Διαστημόπλοιο Enterprise
Αστρική μέρα 6677291
Γέφυρα αστρόπλοιου
Αγαπητό μου ημερολόγιο, πολλές φορές σκέφτομαι - βλέποντας και ξαναβλέποντας την κλασική πια σειρά επιστημονικής φαντασίας Contact - μια σκηνή. Εκείνη με την Τζόντι Φόστερ να καρφώνει πινέζες πάνω σε ένα χάρτη του ηλιακού μας συστήματος, σημαδεύοντας τα αστέρια στα οποία έχει στήσει - κυριολεκτικά - αφτί, αναζητώντας εξωγήινη νοημοσύνη. Και σκέφτομαι ότι κάπως έτσι θα ήθελα και εγώ να ζήσω τη ζωή μου. Με ένα χάρτη του κόσμου κρεμασμένο πάνω από το κρεβάτι, όπου να γεμίζω με πινέζες διαφορετικών χρωμάτων κάθε πόλη και μέρος όπου έχω βρεθεί. Περιμένοντας με ανυπομονησία το επόμενο.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Έχοντας σαν στόχο τον Ισημερινό και γυρίζοντας όλους τους τροπικούς. Κάπως έτσι καταλαβαίνω, περνώντας τις 350 μέρες του χρόνου (και ζώντας για τις υπόλοιπες στη φυγή μακριά από την Ευρώπη, την Ελλάδα και την Κρήτη), στη μιζέρια αυτού του τόπου που τσαλαβουτάει στα νερά της κρίσης, τι σημαίνει "Οδύσσεια" και πόσο ουσιαστικός ήταν ο στίχος του Καφάβη σε εκείνο το θρυλικό ποίημα με το οποίο έθρεψα τα πρώτα ταξιδιάρικα όνειρά μου. Ταξίδι. Η καλύτερη και σημαντικότερη επένδυση που μπορεί να κάνει κανείς. Πιο ουσιαστική και από τον πλέον αμύθητο θησαυρό που μπορεί κάποια στιγμή η τύχη, δείχνοντας το χαμόγελο και όχι απλά τα δόντια της, όπως κάνει συνήθως, να φέρει στα χέρια του οποιουδήποτε. Ναι, το ταξίδι, το κάθε ταξίδι και ειδικά τα πιο μακρινά, τα πιο ονειρεμένα και εκείνα που δίνουν τον ορισμό της "φυγής" είναι μια μεγάλη επένδυση. Ίσως η μόνη απόλυτα κερδοφόρα. Γιατί αυτό που σου προσφέρει είναι μνήμες με κάθε μορφή. Μυρωδιές που ανακαλούνται σε ανύποπτο χρόνο στη μνήμη.
Εικόνες που ξεπηδούν από τα ψηφιακά άλμπουμ και ξαναζωντανεύουν, θυμίζοντας τα πιο απλά, αλλά τα πλέον ουσιαστικά πράγματα. Ήχοι που παραπέμπουν σε μέρες μακρινές, αλλά όχι ξεχασμένες. Απλά καθημερινά πράγματα που ανασύρουν από τις αποθήκες του μυαλού διαμάντια που δε χάνουν με το πέρασμα του χρόνου τη λάμψη και τη μαγεία τους. Απλά γίνονται έτσι πιο ουσιαστικά, πιο περιεκτικά, πιο πολύτιμα και πιο μαγικά. Πιο ηδονικά καθώς γεννούν πάντα τη βάση για μια επόμενη φυγή, τη λαχτάρα που κάνει την ψυχή να σπαρταρά και το μυαλό να συνειδητοποιεί σε όλη του τη δύναμη το προκλητικό κάλεσμα Σειρήνων, μακρινών και ανίκητων.
Κάθε ταξίδι έχει να προσφέρει κάτι μοναδικό. Αφήνει ένα αποτύπωμα που κανείς δεν μπορεί να σβήσει, να λεκιάσει, να πειράξει και να λαβώσει. Γιατί είναι κάτι απόλυτα δικό σου. Κάτι μοναδικό. Κάτι ανεπανάληπτο. Είναι μνήμες. Και η μνήμη είναι ενέργεια. Και καμιά μορφή ενέργειας δε χάνεται.
Μεταλλάσσεται απλά σε κάτι άλλο. Άφθαρτη, όσο τουλάχιστον το άλλο πολύτιμο αγαθό, της υγείας, μας προσφέρεται άπλετα και με τρόπο που εκτιμούμε μόνο όταν το χάσουμε. Ταξίδι. Σκέψεις και όνειρα. Ανυπομονησία για τη στιγμή που με τις βαλίτσες στο χέρι θα βρεθώ και πάλι σε ένα αεροδρόμιο. Σε ένα οποιοδήποτε αεροδρόμιο. Μίλια ή χιλιόμετρα μακριά από εδώ. Με εικόνες κάθε φορά διαφορετικές, τόσο όσο οι ήχοι, οι παραστάσεις, οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου, εκείνοι που περνούν αδιάφορα και βιαστικά ή αυτοί που θα αφήσουν κάτι περνώντας από δίπλα μου. Ίσως το άρωμά τους. Ίσως μια λέξη. Ίσως ένα χαμόγελο. Ίσως απλά τίποτα. Ίσως μόνο μια εικόνα φευγαλέα που θα αποτυπωθεί σαν σκιά στη μακροπρόθεσμη μνήμη για να ανασυρθεί σε ένα ανύποπτο ντεζαβού ή σε ένα όνειρο από εκείνα που μοιάζουν άσχετα και ασύνδετα, όμως αποτελούν απλά σημειώσεις σε ένα κείμενο που συνέταξε το μυαλό και αποθήκευσε σε ένα κουτί ξεχασμένο μέσα στα μυριάδες των σκέψεων και των εμπειριών σε σκοτεινά απόμερα και πάντα ανεξερεύνητα υπόγεια του εγκεφάλου.
Ταξίδι. Φυγή. Ανυπομονησία για την επόμενη αναγγελία της πτήσης προς ένα ακόμη άγνωστο ή κάτι πιο γνωστό και οικείο. Πάντα, όμως, μακρινό. Πάντα ηδονικό. Πάντα ονειρικό. Και πάντα φευγαλέο. Γιατί καθετί όμορφο είναι προορισμένο απλά να κυλάει σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλα. Δίνοντας πάντα την υπόσχεση μιας νέας αρχής. Και μιας επιστροφής. Εκεί που ο χρόνος δεν είναι πια πανδαμάτορας. Γιατί εκεί βασιλεύουν οι αιώνιες αναμνήσεις.
