default-image

Επισκόπηση της παρούσας κατάστασης, εναλλακτικές λύσεις-προτάσεις

Απόψεις
Επισκόπηση της παρούσας κατάστασης, εναλλακτικές λύσεις-προτάσεις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάθε μέρα πληροφορούμαστε από τα ΜΜΕ για καινούριες κρίσεις, ενώ επιτείνονται ολοένα και περισσότερο οι ήδη υπάρχουσες: Αυξανόμενη εγκληματικότητα, αύξηση της ανεργίας, διαπίστωση της παρακμής των εκπαιδευτικών συστημάτων, επαπειλούμενη μαζική πείνα του πληθυσμού των υπανάπτυκτων χωρών, φτώχια, παγκόσμια πείνα, ανυπαρξία δημοσίων υπηρεσιών, κίνδυνοι από τον εξοντωτικό διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό, δραματικές περικοπές των προγραμμάτων πρόνοιας, κρίση του συστήματος υγείας, ναρκωτικά, καταστροφή των θαλασσών, φόβος μόλυνσης του ζωτικού στρώματος του όζοντος που περιβάλλει τη γη, κ.ο.κ.

Όμως έχουμε και ένα άλλο μήνυμα που τώρα προβάλλεται μέσα από τα ΜΜΕ και κάποιους επιστήμονες• για τους περισσότερους αποτελεί ένα φοβερό μήνυμα που δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό, ένα μήνυμα που μόνο με το άκουσμά του παγώνεις. Το φοβερό αυτό μήνυμα είναι ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν πια μέσα από το ήδη υπάρχον σύστημα.

Το πρόβλημα του συστήματός μας

Εδώ και πάνω από ένα αιώνα, είχε διακριβωθεί η κύρια δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα άτομα που ζουν στην κοινωνία των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής εποχής [βιομηχανικής ελίτ]. Είχε επισημανθεί ότι αυτές οι κοινωνίες, εξ ορισμού, είναι κοινωνίες των οποίων οι μέθοδοι παραγωγής στηρίζονται στο πνεύμα της συνεργασίας (στο πνεύμα της κοινωνικότητας). Δεδομένου ότι οι συνεργατικές πρακτικές είναι περισσότερο εποικοδομητικές από τις μη συνεργατικές, η χρήση αυτών των συνεργατικών μεθόδων παραγωγής από κοινωνίες όπου οι μέθοδοι κατανάλωσης παραμένουν κατά κύριο λόγο ατομικού χαρακτήρα αυτόματα οδηγεί σε ένα δίλημμα.  Η παραγωγή θα ξεπεράσει την κατανάλωση, στοιχείο που θα προκαλέσει οικονομικές κρίσεις, οικονομική ύφεση, και πολλές άλλες οδυνηρές προσπάθειες αντιμετώπισης αυτού του διλήμματος, όπως είναι οι οικονομικές αντιπαλότητες, οι πόλεμοι και οι διενέξεις μεταξύ κρατών. Τελικά, σύμφωνα με αυτή την θεωρία, το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο με τη δημιουργία αντίστοιχων (ισοδύναμων) συνεργατικών μεθόδων κατανάλωσης.

Για να γίνει κατά κάποιο τρόπο κατανοητό το μέγεθος και η σοβαρότητα αυτού του ανησυχητικού παραδόξου θα πρέπει να φέρουμε στη μνήμη μας το Βρετανό οικονομολόγο John Maynard Keynes ο οποίος έγινε παγκοσμίως γνωστός με τη θεωρία που διατύπωσε και η οποία χαιρετίστηκε τόσο από τις προνομιούχες τάξεις της βιομηχανικής κοινωνίας [τη βιομηχανική ελίτ] όσο και από τη μεσαία τάξη ως η ευνοϊκότερη εναλλακτική λύση. Σύμφωνα με τον Keynes, η προνομιούχος τάξη [ελίτ] δεν χρειαζόταν να χάσει τον πλούτο της προκειμένου να μπορέσουν οι χαμηλότερες οικονομικά τάξεις να καταναλώσουν αυτά τα οποία παρήγαγαν οι βιομηχανικές οικονομίες. Ήταν αρκετό να δημιουργηθούν πιστωτικές οικονομίες, που θα εφάρμοζαν ένα δαπανηρό δημόσιο και ιδιωτικό δανεισμό για τη χρηματοδότηση των αγορών των μαζών.  Η πιο κάτω ανάλυση στηρίζεται σε, και στοχεύει να, καταδείξει τα ακόλουθα:  Στην εποχή μας, η «αλήθεια» του συλλογισμού του Keynes εφαρμόζεται στην πράξη από τις προνομιούχες τάξεις των ισχυρότερων κρατών της βιομηχανικής κοινωνίας, και, οι κρίσεις τις οποίες αντιμετωπίζουμε, από τη μόλυνση του περιβάλλοντος έως την κρίση στον τομέα της υγείας, από την ενεργειακή κρίση έως την στην «οικονομική ύφεση», δεν είναι τίποτα άλλο από εκδηλώσεις του ανωτέρω περιγραφέντος βασικού παραδόξου.

