Είναι πραγματικά ευχάριστο το γεγονός, τουλάχιστον γι' αυτά που ακούνε τα αφτιά μας καθημερινά για έργα... έργα... έργα που γίνονται στο νησί μας. Έργα που αλλάζουν την όψη, έργα που μας "τρέχουν" με χίλια, έργα... έργα... έργα. Μόνο που τουλάχιστον στη δυτική Κρήτη τα έργα αυτά είναι ολίγον αόρατα! Και εξηγούμαι.
Του Γιώργου Σαχίνη
Αν εξαιρέσει κανείς κάποια οδικά έργα και κάποιες άλλες εργασίες ευπρεπισμού, μπουλντόζες δε βλέπω πουθενά. Και δεν το λέω μόνο εγώ. Το λένε και αυτοί που ασχολούνται με αυτό που λέμε δημόσια έργα. Οι εργολήπτες, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στη δυτική Κρήτη, σύμφωνα με τους ίδιους, πριν μερικά χρόνια υπήρχαν 120 εργοληπτικές εταιρείες. Σήμερα έχουν μείνει 70 και από αυτές οι περισσότερες λειτουργούν με μειωμένο προσωπικό και με μειωμένους μισθούς.
Σε μια περίοδο λοιπόν που λεφτά δεν υπάρχουν, τα έργα που γίνονται τουλάχιστον δεν είναι ορατά. Ακούω τους εμπλεκόμενους να δίνουν λίστες με έργα. Να μιλάνε για μελέτες ώριμες και μη, για εκατομμύρια ευρώ. Όμως, αναρωτιέμαι, αυτά που γίνονται είναι αυτά που πραγματικά έχει ανάγκη η Κρήτη;
Για παράδειγμα, ΒΟΑΚ θα δούμε ποτέ στο νησί; Θα δούμε προβλήτες σε λιμάνια και όχι εικόνες να αποβιβάζονται τουρίστες και επισκέπτες στην άμμο (π.χ. Αγία Ρουμέλη) σαν κομάντος...
Θα δούμε το συνδετήριο της πόλης των Χανίων με το βόρειο άξονα και τόσα άλλα; Το ζητούμενο λοιπόν είναι, εκτός από τη θέληση, το σχεδιασμό και τα προγράμματα, να υπάρχει και η μπόρεση. Και να δούμε επιτέλους τις μπουλντόζες να δουλεύουν τα μεγάλα έργα που έχει ανάγκη το νησί. Καλές οι απορροφικότητες, καλά τα προγράμματα, αλλά θα πρέπει άπαντες να καταλάβουν ότι οι προτάσεις τους δε θα αφορούν τοπικά και άντε καμιά φορά υπερτοπικά εργάκια.
Άντε λοιπόν, βγάλτε τις μπουλντόζες στους δρόμους. Η Κρήτη, και αυτό ευτυχώς το ξέρουν οι περισσότεροι πολύ καλά, αξίζει περισσότερο. Και η κεντρική εξουσία κυρίως πρέπει να το καταλάβει επιτέλους.
Υ.Γ.: Φέτος γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης μετά της μητρός Ελλάδος. Ας τιμήσουμε εμπράκτως αυτή την ιστορική επέτειο.
