Ώρες και φορές νιώθω ότι είμαι αφελής, παρά το ότι θα ποθούσα διακαώς να ίσχυε και για μένα η βιβλική σοφότατη ρήση «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτοί ελεηθήσονται». Γιατί πραγματικά εκείνοι που είναι (ή το "παίζουν") πτωχοί τω πνεύματι και αναίσθητοι είναι οι πλέον ευτυχείς, που έχουν αγγίξει το ανώτατο επίπεδο της νιρβάνας.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Όσο πλησιάζουν οι εκλογές βιώνω ατό το "ντεζαβού" της υπέρτατης κοροϊδίας από τους πολιτικούς - εγχώριους και Ευρωπαίους - που έχουν ανασύρει από τα ράφια τους το εγχειρίδιο του Βαρόνου Μινχάουζεν και το έχουν μελετήσει σελίδα τη σελίδα, παραπομπή την παραπομπή, λέξη τη λέξη. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, πέρασαν κάποια χρόνια από την τελευταία φορά που έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τις πολύτιμες γνώσεις του εγχειριδίου στην προτεραία εκλογική αναμέτρηση.
Νιώθω, που λέτε, αφελής όταν βλέπω ότι εκεί που το ζητούμενο ήταν αν θα πιάσουμε επιτέλους πάτο, χωρίς να ξέρουμε πού βρίσκεται αυτός στο βαρέλι, αν θα χρεωκοπήσουμε και αν θα τη βγάλουμε στοιχειωδώς "καθαρή", αίφνης βρεθήκαμε με το ένα πόδι στην έξοδο από το τούνελ και στον προθάλαμο των αγορών. Λες και το αν θα βγούμε στις αγορές και αρχίσουμε να δανειζόμαστε (με ποιους όρους άραγε και τι επιτόκια) θα είναι στην τελική ανάλυση καλό.
Και ξαφνικά, που λέτε, το ταμείο γέμισε με το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα. Τόσο που έχω την αίσθηση ότι το χρήμα θα αρχίσει να ρέει άφθονο από τα σιντριβάνια, αν όχι από τα μπατζάκια μας. Οι σελίδες της ειδησεογραφίας κατακλύστηκαν από την πλημμυρίδα δηλώσεων τόσο ένθερμων που σχεδόν τσουρουφλιστήκαμε από την έκπληξη για το πόσο καλά τα πηγαίνει η Ελλάδα, πόσο γρήγορα ανακάμπτει και πόσο λαμπρός είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας. Τόσο που σκέφτομαι τι είδους γυαλί ηλίου να βάλω ως το Μάη ώστε να μη θαμπωθώ. Βέβαια, επειδή, όπως λέει και η παροιμία "Απρίλης, Μάης, κοντά το θέρος", περιμένω να δω τα... ξέτελα μας, αν και μια υποψία την έχω.
Βλέπετε, από τη μια ευρωεκλογές, από την άλλη αυτοδιοικητικές και Κύριος οίδε αν θα μείνουμε σε αυτές, κάτι πρέπει να φανεί ότι κινείται προς τα μπρος. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη, που μυστηριωδώς πώς, από εκεί που βουλόπλεε, ξαφνικά ανακάμπτει. Τόσο που γίνονται συζητήσεις ακόμα και για τη χαλάρωση της περίφημης λιτότητας. Από ποιους, παρακαλώ; Από τους σκληροπυρηνικούς Ευρωπαίους, τους κακούς και άκαρδους Σκρουτζ! Κι ύστερα σου λένε ότι δε γίνονται πια θαύματα.
Φυσικά, όλα αυτά συνοδεύονται από ανάκαμψη, ευημερία και τα λοιπά συναφή που με τη σειρά τους σημαίνουν νέες θέσεις εργασίας, εξάλειψη της φτώχιας και τα υπόλοιπα γνωστά. Ενδιαφέρον δε λέω, όμως να δω αν κανείς θα βρεθεί να τα πει αυτά κατάματα σε κάποιον άνεργο που ψάχνει δουλειά με το φαναράκι μήνες, αν όχι χρόνια τώρα, και τη βγάζει με σεμινάρια και δουλειές του ποδαριού των 500 ευρώ και αν. Να δω αν οι κορώνες των Ευρωπαίων φίλων και ενθέρμων συμμάχων θα συνεχίσουν να παραμένουν τόσο βροντερές ως σόλο τενόρου και μετά τις ευρωκάλπες και μετά τη νιρβάνα του θέρους, αν υπάρξει παράταση της... ανακωχής στο πεδίο των... μαχών της αιματηρής κρίσης. Να δω αν κάποιος από τους πολιτικούς μας θα πάει σε κάποιο νοσοκομείο, απροειδοποίητα και χωρίς κάμερες και φωτογράφους, για να έχει νόημα και το "αιφνιδιαστικό", ώστε να ζητήσει συγνώμη από τους "ασφαλισμένους".
Εξηγώντας τους γιατί τα χρήματα που πληρώνουν κάθε μήνα με το αίμα και τον ιδρώτα τους πάνε στο... βρόντο! Είμαι περίεργος αν κάποιος από όλους αυτούς που τάσσουν ό, τι πρέπει να τάξουν βεβαίως σε προεκλογική περίοδο, καθάπερ ορίζει η παράδοση, θα σταματήσει στο δρόμο τη γριούλα που της κόπηκε η σύνταξη, θα την κοιτάξει στα μάτια και θα τολμήσει να της υποσχεθεί ότι με το πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορέσει να διασφαλίσει ότι θα περάσει με αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια του βίου της.