Η ανθρωπότητα έφθασε στα όρια μιας εποχής συγκεντρωτικής θεσμικής εξουσίας και ελέγχου. Οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΠΟΕ, το ΔΝΤ, και η ΠΤ έχουν οικοδομηθεί έτσι ώστε να επικεντρώνουν την εξουσία στα χέρια της άρχουσας τάξης που λειτουργεί ανενόχλητη. Προωθούν πολιτικές οι οποίες αποστερούν τις κυβερνήσεις από την ικανότητα να διαχειρίζονται τη διακίνηση των αγαθών και του χρήματος κατά μήκος των συνόρων τους. Αντιπροσωπεύουν ένα αντιδημοκρατικό, ανεπαρκή και τελικά καταστροφικό τρόπο οργάνωσης των σχέσεων των ανθρώπων που αντιβαίνει στις ανάγκες και στις αξίες των υγιών, αποδεκτών και δημοκρατικών κοινωνιών όπως ακριβώς ο θεσμός της μοναρχίας. Η τρέχουσα και μελλοντική ευημερία της ανθρωπότητας εξαρτάται από την αναμόρφωση των σχέσεων εξουσίας μέσα και ανάμεσα στις ανθρώπινες κοινωνίες προς περισσότερο δημοκρατικούς και αμοιβαία ελεγκτικούς τρόπους διαχείρισης των ανθρώπινων υποθέσεων που ενέχουν το στοιχείο της αυτοδιαχείρισης, του επιμερισμού της εξουσίας και της ελαχιστοποίησης της ανάγκης για αναγκαστική κεντρική εξουσία.

Καθώς αυξήθηκε η καταπιεστική ισχύς των οργανισμών του Bretton Woods οι οποίοι ελέγχονται από τις πολυεθνικές, εφαρμόζουν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ένταση κανόνες οι οποίοι εξυπηρετούν τους ισχυρούς και ζημιώνουν τους αδυνάτους.

Σαφώς, υπάρχει ανάγκη για διεθνείς κανόνες. Προκειμένου όμως οι κανόνες αυτοί να εξυπηρετούν όλη την ανθρωπότητα θα πρέπει να στηρίζονται στη συναίνεση των κυβερνωμένων, και η υποχρεωτική τους ισχύς θα πρέπει κατά κύριο λόγο να εξαρτάται από τις τοπικές και κεντρικές δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τους τρέχοντες κανόνες διεύρυνε το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων χωρών και μεταξύ πλουσίων και φτωχών ατόμων μέσα στις περισσότερες χώρες. Η επακόλουθη κοινωνική εξάρθρωση και ένταση είναι από τους σημαντικότερους φόβους για την ειρήνη και την ασφάλεια ολόκληρου του κόσμου. Η μεγαλύτερη ισότητα μεταξύ των κρατών και μεταξύ των υπηκόων τους θα ενισχύσει και τη δημοκρατία και τις αποδεκτές κοινωνίες. Η μείωση της διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων κρατών απαιτεί πρώτα από όλα την ακύρωση των παράνομων χρεών των φτωχών κρατών. Και απαιτεί την αναδόμηση των σημερινών οργανισμών της παγκόσμιας διακυβέρνησης με νέους οι οποίοι θα ενστερνίζονται την παγκόσμια δικαιοσύνη στο πλαίσιο των λειτουργικών τους αρχών.

Θα παρουσιάσουμε μια μικρή περίληψη των δυσκολιών μας, και, στη συνέχεια, θα αξιολογήσουμε τις τρέχουσες προσπάθειές μας για την αντιμετώπισή τους λειτουργώντας μέσα  από το σύστημα. Θα υποστηριχθεί ότι η επίλυση όλων αυτών απαιτεί την ύπαρξη ενός διαφορετικού συστήματος από αυτό εντός του οποίου τώρα βιώνουμε. Τα βιομηχανικά κράτη προσεγγίζουν με γρήγορους ρυθμούς τα καινούριο αυτό πλαίσιο, που είναι ένα ιστορικό στάδιο όπου για την επιβίωση του ατόμου απαιτείται η αντικατάσταση του συστήματος των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής κοινωνίας από κοινωνικοοικονομικά συστήματα αυξημένης ισονομίας (ισοπολιτείας). Η ανάλυσή μας βασίζεται επίσης, και διαρκώς θα ερμηνεύουμε, τα γεγονότα με βάση τους Νόμους που διέπουν την πολιτική συμπεριφορά.

Αυτοί οι Νόμοι της Πολιτικής είναι οι ακόλουθοι:  1)  Τα επιμέρους άτομα επιδιώκουν, αποκτούν και χρησιμοποιούν την πολιτική ισχύ για να υπερασπιστούν το ήδη υπάρχον κοινωνικοοικονομικό επίπεδο.  2.) Όσο πιο υψηλό είναι το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο στο οποίο βρίσκονται, τόσο μεγαλύτερη πολιτική εξουσία επιδιώκουν, κερδίζουν και ασκούν.  3.) Τα άτομα ονομάζουν «αλήθειες» (με την έννοια του όρου «πολιτικές αλήθειες»), εκείνες τις αντιλήψεις που διαμορφώνουν τα πιο επιτυχή προγράμματα διατήρησης του δικού τους κοινωνικοοικονομικού επιπέδου. 4.). Τα επιμέρους άτομα κινούνται μεταξύ μιας απαθούς υποστήριξης της υπάρχουσας πολιτικής κατάστασης και της άσκησης βίας εναντίον της, ανάλογα με την αμεσότητα και το μέγεθος της υποβάθμισης του δικού τους κοινωνικοοικονομικού επιπέδου.

