Φανερά συγκινημένος με τις στιγμές που έζησε πρόσφατα και οι οποίες έμειναν βαθύτατα αποτυπωμένες στο μυαλό και την καρδιά του μίλησε ο Νίκος Γκάλης για το φιλικό προς τιμήν του, τον Άρη, τους Διαμαντίδη και Σπανούλη και όχι μόνο σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Αθλητική Κυριακή».
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε o κορυφαίος Ελληνας αθλητής:
Για το ότι ποτέ δεν είχε γίνει τόσα χρόνια παιχνίδι προς τιμήν του: «Δεν έγινε ποτέ κάποια επίσημη πρόσκληση. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήρθαν επίσημα και μου έκαναν πρόταση. Αυτή τη φορά είχαμε βγει με τον πρόεδρο τον Λευτέρη (σ.σ. Αρβανίτης) που είναι καλό παιδί και καλός φίλος. Και μου είπαν "Εμείς Νίκο θέλουμε να σε τιμήσουμε". Και φυσικά εγώ είπα "προχώρα"».
Για το ποια στιγμή εκείνης της βραδιάς συγκινήθηκε περισσότερο και δάκρυσε: «Άλλο αγώνας που θα πρέπει να είσαι ρομπότ και θα πρέπει να αγωνιστείς και να μην γελάς ούτε στιγμή και άλλο η βραδιά αυτή που ήταν τόσο συγκινητική και έκλαψε όλος ο κόσμος. Ήταν μια μαγική βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Θυμήθηκα τα παλιά, είδα τον κόσμο και λύγισα. Υπάρχει άνθρωπος που δεν λυγίζει; Άνθρωπος είμαι και εγώ» για να συνεχίσει πως «ήταν ένας συνδυασμός όλων. Δεν υπάρχει περισσότερο και λιγότερο. Μπορεί να συγκίνησε κάποια φορά, αλλά να μην κλαις, αλλά το θέμα είναι πότε το βγάζεις. Ευχαριστώ τον κόσμο του Άρη και τη διοίκηση».
Εν συνεχεία ο Νίκος Γκάλης θέλησε να ευχαριστήσει όλους αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκε στη μεγάλη του καριέρα. «Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Κανείς δεν διακρίνεται μόνος του. Τους ευχαριστώ όλους, προέδρους, παράγοντες, συμπαίκτες, προπονητές, όλους».
Για το ότι στο γήπεδο βρέθηκαν ακόμη και παιδιά 15-20 χρονών τα οποία δεν τον είχαν δει να αγωνίζεται, αλλά τον γνωρίζουν πολύ καλά: «Με τιμάει ιδιαιτέρως αυτό με τα μικρά παιδιά. Περνάει μέσα από τους γονείς στα παιδιά».
Για αυτό που έγραψε στο Twitter ο Νίκος Ζήσης κατά τη διάρκεια του φιλικού: «Με τιμάει ιδιαιτέρως γιατί σημαίνει πως έδωσα κάποιο ερέθισμα σε αυτά τα παιδιά που τώρα διακρίνονται στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και το ελληνικό και δοξάζουν τη χώρα μας».
Για τα μπλουζάκια που τυπώθηκαν για το φιλικό και τα οποία έχουν γίνει ανάρπαστα: «Δεν ξέρω γιατί, ο κόσμος μάλλον νοσταλγεί ρετρό, με φώναζαν γκάνκστερ τότε, ίσως τους άρεσε. Είχα έρθει και από Αμερική και έτσι έγινε».
Για το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλά επεισόδια: «Το μπάσκετ θα έπρεπε να είναι σαν θέατρο, αλλά δεν είναι και αυτό είναι πρόβλημα. Εγώ θυμάμαι όταν έπαιζα, ακόμη και τα Άρης-ΠΑΟΚ που ήταν όπως τώρα τα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός υπήρχε ένταση, αλλά μόνο συνθήματα. Αυτό πρέπει να σταματήσει, να έρθουν οι γονείς με τα παιδιά στο γήπεδο να δουν θέαμα, το μπάσκετ είναι θέαμα, όχι πόλεμος».
Για το εάν αντί από το 1979-1994, θα προτιμούσε να παίξει από το 1999 ως 2014, δηλαδή στην τωρινή εποχή. «Για ποιο λόγο; Μια χαρά ήμασταν εκείνη την εποχή. Πολύ κυνηγάνε την ουσία τώρα, δεν έχει το θέαμα που είχε παλιά. Άμυνες σκληρές τώρα, μετά το 1987 μπήκε στο πετσί των Ελλήνων το μπάσκετ. Δεν μπορείς να πεις εάν δεν γινόταν αυτό στο Ευρωμπάσκετ το 1987, δεν θα γινόταν αυτό τώρα στο μπάσκετ».
Για τους Δημήτρη Διαμαντίδη και Βασίλη Σπανούλη και ποιος του μοιάζει περισσότερο: «Δεν γνωρίζω τόσο καλά αυτά τα παιδιά ως χαρακτήρες. Δεν είναι σωστό να κρίνεις από την τηλεόραση κάποιον. Είναι αξιόλογα παιδιά, πάρα πολύ καλοί παίκτες, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Δεν υπάρχουν συγκρίσεις, ο καθένας έχει το στυλ του».
Γιατί ο Άρης δεν κατάφερε ποτέ να κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών επί των ημερών του: «Υπήρχε η πίεση. Τότε ο Άρης ήταν η ομάδα όλης της Ελλάδος και όχι μόνο της Θεσσαλονίκης. Υπήρχε πίεση, ήταν συνδυασμός, είχαμε κορμό από καλούς Έλληνες. Ποτέ δεν είχαμε, όμως, έναν πολύ καλό ψηλό όπως ο ΜακΓκι, ο Νόρις. Παίζει ρόλο η τύχη και σε τι μέρα θα βρεθείς. Να είσαι ψυχολογικά και σωματικά έτοιμος».
