Το άρωμα του μυστηρίου πλανιέται σε δρόμους και γωνιές, ναούς και ανάκτορα, συναγωνιζόμενο εκείνο από τα χαρακτηριστικά μυρωδικά στικάκια που ανάβουν οι πιστοί στους θεούς τους. Οι εικόνες εναλλάσσονται με κινηματογραφικούς ρυθμούς, περιγράφοντας έναν κόσμο τόσο διαφορετικό και μακρινό όσο μόνο σε βιβλία ή ταινίες έχει γνωρίσει κάποιος, που τα βήματά του ως ταξιδιώτη δεν τον οδήγησαν ποτέ στην Άπω Ανατολή. Και η Ταϊλάνδη αρχίζει να αποκαλύπτει το πρόσωπό της από τη Μπανγκόκ ως το Πουκέτ και τα εκατοντάδες άλλα τροπικά νησάκια που το περιβάλλουν μοιάζοντας με Σειρήνες προκλητικές και επίμονες με το που θα πατήσεις τα πόδια σου σε αυτή τη χώρα.
Η πρώτη αίσθηση από την πρωτεύουσα είναι πικάντικη όσο η κουζίνα και οι μυρωδιές της. Ουρανοξύστες άλλοι με έμπνευση και στυλ και άλλοι σαν τσιμεντένιοι βράχοι που χάνονται στον ουρανό δίπλα σε χαμηλά σπίτια, φτωχικά και σιωπηλά, με τον κόσμο να βλέπει από τα πρόχειρα σκεπασμένα με σεντόνια και πλαστικές σακούλες παράθυρά τους, σε πολύβουους δρόμους γεμάτους παζάρια και μαγαζιά.
Η ιστορία
Λίγα πράγματα θυμίζουν την ιστορία της πόλης και της χώρας, πολλά όμως την πίστη των κατοίκων. Τα αρχαία πετράδια του παρελθόντος βγαίνουν από το σκαλισμένο σε ξύλο σεντούκι, όπως τα χαρακτηριστικά κομψοτεχνήματα των Ταϊλανδών και οι διάσημοι πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι και μαργαριτάρια μόλις βγεις από τα όρια της πόλης των 12 εκατομμυρίων κατοίκων, που διασχίζεται από τον ιερό ποταμό Τσάο Πρα, και κατευθυνθείς προς τη δεύτερη ιστορικά και πιο σημαντική πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, την Αγιουτάγια, τη γη των ελεφάντων, καταστόλιστη από ανάκτορα και ναούς και πλέον μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Μοναδικά έργα τέχνης, αρχιτεκτονήματα και γλυπτά από έναν άλλο κυριολεκτικά κόσμο που δε θυμίζουν σε τίποτα τα αντίστοιχα της Ευρώπης.
Δεντρολατρεία
Παντού παρόντα τα δέντρα, κυρίως τα μεγάλα με τις ρίζες σμιλεμένες είτε από τη φύση είτε από αρχαίους καλλιτέχνες, που, όπως οι σύγχρονοι Ταϊλανδοί, τα λατρεύουν πιστεύοντας ότι τα πιο γέρικα από αυτά φιλοξενούν στις ρίζες τους καλά πνεύματα. Τα οποία βεβαίως για να διατηρήσουν το χαρακτήρα τους πρέπει να δεχτούν τις απαραίτητες προσφορές, γευστικές, με τη μορφή φρούτων, αρωματικές, όπως το άρωμα από τα στικάκια που ανάβουν στις ρίζες τους οι πιστοί, και δροσερά, όπως κάθε είδους ποτό με κόκκινο χρώμα.
Η Αγιουτάγια
Η μαγευτική Αγιουτάγια, που δίνει και την πρώτη αίσθηση στον επισκέπτη του καυτού ήλιου του Τροπικού του Καρκίνου λίγο πιο βόρεια από τον Ισημερινό, έχει πολλά μυστικά να διηγηθεί στο διαβάτη, ο οποίος για πολλούς αντίστοιχους λόγους θα μαγευτεί από εκείνην. Περνώντας τις πύλες του χρόνου, διασχίζοντας αιώνες μέσα από μνημεία και φτάνοντας ως το 1767, οπότε και καταγράφηκε η πτώση του Βασιλείου από τους Βιρμανούς. Η κατάρρευση της Αγιουτάγια άνοιξε το δρόμο για την κυριαρχία της Μπανγκόγκ, καθώς οι κάτοικοι μετακινήθηκαν στη θέση όπου υπήρχε το χωριό Μπαν Μακόκ.