Το πιο εμφανές στοιχείο δυσκολίας που αντιμετωπίζουμε είναι η ταχύτατα αυξανόμενη οικονομική ύφεση.  (Εξ ορισμού, οικονομική κρίση σημαίνει μια κατάσταση όπου έθνη, εταιρείες και άτομα θεωρούν αναγκαίο να αντιστρατεύονται, να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, για να διατηρήσουν το δικό τους κοινωνικοοικονομικό επίπεδο).  Τα κράτη προσπαθούν να μεταφέρουν την κρίση στους λαούς των άλλων κρατών. Μέσα στα ίδια τα κράτη, οι εταιρείες προσπαθούν να διατηρηθούν, απολύοντας υπαλλήλους και αυξάνοντας τις τιμές των προϊόντων, με παράλληλη διατήρηση σταθερών των μισθών. Τα άτομα προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από απεργίες για αυξήσεις μισθών και διαγκωνιζόμενα να καταλάβουν μια από τις ολοένα και λιγότερες υπάρχουσες θέσεις εργασίας. Ο λόγος που η πάλη αυτή έχει λάβει διάφορες μορφές εξηγείται από τους νόμους της πολιτικής. Τα άτομα ακολουθούν πρακτικές και ενθαρρύνουν εκείνες τις αντιλήψεις οι οποίες, την οποιαδήποτε στιγμή, θα συνδράμουν στη διατήρηση του κοινωνικοοικονομικού τους επιπέδου με τις μικρότερες απώλειες.  Λίγη σημασία δίδεται στο ότι μπροστά μας εμφανίζεται μια ευρύτατη κρίση, ότι ξεκίνησε μια κοινωνικοοικονομική διαπάλη τέτοιας μορφής.

Η πολιτική σκοπιμότητα απαιτεί οι αρχηγοί των κρατών να συνεχίσουν να πιστεύουν ότι ελέγχουν και ότι θα μπορέσουν να επιτύχουν βελτιωτικές ενέργειες.  Όμως, συχνά το μέγεθος της κρίσης εντυπωσιάζει, τυφλώνει, και οι ίδιοι πανικοβάλλονται και καταθέτουν την αδυναμία τους. Δεν θα πρέπει να κατηγορηθούν οι αρχηγοί των κρατών για την αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Σύμφωνα με τους Νόμους της Πολιτικής θα πρέπει να αποτύχουν. Οι πρώτοι δύο Νόμοι καταδεικνύουν ότι οι κυρίαρχες κοινωνικοοικονομικές τάξεις μιας κοινωνίας θα πρέπει να αναζητήσουν, επιτύχουν και ασκήσουν εκείνη την πολιτική ισχύ που θα συμβάλλει στη διατήρηση του δικού τους προνομιούχου επιπέδου. Εντούτοις, όσο κι αν επιθυμούν να ενεργήσουν προς όφελος όλων των λαών τους, όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι ενεργούν μέσα από αυτές τις παραμέτρους, οι ηγέτες των κρατών σε περιόδους κρίσεων - όταν όλο και μεγαλύτερες μάζες προσβάλλονται από την κοινωνικοοικονομική εξαθλίωση—θα αναγκαστούν να εφαρμόζουν πολιτικές που θα μεταφέρουν αυτή την εξαθλίωση πρώτα στις χαμηλότερες οικονομικές τάξεις ξένων χωρών και στη συνέχεια στην ίδια τους τη χώρα. Με λίγα λόγια, θα γίνουν υπερασπιστές των πλουσίων, των εχθρών των φτωχών.

Και, όπως ακριβώς οι προνομιούχες τάξεις μιας χώρας επιτυγχάνουν να διατηρήσουν το κοινωνικοοικονομικό τους επίπεδο σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων (η προνομιούχος τάξη εξωθεί την οικονομική υποβάθμιση στη μεσαία τάξη, η μεσαία τάξη στις χαμηλότερες τάξεις), έτσι πράττουν και τα οικονομικά ισχυρότερα κράτη της βιομηχανικής κοινωνίας, προσπαθώντας να διατηρήσουν την ισχύ τους μέσα από πολιτικές που στοχεύουν στην οικονομική υποβάθμιση άλλων κρατών που βρίσκονται σε ασθενέστερο κοινωνικοοικονομικά επίπεδο.

Έτσι τα κράτη της βιομηχανικής κοινωνίας με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη (τα κράτη της βιομηχανικής ελίτ)  πέφτουν άκριτα στην παγίδα, έχοντας τους πολιτικούς να βεβαιώνουν τόσο τους εαυτούς τους όσο και εμάς ότι όλα θα βελτιωθούν την επόμενη χρονιά ή την μεθεπόμενη. Μελετούν το πρόβλημα. Πραγματοποιούνται οικονομικά συνέδρια και οι συμμετέχοντες μας πληροφορούν ότι:  "αυτές οι συναντήσεις δεν έχουν μόνο θεωρητικό περιεχόμενο". Ο Θεός μόνο γνωρίζει αν λένε την αλήθεια, αν πιστεύουν αυτά που λένε. Μόλις βρεθούν οι σωστές απαντήσεις, οι πολιτικοί θα μπορέσουν να επιλύσουν τις δυσκολίες.  Εντωμεταξύ, αυτό που πράττουν αυτή τη στιγμή είναι μια προσπάθεια διατήρησης των υπαρχόντων συμφερόντων με αντίστοιχη αυξανόμενη υποβάθμιση των οικονομικά περισσότερο αδύναμων τάξεων.  

