Θα ξεκινήσω με την παρατήρηση ότι η κυβέρνηση διαχειρίζεται με μεγάλη μυστικότητα και απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης τα εθνικά θέματα, τα οποία κατά σύμπτωση είναι και μεγάλης χρηματικής αξίας. Ανάμεσα σε αυτά είναι το θέμα της ηλεκτρικής ενέργειας, το θέμα του ορυκτού πλούτου, το θέμα των υδάτινων πόρων, το θέμα της ανακύκλωσης των απορριμμάτων, το θέμα των υδρογονανθράκων, οι πωλήσεις νησίδων και βραχονησίδων, ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, ο εξονυχιστικός έλεγχος των τραπεζών από κρατικό φορέα μεγάλης εμπιστοσύνης, η πολιτική των μνημονίων, η παραμονή ή όχι στο ευρώ, το νομικό καθεστώς όλων των επενδύσεων που γίνονται στη χώρα ώστε να μην υπάρξει στο μέλλον κατηγορία για αθέμιτο ανταγωνισμό για κάποιες κατηγορίες επιχειρηματιών παλαιών και νέων.
Του καθηγητή δρ. Γιώργου Ζουγανέλη
Τα κεντρικά ΜΜΕ δείχνουν μια περίεργη σιωπή για το θέμα της διαφορετικής φορολογικής επιβάρυνσης ισχυρών οικονομικά ομάδων, τη συνεχιζόμενη αύξηση των κόκκινων δανείων προς συγκεκριμένες τσέπες, τη νέα φούσκα του χρηματιστηρίου που θυμίζει την εποχή Σημίτη και πολλά άλλα. Θυμούνται όμως τον κροκόδειλο του Ρεθύμνου και αναλώνουν χρόνο για αυτόν, αλλά δε δίνουν καμία αναφορά για το θέμα των χημικών, για το οποίο θα μιλήσουμε στη συνέχεια.
Διερωτώμαι το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο γιατί δεν ερευνά το θέμα της μης παρουσίασης σημαντικών θεμάτων, εθνικών θεμάτων, όπως τα χημικά, από αυτά τα ΜΜΕ. Τα χημικά αποτελούν και αυτά εθνικό θέμα, αφού ένα σοβαρό ατύχημα θα προκαλέσει μόνιμο πρόβλημα στον ελληνικό τουρισμό και την οικονομία της Ελλάδας γενικότερα.
ΔΕΗ
Αρχίζοντας με το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων των κρατικών εταιρειών και ειδικότερα της ΔΕΗ, έχω να πω τα εξής. Η πώληση μιας εταιρείας του Δημοσίου πρέπει να οδηγεί σε ελάφρυνση της φορολογίας του πολίτη που χρησιμοποιεί τα προϊόντα της. Κατά τις εξαγγελίες των κυβερνητικών στελεχών για την πώληση της ΔΕΗ και κάθε δημόσιας επιχείρησης δε δόθηκε καμία αναφορά σε αυτό το θέμα, το οποίο είναι και ένα σημαντικό πεδίο έρευνας για τους οικονομολόγους. Ειπώθηκε μόνο ότι θα υπάρξει ανάπτυξη, κάτι όμως που δε δικαιολογήθηκε. Τους τελευταίους μήνες ο πολιτικός διάκοσμος αναφέρεται πολύ συχνά σε ανάπτυξη, αλλά αυτά που λέει ή αποφασίζει δεν έχουν καμία σχέση με αυτό.
Είναι γεγονός πως σε χώρες που απελευθερώθηκε η αγορά ενέργειας αυξήθηκε η τιμή της κιλοβατώρας. Η κατάργηση της Εθνικής Επιτροπής Σχεδιασμού της Ενέργειας, που έγινε από το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, διότι με βάση τις προτάσεις της η κυβέρνηση θα μπορούσε να εκπονήσει σχέδιο πώλησης της "μικρής ΔΕΗ", αφού το φέρει σε δημόσια διαβούλευση. Όπως έχει γίνει η χώρα, αυτή η επιτροπή μόνο εθνική δε θα ήταν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που χρειάζεται συζήτηση, όπως και με ποιους τρόπους μπορεί να αλλάξει το παρόν αποτυχημένο πολιτικό σύστημα, που έφερε τη χώρα στη χρεωκοπία και συνεχίζει να οδηγεί τη χώρα στη φτώχια και την υπανάπτυξη.
