Διαστημόπλοιο Enterprise
Κατάστρωμα γέφυρας
Αστρική μέρα 6677291
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Δε ζούμε σε έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο και αυτό το ξέρουμε πια πολύ καλά. Το έχουμε εμπεδώσει όλα αυτά τα χρόνια. Ζούμε σε έναν κόσμο σκληρό, άδικο, όπου υπερισχύει ο νόμος και το δίκαιο του ισχυρού σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε εποχή, χώρα και τομέα της ζωής.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Στην πολιτική, τη διπλωματία, την καθημερινότητα. Δεν είναι κάτι καινούριο. Δεν είναι κάτι που μας ξαφνιάζει. Το πρωτόγνωρο σε αυτή την κατάσταση είναι άλλο. Ότι έχει αρχίσει να γίνεται είδος προς εξαφάνιση ακόμα και αυτή η κοινή λογική. Σαν εκείνες τις «κόκκινες» λίστες με τα ζωάκια που δημοσιοποιούν οι οικολογικές οργανώσεις βλέποντας τους πληθυσμούς τους να μειώνονται με τρελούς ρυθμούς. Από την αρχή της κατρακύλας έως τη συνειδητοποίηση της απώλειας, όλα αυτά τα χρόνια η κριτική μας σκέψη ως λαός έμοιαζε να συρρικνώνεται αργά αλλά σταθερά, αναμασώντας τις καραμέλες που μας πετούσαν οι πολιτικοί κάθε λογής για να ξεπεράσουμε τον πονόλαιμο.
Ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες που είναι μπροστά μας. Τόσο που σχεδόν τις βλέπουμε, αν όχι ξεκινάμε να τις ζούμε. Και από το μασημένο φαγητό περάσαμε στο χωνεμένο, ώστε να μην μπαίνουμε καν στη διαδικασία να κάνουμε απλές ερωτήσεις που θα μας οδηγήσουν στις απλές απαντήσεις. Αυτό που θα περίμενε κανείς είναι ότι μετά από τόσο ανελέητο μαστίγωμα, τόσο ψέμα και τόσο δούλεμα, θα είχαμε ξυπνήσει και θα είχαμε στοιχειωδώς αντιληφθεί πώς παίζεται το παιχνίδι και πως είμαστε απλώς τα πιόνια και το κρέας για τα κανόνια. Όμως, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί τι «παίζει». Τρανή απόδειξη, το γεγονός ότι οι πολιτικοί συνεχίζουν να μας δουλεύουν σε πολλαπλά επίπεδα χειριζόμενοι άψογα το φόβο, τον πανικό, την αγωνία της επιβίωσης και το άγχος για το «αύριο» έχοντας προφανώς μπει για τα καλά στο πετσί του ψυχολόγου ή ακολουθώντας πιστά τα σχετικά εγχειρίδια. Γιατί, δεν μπορεί. Ένα manual θα τους το έχουν δώσει.
Με τις βασικές οδηγίες. Το επικοινωνιακό παιχνίδι συνεχίζεται και εμείς σαν αποβλακωμένοι ή «ψεκασμένοι» - αν αρέσκεστε στις θεωρίες συνωμοσίας - κοιτάζουμε τον καπνό αλλά όχι τη φωτιά που έχει κατακάψει τα μπατζάκια μας. Με τελευταίο παράδειγμα στη λίστα την κολοκυθιά για τη συνάντηση με την τρόικα στο Παρίσι, στη σκιά προφανώς του πύργου του Άιφελ, με ένα κρουασάν και γαλλικό καφέ για πρωινό ή μια κλασική μπαγκέτα, αν πέσουν πείνες. Όπου το δούλεμα είναι τόσο χοντρό πια, που δεν κρατιούνται ούτε καν τα προσχήματα. Και εμείς, σαν Ινδιάνοι του 15ου αιώνα, κρατιόμαστε από την πλασματική εικόνα την οποία μας δείχνουν τα καθρεφτάκια που μας «χαρίζουν» οι «Κονκουισταδόρες» μαζί με χάντρες, νερό της φωτιάς και καμιά σοκολατίτσα για να μας ξεγελούν. Και αφού έχουν ξεζουμίσει τη ζωή, τα όνειρα και το μέλλον μας, σπεύδουν να εμφανιστούν ως σωτήρες, ρίχνοντας μερικά ψίχουλα στο δρόμο για τους Κοντορεβιδούληδες που ψάχνουν την οδό της ανάπτυξης και της εξόδου από την κρίση. Όμορφα λόγια, δε λέω.
Αλλά χωρίς πρακτικό αντίκρισμα στην καθημερινότητα όλων μας. Γιατί η απλή λογική που έχουμε ξεχάσει λέει ότι οι ίδιοι που ισοπέδωσαν ό,τι υπήρχε όρθιο έρχονται τώρα να μας τάξουν λαγούς με πετραχήλια, χωρίς ουσιαστικά να μας εξηγήσουν πώς νοείται έξοδος από την κρίση, όταν τη βγάζεις δεν τη βγάζεις το μήνα, όταν έχουν καταποντιστεί τα εισοδήματα και εκτοξευθεί, την ίδια στιγμή, οι τιμές και οι φόροι, όταν έχεις ξεχάσει τι θα πει ζωή, αντικαθιστώντας την με την απλή επιβίωση.
Και το ίδιο βιολί ακολουθούν και οι ευρισκόμενοι στην αντίπερα όχθη, που επιμένουν ή να μην κάνουν τις σωστές ερωτήσεις, κατανοητές από όλους, χωρίς κοσμητικά επίθετα και «σάλτσες» ή να μη δίνουν τις σωστές απαντήσεις ως εναλλακτική στο μονόλογο. Και εμείς απλά παρακολουθούμε σιωπηλά το σίριαλ περιμένοντας νομοτελειακά το επόμενο επεισόδιο καθισμένοι στον καναπέ μας, κάνοντας την κριτική μας αλλά όχι την αυτοκριτική μας.