Σε λίγο η κρίση θα αποδειχθεί τόσο σοβαρή που οι ασθενέστερες τάξεις δεν θα μπορούν να απορροφήσουν όλη αυτή την οικονομική υποβάθμιση. Στη συνέχεια, θα αρχίσει να  θίγεται δραματικά και η μεσαία τάξη. Η προτεινόμενη πρόσθετη φορολογία θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα προοίμιο για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Καθώς οι οικονομίες μας φθίνουν, καθώς οι βιομηχανίες απολύουν προσωπικό, καθώς τα καταστήματα απολύουν υπαλλήλους, οδηγούμαστε σε μια περαιτέρω οικονομική υποβάθμιση. Όλο και περισσότερες μάζες ατόμων προσπαθούν να διατηρήσουν την οικονομική τους κατάσταση με πιο εμφανείς επιθετικές συμπεριφορές απέναντι στους διπλανούς τους.

Σε βαθιές κρίσεις ο παρασιτισμός παίρνει χιλιάδες μορφές. Από τη μια έχουμε τους κλέφτες, και από την άλλη τους υπεύθυνους ασφαλείας και τους φύλακες των σχολείων. Όλα αυτά τα άτομα διαβιώνουν μέσα σε μια ασθενή κοινωνία, επιβιώνουν μέσα από τη μιζέρια του διπλανού τους. Ο ένας τροφοδοτεί τον άλλον, αντλούμε τις πηγές ζωής από τον διπλανό μας για να επιβιώνουμε εμείς οι ίδιοι. Ορισμένα άτομα δεν μπορούν να λειτουργήσουν μέσα από αυτές τις λογικές. Γι αυτό διαπιστώνεται μια αύξηση του αλκοολισμού και των ναρκωτικών.

Τα τελευταία χρόνια πληροφορούμαστε και για μια νέα κρίση, με καταστροφικές διαστάσεις. Ένα πολύ μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου λόγω πείνας. Την εποχή μας, οι πολίτες πολλών κρατών προσβάλλονται από το φάσμα της πείνας. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί.

Αντιμετώπιση μέσα από το σύστημα: Αντιδράσεις ενάντια στην παραγωγή

Από τη στιγμή που ένα οικονομικοκοινωνικό σύστημα φθάνει στα όριά του - από τη στιγμή που δεν είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων που ζουν σε αυτό - τόσο οι επιχειρηματολογίες όσο και οι αναλύσεις των πολιτικών του δεν έχουν κανένα νόημα, είναι απάνθρωπες και εσφαλμένες.  Αυτή είναι η κατάσταση την οποία τώρα αντιμετωπίζουμε. Καθώς φθάνουμε στα άκρα όρια του συστήματός μας, εμφανίζεται διάσταση μεταξύ του όλο και αυξανόμενου αριθμού ατόμων τα οποία για να μπορέσουν να διατηρήσουν το κοινωνικοοικονομικό του επίπεδο θα πρέπει να προκαλέσουν τη διάλυση του συστήματος, και ενός μειούμενου αριθμού ατόμων που θα υποστούν πολύ σοβαρή υποβάθμιση εάν δοθεί μια τέτοια λύση. Σύμφωνα με τους Νόμους της Πολιτικής, οι κοινωνικοοικονομικά ισχυρές τάξεις στις ΗΠΑ αναζήτησαν, απέκτησαν και αυτή τη στιγμή χρησιμοποιούν την πολιτική εξουσία διασφαλίζοντας το σύστημα το οποίο πλέον δεν μπορεί να διατηρήσει όλους, τουλάχιστον όμως διατηρεί εκείνους. Αντικατοπτρίζοντας τις άμεσες ανάγκες εκείνων οι οποίοι οδηγούν το παλαιό σύστημα στο θάνατό του, οι πολιτικοί δεν βρίσκονται σε επαφή με τις εμπειρίες και τις πραγματικότητες των αυξανόμενων μη προνομιούχων μαζών.

Με απλά λόγια, οι κυβερνήσεις καταλήγουν στο ότι καθώς το σύστημα που καταρρέει δυσχεραίνει όλο και περισσότερο τη θέση των οικονομικά ασθενέστερων που στη συνέχεια στρέφονται προς την εγκληματικότητα, θα πρέπει να κηρύξουμε τον πόλεμο σε αυτούς  και να τους τιμωρήσουμε ακόμα περισσότερο για τη δυστυχία τους. Αυτό δίνει ένα σαφές μήνυμα:  Μην προσπαθήσετε να βρείτε δικαιοσύνη μέσα σ' ένα σύστημα που καταρρέει. Όταν πεθαίνει ένα σύστημα, η δικαιοσύνη - πάντοτε επισφαλής κάτω από συνθήκες κοινωνικοοικονομικής ανισότητας - είναι μεταξύ εκείνων των στοιχείων που τίθενται σε κίνδυνο.

