Αποφράδα μέρα είναι η σημερινή. Σαν σήμερα, βλέπετε, πριν από 7 χρόνια, ''χάθηκε'' ο σμηναγός Κώστας Ηλιάκης σε αποστολή αναγνώρισης τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών που είχαν εισβάλλει στο FIR Αθηνών.
Τα όσα σημειώθηκαν τότε είναι γνωστά. Τα γεγονότα, οι πτυχές τους έχουν όχι απλά γραφεί αλλά αναλυθεί πολλές φορές.
Όμως όσο μελάνι κι αν χυθεί δεν αρκεί για να σβήσει το πένθος και συνάμα τη ντροπή. Το πένθος για το χαμό του Κρητικού ''Ικαρου''. Τη ντροπή για την ελληνική πολιτεία. Δεν ξέρω όντως αν η χώρα μας έκανε το Κινέζο κοινώς, λούφαξε κι αν θα μπορούσε, όπως θεωρούν κάποιοι, να αντιδράσει πιο δυναμικά για το περιστατικό προς τη Τουρκία. Καθώς τα στοιχεία παραπέμπουν είναι η αλήθεια σε έμμεση κατάρριψη του Ηλιάκη.
Δεν είμαι διπλωμάτης , στρατηγός, πολιτικός για να κρίνω τους πολιτικούς,στρατιωτικούς διπλωματικούς χειρισμούς. Μπορώ όμως να κρίνω το εξής... Είναι ντροπή 7 χρόνια μετά το θάνατο ενός πιλότου που χάθηκε εμποδίζοντας την επιστολή αναγνώρισης των Τουρκικών αεορσκαφών στο Ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα S-300 που '''αραχνιάζει'' στη Κρήτη, να μην έχουμε τολμήσει ως χώρα να κάνουμε τη καθιερωμένη δοκιμαστική βολή. Ως συνηθίζεται για πανάκριβα και πολυδιαφημισμένα οπλικά συστήματα που έχουν στοιχίσει ένα κάρο λεφτά στον Ελληνα φορολογούμενο.