Ανάπτυξη σημαίνει παραγωγή και η Ελλάδα ακόμη και το γάλα το εισάγει απ' έξω, ενώ σε λίγα χρόνια οι αγρότες θα γίνουν υπάλληλοι μεγάλων εταιρειών, αφού θα δουλεύουν σαν υπάλληλοί τους με συμβόλαια, η δε τιμή των προϊόντων τους θα καθορίζεται από αυτές και από το χρηματιστήριο εμπορευμάτων του Πειραιά.
Η κυβέρνηση, δυστυχώς, συνεχίζει να ακολουθεί πιστά τη μνημονιακή πολιτική που έχει συμφωνήσει χωρίς κανένα αντίκρισμα για τη χώρα. Για την αντιπολίτευση, έχω αμφιβολίες ότι είναι αντιμνημονιακή. Το γιατί θα το καταλάβετε όταν σας μιλήσω για το δημοψήφισμα.
Ειπώθηκε από την κυβέρνηση ότι θα υπάρξει ανταγωνισμός μεταξύ της "μεγάλης" και της "μικρής ΔΕΗ", με αποτέλεσμα να πέσουν οι τιμές. Αυτό ακούγεται εκτός πραγματικότητας, αφού η μεν "μεγάλη ΔΕΗ" δε θα φορολογείται όπως οι εφοπλιστές, ενώ η "μικρή ΔΕΗ" θα φορολογείται σαν κανονική επιχείρηση. Στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί η "μικρή ΔΕΗ" να αντέξει τον ανταγωνισμό της "μεγάλης ΔΕΗ", εκτός αν ανεβάσει την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος που θα πουλάει ή αν αρχίσει να ξεπουλάει την προίκα της.
Εφόσον η "μικρή" και η "μεγάλη ΔΕΗ" θα πουλούν ρεύμα σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, μια διαφοροποίηση στις τιμές δε θα έθιγε καμία. Άρα αυτά που λέει η κυβέρνηση περί ανταγωνιστικότητας δεν αφορούν στην πραγματικότητα.
Ο λιγνίτης είναι ένα υλικό το οποίο έχει εφαρμογές σαν άνθρακας όχι μόνο στην καύση για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και σε άλλα βιομηχανικά προϊόντα, στη μεταλλουργία, στη χημική βιομηχανία, στην κατασκευή νανουλικών και ηλεκτρονικών κ.λπ., τα οποία, αν παραγόντουσαν στην Ελλάδα, θα δημιουργούντο πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας και ουσιαστική ανάπτυξη. Αντί αυτού, η χώρα ξεπουλάει τις πηγές της, παραδίνει τον έλεγχό τους σε επενδυτές που τα κέρδη τους δεν τα επανεπενδύουν σε αυτή. Όλα αυτά για ένα ξεροκόμματο της ντροπής. Σε λίγο καιρό οι πολίτες αυτής της χώρας θα πωλούν νόμιμα τα όργανά τους σε εξευτελιστικές τιμές, όπως γίνεται στην Ουκρανία, χάρη σε ένα νόμο που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ επί ΓΑΠ.
Η αξία του λιγνίτη που χονδρικά θα κληρονομήσει η "μικρή ΔΕΗ" είναι της τάξης των 25 δισ. ευρώ. Μια μέση επένδυση για περίοδο τριάντα χρόνων είναι της τάξης των 2-4 δισ. ευρώ. Το ερώτημα είναι τι είδους επένδυση θα γίνει στη "μικρή ΔΕΗ" και με τι ρήτρες.
Η γνώμη μου είναι να διαχωριστεί η πώληση των κοιτασμάτων λιγνίτη από τη "μεγάλη" και τη "μικρή ΔΕΗ". Μπορεί να πει κάποιος ότι αυτό θα αυξήσει τις τιμές του ρεύματος. Αυτό δεν είναι σωστό, αφού θα ελαττωθούν οι θέσεις εργασίας στις δύο εταιρείες. Με τον τρόπο αυτό οι εταιρείες αυτές θα έχουν ίδια πρόσβαση στην αγορά άνθρακα και παράλληλα θα έχουν τη δυνατότητα μελλοντικά να αξιοποιήσουν νέες τεχνολογίες. Είναι μια σκέψη.