Σε ό,τι αφορά την πείνα που μαστίζει ένα τόσο μεγάλο τμήμα των υπανάπτυκτων χωρών, το πρόβλημα δεν είναι σε θέση να το επιλύσει η ανθρωπότητα. Φαίνεται ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις που θα δώσουν λύσεις στο δίλημμά μας. Εκτός εάν, δεν θεωρήσουμε το υπάρχον σύστημα ως δεδομένο. Σε αυτή την περίπτωση τα προβλήματά μας αρχίζουν να φαίνονται ότι είναι δυνατόν να επιλυθούν, ότι προβάλλονται περισσότερες ευκαιρίες και προκλήσεις για τη δημιουργία μας καινούριας περισσότερο ανθρώπινης κοινωνικής συμβίωσης.

Όντως, αυτοί οι οποίοι απολαμβάνουν τη δική τους ασφάλεια μέσα σε αυτό το σύστημα που καταρρέει δεν κάνουν καμία προσπάθεια να σώσουν τις νέες γενιές στο θάνατο. Οι χτεσινοί φιλελεύθεροι δίνουν δείγματα ακραίων συντηρητικών συμπεριφορών και κυνισμού. Στην πραγματικότητα περιόρισαν τα οράματά τους σε επουσιώδη θέματα που δεν προκαλούν κινδύνους.  Έγιναν στενόμυαλοι με βλέμμα απλανές. Όμως οι νέοι ποτέ δεν οδηγήθηκαν υπάκουα και αδιαμαρτύρητα στους τάφους που τους ετοίμασαν οι παλιότεροι και πιστεύουμε ότι και τώρα δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Η ίδια η επιθυμία για ζωή που τώρα σκοτώνει τα όνειρα και την ανθρωπιά των γονιών τους είναι εκείνη στην οποία θα στηριχθούν οι νέες γενιές να δημιουργήσουν τα καινούρια τους όνειρα και αγάπες.  Οι νέοι, οι φτωχοί και οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι, και  κυρίως οι μεσαίες τάξεις έχουν στηθεί στον τοίχο. Σύντομα θα αναγκαστούν να ανακαλύψουν την κοινή τους δύναμη, και τότε ο τοίχος θα καταρρεύσει.

Καινούριο Σύστημα και Καινούριες Λύσεις

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τους τρέχοντες κανόνες διεύρυνε το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων χωρών και μεταξύ πλουσίων και φτωχών ατόμων μέσα στις περισσότερες χώρες. Η επακόλουθη κοινωνική εξάρθρωση και ένταση είναι από τους σημαντικότερους φόβους για την ειρήνη και την ασφάλεια ολόκληρου του κόσμου. Η μεγαλύτερη ισότητα μεταξύ των κρατών και μεταξύ των υπηκόων τους θα ενισχύσει και τη δημοκρατία και τις αποδεκτές κοινωνίες. Η μείωση της διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων κρατών απαιτεί πρώτα από όλα την ακύρωση των παράνομων χρεών των φτωχών κρατών. Και απαιτεί την αναδόμηση των σημερινών οργανισμών της παγκόσμιας διακυβέρνησης με νέους οι οποίοι θα ενστερνίζονται την παγκόσμια δικαιοσύνη στο πλαίσιο των λειτουργικών τους αρχών.

Θα πρέπει, άμεσα, να δημιουργηθεί μια διεθνής υπηρεσία (δικαστήριο) για την Αφερεγγιότητα του χρέους. Η υπηρεσία αυτή θα καθορίσει πόσα χρήματα χρωστάει μια χώρα και είναι σε θέση να πληρώσει επιπλέον χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η ικανότητά της να εκτελεί τις βασικές λειτουργίες της, συμπεριλαμβανομένης και της παροχής των αναγκαίων κοινωνικών υπηρεσιών.  Το δικαστήριο θα μελετήσει επίσης το φάκελο του χρέους προκειμένου να προσδιορίσει τα όποια επαχθή χρλεη που υπόκεινται σε νόμιμη απόρριψη, συμπεριλαμβανομένων και των χρεών στη Διεθνή Τράπεζα και στο ΔΝΤ που δεν έχουν νόμιμα συναφθεί ή που έχουν χρησιμοποιηθεί για λόγους που δεν αποφέρουν κάποια δημόσια ωφελήματα.  Τα τελευταία θα περιλαμβάνουν χρέη που έχουν συναφθεί για έργα που έχουν σχεδιαστεί από τις τράπεζες τα οποία απέτυχαν λόγω λανθασμένων σχεδιασμών και αμελούς εποπτείας από πλευράς τραπέζης.

Με βάση την αξιολόγηση, θα πρέπει να τύχει διαπραγμάτευσης ένα σχέδιο ανακούφισης από τα χρέη προκειμένου να καλύψει τα όποια ποσά τα οποία οφείλει μια χώρα ύστερα από την απόρριψη των επαχθών χρεών, παρέχοντας τη δυνατότητα σε αυτήν να ασκεί τις αναγκαίες κρατικές λειτουργίες και να παρέχει τις αναγκαίες υπηρεσίες.