Μπανγκόγκ
Η ανάπτυξη της μητρόπολης ήταν ραγδαία και σήμερα η Μπανγκόγκ θεωρείται μια πόλη-σημείο αναφοράς για την Άπω Ανατολή. Η πρωτεύουσα γεμάτη από ναούς και ανάκτορα προσφέρει ένα βομβαρδισμό από εμπειρίες που οδηγούν στη... νιρβάνα, την τέλεια ειρήνη του Βουδισμού, όπως τη νοεί ο καθένας. Είτε σαν χαλάρωση είτε σαν φυγή από την καθημερινότητα είτε σαν πρόλογο για όσα πρόκειται να ζήσει στην πορεία.
Οι πιστοί Ταϊλανδοί
Ο βουδισμός αποτελεί την κυρίαρχη θρησκεία σε αυτή τη χώρα. Από τον 3ο αιώνα, όταν έφτασε στην Ταϊλάνδη από την Ινδία, εξαπλώθηκε και έγινε, εκτός από πίστη, βίωμα των κατοίκων και τρόπος ζωής. Ίσως για αυτό το λόγο - μαζί φυσικά με το κλίμα - η γαλήνη και η ηρεμία των κατοίκων αποτελούν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Ταϊλάνδης και των πολιτών της. Οι Ταϊλανδοί είναι εξαιρετικά πιστοί, κάτι το οποίο βλέπει κανείς σε κάθε γωνιά, δρόμο, σπίτι, ή κατάστημα. Εκτός από τους εντυπωσιακούς ναούς με τις πλέον περίεργες στα μάτια των δυτικών διακοσμήσεις, θεότητες, σύμβολα και μυθικές μορφές - κυρίως δράκοι ή μαγικά πουλιά, ναΐσκοι, αντίστοιχοι με τα δικά μας προσκυνητάρια ή εκκλησάκια, βρίσκονται σε κάθε γωνιά.
Φτωχικά ή πιο πλούσια, τα ναΐδια έχουν το δικό τους ρόλο στο επίσημο και το καθημερινό των κατοίκων, συνεχώς στολισμένα με άνθη σε "κολαΐνες", με αρωματικά στικάκια να σκορπούν παντού το άρωμά τους και προσφορές των πιστών, κυρίως φρούτα και χυμούς που λατρεύουν τα πνεύματα. Και κυρίως εκείνα που φωλιάζουν μέσα στα πιο γέρικα από τα δέντρα, τα οποία επίσης λατρεύονται από την αρχαιότητα. Όχι μόνο στην ασιατική κουλτούρα, αλλά σχεδόν σε κάθε πολιτισμό, όπως και το δικό μας.
Με το βουδισμό σχετίζεται και η πανάρχαια πρακτική του μασάζ, διάσημη ανά τον πλανήτη και πλέον τόσο τουριστικοποιημένη που τα "μασατζίδικα" βρίσκονται ανά δέκα μέτρα σαν τα δικά μας περίπτερα. Με φιξ τιμές, που - όπως καθετί άλλο - όμως επιδέχεται παζάρι και με μια απίστευτη ποικιλία, είναι μια από τις σειρήνες αυτής της χώρας, στο ηδονικό κάλεσμα των οποίων είναι αδύνατον να αντισταθείς χωρίς να το μετανιώσεις αργότερα. Μασάζ με αρωματικά λάδια, κλασικό ταϊλανδέζικο που κάνει τους μυς να υποκύπτουν στο δυνατό αλλά απίστευτα μαγικό άγγιγμα των χεριών, μασάζ με αλόη, ιδανικό για το καμένο από τον ήλιο δέρμα, με λάδι κοκοφοίνικα για τέλειο μαύρισμα λίγο πριν την παραλία, ακόμα και με... βότκα, ειδικά προορισμένο βεβαίως για τους Ρώσους τουρίστες που έχουν ανακαλύψει και πλημμυρίσει τη χώρα.
Τόσο που οι ταμπέλες είναι και στα Ρωσικά, με τα Αγγλικά σε κάποιες περιπτώσεις σε δεύτερη μοίρα, ή τα μενού των εστιατορίων και των ταβερνών, όπου παραγγέλνεις αμέσως το ψάρι από το ιχθυοπωλείο και πριν καλά-καλά καθίσεις στο τραπέζι έχει μπει σε αλουμινόχαρτο στα κάρβουνα και σε περιμένει να το γευτείς με τα απαραίτητα ταϊλανδέζικα μπαχαρικά. Και φυσικά μια ηδονική εμπειρία δεν περνάει μόνο από το στομάχι, αλλά από ολόκληρο το κορμί. Από την κορυφή ως τα… νύχια, έως το σπα για τις πατούσες των ποδιών με ψαράκια σε ειδικές δεξαμενές έξω από τα "μασατζίδικα" που τρώνε τα νεκρά κύτταρα των ποδιών.
