Είναι απόγευμα , η πόρτα του γραφείου κλείνει , τέλειωσε και σήμερα η μέρα .
Περπατάω προς το Parking για να πάρω το αυτοκίνητο . Παίρνω βαθιές ανάσες και εκπνέω για να βγάλω την ένταση της ημέρας .
Μέσα στα 10 λεπτά , που διαρκεί η διαδρομή από τη δουλειά στο σπίτι , ζητώ από τον εαυτό μου , να κλείσει νοερά τις εκκρεμότητες που έχει με τη δουλειά και το μυαλό να ξεχάσει όσα αρνητικά φορτώθηκαν μέσα στη μέρα . Ο διακόπτης γρήγορα πρέπει να γυρίσει στην επόμενη ένδειξη . Μετά τις 18:00 μεταπηδώ στον επόμενο , αλλά πάντα κυρίαρχο ρόλο μου, αυτόν της μαμάς .
Βάζω το κλειδί στην πόρτα. Οι φωνές του , τα τραγούδια και τα ποδοβολητά του ακούγονται από τη σκάλα . Μόλις η πόρτα ανοίξει ο μικρός μου σίφουνας βρίσκεται μέσα στην αγκαλιά μου . Το παιχνίδι , οι απορίες , οι ερωτήσεις , οι σκέψεις όλα ξεκινούν πριν καν προφτάσω να αφήσω την τσάντα μου . Δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογής . Αρχίζει ο χορός! Το ρυθμό και τα βήματα τα δίνει το παιδί μου . Από τον ένα καναπέ χοροπηδάμε στον άλλο , μετά κυλιόμαστε στο πάτωμα , σε λίγο θα μπουγελωνόμαστε στο μπάνιο , θα χτίζουμε κάστρα και έπειτα θα παίρνουμε θέση στο πιλοτήριο του καινούριου μας αεροπλάνου , που τυγχάνει να βρίσκεται στη μέση του σαλονιού και είναι φτιαγμένο από μαξιλάρια και καρέκλες , αν μη τι άλλο πρωτοποριακός σχεδιασμός !
Συνέχεια σκέφτομαι «άντε να τελειώνουμε με το παιχνίδι γρήγορα γιατί έχω τόσες δουλειές. Να βάλω να φάμε , να μαζέψω , να πλύνω ,να απλώσω , να κάνει ο μικρός μπάνιο, να φάει και έπειτα να πάει για ύπνο , και χωρίς πολλές καθυστερήσεις γιατί ακολουθούν και άλλες δουλειές μετά » . Και οι σκέψεις για όλα όσα πρέπει να γίνουν συνεχίζονται , μην και ξεχάσω κάτι. Όμως συνεχίζεται και το παιχνίδι , και εγώ ήδη έχω χάσει πολλά επεισόδια από την καινούρια ιστορία που μου αφηγείται ο Αντώνης .
Συγκεντρώνομαι και πάλι στον μικρό μου . Ξαπλώνουμε στο πάτωμα και κάνουμε πως ζωγραφίζουμε το ταβάνι . Γυρνώ το κεφάλι μου και τον κοιτάζω που γελάει και κάνει γκριμάτσες . Μουδιάζω .Η ζωή , η ευτυχία , ο κόσμος όλος , βρίσκεται ακριβώς δίπλα μου. Και εγώ όλη μέρα τι κάνω; Εστιάζω μόνο στα προβλήματα , σε όλα αυτά που πρέπει να λυθούν , να τακτοποιηθούν , να προγραμματιστούν . Και αυτά όμως πρέπει να γίνουν , κάποιος πρέπει να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά που λένε ….και δυστυχώς αυτή δουλειά δεν τελειώνει ποτέ .
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Όλη μέρα , κάθε μέρα θα είμαστε μουτρωμένοι , αγχωμένοι και προβληματισμένοι για όσα μας συμβαίνουν ; Από πότε τα παιδιά οφείλουν να χρεώνονται τα νεύρα και το άγχος μας ;
Είναι φορές που αισθάνομαι «τοξική» για το παιδί μου , και ο ίδιος μοιάζει να το αντιλαμβάνεται . Αποφεύγει τα πολλά πάρε δώσε και αναζητά μια πιο «ήρεμη» παρέα .
Που θέλω να καταλήξω ; Η ζωή είναι εδώ , συμβαίνει τώρα , την ίδια ώρα που εμείς σκεφτόμαστε ακόμη τα χθεσινά !Στη δική μου τη ζωή , το καμπανάκι της αφύπνισης , το χτυπάει ο γιός μου . Που αν και 3 χρονών μοιάζει να κουβαλά πολλή σοφία στο μυαλουδάκι του. Δεν αναζητά τίποτε περισσότερο από αυτό που έχει ανάγκη . Είναι ευτυχισμένος όταν έχει συντροφιά , χαμογελά όταν οι αγαπημένοι του είναι γύρω του και χαίρεται και με τα πιο απλά πράγματα , όπως ένα παγωτό ξυλάκι .
Για μια στιγμή σταματάω να καταγράφω τις σκέψεις μου , σηκώνω τα χέρια από το πληκτρολόγιο και πιάνω ένα πορτοκάλι που έφερα για κολατσιό στο γραφείο .
Ξύνω τη φλούδα με το νύχι μου και το φέρνω κοντά στη μύτη μου .
Κλείνω τα μάτια και εισπνέω . Νοιώθω όμορφα .
Αυτό μου αρκεί και ας είναι για μια και μόνο στιγμή .