Επίσης, το σύστημα του Bretton Woods στο οποίο στηρίζεται η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και ο ΠΟΕ θα πρέπει να μεταρρυθμιστεί. . Θα πρέπει να γίνει μια αναδόμησης των θεσμών οικονομικού χαρακτήρα που να συνίσταται σ' ένα δίκαιο και δημοκρατικό παγκόσμιο οικονομικό και εμπορικό σύστημα το οποίο θα στηρίζει τις υγιείς, ασφαλείς, αποδεκτές, δίκαιες και παραγωγικές εγχώριες οικονομίες που λειτουργούν μέσα σ' ένα σύστημα συνεργασίας στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων. Ένα τέτοιο σύστημα θα στοχεύει στην ύπαρξη εξισορροπημένων και σταθερών εμπορικών σχέσεων, στην ελαχιστοποίηση της οικονομικής κερδοσκοπίας και του διεθνούς χρέους, στην ενθάρρυνση για παραγωγικές επενδύσεις, ενίσχυση της εγχώριας ιδιοκτησίας, και της εγχώριας αυτάρκειας, στην προστασία των φτωχών κρατών από ανάρμοστες οικονομικές πιέσεις και ληστρικές επιθέσεις από τα πιο ισχυρά κράτη και διεθνείς οργανισμούς και την έκφραση συμπάθειας για τους φτωχούς στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου και των επενδύσεων.

Και σε σχέση με την οικονομική κερδοσκοπία, μεγαλύτερος οικονομικός κίνδυνος για την ευημερία των ανθρώπων και του πλανήτη είναι η ανάπτυξη και η εκμετάλλευση της μη ελεγχόμενης ισχύος των πολυεθνικών εταιρειών. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μηχανισμοί σε διεθνές επίπεδο που να μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο, και οι θεσμοί του Bretton Woods σε τακτική βάση εμποδίζουν τις διορθωτικές ενέργειες σε εθνικό επίπεδο. Οι γιγάντιες πολυεθνικές εταιρείες κινούνται ελεύθερα σε ολόκληρο τον κόσμο, αγοράζοντας πολιτικούς και ρίχνουν τα κράτη, τις κοινότητες, και τους λαούς το ένα έναντι του άλλου ανταγωνιζόμενα στις θέσεις εργασίας, στην οικονομία και στην πρόσβαση στην τεχνολογία στοιχεία τα οποία ελέγχουν οι πολυεθνικές. Η μεταρρύθμιση και ο έλεγχος των οργανισμών του Bretton Woods και η ακύρωση όλων των προγραμμάτων δομικών αναπροσαρμογών, και των ρυθμίσεων των συμφωνιών του διεθνούς εμπορίου που θέτουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των τραπεζιτών πάνω από τα ανθρώπινα συμφέροντα θα αποτελέσουν σημαντικά βήματα για την αποκατάσταση του ορθού και της ευθύνης των κυβερνήσεων να τηρούν τις πολυεθνικές εταιρείες υπόλογες έναντι του δημοσίου συμφέροντος.

Οι λαοί των κρατών της βιομηχανικής κοινωνίας με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη (των κρατών της βιομηχανικής ελίτ) σύντομα θα ανακαλύψουν ότι οι ζωές και οι τύχες τους ως άτομα είναι αλληλένδετες, η εξάρτηση τους σε ό,τι αφορά την κοινωνικοοικονομική τους επιβίωση  είναι όμοια με εκείνη των προγόνων τους την εποχή της αγροτικής κοινωνίας. Αυτή η αποκάλυψη θα πρέπει να αντιμετωπισθεί ως μια επαναστατική  ιδεολογική μετεξέλιξη.  Ας προστεθούν οι κοινωνικά επιβλαβείς ενέργειες των χιλιάδων οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν πουλώντας ναρκωτικά στο διπλανό τους, ή καλλιεργώντας τα καθώς επίσης και εκείνες οι χιλιάδες των ανθρώπων που συντηρούνται - μαζί με εκείνους από εμάς που δεν έχουν αισθανθεί τις συνέπειες της στέρησης του θνήσκοντος συστήματος  - εργαζόμενοι ως πωλητές προϊόντων με πίστωση, φύλακες σχολείων, ιδιωτικοί αστυνομικοί σε μεγάλα πολυκαταστήματα, πράκτορες, πολιτικοί ανακριτές, και ένα πλήθος άλλων παρασιτικών επαγγελμάτων.  Η ανθρώπινη επιθυμία της επιβίωσης σύντομα θα θεωρήσει αναγκαία αυτή την προϋπόθεση της επαναστατικής ιδεολογικής θεώρησης. Θα τρομάξουμε όταν πληροφορηθούμε ότι, με τον τρόπο που λειτουργούμε, ένα ποσοστό των προσπαθειών των συνανθρώπων μας που κυμαίνεται από 40 έως 60 εστιάζεται στο να μην πράττει τίποτα περισσότερο από το να διαιωνίζει την αποξένωση. Η ζωή μας συνδέεται τόσο στενά με εκείνη του διπλανού μας ώστε, προκειμένου να αποφύγουμε να διατυπώσουμε τα πρότυπα της ευθύνης έναντι των συνανθρώπων μας, προκειμένου να αποφύγουμε να καταστρέψουμε το οικοδόμημα των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής κοινωνίας μας (ένα πραγματική οδυνηρό και καταλυτικό εγχείρημα), απαιτείται να αυξάνουμε τις καθημερινές μας προσπάθειες για να ενισχύουμε αυτό το σύστημα που δε λειτουργεί αποτελεσματικά, δημιουργώντας αυτή την αποξένωση• και, επομένως, την αύξηση της ασφάλισης, της κοινωνικής εργασίας, της πολεμικής βιομηχανίας και του αστυνομικού κράτους.

