Η όψιμη a la carte ευαισθησία περί ελευθερίας του λόγου και επαρκούς νομοθετικού πλαισίου που προβάλλεται από τη Νέα Δημοκρατία και συντηρητικούς κύκλους ως πρόσχημα για να δημιουργήσει προσκόμματα στην ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου, δεν πείθει κανέναν.
Πολλώ δε μάλλον όταν έχουν προηγηθεί Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, επιστρατεύσεις εκπαιδευτικών, διαδικασίες ψηφοφορίας στη Βουλή που έχουν εγείρει συχνά ζητήματα αντισυνταγματικότητας (ας θυμηθούμε τη διαδικασία ψήφισης του Μνημονίου).
Ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος χτυπά τις καμπάνες των εκκλησιών πένθιμα, ο Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης επικαλείται επιφυλάξεις καταρχήν ως προς τη νομική αναγκαιότητα κατάθεσης του νομοσχεδίου σε σχέση με το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο αλλά και ως προς τις επιμέρους διατάξεις του, αμφισβητώντας επί της ουσίας τα συμπεράσματα της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής της Βουλής (ΚΕΝΕ) και έπεται συνέχεια.
Είναι όμως το νομικό οπλοστάσιο επαρκές και το κυριότερο, εφαρμόζεται; Ο ν.927/1979 και το άρθρο 39 παρ. 4 του νόμου 2910/2001 δεν συμπεριλαμβάνουν όλες τις εκδοχές του παρόντος σχεδίου νόμου, θα μπορούσαν όμως κάλλιστα να έχουν εφαρμογή σε πολλές ρατσιστικές επιθέσεις, ιδιαίτερα όταν οι τελευταίες παραπέμπονται στα δικαστήρια. Αυτό όμως δε συμβαίνει διότι δεν έχουμε αναγνώριση του ρατσιστικού κινήτρου. Ποια είναι η πραγματικότητα επομένως;
Η Ελλάδα ενώ αντιμετωπίζει το φαινόμενο του ρατσιστικού λόγου και των ρατσιστικών επιθέσεων όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορίας της, δε διαθέτει το νομικό οπλοστάσιο άλλων ευρωπαϊκών χωρών για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Παράλληλα και το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο εφαρμόζεται πλημμελώς. Με ανύπαρκτη πολιτική βούληση, σοβαρές ελλείψεις στην απονομή της Δικαιοσύνης και αστυνομικές αρχές που συχνά συγκαλύπτουν φαινόμενα ρατσιστικής βίας, ο ρατσισμός και οι ολέθριες συνέπειες του, θα γιγαντώνεται.
Η Νέα Δημοκρατία φέρει τεράστιες ευθύνες και, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να έχει διδαχθεί από την πολιτική ιστορία, όχι της Ελλάδος, αλλά της Γερμανίας και της Ιταλίας για τις συνέπειες του πολιτικού στρουθοκαμηλισμού των αστικών πολιτικών κομμάτων.
Έχουμε όλοι καθήκον να πάμε τη χώρα μας μπροστά και όχι πίσω. Για μία κοινωνία ανοιχτή, πλουραλιστική, χωρίς μισαλλοδοξία. Είναι το ελάχιστο ευρωπαϊκό κεκτημένο και πρέπει πάση θυσία να το διατηρήσουμε.