Τα ιερά τατουάζ
Με βουδιστικές ρίζες και η πρακτική του τατουάζ, που έχει περισσότερο θρησκευτική παρά διακοσμητική - όπως συμβαίνει στη Δύση - σημασία. Για τους Ταϊλανδούς τα σχέδια και οι μορφές των τατουάζ είναι ισχυροί ταλισμάνοι ενάντια στα κακά και πονηρά πνεύματα. Εκείνα τα οποία διώχνουν μακριά τα κουδουνάκια που υπάρχουν στις στέψεις των ναών μαζί με τα μαγικά, μυθικά πουλιά. Οι Ταϊλανδοί, όπως και οι περισσότεροι Ασιάτες, είναι εκτός από πιστοί και εξαιρετικά προληπτικοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι έξω από τα σπίτια υπάρχουν μικρογραφίες τους, τα λεγόμενα "σπίτια των πνευμάτων", όπου "φωλιάζουν" οι προστάτες κάθε οικίας. Από ξύλο ή τσιμέντο, διασφαλίζουν την προστασία των ενοίκων από καθετί κακό. Άλλωστε προτού χτίσει κάποιος ένα σπίτι οφείλει πρώτα να ζητήσει από έναν ιερέα να ελέγξει το χώρο για να διαπιστώσει αν τα πνεύματά του είναι ευνοϊκά και η περιοχή βρίσκεται σε σημείο όπου συγκλίνουν οι θετικές ενεργειακές γραμμές του πλανήτη.
Για τους Ταϊλανδούς, το πέρασμα από κάποιο βουδιστικό μοναστήρι θεωρείται επιβεβλημένο, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα, ως μεταβατικό στάδιο προς την ενηλικίωση, ενώ οι μεγάλες γιορτές θυμίζουν κάτι από δικά μας πανηγύρια με την κοσμοπλημμύρα ντόπιων αλλά και ξένων, και τα παζάρια γύρω από τα τεμένη. Εκεί όπου μπορεί κανείς να βρει τα πάντα, αφού πρώτα - αν είναι βεβαίως βουδιστής - προσευχηθεί, ανάψει το στικάκι του - κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας κεριά - αφήσει τα φρούτα και τα κόκκινα ποτά που μαζεύονται από τους ιερείς και δίνονται την άλλη μέρα στους φτωχούς και αν θέλει αφιερώσει και τον οβολό του σε χαρτονομίσματα - μπατ - που καρφιτσώνονται στην ουρά ενός τεράστιου χαρταετού πάνω σε σκοινιά, τα οποία ανεβαίνουν ως την οροφή του κάθε ναού. Φυσικά, για να... πιάσουν τόπο.
Ελέφαντες
Εκτός όμως από το βουδισμό, η χώρα φημίζεται για ένα άλλο της χαρακτηριστικό-εθνικό σύμβολο, τους ελέφαντες. Τα ζώα που έχουν μετατραπεί και σε τουριστικό "θέαμα" με πολλούς τρόπους, καθώς εκπαιδεύονται για τσίρκο, με ακροβατικά και... τέχνες, όπως να ζωγραφίζουν ή να παίζουν μπάλα. Πανέξυπνα όπως είναι, μαθαίνουν εύκολα, αφού πρώτα περάσουν από σκληρή εκπαίδευση - ως κατοικίδια - για να δεθούν με τον ιδιοκτήτη τους και να γίνουν υπάκουα. Η βόλτα με τους ελέφαντες θεωρείται ως ένας απαραίτητος σταθμός για κάθε τουρίστα στις διαδρομές του μέσα στη ζούγκλα, ενώ αποτελούν και το κυρίαρχο εικονογραφικό μοτίβο στην τέχνη.
Οι κάτοικοι θεωρείται ότι κατάγονται από τη νοτιοανατολική Κίνα. Το 650 ίδρυσαν το ανεξάρτητο Βασίλειο Ναντσάο, που για 600 χρόνια κυριάρχησε στη σημερινή βόρεια Ταϊλάνδη. Δεύτερη πρωτεύουσα ήταν η Αγιουτάγια.
«Η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται». Και αυτό είναι αλήθεια. Η πρωτεύουσα ζει μέρα και κυρίως νύχτα, όταν με τη δύση του ήλιου ανοίγουν οι αγορές και τα θρυλικά παζάρια, ενώ τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα δεν κλείνουν ποτέ.
Το μεγαλύτερο νησί της Ταϊλάνδης με μεγάλη ιστορία. Ήταν από τους βασικούς εμπορικούς δρόμους μεταξύ Κίνας και Ινδίας. Σήμερα η βασική οικονομία του πανέμορφου νησιού είναι ο τουρισμός, με εκατομμύρια επισκεπτών να καταφτάνουν από κάθε γωνιά του κόσμου.
ΒΑΝG ΜΑΚΟΚ
Η πόλη των 12 εκατομμυρίων κατοίκων, η σημερινή Μπανγκόκ, ιδρύθηκε το 1782. Βρίσκεται στον Τροπικό του Καρκίνου, βόρεια από τον Ισημερινό, σε μια ιδανική λόγω κλίματος θέση, εκεί όπου βρισκόταν το αρχαίο χωριό Bang Μαkok.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