Αποκαθηλώνοντας το οικοδόμημα των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής κοινωνίας και δημιουργώντας το υποκατάστατό του που θα βασίζεται στις αρχές της ισονομίας αυτόματα ανακαλύπτουμε ότι δεν θα έχουμε πλέον πρόβλημα μη επαρκών χρηματοδοτήσεων για να επιλύουμε τις μεγάλες κρίσεις που αντιμετωπίζουμε. Δεδομένου ότι μια κοινωνία τυπώνει χρήμα σε εκείνες τις ποσότητες που αντιστοιχούν στην παραγωγή των αγαθών και των υπηρεσιών, η τωρινή έλλειψη κεφαλαίων άμεσα αποτελεί μια λειτουργία του συστήματος, που έχει χάσει τη βιωσιμότητά του.  Δεν μπορούμε να τυπώσουμε χρήματα διότι δεν μπορούμε να παράγουμε περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες, και δεν είμαστε σε θέση να παράγουμε περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες διότι δεν έχουμε αρκετά χρήματα. Αυτό είναι το άλυτο δίλημμα που τίθεται από το δαπανηρό σύστημα των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής κοινωνίας. Με την αλλαγή αυτού του πλαισίου (συστήματος) και την επακόλουθη απελευθέρωση της ενεργητικότητας δεκάδων εκατομμυρίων συνανθρώπων μας δεν θα αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στο να παράγουμε αυτά που επιθυμούμε και τα χρήματα θα τυπώνονται ανάλογα.  

Μέσα στην διαρκώς διευρυνόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, η επιβίωση σύντομα θα απαιτήσει όπως οι πληθυσμοί των βιομηχανικών κρατών αναγνωρίσουν ότι οι σημερινές κραυγές που ακούγονται από πάρα πολλούς ανθρώπους για τις τόσο λίγες πηγές που υφίστανται δεν είναι τίποτα άλλα από την επανάληψη του παλιού σλόγκαν που τώρα διατυπώνεται από τους εκπροσώπους του συστήματος των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής εποχής μας.

Οι πληθυσμοί που θνήσκουν από την πείνα στην Σαχάρα της Αφρικής διαβιώνουν πάνω από μια τεράστια λεκάνη ύδατος η οποία εύκολα θα μπορούσε να αντληθεί προκειμένου οι έρημοι να μετατραπούν σε εύφορα εδάφη.  Βέβαια, θα απαιτήσει την επένδυση τεράστιων ποσών, με όχι άμεσα κέρδη, που μπορεί να τα αντλήσουν μόνο οι βιομηχανικές - ισόνομες κοινωνίες.

Καθώς διευρύνεται η παγκόσμια κρίση, τότε, οι πιο κάτω τάσεις θα είναι πιο αναγκαίες, και κατά συνέπεια πιο εμφανείς:  Τα υποανάπτυκτα κράτη θα πρέπει να οδηγηθούν σε αντι-φεουδαρχικού χαρακτήρα επαναστάσεις και να αρχίσουν να αναπτύσσουν βιομηχανικές κοινωνίες προνομιούχων τάξεων, όπως έπραξαν πριν από αυτές η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, και η Κίνα.  Η επιθυμία επιβίωσης θα εγείρει αυτές τις αλλαγές, όπως συνέβη και στο παρελθόν. Η επιθυμία για επιβίωση θα απαιτήσει επίσης τα βιομηχανικά κράτη να οδηγηθούν σε  μια επανάσταση για ισονομία ενάντια στα συστήματα των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής κοινωνίας.  Στο πλαίσιο της αυξανόμενης κρίσης, θα είναι αναγκαίο για την επιβίωση των βιομηχανικών κρατών να πωλούν βαρύ βιομηχανικό εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων και ολόκληρων βιομηχανικών συγκροτημάτων, για την εκβιομηχάνιση κρατών στη Λατινική Αμερική. την Ασία και την Αφρική.  Μόνο οι κατά κύριο λόγο ισόνομες κοινωνίες θα είναι σε θέση να συνάπτουν πολύ μεγάλα και μεγάλης διάρκειας δάνεια.  Έτσι, οι δραστικές αλλαγές στην εξωτερική πολιτική θα συμβαδίζουν με τις δραστικές αλλαγές στα βιομηχανικά κράτη.  Ένα τέτοιο αναλογικό παράδειγμα υπήρξε η αντικατάσταση των εμπορικών σχέσεων με τις σύγχρονες καπιταλιστικού χαρακτήρα σχέσεις.  Μόνο τα κράτη του συστήματος των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής εποχής ήταν σε θέση να αναπτύξουν αυτή την τελευταία μορφή των σχέσεων και μόνο τα βιομηχανικά κράτη που λειτουργούν μέσα από κανόνες ισονομίας θα είναι σε θέση να αναπτύξουν τα νέα διεθνή πρότυπα που τώρα γεννώνται.

