δάνεια έμειναν τα ίδια. Κι εκεί που ο επενδυτής έκανε τους υπολογισμούς του για το πως η επένδυσή του θα του απέφερε κέρδος, βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδα.
Τα φωτοβολταϊκά είναι μία ακόμη απόδειξη της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζει η ελληνική Πολιτεία τα διάφορα θέματα. Ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό και με τη λαθεμένη εικόνα ότι επρόκειτο για δωρεάν ενέργεια από τον Θεό Ήλιο και καταλήξαμε στο "πάμε να το ξαναδούμε". Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι αυτό έγινε επίτηδες, επειδή βόλευε τους πάντες: Οι μελετητές έβγαζαν χρήματα, οι τράπεζες πουλούσαν νέα προϊόντα, οι πολιτικοί μοίραζαν ρουσφέτια και οι κυβερνήσεις της Βόρειας Ευρώπης εξασφάλιζαν δουλειές για τις βιομηχανίες τους.
Θέλουμε τα φωτοβολταϊκά; Η ερώτηση είναι παραπλανητική. Θα μπορούσαμε να αυξήσουμε σημαντικά τη συμμετοχή των φωτοβολταϊκών στο ενεργειακό μας μείγμα, αλλά σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα αντέχαμε το κόστος. Το ερώτημα είναι αν η χώρα αυτή επένδυσε με κάποιον τρόπο στην ανάπτυξη της τεχνολογίας των φωτοβολταϊκών, έτσι ώστε να αυξηθεί η εθνική υπεραξία. Στο σημείο αυτό θα πει κάποιος ότι Κινέζοι και Γερμανοί έχουν ήδη κάνει άλματα στον τομέα αυτό. Σύμφωνοι! Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν υπάρχει έδαφος για άλλους! Πρέπει να επενδύουμε χρήματα και στην έρευνα και στην παραγωγή. Αν πιστεύουμε ότι έχουμε ως χώρα στρατηγικό πλεονέκτημα στα φωτοβολταϊκά ή στα αιολικά, τότε ας επενδύσουμε. Ας δοκιμάσουμε, τουλάχιστον! Ίσως τότε ανακαλύψουμε ότι τα χρήματα που απαιτούνται είναι λιγότερα απ' όσα ξόδεψε στο παρελθόν η ΔΕΗ για να "χρηματοδοτήσει" τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ.
Αλλά αυτό προϋποθέτει ένα σχέδιο. Μη μας πει κανείς ότι μας λείπουν οι ερευνητές! Θα μπορούσε την πρωτοβουλία αυτή να την αναλάβει η ΔΕΗ, μιας και τη θυμηθήκαμε πιο πάνω! Ή να μαζευτούν οι επιχειρηματίες που ασχολούνται με το αντικείμενο και να επενδύσουν από κοινού. Έτσι έκαναν οι Νορβηγοί ιχθυοκαλλιεργητές, για παράδειγμα, όταν θέλησαν να αναπτύξουν τη γενετική στο σολωμό. Μαζεύτηκαν, επένδυσαν χρήματα στα πανεπιστήμιά τους (όχι πολλά είναι η αλήθεια) και κατάφεραν σημαντικά πράγματα. Χωρίς εκείνη την κίνηση δεν θα είχε γίνει ο Σολωμός τόσο δημοφιλές προϊόν.
Όσοι παραπονιούνται για την ερώτηση Γλέζου, διαμαρτύρονται για το λάθος λόγο. Το κόμμα του κ. Γλέζου χτυπάει την πόρτα της εξουσίας όχι γιατί λέει λογικά πράγματα. Αλλά διότι όλα τα προηγούμενα χρόνια οι "άλλοι" τα έκαναν σχεδόν όλα με το λάθος τρόπο.
