default-image

Τα "επενδυτικά αηδόνια" της Κίνας

Απόψεις
Τα "επενδυτικά αηδόνια" της Κίνας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αχ αυτή η "επένδυση" και το ανάγνωσμά της, που για να είναι ολοκληρωμένο προϋποθέτει πάραυτα ένα γενναίο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων! Στην Ελλάδα η οικονομετρία και η οικονομία ξαναγράφονται και η βεβαιότητα των επενδύσεων θα πρέπει να περάσει μέσα από τις αποκρατικοποιήσεις περίπου ως κίνητρο για ξένους επενδυτές.

Του Γιώργου Σαχίνη

Το ωραίο είναι πως με αφορμή το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα, της υπουργικής κουστωδίας που τον συνοδεύει και των 50 και πλέον επιχειρηματιών, περίπου ως συλλογική αμνησία, ξεχάσανε τι έλεγαν όλοι αυτοί πριν 3 χρόνια. Περίπου άγγιζε τα όρια της συνωμοσιολογίας η οποιαδήποτε αναφορά για εκτός μνημονίων και τρόικας, εναλλακτική προσέγγιση πόρων και επενδύσεων. Αντίθετα ένα μεθύσι ευτυχίας, ένα πανηγύρι ικανοποίησης, συντελείται τις τελευταίες μέρες στα δελτία των "8". Μια λέξη κλίνεται σε όλες τις πτώσεις, συνοδευόμενη από ξέφρενους αλαλαγμούς χαράς: "Αποκρατικοποίηση"! Απαραίτητο συμπλήρωμα το ταξίδι στην Κίνα, που θα φέρει πακέτα επενδύσεων σε μεταφορές, ενέργεια και όπου αλλού...

Κανείς βέβαια δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για το ότι μετά από 4 μνημόνια επενδυτές από Γερμανία ή Γαλλία δεν έχουμε δει ακόμη. Ούτε ότι πληρώνουμε ένα σκασμό εκατομμύρια ευρώ σε συμβούλους και μυστικοσυμβούλους, που υποτίθεται ότι θα μας έδειχναν τους πακτωλούς εκατομμυρίων ευρώ που θα έρρεαν στη χώρα από επενδύσεις, κάθε φορά που θα εφαρμόζαμε όλο και πιο σκληρές εκδοχές μνημονίων. Ξαφνικά τώρα όλοι ανακάλυψαν την Κίνα, ενώ μέχρι προχθές ελεεινολογούσαν οποιαδήποτε τέτοια σκέψη... Ο Ηρακλειώτης Μανόλης Κεφαλογιάννης είναι από τις ελάχιστες εξαιρέσεις στο κυβερνητικό μπλοκ , αφού από το 2006 έψαχνε την άκρη στην Κίνα. Φυσικά, το 2009-2012 σιωπούσε, τότε που η Ν.Δ. ήταν ακόμη αντιμνημονιακή. Σήμερα η Κίνα ξαναβγαίνει από τη "ναφθαλίνη".

Η απορία όμως παραμένει κομβική και συγκυριακά 100 χρόνια γιορτής της επετείου Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, για το "κοινόν των Ελλήνων" σε αέρα, γη και θάλασσα, το ερώτημα είναι βασικό: Αυτά που πουλάει η κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ, από επιχειρήσεις μέχρι φράγματα (!) και από υποδομές στρατηγικού χαρακτήρα μέχρι νερό, γη και θάλασσα (!), από πού τα φέρανε; Από το σπίτι τους;

Αν αυτή η πώληση είναι "αναπτυξιακή" και "φιλολαϊκή", γιατί η Ελλάδα δε γνώρισε καμία φιλολαϊκή ανάπτυξη από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα; Βασικό επιχείρημα είναι πως, αν πωληθούν τα πάντα, θα μειωθεί το χρέος, θα μειωθούν τα ελλείμματα, θα μειωθεί η ένταση της λιτότητας. Με λίγα λόγια θα βγούμε από την κρίση μία ώρα αρχύτερα. Αν είναι όμως έτσι, τα επίσημα στοιχεία του κράτους μάλλον έχουν κάποιο θέμα:

- Τo 2000 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 139,2 δισ. ευρώ.

- Το 2004 το δημόσιο χρέος είχε ανέλθει στα 201,2 δισ. ευρώ.

- Το 2009 το δημόσιο χρέος έφτασε στα 298,5 δισ. ευρώ.

- Το 2012 το δημόσιο χρέος, και μάλιστα παρά το "κούρεμα", έφτασε στα 305 δισ. ευρώ.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας που προηγήθηκε είχαν πωλήσει και μετά ξανά πωλήσει τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και όλη σχεδόν τη ναυπηγική βιομηχανία. Είχαν πωλήσει την ΑΓΕΤ, τον ΟΤΕ, το 90% του τραπεζικού τομέα, το λιμάνι του Πειραιά, την Ολυμπιακή, τους οδικούς άξονες της χώρας, το 48,5% της ΔΕΗ, το 38% της ΕΥΔΑΠ, το 64% από τα "Ελληνικά Πετρέλαια", το 49% του ΟΠΑΠ, το 92% της Εθνικής Τράπεζας, το αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος", τη γέφυρα του Ρίου και λοιπά. Την περίοδο που συνέβησαν όλα αυτά τα ξεπουλήματα, κι αν τα ξεπουλήματα είναι "καλά", είναι "επενδυτικά", είναι "αναπτυξιακά", πολύ περισσότερο αν τα ξεπουλήματα είναι "σωτήρια" από το χρέος, τότε γιατί το χρέος από το 2000 μέχρι το 2012 - ενόσω δηλαδή συνέβησαν αυτά τα ξεπουλήματα - υπερδιπλασιάστηκε;

Αυτό και μόνο δεν αρκεί για να καταλάβουμε πως δεν αποκρατικοποιούν για να μειώσουν τα χρέη, αλλά για να ενισχύσουν την κερδοφορία κάποιων λίγων που εμφανίζονται και ως επενδυτές, παραδίδοντας ό,τι απέμεινε από το μεδούλι της δημόσιας περιουσίας; Αν αυτά τα στοιχεία δε σας πείθουν, τότε απλά ας αναμείνουμε την επιστροφή από την Κίνα. Ο δρόμος του μεταξιού και των μπαχαρικών που όλοι σήμερα επικαλούνται είχε και πολέμους του τσαγιού ή του οπίου, μόνο που στην περίπτωσή μας αυτό έχει καταντήσει εσωτερική κατανάλωση για μαζική αποχαύνωση...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News