Επομένως το ερώτημα φαίνεται ότι εξαρτάται από ένα μικρό στοιχείο που κάνει τη διαφορά σε κάθε περίπτωση. Δηλαδή, εάν η μεταβιομηχανική κοινωνία θα προέλθει μέσα από την εξέλιξη του συστήματος των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής εποχής [βιομηχανικής ελίτ] ή μέσα από επανάσταση εναντίον της. Δείχνει ότι διαμορφώνεται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Πιστεύεται ότι η νέα τεχνολογία είναι ο τροφοδότης αυτού του νέου συστήματος. Όμως, οι καπιταλιστές προκειμένου να διατηρήσουν την ισχύ τους δεν θα επιτρέψουν τη γέννησή του.  Εάν η ελίτ θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να μοιράσουν τους τύπους της Silicon Valley από χώρα σε χώρα. Έτσι θα πρέπει να δράσουν.  Θα πρέπει να υπάρχει υψηλή τεχνολογία, διαφορετικά δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει το όλο εγχείρημα.  Η ελίτ θα πρέπει να την προωθήσει σε όλους.  Θα πρέπει να εντάξει όλους σε αυτή τη διαδικασία.  Προκειμένου να επιβιώσει θα πρέπει να λειτουργήσει μέσα από τις αρχές της ισότητας.  Έτσι θα πρέπει να ενεργήσουν για να επιβιώσουν .  Θα πρέπει να συνδράμουν ώστε η παγκοσμιοποίηση να υπηρετεί όλο τον κόσμο, να λειτουργεί με βάση την ισότητα.

Συμπερασματικά, τώρα είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε γιατί διαπιστώνουμε πόσο καταλυτικά είναι τα επιχειρήματα συσχετισμού σχετικά με το πότε και το γιατί των επαναστάσεων. Πιστεύουμε ότι ένας καινούριος τρόπος παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης αρχίζει να αναπτύσσεται μέσα στο υπάρχον σύστημα. Όμως, βαθμιαία, παρατηρούμε να εμφανίζονται στοιχεία ασυμβατότητας μεταξύ του παλαιού και του νέου συστήματος.  Τα εκτιμούμε ως αντιφάσεις μεταξύ του νέου τρόπου παραγωγής και των ισχυουσών σχέσεων παραγωγής, δηλαδή, μεταξύ του νέου τρόπου παραγωγής και των αυταρχικών ελεγκτικών αντιπροσώπων της ισχύουσας τάξης πάνω στο πως παράγονται, από και για ποιόν.  Σε κάποιο σημείο, αναπτύξαμε τη θεωρία ότι ο αυξανόμενος όγκος των ατόμων που εξαρτάται από κοινωνικοοικονομική άποψη από την αναπτυσσόμενη νέα τάξη πραγμάτων θα αναγκαστεί να διαγράψει τις παλαιές, ανασταλτικού χαρακτήρα δομές, απλά και μόνο για να επιβιώσει.  

Σίγουρα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια μορφή θα έχει η νέα ισόνομη κοινωνία η οποία πιστεύομε ότι θα δημιουργηθεί.  Αντίθετα, μόνο τα άτομα των ισόνομων κοινωνιών που θα διαπιστώσουν ότι είναι αναγκαίο να διαλύσουν την υπάρχουσα δομή του συστήματος των προνομιούχων τάξεων της βιομηχανικής κοινωνίας και θα αναλάβουν τον έλεγχο θα μπορέσουν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Δεν είμαστε «υποκείμενα» αυτής της κοινωνίας και από ιστορική άποψη δεν είμαστε σε θέση να «αφουγκραζόμαστε» αυτή την κοινωνία.  

Γενικά, κύριος στόχος μας ήταν να καταδείξουμε τη λογική των καταστάσεων, προβάλλοντας τη «λειτουργική» σύνδεση μεταξύ των αντιλήψεων των ανθρώπων και των κοινωνικοοικονομικών εμπειριών τους/συμφερόντων τους.  Προσπαθήσαμε να καταδείξουμε το ίδιο συμφέρον που ενεδρεύει πίσω από όλες τις ανθρώπινες «αλήθειες». Υποστηρίξαμε ότι μόνο τα καθαρά παραδείγματα συσχετισμού θα μπορέσουν να μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε τις σημερινές κοινωνικοοικονομικές διενέξεις ή την επίλυσή τους. Πιστεύομε και αιτιολογούμε τον ισχυρισμό ότι ο βιομηχανικός δυτικός κόσμος φθάνει σε μια νέα ιστορική καμπή, ότι για την κοινωνικοοικονομική μας επιβίωση απαιτείται μια άμεση κατάργηση των υπαρχόντων πλαισίων και μια ταυτόχρονη άμεση δόμηση των κύριων περισσότερων ισόνομων πλαισίων αντικατάστασης.  Μόνον οι αναλύσεις που βασίζονται σε καθαρούς συσχετισμούς μπορούν να χρησιμεύσουν ως υποδείγματα γι αυτήν την αναπόφευκτη διαδικασία.

Για εκτενέστερη ανάλυση του παγκοσμίου πλαισίου και ποία τα κίνητρα της μετεξέλιξης της ανθρωπότητας, επιφυλόσσομαι με την έκδοση του βιβλίου μου με τίτλο «Η διαχρονική διαλεκτική πορεία του παγκοσμίου πολιτικού οικονομικού και κοινωνικού συστήματος».

Νικόλαος Λ. Μωραiτης, Ph.D.

Διεθνείς Σχέσεις

Καλιφόρνια 2012

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News