Ας πάμε στο θέμα "δημοψήφισμα". Σύμφωνα με το άρθρο 44 παρ. 2, υπάρχουν δύο τρόποι για υπάρξει δημοψήφισμα:
1η περίπτωση: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου.
2η περίπτωση: Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Κανονισμός της Βουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Βουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο.
Η διατύπωση της πρότασης και ο χρόνος υποβολής της έχουν μεγάλη σημασία. Προς το παρόν, υπάρχουν δύο προτάσεις: Μια από το ΣΥΡΙΖΑ και μία από το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ έχει γνωστοποιήσει δημόσια την πρότασή του, σύμφωνα με την οποία βασικό περιεχόμενο τόσο του δημοψηφίσματος όσο και της πάλης του λαϊκού κινήματος είναι η κατάργηση όλων των νόμων που έχουν ψηφιστεί σύμφωνα με το κοινοτικό πλαίσιο για την απελευθέρωση της ενέργειας και την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, συμπεριλαμβανομένου και αυτού για τη "μικρή ΔΕΗ". Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται μόνο σε δημοψήφισμα για τη "μικρή ΔΕΗ". Άκουσα ότι και η ΔΗΜ.ΑΡ. ετοιμάζεται να καταθέσει τη δική της πρόταση, όπως και οι ΑΝ.ΕΛ. Οψόμεθα, αν και η εμπειρία έχει δείξει ότι αυτού του είδους οι πολιτικές συμπεριφορές οδηγούν σε τζούφιους πυροβολισμούς. Εσκεμμένους ή όχι, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Παρατηρήστε το εξής σημείο, ότι, αν το θέμα στο οποίο αναφέρεται η πρόταση είναι εθνικό, απαιτούνται 151 ψήφοι και φαίνεται ότι είναι δυνατή η υποβολή πρότασης ακόμη και από μικρό κόμμα.
Αν το θέμα στο οποίο αναφέρεται η πρόταση δεν είναι εθνικό θέμα και αναφέρεται σε νομοσχέδιο όπως "πιθανόν" επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ - λέω "πιθανόν" γιατί ακόμη δεν έχει κατατεθεί η πρόταση - τότε για να υπάρξει ολομέλεια χρειάζονται 120 υπογραφές και για να γίνει δημοψήφισμα 181 ψήφοι. Φέξε μου και γλίστρησα. Στην περίπτωση αυτή είναι λογικό η κυβέρνηση να τρίβει τα χέρια της και εγώ να έρχομαι στο συμπέρασμα και πάλι ότι δεν υπάρχουν αντιμνημονιακά κόμματα.
Θεωρώ ότι η πρόταση του ΚΚΕ είναι πιο πλήρης προς το παρόν από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να τεθεί με περισσότερη σοβαρότητα στο τραπέζι σαν εθνικό θέμα, οπότε και να προκριθεί μόνο με 151 βουλευτές. Αν μαζευτούν 151 υπογραφές, τότε η πρόταση αυτή θα οδηγήσει την κυβέρνηση σε εκλογές, αφού σε καμία περίπτωση δε θα επιθυμούσε να ψηφήσει κάτι τέτοιο.
Παρατηρήστε ότι υπάρχει μεγάλος αριθμός εθνικών θεμάτων που μπορεί διαδοχικά να τίθενται όχι φυσικά για να θιχθεί η οικονομία, αλλά για να περισωθεί ό,τι απέμεινε από το κάψιμο της γης και την παράδοση της χώρας που συνεχίζει η κυβέρνηση έναντι πινακίου φακής.
Σε αυτό το σημείο σταματώ αυτό το θέμα, για να δούμε τι είδους προτάσεις θα κατατεθούν. Νομίζω ότι το θέμα των 151 ψήφων και των 181 ψήφων δεν έχει συζητηθεί πολύ ακόμα. Δεν ξέρω αν δε συζητηθεί στα κεντρικά κανάλια όπως δε συζητιούνται τα χημικά.
